Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Πηγή: www.olympia.gr
ΟΙ ΣΚΙΕΣ…  

 Ο Noam Chomsky, στο: Παλιές και νέες τάξεις πραγμάτων, γράφει:

Ο Ντιούι αναγνώρισε, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ότι "η πολιτική είναι η σκοτεινή σκιά που ρίχνουν στην κοινωνία οι μεγάλες επιχειρήσεις", κι όσο αυτό θά ‘ναι έτσι, "η όποια εξασθένιση της σκιάς δεν θ’ αλλάξει τίποτα απ’ την ουσία του πράγματος"* 

 Ασφαλώς, όλοι έχουν πλέον λίγο πολύ αντιληφθεί ποια είναι η ουσία της "ελληνικής κρίσης" (που δεν είναι ούτε ελληνική, ούτε κρίση):
Η πατρίδα μας αποτελεί, ακόμα μια φορά στην ιστορία της, το διεθνές "πειραματόζωο" μιας διεθνούς αλλαγής Παραδείγματος. Στη βάση αυτή εντάσσεται τόσο η συστημική προπαγάνδα ενοχοποίησης του ελληνικού λαού, όσο και το γενικότερο κλίμα κατατρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνία, που ταυτόχρονα αποτελεί ένα "μήνυμα" για τους υπόλοιπους λαούς των "αδύναμων κρίκων" της Ευρωζώνης: καθίστε καλά, νά ‘στε φρόνιμοι κι υποτακτικοί, αλλιώς θα καταλήξετε σαν την Ελλάδα.
Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται την κρίση αυτή, που μόνο σ’ ένα ελάχιστο βαθμό είναι οικονομική, με την χαρακτηριστική νεοελληνική δουλοπρέπεια, ανικανότητα κι αμηχανία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω", θα μπορούσαν να μας περιγελάσουν οι άβουλοι κι απρόσωποι πολιτικάντηδες.
Υπάρχει, ωστόσο, και μια βαθειά κοινωνική, θα έλεγα πολιτισμική, παθογένεια που χαρακτηρίζει τους Νεοέλληνες. Όπως γράφει ο Κ. Τσουκαλάς:

(…) παραμένει γεγονός ότι οι Έλληνες εξακολουθούν να γεννιούνται και κοινωνικοποιούνται με τα στερεότυπα ενός άναρχου ατομικισμού, όπου η ελευθερία θεωρείται συνώνυμη της πλήρους ανευθυνότητας έναντι του συνόλου, του νόμου και των άλλων. Κατά μια έννοια, πρόκειται για έναν ατομικισμό που λειτουργεί και αντιδρά απέναντι σε δυνάμεις οι οποίες εξακολουθούν να ασκούνται "επί" του κοινωνικού σώματος κι όχι "εντός" του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι σχέσεις των Ελλήνων προς το κοινωνικό περιβάλλον τείνουν να προσλάβουν φαντασιακές μορφές, όπου η ανασφαλής ναρκισσιστική επιθυμία, μη αποθαρρυνόμενη από το Λόγο, το Νόμο ή τη "συνείδηση", οδηγεί στην ανευθυνότητα, την επιθετικότητα, τον αυταρχισμό και την ανομία. Ο "λαός" συνίσταται σε μια μάζα, στην οποία κάθε άτομο προσπαθεί αδιακρίτως να προωθήσει τα συμφέροντά του, να υλοποιήσει τις επιθυμίες του, να προασπίσει το έχειν του και να επιδιώξει τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα. Ο Νόμος κι οι Κανόνες δεν θεωρούνται ως αφηρημένη υλοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας του πολίτη, αλλά ως επιπρόσθετες, συγκεκριμένες, αντικειμενικές και υλικές "δυσκολίες", τις οποίες ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει και, αν είναι δυνατόν, να περιγράψει και να υπερβεί με όλα τα διαθέσιμα μέσα (….) Η κανονιστική ταύτιση του ηθικού ενδοιασμού με την ανοησία δίνει το μέτρο του κενού αξιών που επικρατεί σε μια κοινωνία, η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί στη βάση του ανεξέλεγκτου free riderhip.** 

