Προς υμνητή του πατερικού π. Ι. Ρωμανίδη

Πηγή : Κυπριανός Χριστοδουλίδης

Είπαν ότι ο "πατριάρχης" της νεοορθοδοξίας είναι ο μακαρίτης π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Βγήκαν ύστερα μερικοί άλλοι και απέκρουσαν τον ισχυρισμό αυτό, μάλιστα του απένειμαν τεραστίου μεγέθους (πανεπιστημιακά) εύσημα ορίζοντας την θεολογία σε προ και μετά τον π. Ρωμανίδη.
Έγραψε κάποιος νέο υμνολόγιο του κοιμηθέντος προ ετών και αναφερομένου πατρός, είπα κι εγώ να συμπληρώσω τον ύμνο :

1) Ο Άρειος καταδικάστηκε ως αιρετικός για το ΟΜΟΙΟΥΣΙΟΝ, αντί του ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ

2) Ο Νεστόριος για το ΧΡΙΣΤΟΤΟΚΟΣ, αντί του ΘΕΟΤΟΚΟΣ

3) Ο Μονοφυσιτισμός για το "ΕΚ δύο φύσεων", αντί του "ΕΝ δύο φύσεσι"

4) Ο παπισμός για το "εκ του Πατρός ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΙΟΥ" αντί του "ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ".

Κατά τα λοιπά, θα λέγαμε, οι αιρετικοί ήταν "κατά πάντα Ορθόδοξοι". Μετά έγιναν ... σαλάτα.

Ο π. Ρωμανίδης ήταν εκείνος που εισηγήθηκε τον εξοβελισμό της Θρησκείας και στη θέση της να βάλουμε την Εκκλησία. Αυτό έγινε και η νεο(κακο)δοξία ημών των λεγομένων (πλέον) ορθοδόξων θέριεψε και ο οικουμενισμός γιγαντώθηκε.

Αν υπήρχαν Ορθόδοξα αντανακλαστικά ο π. Ρωμανίδης είτε θα ήταν υποχρεωμένος να ανακαλέσει ή θα είχε την τύχη όλων εκείνων που καταδικάστηκαν ως αιρετικοί.
Υπήρξαν φωνές, αλλά αυτές ήταν δυστυχώς ψίθυροι ή άλλως "φωνές βραχνές". Και οι άλλες, διότι υπήρχαν και άλλες, τις σκέπαζε η βουή των διαλόγων της αγάπης. Δεν τις άκουγε κανείς, αλλά ούτε επέτρεπαν σε κανένα να τις γνωστοποιήσει.

Ο εξοβελισμός της Θρησκείας και η αντικατάσταση από την "εκκλησία", ήταν ένας ακόμη Δούρειος Ίππος για να χάσουμε την πίστη μας και στη θέση της να βάλουμε το υποκατάστατο μιάς εκ των πολλών "εκλησιών" με προμετωπίδα την πατερικότητα. Που μετά έγινε μεταπατερικότητα και τέλος συναφειακότητα.

Αυτά, αγαπητέ κύριε

Συμπληρωματικό

Αν η Θρησκεία είναι εκ Θεού και η Εκκλησία εξ ανθρώπων, τότε, με αυτά που μας είπε ο π. Ρωμανίδης (: Θρησκεία ίσον νευροβιολογική ασθένεια) καταργούμε τον άγιο Θεό και στη θέση του βάζουμε τον άνθρωπο ή Άνθρωπο. Οπότε, καθένας δίνει το δικό του ορισμό - ως προς το Αλφα Κεφαλαίο.

Κατά συνέπεια, κάθε "εκκλησία" που φτιάχνει ο άνθρωπος (ή Άνθρωπος) είναι σύμφωνη με αυτό που έχει μέσα εις την κεφαλήν του. Η οποία είναι στεγνή από τη Θρησκεία και έρημη από το Θεό.

