Νεκτάριος Δαπέργολας, Ηγούμενοι της Νέας Εποχής

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Έλαβε λοιπόν χώρα προχτές η ενθρόνιση ως Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής του Προύσης Ελπιδοφόρου, η εκλογή (ή – για την ακρίβεια – η άνωθεν επιβολή) του οποίου, αντί του παραιτηθέντος (μετά από μακρόχρονες και ασφυκτικές πιέσεις) Δημητρίου, σηματοδοτεί μία νέα φάση στο κεφάλαιο που λέγεται «παγκόσμια επέλαση του Οικουμενισμού». Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για έναν από τους πιο σκληροπυρηνικούς Οικουμενιστές, «ηγούμενο» έως πρότινος στο μαγαζάκι της Χάλκης, με βασικό θεσμικό ρόλο στη νεοεποχίτικη πλάνη του αυτοφερόμενου ως Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (και κάθε λογής αιρέσεων), με κυρίαρχο επίσης ρόλο στη ληστρική ψευτοσύνοδο της Κρήτης (2016), αλλά και πρωταγωνιστής σε πάμπολλες ακόμη εκδηλώσεις της φρικώδους Παναίρεσης, που (δια της συγκρητιστικής ώσμωσης της Ορθοδοξίας με τις δυτικές αιρέσεις, αλλά και τις άλλες θρησκείες) προετοιμάζει πυρετωδώς την παγκόσμια Πανθρησκεία. Βασικό πρωτοπαλίκαρο εδώ και καιρό του αιρεσιάρχη του Φαναρίου (τα τελευταία χρόνια εθεωρείτο μάλιστα και οιονεί διάδοχός του, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως έπαψε πλέον και να θεωρείται – άλλωστε στις ΗΠΑ κατοικοεδρεύει το μείζον μέρος των ταγών της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής και συνεπώς οι εκεί μεγάλες στοές και οι λοιποί σατανιστικοί χώροι αποτελούν λαμπρή πιθανότητα για περαιτέρω…αναβάπτιση, «αναβάθμιση» και… προαγωγή).

    Γιατί όμως αναφέραμε πως η «εκλογή» του Ελπιδοφόρου σηματοδοτεί μία νέα φάση; Τη σηματοδοτεί καταρχάς συμβολικά, υπό την έννοια ότι πάντα δίνουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία σε συγκεκριμένα γεγονότα που φαινομενικά δείχνουν να τέμνουν το ιστορικό γίγνεσθαι, ενώ στην πραγματικότητα, ως απότοκα ευρύτερων και μακρών εξελίξεων, είναι απολύτως εντεταγμένα μέσα σε αυτό (θυμίζω λ.χ. χρονολογίες όπως το 1453, το 1821 ή το 1922, που φυσικά δεν μπορούν να ερμηνευθούν πάρα μόνο σε συνάρτηση με προγενέστερες ιστορικές εξελίξεις δεκαετιών ή και αιώνων). Στην προκείμενη περίπτωση η ευρύτερη εξέλιξη είναι όλα όσα συμβαίνουν ιδιαίτερα τις τελευταίες 3 δεκαετίες στο πεδίο της παγκοσμιοποιημένης και νεοταξικής μετάλλαξης του πλανήτη και ειδικότερα βέβαια στο μείζον θέμα της προπαρασκευής της Πανθρησκείας. Η ανάληψη μιας τέτοιας σπουδαίας εκκλησιαστικής θέσης από το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν προκαλεί εντύπωση σε όσους γνωρίζουμε και τι συμβαίνει γενικότερα, αλλά και πόσο ειδικότερα μετά την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου έχουν επισπευστεί οι εξελίξεις. Είναι ένα τέτοιο σημαδιακό γεγονός, που ερμηνεύεται εύκολα. Είναι επίσης ένα μείζονος συμβολισμού γεγονός, ίσως και του πλέον εύγλωττου μετά το Κολυμπάρι, γιατί σφραγίζει την οριστική αποπομπή από το προσκήνιο «παλαιότερης κοπής» επισκόπων, που παρά τα πνευματικά τους «ζητήματα», διατηρούσαν όμως ακόμη τουλάχιστον και κάποια ίχνη σύνδεσης με την παράδοση. Με την εκλογή του Ελπιδοφόρου όμως επισφραγίζεται μία νέα εποχή, όπου άπαντες οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν θα είναι παρά κουστουμαρισμένοι, γραβατωμένοι, κοντοκουρεμένοι (και οσονούπω και φρεσκοξυρισμένοι) γιάπηδες του εκσυγχρονισμού και τεχνοκράτες της μεταπατερικότητας, απροκάλυπτα βυθισμένοι στα λύματα της μασωνίας και των μυστικών λεσχών, επίσημα συνδαιτυμόνες και συναυλιζόμενοι με τον κάθε πολιτικοοικονομικό επιβήτορα της ανθρωπότητας, ξεδιάντροπα συγχρωτιζόμενοι με τον κάθε πλανεμένο και δαιμονισμένο εκπρόσωπο θρησκειών, σεχτών και άλλων μυστικιστικών κι αποκρυφιστικών οργάνωσεων. Το μήνυμα είναι σαφές – και αποτυπώθηκε βεβαίως ρητά και στις πρώτες δηλώσεις και διακηρύξεις του νέου Αρχιεπισκόπου περί κοινωνίας εν αγάπη με τη θρησκευτικά… πλουραλιστική Αμερική. Αποτυπώθηκε όμως ακόμη εναργέστερα με ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε φτάνοντας στις ΗΠΑ, δηλαδή την επίσκεψη στο γνωστό νεοεποχίτικο ίδρυμα πανθρησκειακού συγκρητισμού «Appeal of Conscience Foundation» και το γεύμα που του παρέθεσε ο πρόεδρος του ιδρύματος ραβίνος Σνάιερ, με τη συμμετοχή φυσικά μιας πανσπερμίας από εκπροσώπους άλλων θρησκειών. Τι σαφέστερο άραγε από αυτό;

