Η ιδέα του Ελληνικού φιλελευθερισμού πρέπει να μετατραπεί σε πίστη, σε αξία και σε προορισμό του κάθε ανθρώπου. Η συνέπεια αυτού του αποτελέσματος θα είναι πάνω από όλα η «συνένωση των κομματιών του διασπασμένου ψυχικού κόσμου του κάθε ενός από εμάς και στην συνέχεια η επαναφορά της μιας ενιαίας και αδιάσπαστης εθνικής ψυχής».
– Γιώργου Μιχαήλ[1]
Εάν κάποιος θέλει να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια της κατάπτωσής μας, πρέπει πρώτα από όλα να ερευνήσει με προσοχή τον εσωτερικό του κόσμο. Είναι ξεκάθαρο πως η εσωτερική ψυχική σύγκρουση την οποία βιώνουν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, στην Ελλάδα ο κόσμος την βιώνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Την βιώνει σε σημείο που η καθημερινή ζωή του κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από την οικονομική του άνεση, να ισοδυναμεί με έναν ασταμάτητο, άνισο και εξοντωτικό αγώνα.
Έναν αγώνα του οποίου το μοναδικό αποτέλεσμα είναι οι αμέτρητες ανοιχτές πληγές και τίποτα παραπάνω. Γιατί είναι αυτή η σύγκρουση μέσα σε κάθε άνθρωπο, μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού συμφέροντος. Η σύγκρουση μεταξύ των αρχών της συλλογικότητας που έχουν φυτευτεί στην καρδιά μας από την ίδια την φύση και την ιστορική μας εξέλιξη, απειλώντας την ίδια την υπόσταση μας, ενάντια στην με κάθε τρόπο ικανοποίηση του ατομισμού.
Ενός ατομισμού, ο οποίος έχει τεχνητά εισχωρήσει στην κοινωνία μας από τα μηνύματα τα οποία προωθούνται δια μέσου όλων των διαθέσιμων έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, καθώς και μέσω της τέχνης. Από τα σχολειά, το πανεπιστήμιο, την τηλεόραση, το διαδίκτυο, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική. Ένας στόχος ο οποίος ξεγυμνώνει τον κάθε άνθρωπο και τον οδηγεί με δεμένα τα μάτια στην διαίρεσητου εαυτού του.
Μια διαίρεση, η οποία στην συνέχεια μεταφέρεται από τον κάθε έναν άνθρωπο σε ολόκληρη την κοινωνία. Είναι αυτός ο τρόπος δια μέσω του οποίου ένας ολόκληρος λαός χωρίζεται στα δυο, ανίκανος πλέον να συνενωθεί για την επίτευξη ενός πολύ πιο σημαντικού συλλογικού στόχου. Είναι αυτή η διαίρεση το όργανο διάλυσης των λαών στην σύγχρονη εποχή. Μια διάλυση η οποία εξυπηρετεί πιστά τον απώτερο στόχο όλων των ισχυρών κρατών του πλανήτη.
Έναν στόχο ο οποίος δεν είναι άλλος από την διάλυση των άλλων κρατών σε μικρότερα αδύναμα κράτη, με μοναδικό σκοπό τον πλήρη έλεγχο τους, με το ελάχιστο δυνατόν στρατιωτικό και οικονομικό κόστος. Το πιο τραγικό σύγχρονο θύμα, αυτής της «νέας τάξης πραγμάτων» είναι η Ελλάδα. Αρκεί κάποιος απλά να σκεφτεί πως και από πότε ξεκίνησε η πτωτική μας πορεία για να φτάσουμε έως το τελευταίο σκαλοπάτι αυτού του κόσμου. Σε τέτοιο απαξιωτικό σημείο, ώστε οι δυνατοί της γης να μην χαμηλώνουν το βλέμμα τους για να μας αντικρίσουν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υποτιθέμενης ελευθερίας και ευημερίας την οποία μας υποσχεθήκαν τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη. Τα οποία, όταν η Ελλάδα καταστρεφόταν από τους ίδιους τους πολιτικούς της, συνέχιζαν σιωπηρά και πονηρά να υποστηρίζουν αυτήν την καταστρεπτική προσπάθεια.
