«ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε· καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα»

«ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε· καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα»[1]

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

“Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς δώρισε ἐν τῷ Θεανθρώπῳ καὶ διὰ τοῦ Θεανθρώπου; Ὅλα αὐτὰ μᾶς τὰἀποκαλύπτει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας». Μᾶς διδάσκει ὅλη τὴν Ἀλήθεια περὶ Αὐτοῦ,περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐν Αὐτῷ, καὶ ὅ,τι δι’ Αὐτοῦ μᾶς ἔχει δωρηθεῖ. Καὶ τί εἶναι αὐτό;Τοῦτο ξεπερνᾶ ἀμέτρητες φορὲς ὅ,τι ποτὲ ἀνθρώπινος «ὀφθαλμὸς εἶδε», ὅ,τι ποτὲ «οὖς ἤκουσε» καὶ «ἐπὶκαρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη»[2].
Μὲ τὸν ἐν σαρκὶ βίο Του ἐπὶ τῆς γῆς ὁ Θεάνθρωπος ἵδρυσε τὸ Θεανθρώπινο σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία,καὶ μὲ αὐτὸ προετοίμασε τὸν γήινο κόσμο γιὰ τὴν ἕλευση, τὴν ζωὴ καὶ τὴν δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματοςστὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψυχῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος. Τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, τὸ ἅγιονΠνεῦμα κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ παρέμεινε γιὰ πάντα σὲ αὐτό,ὡς ἡ παν-ζωοποιὸς ψυχή του[3]. Τοῦτο τὸ ὁρατὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸ συναποτελοῦνοἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴν ἁγία τους πίστη στὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα τοῦκόσμου, ὡς τέλειο Θεὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο.
Ἡ κάθοδος ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται λόγῳ τοῦ Θεανθρώπου καὶχάριν τοῦ Θεανθρώπου[4] «χάριν αὐτοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἰσῆλθεν ἐν τῷ κόσμῳ»[5]. Τὰ πάντα στὴν Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆςσωτηρίας ἔχουν ὡς προϋπόθεσή τους τὸ Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· τὰ πάντα ὑπάρχουν καὶ τὰ πάντα συμβαίνουνστὴν διάσταση τῆς Θεανθρωπότητος. Ἔτσι καὶ ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅλη ἡ ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο εἶναιἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸ θεανθρώπινο ἄθλο τῆς διὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἡ Πεντηκοστή, μὲ ὅλες τὶςἀθάνατες δωρεὲς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, καὶ μὲ τὸ Ἴδιο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, συντελεῖται στὸ πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἁγίωνἈποστόλων, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς πίστεως, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς Παραδόσεως, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς ἱεραρχίας, σὲ ὅ,τι Ἀποστολικό, σὲὅ,τι Θεανθρώπινο.
Ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἄρχισε τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, τελεῖται ἀκαταπαύστως στὴν Ἐκκλησία διὰ τῆς ἀφάτουπληρότητος ὅλων τῶν θείων δωρεῶν καὶ τῶν ζωοποιῶν δυνάμεων[6]. Τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία συμβαίνουν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀπὸ τὸ πιὸμικρὸ ἕως τὸ πιὸ μεγάλο……” (Δογματικὴ Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ. 361-362).
“ Ἐν τούτοις, ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας, ὁ πρωταίτιος ὄφις σηκώνει καὶ πάλι τὴν κεφαλὴ ἐναντίον μας καὶ σιγοψιθυρίζει τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ἢ μᾶλλον, ἀφοῦ ἡ δική του κεφαλὴ συντρίφτηκε μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, κεφαλή του κάνει τὸν καθένα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μὲ τὸ πέρασμα τῶν γενεῶν πείθονται στὶς καταστρεπτικές του συστάσεις καὶ ἔτσι ἐμφανίζοντας ὅπως ἡ ὕδρα πολλὲς κεφαλὲς πρὸς τὰ ἐπάνω, δὲν σταματᾷ νὰ διαλαλῇ μὲ αὐτὲς στὰ ὕψη τὴν ἀδικία… Αὐτὸς λοιπὸν ὁ νοερὸς καὶ γι’ αὐτὸ περισσότερο καταραμένος ὄφις, τὸ πρῶτο καὶ μεσαῖο καὶ τελευταῖο κακό,… ὁ σὲ κάθε ἀσεβῇ δοξασία σοφιστής, καθόλου δὲν ἔχει ξεχάσει τὴν κακοτεχνία του. Τώρα λοιπὸν εἰσάγει μὲ τοὺς Λατίνους ποὺ τοῦ κάνουν ὑπακοὴ ἀπόλυτη νέους ὅρους γιὰ τὸ Θεό ” (Παλαμικὸ Ταμεῖο, σελ. 257). Βλέπε τὸν Ποντίφηκα τῆς Ρώμης ποὺ μὲ μπερδεμένες διδασκαλίες, τρέχει νὰ τυλίξει στὴν πλάνη του ὁλόκληρο τὸ κόσμο. Τελευταῖα, πέρασε καὶ ἀπὸ τὰ Σκόπια!!!
Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἱσοπεδωτικὴ Νέα Ἐποχὴ, μετὰ μανίας σατανικῆς, σπρώχνει πρὸς τὴ δυσώδη λάσπη τοὺς θιασώτες της καὶ ὑπηκόους της. Λέει ὁ ψαλμωδός: «ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὑπόστασις· ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με»[7] καὶ ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης: «¨Λάσπη τοῦ βυθοῦ¨ νὰ θεωρεῖς τὴν κάθυγρη ἡδονή, ἢ τὸ βόρβορο τῆς πορνείας, ἢ ἀκόμη, τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα βαραίνει ὁ ἐμπαθὴς νοῦς καὶ βουλιάζει μὲ τοὺς λογισμούς του στὸ βυθὸ τῆς ἀπογνώσεως»[8]. Ἰδοὺ ποῦ ὁδηγεῖ ὁ Ἀντίχριστος καὶ οἱ πρόδρομοί του τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴν ἀπόγνωση, στὴν ἀπελπισία, στὸν καταποντισμό, στὴν αὐτοκτονία, στὸν αἰώνιο θάνατο! Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος καὶ σκοπός του. ‘Εν τούτοις, ζεῖ Κύριος ὁ Θεός.
Βασιλεῦ Οὐράνιε Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ φώτιζε τοὺς ἀπανταχοῦ ὀρθοδόξους. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

[1] Κοντάκιον Πεντηκοστῆς

[2] Βλ. Ἰω. 15, 26· 16, 13· Α΄ Κορ. 2, 4-16· Ἐφ. 3, 5

[3] Πράξ. 2, 1-47.

[4] Βλ. Ἰω. 14, 26· 15, 26· 16, 7-13.

[5] Σλαβονικὸν Κανονάριον, Εὐχὴ στὸ τέλος τοῦ Ἀκαθίστου στὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ.

[6] Βλ. Πράξ. 10, 44-48· 11, 15-16· 15, 8-9· 19, 6.

[7] Ψαλμ. 68, στ.3

[8] Φιλοκαλία, Δ΄ Τόμος, σελ.186.

AΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ:

Ὁ Σωτήρας Ἰησοῦς Χριστός, λίγο πρίν ἀναχωρήσει ἀπό τόν κόσμο καί ἐπιστρέψει στούς κόλπους τοῦ Πατρός ἀπ΄ὅπου ἐξῆλθε κι’ ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε αὐτό τό ἔργο ἐπί τῆς γῆς, προσευχήθηκε ἐκτενῶς πρός τόν Πατέρα ὅπως ὁ Θεός προστατεύει καί διαφυλάττει κατ΄ἀρχήν τούς μαθητάς Του, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους πού διαχρονικά θά ἐπίστευαν εἰς τόν Χριστόν Μεσσία διά τοῦ κηρύγματος ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Η'

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 8

6 νυνὶ δὲ διαφορωτέρας τέτευχε λειτουργίας, ὅσῳ καὶ κρείττονός ἐστι διαθήκης μεσίτης, ἥτις ἐπὶ κρείττοσιν ἐπαγγελίαις νενομοθέτηται.

7 Εἰ γὰρ ἡ πρώτη ἐκείνη ἦν ἄμεμπτος, οὐκ ἂν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος.

8 Μεμφόμενος γὰρ αὐτοῖς λέγει· ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ συντελέσω ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰσραὴλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰούδα διαθήκην καινήν,

9 οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν ἐποίησα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου· ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, κἀγὼἠμέλησα αὐτῶν, λέγει Κύριος·

10 ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ Ἰσραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν.

11 Καὶ οὐ μὴ διδάξουσιν ἕκαστος τὸν πολίτην αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, λέγων· γνῶθι τὸν Κύριον· ὅτι πάντες εἰδήσουσί με ἀπὸ μικροῦ αὐτῶν ἕως μεγάλου αὐτῶν·

12 ὅτι ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν, καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι.13 Ἐν τῷ λέγειν καινὴν πεπαλαίωκε τὴν πρώτην· τὸ δὲπαλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ.

Γέροντας Αιμιλιανός

Το μοναστήρι προσπαθεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει τον εαυτό του. Γι’ αυτό του τονίζει την σιωπή, την ησυχία, την προσευχή, την αγρυπνία, όχι όμως την ενασχόληση με τον εαυτό του. Τον προτρέπει να ανακαλύψει τον εν αυτώ Χριστόν, επομένως να ασχοληθεί με το σώμα του Χριστού και όχι με τον εαυτό του.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ. 

ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΡΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ.

 ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.

Αμέθυστος