      Πέραν ωστόσο του πασιφανούς συμβολισμού που υποστασιάζει ο Ελπιδοφόρος για τους νέας κοπής εκκλησιαστικούς ταγούς και καθηγουμένους, υπάρχει – πέραν της σημειολογίας – και η ουσία. Τα πρόσωπα δεν είναι εδώ απλώς για να σηματοδοτήσουν τη μορφή της νέας επιδιωκόμενης ενωμένης και παγκόσμιας «Εκκλησίας», είναι και για να «τρέξουν» ακόμη πιο γρήγορα τις ποθητές για τα αφεντικά εξελίξεις. Όταν βάζεις το συγκεκριμένο πρόσωπο στη συγκεκριμένη εκκλησιαστική θέση, είναι φανερό ότι επείγεσαι για την πλήρη εκπόρθηση του ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό πνευματικά διαβρωμένου Ελληνισμού της Αμερικής. Ότι επείγεσαι να διαλύσεις ό,τι ορθόδοξο απέμεινε όρθιο στη Νέα Ήπειρο, επισπεύδοντας τις αγαπολογικές διαδικασίες των πατρώνων σου. Και επειδή βέβαια δεν είναι άπαντες διαβρωμένοι, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι με καλή προαίρεση (κυρίως όμως υπάρχουν και τόσοι Έλληνες αλλά και Αμερικανοί που βιώνουν πραγματική Ορθοδοξία υπό την πνευματική ασπίδα των μοναστηριών του γέροντος Εφραίμ), ότι επείγεσαι να… ασχοληθείς και με αυτούς. Και εδώ το μήνυμα είναι επίσης εντελώς σαφές: «Αυτά που ξέρατε, να τα ξεχάσετε. Στον Γενναίο Νέο Κόσμο που χτίζουμε βάσει της… άνευ όρων αγάπης, εσείς δεν έχετε καμμία θέση. Ή θα υποταχτείτε ή θα σβήσετε. Δεν θα μείνει πάντως ίχνος από τα σκοταδιστικά χάλια σας. Δε θα μείνει λίθος επί λίθου».

     Ιδιαίτερης λοιπόν σημειολογικής αλλά και ουσιαστικής σημασίας η επιβίβαση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής ενός πρωτοκορυφαίου Οικουμενιστή (με τη συγκεκριμένη μάλιστα «μεταπατερικά» μεταλλαγμένη όχι μόνο σκέψη, αλλά και εξωτερική εμφάνιση – γιατί πλέον τίποτε δεν είναι τυχαίο). Και επομένως ως τέτοιο ας το δούμε, στην ευρύτερη σημασία και εφαρμογή του. Στην ολοκλήρωση δηλαδή της στελέχωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας παγκοσμίως με τέτοια πρόσωπα, όχι μόνο σε μείζονος δυναμικής αλλά και στις πιο ασήμαντες θεωρητικά και μικρές μητροπόλεις, σε κάθε άκρη όπου υπάρχει διείσδυση της οικουμενιστικής παναίρεσης. Επομένως παντού. Αυτό που ξεκίνησε σιγά-σιγά και συγκεκαλυμένα εδώ και αρκετά χρόνια, συνεχίζεται πλέον απροκάλυπτα. Και αυτό ασφαλώς περιλαμβάνει όχι μόνο επισκοπικά αξιώματα και θέσεις εκκολαπτόμενων επισκόπων (του γνωστού επαγγέλματος του λεγόμενου «αρχιμανδριτισμού»), αλλά και κατοχή πανεπιστημιακών εδρών, μαζική παραγωγή «θεολόγων» για τα σχολεία, αλλά ακόμη και ανάδειξη κακοφρόνων μοναχών και ηγουμένων στα ορθόδοξα μοναστήρια μας. Η άλωση του αγιορείτικου αλλά και ευρύτερου μοναχισμού είναι άλλωστε κάτι που ήδη παρατηρείται ξεκάθαρα, όπως και η απόπειρα φίμωσης και πάταξης όσων επιμένουν να εκφέρουν καθαρό λόγο Ορθοδοξίας κι όχι δυσώδη λόγο αγαπολογίας και μεταπατερικής πλάνης. Ο στόχος πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις και τις οργανωμένες ενέργειες είναι να απλωθεί ένα πανίσχυρο δίκτυο ποδηγέτησης και πνευματικής τρομοκρατίας πάνω σε κάθε γωνιά της Γης όπου υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο στόχος είναι ένα χριστεπώνυμο πλήρωμα παθητικό, παραζαλισμένο, υποταγμένο, με αλλοιωμένο φρόνημα και μηδενική δυνατότητα αντίδρασης. Ο στόχος είναι να επικρατήσει και να παγιωθεί μία κατάσταση όπου κυριολεκτικά δεν θα κουνιέται φύλλο.

     Από τη χάραξη του στόχου όμως μέχρι την πλήρη επίτευξή του υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση. Ευτυχώς, όσα ζοφερά σχέδια κι αν κάνουν οι άνθρωποι, στο τέλος θα γίνει το σχέδιο του Θεού. Ίσως να αργήσει, ίσως να διωχθούμε, ίσως και να υποφέρουμε, αλλά θα γίνει. Και θα έρθει η στιγμή που το φως της αλήθειάς Του θα τα διαλύσει τα σκοτάδια…

katanixi

ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ;
 ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΙΜΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑ ΟΤΙ ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;
ΑΥΤΗ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΑΠΕΤΥΧΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ. ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;
ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΑΤΑΙΟΙ.

Αμέθυστος

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο https://www.ec-patr.org/arxeio/elp2014-01-gr.pdf πρέπει να αντιπαρατεθεί
με τον Λόγο του Αγίου Γρηγορίου, Περί του Αγίου Πνεύματος:
http://www.iak.gr/gr/ekklisiastika_keimena/paterika_keimena/grigoriou_Theologoy_Peri_tou_agiou_Pneymatos.html