Επιστρέφοντας στη ζοφερή μας πραγματικότητα, όπως σας έγραφα εδώ και μήνες πάμε για το γκραν φινάλε του χρονικού μιας προαναγγελθείσης απάτης.
Το σχέδιο δεν περιλάμβανε απλώς μια φάμπρικα bailout με κόστος ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα στην πατρίδα μας, αλλά το κυριολεκτικό σβήσιμο της Ελλάδας απ’ τον χάρτη. Αν και πολλές φορές κατά το παρελθόν, σε ανάλογες περιόδους κρίσης, έχει "προφητευθεί" η διάλυση της πατρίδας μας, αυτή τη φορά μιλάμε για μια πραγματικότητα. Όχι τόσο λόγω της οικονομικής συγκυρίας, αλλά επειδή σαν έθνος εξαντλήσαμε κάθε πολιτιστική δυναμική. Δεν "παρασιτούμε" σε βάρος της Ευρώπης, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι αλητήριοι του ευρωπαϊκού κονκλαβίου, παρασιτούμε πλέον σε βάρος της ίδιας μας της ιστορίας. Το θέμα μας δεν είναι οικονομικό - ποτέ δεν ήταν, ούτε καν πολιτικό: είναι καθαρά πολιτιστικό. Είμαστε πλέον ένας χυλός άβουλος, ένα άθυρμα της ιστορίας, κι ως εκ τούτου, μην τρέφετε αυταπάτες, θα χαθούμε γιατί πάψαμε πλέον ν’ αποτελούμε "ιστορικό έθνος", με την μαρξιστική έννοια του όρου.

http://youtu.be/7SGviqgGcJY

Μέσα σ’ αυτή τη γενικευμένη παρακμή, έτυχε να ζήσουμε και σ’ ένα μεταίχμιο της ιστορίας, όπου η πολιτική (αλλά και οι πολιτικοί) "ιδιωτικοποιήθηκαν".
Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Ρούσης:

(…) Για τους στοιχειωδώς γνωρίζοντες καταντάει γελοία και συνάμα εκνευριστική. Αναφέρομαι στη χρήση ασαφών, ουδέτερων όρων, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν κάτι δίχως να προκαλούν τα αρνητικά αντανακλαστικά που θα προκαλούσε η σαφής αναφορά σε αυτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Κάποτε γινόταν λόγος για πώληση ή έστω για ιδιωτικοποιήσεις . Τώρα πια για το ίδιο πράγμα δεν αναφέρεται ούτε καν ο όρος αποκρατικοποίηση, αλλά οι όροι «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας ή, ακόμη, ο πιο ασαφής όρος «δομικές αλλαγές».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον όρο «αγορές», ο οποίος στην πραγματικότητα υποδηλώνει το τραπεζικό, χρηματιστηριακό κεφάλαιο, του οποίου, όπως άλλωστε για το σύνολο του κεφαλαίου, ο μοναδικός στόχος είναι το πάση θυσία κέρδος. Και, ακριβώς επειδή ο όρος και μόνον κεφάλαιο μπορεί να προκαλέσει αρνητικά αντανακλαστικά, συγκαλύπτεται.
Και συγκαλύπτεται διπλά, διότι και στην παρούσα φάση δεν είναι φιλόπτωχα ταμεία αλλά «αγορές», δηλαδή κατ’ εξοχήν κεφαλαιοκρατικοί οργανισμοί, τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, στα οποία προσφεύγει η Ελλάδα για να δανειστεί.
Ας δούμε όμως όσο πιο απλά γίνεται ποιος ο νέος αναβαθμισμένος ρόλος αυτών των περίφημων «αγορών», δηλαδή αυτού του κεφαλαίου, σε μια περίοδο κρίσης όπως η σημερινή.
Αν στον καπιταλισμό το κράτος είναι σαφώς όργανο της κυρίαρχης αστικής τάξης και ταυτόχρονα οργάνωση της κοινωνίας κάτω από την κυριαρχία αυτής της τάξης, ο κρατικός μηχανισμός και το πολιτικό προσωπικό του είναι ταυτόχρονα σχετικά αυτοτελείς από αυτήν την τάξη, παρ’ όλο που ο θεμελιακός τους σκοπός είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.
Κατά την περίοδο της δομικής κρίσης του συστήματος που διανύουμε, το κεφάλαιο αναζητεί τρόπους για να αντιδράσει στην πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και στην υπερσυσσώρευσή του που προκαλούνται από τη νομοτελειακή τάση αποπομπής της ζωντανής εργασίας που το διακατέχει. Σε αυτό το πλαίσιο, από τη μια εντείνει την εκμετάλλευση και από την άλλη επιδιώκει να επεκτείνει τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής εκεί όπου δεν ήταν ακόμη κυρίαρχες, κάτι που επεκτείνεται και στο να αναλαμβάνει το ίδιο ορισμένες κερδοφόρες δραστηριότητες τις οποίες μέχρι προ τινος διεκπεραίωνε το κράτος.
Ταυτόχρονα μετατοπίζεται προς το γρήγορο, εύκολο, αλλά συχνά ουσιαστικά πλαστό κέρδος των «χαρτιών» του τραπεζοχρηματιστηριακού κεφαλαίου. Αυτός είναι άλλωστε και λόγος που η κρίση σκάει πρώτα μύτη με τη μορφή φούσκας σε αυτό το επίπεδο και στη συνέχεια σε εκείνο της παραγωγής ή της λεγόμενης «πραγματικής οικονομίας» -λες και η άλλη δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας-, δίνοντας έτσι και μια εσφαλμένη εικόνα για τις βαθύτερες αιτίες της.
Ηδη με αυτούς τους τρόπους το κεφάλαιο αναβαθμίζει όχι μόνον την οικονομική αλλά και την πολιτική του θέση.
Ομως, κι εδώ κατά τη γνώμη μου έχουμε να κάνουμε με κάτι ποιοτικά διαφορετικό, αυτή η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης αγγίζει σε μεγάλο βαθμό και το ίδιο το πολιτικό εποικοδόμημα. Με άλλα λόγια το κεφάλαιο αναλαμβάνει το ίδιο, μέσω κεφαλαιοκρατικών συγκροτημάτων ή οργανισμών που ελέγχει, όπως π.χ. το ΔΝΤ, σημαντικές πτυχές της διακυβέρνησης χωρών εκτοπίζοντας την πολιτική τάξη και μετατρέποντάς την σε απλό διεκπεραιωτή των αποφάσεων και εντολών του.** 

 Επιστρέφοντας, και κλείνοντας, με τον Chomsky, ενδεχομένως ν’ ανακαλύψουμε την πραγματική "κρίση" πίσω απ’ το κοινωνικοπολιτικό ολοκαύτωμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη:

Οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου επεκτάθηκαν ταχύτατα ως συνέπεια της μείωσης των ρυθμίσεων και των ελέγχων, της τεράστιας ροής πετροδολαρίων, μετά την άνοδο των τιμών του 1973-74, και της επανάστασης στην πληροφορική και τις τηλεπικοινωνίες, που διευκόλυνε αφάνταστα τις μετακινήσεις κεφαλαίου. Μεγάλες πρωτοβουλίες των τραπεζών, που έδωσαν κίνητρα για περαιτέρω δανεισμούς, όξυναν την κρίση του Τρίτου Κόσμου, αλλά και την αστάθεια των ίδιων των τραπεζών, που όμως αντιμετωπίστηκε χάρη στη μέθοδο της κοινωνικοποίησης των επισφαλών χρεών τους.
Η κατάρρευση των ρυθμιστικών δομών και η τεράστια αύξηση του μη ελεγχόμενου κεφαλαίου είχαν τρομακτικές συνέπειες για τη διεθνή οικονομία. Ο Ίτγουελ υπογραμμίζει το εκπληκτικό γεγονός ότι "το 1971, λίγο πριν την κατάρρευση του συστήματος των σταθερών ισοτιμιών, που είχε θεσπίσει η Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς, το 90% περίπου των συναλλαγών ξένου συναλλάγματος αφορούσαν στη χρηματοδότηση εμπορικών και μακροχρόνιων επενδύσεων, και μόνο το 10% πήγαινε σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις. Σήμερα τα ποσοστά αυτά έχουν αντιστραφεί και το 90% των συναλλαγών είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα (…) Τα τελευταία χρόνια, ακόμα και για τους πλούσιους, η αστάθεια της αγοράς αυξάνεται, οι εθνικές τράπεζες έχουν βρεθεί επανειλημμένα σε αδυναμία να προστατέψουν το νόμισμά τους από τις επιθέσεις κερδοσκόπων. Ο εθνικός οικονομικός σχεδιασμός είναι όλο και πιο δύσκολος και οι κυβερνήσεις εξαναγκάζονται στην επιλογή αποπληθωριστικών τακτικών για να διασώσουν την "αξιοπιστία" της αγοράς, οδηγώντας τις οικονομίες "σε μια ισορροπία χαμηλής ανάπτυξης – υψηλής ανεργίας", όπου τα πραγματικά ημερομίσθια πέφτουν και η φτώχεια κι η ανισότητα μεγαλώνουν (….) Μια άλλη αλλαγή στην παγκόσμια, που ήρθε ως επακόλουθο των ανακατατάξεων κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ήταν η σημαντική επιτάχυνση της διεθνοποίησης της παραγωγής, ένα ακόμα βήμα προς την οριστική επικράτηση των υπερεθνικών εταιρειών και των χρηματιστικών ιδρυμάτων στην παγκόσμια οικονομία (…) Οι μηχανισμοί είναι ξεκάθαροι και ορατοί. Αφού το κεφάλαιο έχει απεριόριστη δυνατότητα κίνησης και το εργατικό δυναμικό είναι δεμένο στον τόπο παραγωγής, η διεθνοποίηση της οικονομίας δίνει στους εργοδότες την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν το εργατικό δυναμικό μιας χώρας για να συμπιέσουν τις εργατικές αμοιβές στις άλλες. Η μέθοδος είναι εξυπηρετική και για την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, της κοινωνικής ασφάλισης, των ευκαιριών και των προσδοκιών της μεγάλης πλειοψηφίας, ενώ τα κέρδη των πλουσίων συσσωρεύονται και οι προνομιούχοι κύκλοι ζουν βουτηγμένοι στην πολυτέλεια. Σημειώστε ότι η κινητικότητα του κεφαλαίου και η ακινησία του εργατικού δυναμικού αντιστρέφει τις βασικές αρχές της κλασικής οικονομικής θεωρίας που στήριζε τα συμπεράσματά της περί των θετικών συνεπειών του συγκριτικού πλεονεκτήματος και του ελεύθερου εμπορίου στην υπόθεση ότι το κεφάλαιο είναι σχετικά ακίνητο, ενώ το εργατικό δυναμικό διαθέτει μεγάλη κινητικότητα, υπόθεση που ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα την εποχή του Ρικάρντο (….) Η Τζένεραλ Μότορς άνοιξε ένα εντυπωσιακό εργοστάσιο αξίας 690 εκατομμυρίων δολαρίων στην πρ. Ανατολική Γερμανία, όπου οι εργάτες είναι πρόθυμοι "να δουλεύουν περισσότερες ώρες απ’ τους καλομαθημένους συναδέλφους τους στη Δυτική Γερμανία" αμειβόμενοι με το 40% μόνο του δυτικού ημερομισθίου και με ελάχιστες παροχές, εξηγούν οι Financial Times μην μπορώντας να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους. Η περιοχή προσφέρει νέες ευκαιρίες στις επιχειρήσεις που θέλουν να μειώσουν τα έξοδά τους, χάρη στην "αυξανόμενη ανεργία και τη φτώχεια που απειλεί μεγάλες μερίδες της εργατικής τάξης", στο βαθμό που θεσμοθετούνται καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις. Η Πολωνία είναι ακόμα καλύτερη από την πρ. Ανατολική Γερμανία, αφού τα ημερομίσθια που ζητούν οι Πολωνοί εργάτες αντιπροσωπεύουν μόνο το 10% εκείνων που απαιτούν οι καλομαθημένοι Δυτικογερμανοί εργάτες· κι αυτό οφείλεται "στις σκληρές προσπάθειες της πολωνικής κυβέρνησης που υιοθέτησε αυστηρή κι αλύγιστη στάση στα εργατικά θέματα.****

 Εντοπίσατε, υποθέτω, ποιο είναι το ρεζουμέ της υπόθεσης.
Οι "καλομαθημένοι" Γερμανοί, και γενικότερα ο πλούσιος ευρωπαϊκός Βορράς, αποφάσισε να εντάξει και την πατρίδα μας στην "ισχνή" περιφέρεια του ευρωπαϊκού Νότου. Γιατί να τρέχει ο Βορειοευρωπαίος "μπίζνεσμαν" στην κοινωνικοπολιτικά επισφαλή Άπω Ανατολή, όταν μπορεί να "επενδύσει" σ’ έναν καθημαγμένο και κατατρομοκρατημένο ευρωπαϊκό Νότο; Αν μπορεί να αγκιστρώσει Ευρωπαίους κουλήδες στη νότια κι ανατολική αυλή του, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν και τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς: ας πρόσεχαν!
Αυτή είναι, εν ολίγοις, η "ανάπτυξη" που ευαγγελίζονται τα ημέτερα πουλέν του…"σοσιαλονεοφιλελευθερισμού".
Μιλάμε για έναν καπιταλισμό ατόφιο, χωρίς αναστολές και προσχήματα, όσο πιο βάρβαρο και στυγνό επιτρέπουν οι συνθήκες, μια πραγματική δικτατορία των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Ζούμε στην εποχή όπου οι λαοί αποτελούν πραμάτεια στο αγοραίο νεοφιλελεύθερο παζάρι και, δυστυχώς για μας, είμαστε φτηνό και δευτεροκλασάτο εμπόρευμα.

* N. Chomsky, Παλιές και νέες τάξεις πραγμάτων, μτφ. Μ. Αγγελίδου, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1996, σ: 209
** Κ. Τσουκαλάς, "Τζαμπατζήδες στη χώρα των θαυμάτων: Περί Ελλήνων στην Ελλάδα", Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης. τ. 1, 1993
*** Γ. ΡΟΥΣΗΣ, "Περί ιδιωτικοποίησης της πολιτικής και «αγορών»", ανακτήθηκε από το enet.gr, την 17/5/2011, 11:24
**** N. Chomsky, ό.π., σ: 361-365

Για την αντιγραφή,

Albatroshttp://albatros-imerologia.blogspot.com/

Πηγή : Roufianos.com