Αναρτήθηκε από Κυπριανός Χριστοδουλίδης

2 σχόλια:

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

"Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια"
+ π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Κ. Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν, ότι η θρησκεία είναι νόσος και ο γενικός αρχίατρος της νόσου αυτής είναι ο Κύριος της Δόξης και της Μεγάλης Βουλής Άγγελος. Αυτός θεράπευσε και προ της ενσάρκωσής του και μετά από αυτήν.
Ποια είναι όμως η νόσος; Στον εγκέφαλο υπάρχει το κέντρο της λογικής, στην καρδιά το κέντρο του νου. Η ενέργεια του νου εντός της καρδιάς στροβιλίζεται κυκλικά μέσα στην καρδιά με την προσευχή (καρδιακή προσευχή). Όταν αυτός ο στροβιλισμός ξεφύγει προς το κέντρο του εγκεφάλου (την λογική), τότε δημιουργείται βραχυκύκλωμα μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου, οπότε τα νοήματα του εγκεφάλου, που προέρχονται από τον περιβάλλοντα χώρο και κόσμο, γίνονται νοήματα της καρδιάς και τότε εκδηλώνεται η ασθένεια της επίδρασης του περιβάλλοντος κόσμου στην καρδιά και ο ασθενής προσβάλλεται από την ασθένεια του περιβάλλοντος κόσμου, γίνεται δηλαδή δούλος του κόσμου και των παθών του.
Θρησκεία είναι η ταύτιση του ακτίστου (Θεού) με το κτιστό δηλ. η ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα της ανθρώπινης σκέψης, που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων, η ταύτιση δε των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων της Αγ. Γραφής με το άκτιστο ανήκει και αυτή στον κόσμο της ειδωλολατρίας και είναι το θεμέλιο όλων των αιρέσεων. Το να συγχέει λοιπόν κάποιος τις περί Θεού αντιλήψεις και σκέψεις με τον Θεό, είναι από Ορθόδοξη άποψη ειδωλολατρία, αλλά και από επιστημονική άποψη αγραμματοσύνη.
Πίστη είναι η συνεργασία του πιστού με το Πνεύμα το Άγιο, που εγκαινιάζει την θεραπεία της ιδιοτελούς αγάπης στην καρδιά και την μεταβάλει σε ανιδιοτελή αγάπη, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής". Η θεραπεία αυτή πραγματοποιείται σε τρία στάδια:
α/ της κάθαρσης της καρδιάς με την συντριβή της κατά την εξομολόγηση και την σταδιακή απομάκρυνσή της από κάθε ηδονή και οδύνη,
β/ του φωτισμού του νου, του κέντρου αυτού της καρδιάς, που επιτυγχάνεται με την συνεχή και αδιάκοπη μνήμη του Θεού, η θεραπεία δε κορυφώνεται με το στάδιο:
γ/ της θέωσης (δοξασμού) και της απάθειας (μη επιρροής από πάθη) που συνοδεύει τους αγίους. Στο 3ο αυτό στάδιο ο παθών διαπιστώνει:
1/ ότι δεν υπάρχει ομοιότητα κτιστού και ακτίστου και
2/ τον "Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον" (Άγ. Γρηγόριος Θεολόγος).
Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, κεφαλή δε είναι ο ίδιος ο Χριστός: "... ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας" (Εφ. 5.23). Μέλη του Σώματος είναι οι φωτισμένοι πιστοί: "Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους" (Κορ. Α΄ 12.27). Σκοπός του Χριστιανού είναι ή θέωσή του, η οποία προϋποθέτει την κάθαρση της καρδιάς (για τους ψυχικά άρρωστους), τον φωτισμό του νου (για τους θεραπευόμενους) και την απάθεια (για τους θεραπευμένους). Η θεραπεία του πάσχοντος μέλους ξεκινάει από την κάθαρση, η δε Εκκλησία είναι το νοσοκομείο στο οποίον γίνεται η κάθαρση αυτή. Γενικός Αρχίατρος στο νοσοκομείο αυτό είναι ο Χριστός: "Και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων ... και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ" (Ματθ. 4.23), ιατροί-θεραπευτές δε είναι οι επίσκοποι και οι ιερείς-πνευματικοί. Το στάδιο της θέωσης είναι το στάδιο της απάθειας (της μη προσβολής από τα πάθη), στο οποίον φθάνουν μόνον οι άγιοι. Κατά την διάρκεια αυτή του δοξασμού, τα περί Θεού νοήματα και ρήματα καταργούνται: "... ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα..." (Κορ. Β΄ 12.4). Η κατάσταση αυτή δεν διαρκεί πολύ και μετά την θέωση και την επιστροφή στην κατάσταση του φωτισμού επιστρέφουν γνώση, προφητεία, πίστη, ελπίδα και επανενώνονται με την αγάπη, η οποία "ουδέποτε εκπίπτει" (Κορ. Α΄ 13.8). Ο θεούμενος ούτε τρώγει, ούτε πίνει, ούτε κοιμάται, ούτε κουράζεται, δεν επηρεάζεται από ζέστη ή κρύο και εάν κοιμηθεί (αποθάνει) ευρισκόμενος στην κατάσταση αυτή, τότε το λείψανό του διατηρείται αιωνίως άφθαρτο. Όταν ο άγιος κοιμηθεί ευρισκόμενος στην κατάσταση του φωτισμού, τότε το λείψανό του (τα οστά του) ευωδιάζει.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Σχόλιο στα ανωτέρω :