Λέξη προς λέξη αυτός ο Λόγος, δείχνει την ανθρώπινη αγνωσία και μικρότητα απέναντι στο μυστήριο της Θεότητας, της Αγίας Τριάδας, και την παντελή διαφοροποίηση του Ακτίστου από το κτιστό.
Δεν υπάρχει ανθρώπινου τύπου ιεράρχηση στην Τελειότητα της Αγίας Τριάδας, πόσο μάλλον δεν εξεικονίζεται η σχέση των 3 Προσώπων, σε καταστάσεις ανώτερου-κατώτερου με την έννοια του κόσμου τούτου.
Υπάρχει η έννοια της Πατρότητας, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αν και περιλαμβάνει με απόλυτο τρόπο την έννοια της Υπακοής. Όπως στον Κύριο απέναντι στον Πατέρα.
Ή όπως στους ασκητές της ερήμου, απέναντι στους αββάδες τους όπως βλέπουμε στο Γεροντικό.
Η Βασιλεία του Θεού, δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.
Όσον αφορά τα θέματα της διοίκησης της Εκκλησίας, και τα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν, αφού προφανώς καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν και αυτά ιδιαίτερα σήμερα, οι θεσμικές δικαιοδοσίες υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να ορίζονται μέσα στο πνεύμα μιας πολιτικού τύπου ιεράρχησης, αλλά προς την κατεύθυνση του καταμερισμού μέσα στην δομή της Εκκλησίας, σύμφωνα με όσα είπε ο Απ. Παύλος, για το Σώμα του Χριστού.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε πνευματικοί άνθρωποι.
Εκλαμβάνουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα της γήινης εμπαθούς κατάστασής μας.
Αυτή είναι η αιτία όλης αυτής της διαστρέβλωσης που ζούμε και στον εκκλησιαστικό και στον λεγόμενο αντι-οικουμενιστικό χώρο.
Οι μεν διεκδικούν Πρωτεία, και οι δε το Αλάθητο (με την δική τους ερμηνεία-άποψη, και το γράμμα), μαχόμενοι ουσιαστικά για την εξουσία, την επικράτηση της ΑΠΟΨΗΣ.
Έχουμε ένα δυϊσμό, που αναφέρεται όμως στο ίδιο υπαρξιακό επίπεδο (χαμηλής εως ανύπαρκτης πνευματικότητας), αυτό, του κόσμου τούτου.Γι αυτό και ο λόγος δεν πείθει.Ο αντι-οικουμενιστικός λόγος, είναι ένας αντί-λογος, χωρίς δική του υπόσταση.Προέρχεται απολύτως από τον οικουμενισμό.Γεννήματα του οικουμενισμού, είναι οι λεγόμενοι αντι-οικουμενιστές.
Μπροστά στην αγαπολογία των οικουμενιστών, γεννιέται ο θυμώδης εμπαθής καταστροφικός (χωρίς διάκριση) ζηλωτής.Είναι προϊόν και γέννημα της αγαπολογίας, ενώ θεωρείται σχεδόν ως πνευματικό πρότυπο γνήσιου Ομολογητή. Ξεχνάμε όμως τον λόγο του Απ. Παύλου:
ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας
Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ' όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, διά να δώση χάριν εις τους ακούοντας. Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας·
γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι...
Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως.
Που είναι αυτά, που τα είδαμε ζωντανά στους Αγίους μας; Που είναι η διάκριση και ο λόγος που θα δώσει χάριν εις τους ακούοντας;

Κατηγορούμε τους οικουμενιστές ότι δεν έχουν βίωμα επομένως, είναι κάλπικοι.
Αλλο τόσο κάλπικοι είμαστε κι εμείς, και αυτό φαίνεται.Και γι αυτό δεν πείθουμε κανένα.
Θυμάμαι στα σχολικά μου χρόνια, που δεν γνώριζα πολλά, πόσο με απωθούσε ως παιδί, ο νομικισμός κάποιων καθηγητών θεολόγων.Γνώριζαν τα δογματικά απ΄έξω, αλλά δεν είχαν βίωμα.Αυτό φαινόταν, και διαστρέβλωνε την πίστη μας.
Αν δεν κατανοήσουμε ότι αυτό που λείπει σήμερα είναι η αγιότητα (το δύσκολο δηλαδή), και αν δεν αγωνιστούμε να την αποκτήσουμε, ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.
Ο Χριστιανός είναι το Νέο Κτίσμα, ο Άγιος, και όχι ο θεωρητικός Ομολογητής δογμάτων. Αυτό είναι το μόνο εύκολο. Δεν λέει όμως τίποτα, σε κανένα.
Θα διασώσουμε τον Χριστιανισμό ΠΡΩΤΑ στον εαυτό μας, αν αποκτήσουμε τον Χριστό, τον Λόγο.Τότε θα μπορέσουμε να εκφέρουμε και αληθινό λόγο, με υπόσταση, και όχι μόνο έναν αντί-λογο.΄Ένα γήινο εμπαθή λόγο, που πολλές φορές στην προσπάθεια να ξεσηκώσει και να πείσει καταλήγει σε ανούσια και ανόητη συνομωσιολογία.
Δεν είναι όλοι μασόνοι (όπως αναφέρεται στο άρθρο), ούτε μπορεί η μασονία από μόνη της να μας καταστρέψει. Γιατί τότε θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε, μας άφησε έρμαια των μασόνων.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι η γήινη εμπαθής μας κατάσταση, η επιθυμία της κυριαρχίας πάνω στους άλλους. Και των μεν και των δε.Φαίνεται ξεκάθαρα στους μεν με κείμενα τύπου Ελπιδοφόρου, και στους δε με τον νομικισμό και τον ζηλωτισμό. Αλήθεια δεν βλέπουμε πουθενά. Όχι με λόγια και με το στόμα, όπως μια απαγγελία δογμάτων, αλλά αγιοπνευματικό βίωμα που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και αναπαύεται επάνω τους το πνεύμα του Κυρίου όπως λέει ο Πρ. Ησαϊας για τον Χριστό μας:«Και το πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου».
Xωρίς αυτά, δεν διασώζεται ο Χριστιανισμός.