Συνέχισαν μέχρις ότου η ρουτίνα, η διαφθορά και η ανομία θρυμματίσουν σε εκατομμύρια κομμάτια την υπόσταση ενός περήφανου έθνους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο φτάσαμε στο σημείο να έχει το δικαίωμα να μας κυβερνά, μόνον όποιος αποτελεί μέλος μιας συγκεκριμένης ομάδας οργανωμένων πολιτικών συμφερόντων όπως συμβαίνει σήμερα. Ή όποιος είναι γόνος «πολιτικών οικογενειών». Μα ποτέ, ο πιο άξιος και ικανός για αυτό το λειτούργημα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο φτάσαμε στο σημείο να έχει μοιραστεί το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας σε συνδικάτα, τα οποία έχουν διαλύσει την παραγωγή της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όσοι επιχειρηματίες έχουν ακόμα παραμείνει στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τα στενά συμφέροντα τους. Που πολλές φορές, παρά την «υπακοή τους στο σύστημα», ωθούνται στο να εγκαταλείψουν την χώρα. Όπως έχει συμβεί με μια σειρά βιομηχανιών σαν την ΦΑΓΕ, την Βιοχάλκο και πρόσφατα τον Τιτάνα, που μετέφεραν τις έδρες τους από την χώρα, αλλά και άλλες που σκέφτονται σύντομα να το κάνουν.
Συνάμα με την παύση κάθε βιομηχανικής δραστηριότητας, η πατρίδα μας μετατρέπεται σε δύο πράγματα σε πρώτη φάση. Σε ένα απέραντο «ξενοδοχείο βραχυπρόθεσμης παραμονής AIRBNB» για μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος τουρίστες και σε ένα τεράστιο «στρατόπεδο περιφρούρησης ψυχών για παράνομους μετανάστες».
Στην πρώτη περίπτωση, «αμφιβόλου προέλευσης κεφάλαια», κυρίως από αλλοδαπούς πολίτες τρίτων χωρών, αγοράζουν την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, (δες αρπαγή ιδιωτικής περιουσίας με νόμιμο και φτηνό τρόπο). Είναι όμως κατανοητό να πωλούν οι Έλληνες την περιουσία τους, μιας και αποτελεί την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια τους να επιβιώσουν και να θρέψουν τα παιδιά τους. Όταν δεν υπάρχουν από πουθενά αλλού εισοδήματα και η «φορολογική λαίλαπα» τους κτυπάει, τι να κάνουν; Αυτό που είναι πολύ παράξενο/ύποπτο, είναι η μη ανησυχία, των «περίφημων ανεξάρτητων φορολογικών αρχών της χώρας και τα αφεντικά τους στο εξωτερικό», για την προέλευση των χρημάτων αγοράς της περιουσίας των Ελλήνων. Κυρίως όμως στο «που πηγαίνουν τα κέρδη της βραχυχρόνιας μίσθωσης»; Κατατίθενται άραγε σε λογαριασμούς Ελληνικών Τραπεζών; Επίσης, ανησυχητικό είναι ότι σπάνια, οι καλώς αμειβόμενοικοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι των Ελλήνων στην Βουλή, θέτουν τέτοιου είδους ουσίας ερωτήματα στον «ΥΠΟΙΚ», ή στις «ανεξάρτητες φορολογικές αρχές της χώρας».
Στην δεύτερη περίπτωση, η πατρίδα μας μετατρέπεται σε έναν «κυματοθραύστη μεταναστευτικών ροών» όπου «αμφιβόλου προέλευσης και λειτουργίας» ΜΚΟ διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια. Άραγε ποιά είναι η «προστιθέμενη αξία» αυτών των «δύο προαναφερθέντων λυπηρών από εθνικής απόψεως καταστάσεων στην οικονομία του τόπου»; Πέρα από μια πρόσκαιρη αύξηση της κατανάλωσης, που κάπως απεικονίστηκε στο ΑΕΠ, τίποτα άλλο.