Αγαπητέ κύριε,

Ο π. Ρωμανίδης δεν ήταν γιατρός και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν αυτό της περιγραφικής ιατρικής. Τούτο όμως δεν είναι Ιατρική.

Το συναίσθημα είναι έμφυτο και εγγενές στον άνθρωπο, όταν, δε, αναφερόμαστε σε συναίσθημα, εννοούμε Θρησκεία και ανάγνωθι τα αφορώντα στον Θεό. Με άλλα λόγια, Θεός ίσον Θρησκεία και Θρησκεία ίσον συναίσθημα.
Αν ξερριζώσεις από τον άνθρωπο τη Θρησκεία, του αφαιρείς το συναίσθημα και αφαιρώντας το συναίσθημα, βγάζεις από τη μέση και τον άγιο Θεό. Έπειτα τρέχεις και προσπαθείς να μπαλώσεις αυτά που έχεις ξηλώσει. Ή για να το γράψουμε με θεολογική την διήγηση, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ράβεις σε σκοροφαγωμένο ύφασμα ένα κομμάτι από ρετάλι (λέγονται τα απομεινάρια από καινούργιο ύφασμα).

Το "ύφασμα" της Θρησκείας δεν είναι ούτε νέο, ούτε παλαιό. Είναι "αεί ων, ωσαύτως ων". Εκεί οδηγείται η θρησκεύουσα ψυχή.

"Ουδείς επιβάλλει επίβλημα ράκους αγνάφου επί ιματίω παλαιώ"

Οι ησυχαστές και οι νήφοντες του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα, αξίζει να το θυμούνται αυτό. Ας αφήσουν στην άκρη (με τις προϋποθέσεις Ρωμανίδη) τα περί νοεράς προσευχής και ας δουν τι μαθητούδια μεταπατερικά και συναφειακά έβγαλαν. Και ακόμη, ας ξεβουλώσουν λιγάκι τα αυτιά τους και κολλύρια να αγοράσουν για τα μάτια τους. Για να ακούσουν τα οικουμενιστικά τραγουδάκια, να ιδούν τα συλλείτουργα του "ένας θεός για όλους" και τότε να ανοίξουν το ησυχαστικό και νηπτικό στοματάκι τους. Όχι να τα γράφουμε εμείς αυτά, που δεν είμαστε ούτε νηπτικοί, ούτε ησυχαστές, ούτε πατερικοί του στιλ Ρωμανίδη, δηλαδή άθρησκοι αλλά ένθεοι!!!

Ας μη ψαχνόμαστε για τη σχιζοφρένεια που μας δέρνει.

Είναι άλλη η δική μας "πάστα" και μέχρις εδώ. Διότι δεν θέλω να αφήσω τον ευγενικό διάλογο που έχω μαζί σας.

Σχόλιο: Πώς είναι δυνατόν να μήν καταλαβαίνουν οι Χριστιανοί ότι ο Χριστοδουλίδης δέν έχει καμμία σχέση με τον Ενσαρκωμένο Χριστό. Όπως ομολογεί και ο ίδιος είναι ένας θρησκευόμενος άνθρωπος. Πώς είναι δυνατόν να μήν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πώς ο Χριστοδουλίδης είναι ο  μεγαλύτερος κενολόγος της σημερινής Ελλάδος;; Ο άνθρωπος ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ. Εαν δέν καταλαβαίνουμε το μεγάλο κενό που ενσαρκώνει ο Χριστοδουλίδης πώς θα καταλάβουμε και θα αντιμετωπίσουμε τους αληθινούς εχθρούς της πίστεως μας;;

Αμέθυστος