Ο κύριος λόγος για όλα αυτά τα λυπηρά φαινόμενα που περιγράψαμε στις πιο πάνω παραγράφους είναι ότι έχουν σβήσει οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί του κράτους. Με κυριότερο αυτόν της παιδείας, καταντώντας τα πανεπιστήμια οργανισμούς παραγωγής κομματικών υπάλληλων και συνάμα άσυλα ανομίας και παραβατικότητας. Ακαλλιέργητοι και ανιστόρητοι κομματικοί υπάλληλοι, μόλις πάρουν κυβερνητικό αξίωμα, ενδιαφέρονται μόνο για την πολιτική τους επιβίωση, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα της πατρίδας. Αυτό όμως φέρνει την διαίρεσητης κοινωνίας. Το βλέπουμε παντού και κυρίως στην αγορά εργασίας. Ιδιωτικοί ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους κλπ. Αυτή είναι η κύρια αιτία για την οποία διαλύονται οι Ελληνικές οικογένειες.
Η διαίρεση έχει κυριαρχήσει παντού ικανοποιώντας σε μεγάλο βαθμό όλους τους αιώνιους εχθρούς και αντίπαλους της πατρίδας μας. Γιατί κάποιοι οι οποίοι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους και επιλέγονται ως κυβερνήτες μας, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να εμβολιάσουν όλους εμάς με την δική τουςπαρασιτική νοοτροπία. Την νοοτροπία που εκμηδενίζει την ανθρώπινη πρωτοβουλία, την ανθρωπινή προσπάθεια και στο τέλος την ανθρώπινη δημιουργία. Για αυτό το λόγο, η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο να χρειάζεται πλέον έναν σωτήρα.
Έναν άνθρωπο, ο οποίος με πολύ μεγάλη προσπάθεια πρέπει να καταφέρει να επαναφέρει το λαό μας στην πραγματικότητα. Να καταφέρει να συνενώσει όλους αυτούς τους κοινωνικούς θεσμούς και τις αντίπαλες ομάδες – οι οποίες στέκονται η μια απέναντι στην άλλη – σε ένα συμπαγές σύνολο για την επίτευξη ενός και μόνο στόχου. Την συλλογική ευημερία του τόπου. Να καταφέρει πάνω από όλα να επαναφέρει την αξία της συλλογικότητας «σαν φάρο προορισμού του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά».
Φυσικά, πάνω από όλα, πρέπει να βοηθήσει τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι έχουν πληγεί περισσότερο από αυτή την κατάσταση. Τους ανθρώπους των οποίων τα όνειρα έχουν περιοριστεί σε μια προσπάθεια χωρίς νόημα. Τους ανθρώπους εκείνους, που κάποτε λέγαμε νοικοκυραίους, που τρομοκρατημένοι από την κατάσταση είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα μας. Προετοιμάζοντας δυστυχώς τα παιδιά τους να το κάνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Έχοντας εγκλωβιστεί σε μια αόρατη φυλακή από την οποία μόνο εάν επαναφέρουν την αφοσίωση στις άξιες τους, τη συνέπεια και τη σταθερότητα του χαρακτήρα τους, θα καταφέρουν να απεγκλωβιστούν. Γιατί αυτά είναι τα προτερήματα των απλών καθημερινών ανθρώπων και αυτά πρέπει να καλλιεργήσουν για να μετατραπούν από ηττημένους σε νικητές.
Επίλογος
Η ιδέα του Ελληνικού φιλελευθερισμού πρέπει να μετατραπεί σε πίστη, σε αξία και σε προορισμό του κάθε ανθρώπου. Η συνέπεια αυτού του αποτελέσματος θα είναι πάνω από όλα η «συνένωση των κομματιών του διασπασμένου ψυχικού κόσμου του κάθε ενός από εμάς και στην συνέχεια η επαναφορά της μιας ενιαίας και αδιάσπαστης εθνικής ψυχής». Μέσω αυτής της επαναφοράς είναι σίγουρο, πως η Ελλάδα θα ανυψωθεί ξανά σε σημείο που οι δυνατοί του κόσμου να μην χρειάζεται να χαμηλώσουν το βλέμμα τους για να την κοιτάξουν στα μάτια.
[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, εκδόσεις Κύπρης, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου