Δευτερό μέρος
Δυστυχώς είναι τόσο ακραία κακόδοξο το κείμενο που ίσως να μην διαθέτει ούτε μία σωστή πρόταση. Ας δούμε: «Η συνοδική απόφαση βεβαιώνει ότι ολόκληρη η θεολογική, λειτουργική και πνευματική παράδοση της ορθόδοξης Ανατολής είναι απαραίτητη (μακάρι να την γνωρίζαμε ολόκληρη) όσο και η αντίστοιχη παράδοση της Δύσης, για την πληρότητα της θεολογικής αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας. [Εντελώς παραδόξως, στον καιρό ακριβώς που παρουσιάζουμε το σχόλιο, φαίνεται η πολύτιμη προσφορά του κ. Ράμφου]. Παρά την διαφορά των σχημάτων και της νοοτροπίας, οι δύο παραδόσεις αλληλοσυμπληρώνονται και ορίζουν την καθολικότητα και αποστολικότητα της Εκκλησίας».
Τί μας λέει λοιπόν ο νέος φιλόσοφος; Ότι τα σχήματα, οι τυποποιήσεις του νού που φτιάχνουν νοοτροπίες, είναι η παράδοση της Εκκλησίας, ότι η αυτοσυνειδησία είναι ποσότης ούτε καν ποιότης, διότι έχει ανάγκη προσθέσεως για να αποκτήσει πληρότητα και το καλύτερο!; Αυτή η πρόσθεση μας δίνει την καθολικότητα και αποστολικότητα της Εκκλησίας.
Επιτέλους πραγματοποιούμε τους ανοιχτούς ορίζοντες του δασκάλου Χάιντεγκερ, του μεγάλου οπαδού του ΤΙΠΟΤΑ!
Η πείνα και η δίψα του κ. Γιανναρά δεν έσβησε ποτέ από το ύδωρ το ζών του Κυρίου. Χάθηκε μέσα στους μαιάνδρους της σχηματοποιήσεως και της τυποποιήσεως. Γι’ αυτό στα γεράματα του προσπάθησε να απελευθερωθεί κατηγορώντας την Θρησκεία, την Θεολογία, την οποία είχε αποδεχτεί ο ίδιος, προτιμώντας την αγκαλιά της επιστημονικής Θεολογίας και της Επιστήμης, όπως και ο Μέσκος ο τελευταίος του μαθητής.
Η πλάνη της νεοορθοδοξίας, όπως και της αντίστοιχης ρώσικης θεολογίας, βρίσκεται στην ταύτιση του Αγίου Πνεύματος με τις άκτιστες ενέργειες! Με την βοήθεια αυτής της πλάνης στήνεται η σωτηρία δια της κοινωνίας και όχι δια του Θεού! Η Εκκλησία μεταλλάσσεται σε Σύναξη!
«Αρχή της ενότητας της Εκκλησίας είναι το Άγιο Πνεύμα». [Ας θυμηθούμε την “κοινωνία του Αγίου Πνεύματος” της γνωστής ευχής].
Σ’ αυτή τη διατύπωση αναγνωρίζεται η πνευματολογική αντίληψη της Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Ανατολής! Η Εκκλησία έχει ήδη αποσπαστεί βίαια από τον Χριστό! «Η πρακτική πνευματικότητα (όχι η καθολική του πάπα) της Ανατολής οικοδομημένη πάνω στη λειτουργικήν αντίληψη της ζωής της Εκκλησίας (αλήθεια πόσο πρακτική είναι η λειτουργία; Δεν είναι εντολή του Κυρίου;), οδηγεί τον άνθρωπο με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος (η νέα οικονομία του Αγίου Πνεύματος), μέσα από το μυστήριο της λύτρωσης που πραγματοποίησε ο Χριστός (μας λύτρωσε από την αμαρτία μια για πάντα, πληρώνοντας το λύτρο – ας θυμηθούμε λίγο τον μύθο της Ανδρομέδας και του Περσέα για να καταλάβουμε την βαθειά θεολογία των Οικουμενιστών), προς τον Πατέρα (τον θριαμβευτή), την πηγή της Χάρης». (Σαν μεσάζων ο Κύριος έκανε καλή δουλειά. Γι’ αυτό και η Ελλάδα, σαν Χριστιανική Χώρα ανέδειξε σαν καλύτερα αμειβόμενο επάγγελμα αυτό του μεσάζοντος)!
Θαυμάζουμε την πνευματική και εμπειρική συνέχεια: «Η προσωπική ευσέβεια δεν αναφέρεται απλώς στη συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις του ορατού σώματος της Εκκλησίας (ένας πολύ επετυχημένος ορισμός του κληρικαλισμού ο οποίος έχει απαιτήσεις από τους πιστούς, όχι υποχρεώσεις. Μοντέρνα πράγματα. Γι’ αυτό ο καλύτερος τρόπος να έχουμε καλές σχέσεις με το Ιερατείο είναι να ψέλνουμε: Δίδαξόν μας τα δικαιώματά σου!), αλλά στη μετοχή του κάθε ανθρώπινου προσώπου στις θεουργικές Ενέργειες του Αγίου Πνεύματος (θεουργία! Τί ωραίος όρος. Η ύψιστη τέχνη του ύστερου νεοπλατωνισμού, του Πρόκλου, του Ιάμβλιχου!)».
«Η σάρκωση του Λόγου αποκαθιστά την ενότητα της ανθρώπινης φύσης στο ένα σώμα της Εκκλησίας (αποκαθιστά, δεν ανακαινίζει, ας είμαστε προσεκτικοί). Το Άγιο Πνεύμα, δε τώρα, μεταδίδει (μετά την αποκατάσταση, γιατί πριν δεν μπορούσε, η βλάβη ήταν μεγαλύτερη από τις δυνατότητες του Αγίου Πνεύματος, ο αληθινός Μάστορας απεδείχθη ο Κύριος τελικά) το “πλήρωμα” της θείας ζωής (ποια ήταν η θεία που ανακάλυψε ο κ. Γιανναράς στην Αγία Τριάδα; Θυμόμαστε; Η θέληση!) με τρόπο “προσωπικό” σε κάθε μέλος του σώματος».
«Προϋπόθεση της ενότητας και κοινωνίας των προσώπων είναι η “καινή” ανθρώπινη φύση του Χριστού (η οποία γκρέμισε τον τοίχο του αίσχους που μας χώριζε από την πηγή της Χάρης, πέτυχε την καταλλαγή με τον Πατέρα! Γι’ αυτό οι μετά Χριστόν άνθρωποι είναι πιο Χαριτωμένοι, πιο πολιτισμένοι, πιο αξιοπρεπείς. Οι προ Χριστού, χωρίς την πηγή της Χάρης, ήταν βάρβαροι, άσχημοι, φανατικοί), άλλα η πραγματοποίηση της ενότητας και κοινωνίας (των ανθρώπων, που είναι ο σκοπός της οικονομίας της σωτηρίας) είναι έργο του Αγίου Πνεύματος! Με αυτό τον τρόπο η Εκκλησία αποκαλύπτεται ως “εικόνα” και φανέρωση της Αγίας Τριάδος (της ακτίστου), της κοινωνίας των θείων Προσώπων μέσα στην ενότητα της θείας Φύσης».
Το κτιστό και το άκτιστο χάνουν πλέον τα σύνορά τους, αποκτούν δε διαλεκτική σχέση, για την οποία θα μας μιλήσει αργότερα ο κ. Ζηζιούλας. Το άκτιστο δέχθηκε από αγάπη να χάσει τα σύνορά του, αρνήθηκε τον εθνικισμό του! Και θα τον κρατήσουμε εμείς σήμερα; Τί σόι Χριστιανοί είμαστε;
Το ξεκαθάρισμα όμως συνεχίζει: «Η δογματική διατύπωση “filioque” είναι ένα δείγμα της θεολογικής νοοτροπίας που υπερύψωσε το πρόσωπο του Λόγου, και είχε ως αποτέλεσμα να παραθεωρηθή η εμφάνιση και η φανέρωση των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος στην Ιστορία του κάθε ανθρώπινου προσώπου (και το άλλο δείγμα της θεολογικής νοοτροπίας της Ανατολής είναι πως υπερύψωσε το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Σήμερα με το Bishopoque του κ. Ζηζιούλα θα αποκτηθεί επιτέλους η πληρότης)».
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ!
«Η αλήθεια και η πίστη της Εκκλησίας δεν βεβαιώνεται από το βίωμα του λαού, δεν μαρτυρείται δηλαδή από το Άγιο Πνεύμα με μιαν εσωτερική μαρτυρία στην Ιστορία των προσώπων (ένα φωτισμό, μια Αναγέννηση, όπως στις περιπτώσεις των Κουακέρων, του Μέσκου π.χ.), άλλα έχει κριτήριο αντικειμενικό στη Δύση, τον επίσκοπο Ρώμης. Η αποδοχή της διάκρισης Ουσίας και Ενεργειών (η οποία κατήργησε την επαχθέστατη διάκριση Ουσίας και Υποστάσεων και η οποία κρατούσε το άκτιστο μακρυά από τον ποθούμενο διάλογο με το κτιστό) του Θεού και η δυνατότητα προσωπικής, δηλαδή ελεύθερης μετοχής του ανθρώπου στις θεουργικές Ενέργειες τις οποίες το Άγιο Πνεύμα μεταδίδει (με e-mail, προσωπικώς και μυστικώς), θα κατέστρεφε τον ιεροκρατικό χαρακτήρα της Εκκλησίας της Δύσεως». Τον οποίο διέσωσε ο κ. Ζηζιούλας.
Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, εκτός του Πατρός βεβαίως, είναι τρόποι μεταδόσεως των ακτίστων ενεργειών, απλά μέσα, ίσως υπερχορδές. Γι’ αυτό με την μετοχή μας στις άκτιστες ενέργειες (στις οποίες συμμετέχουμε έτσι κι’ αλλιώς εκ φύσεως. Είναι σημαντικό όμως να το συνειδητοποιήσουμε, διότι η συνειδητοποίηση είναι δύσκολη, η ζωή είναι εύκολη) σώζουμε και τον κόσμο. Με τη συνειδητοποίηση λοιπόν θα σώσουμε τον κόσμο, όπως ο θεός έσωσε τον άνθρωπο. Μεγάλο χρέος των νεοορθοδόξων και του Πατριάρχη μας. Διότι, ως γνωστόν ο κόσμος δημιουργήθηκε με τις άκτιστες ενέργειες, με διαφορετικό τρόπο από του ανθρώπου. Με την οικονομία της Σωτηρίας καταργείται αυτή η δυσάρεστη διαφορά και ο άνθρωπος αναδημιουργείται όπως και ο κόσμος, με τις άκτιστες ενέργειες. Τέλος οι διακρίσεις, οι ανωτερότητες έναντι της φύσεως, έναντι του πιθήκου, τέλος η υπερηφάνεια. Λίγη ταπεινότης, ισότης, αδελφότης, ετερότης δεν βλάπτει.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
7 σχόλια:
Επειδή το κείμενο αυτό έχει άμεση σχέση με το αμέσως προηγούμενο κείμενο περί οικουμενισμού ,παραθέτω κάτι ενδιαφέρον για τον Κ.Χ (κ τούς αναγνώστες σας). Το αρχαιότερο κείμενο ομολογίας, που σαφώς ήταν Σύμβολο Πίστεως (βαπτιστήριο) δημοσιεύθηκε κριτικά το 1949 κ είναι γνωστό ως σύμβολο Der-Balizeh.Ηταν σε χρήση μάλλον από τις αρχές του Γ' αι. κ περιλαμβάνει μόνο τα εξής: "Πιστεύω εις Θεόν Πατέρα παντοκράτορα και εις τον μονογενή αυτού Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και εις το Πνεύμα το άγιον σαρκός ανάστασιν και αγία(ν) καθολική(ν) εκκλησία(ν)" .Το περίφημο ρωμαικό Σύμβολο,το αρχαιότερο επίσημο Σύμβολο,διαμορφώθηκε οριστικά στόν Γ' αι. κι έχει σημαντικές χριστολογικές προσθήκες,που είναι βιβλικές: "Πιστεύω εις Θεόν Πατέρα παντοκράτορα.Καί εις Χριστόν Ιησούν,τον Υιόν αυτού τον μονογενή,τον Κύριον ημών, τον γεννηθέντα εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου,τον επί Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντα και ταφέντα και τη τρίτη ημέρα αναστάντα εκ των νεκρών,αναβάντα εις τούς ουρανούς και καθήμενον εν δεξιά του Πατρός,όθεν έρχεται κρίναι ζώντας και νεκρούς.Καί εις Πνεύμα άγιον,αγίαν Εκκλησίαν,άφεσιν αμαρτιών,σαρκός ανάστασιν,αμήν".από την eleni
Ευχαριστώ πολύ την eleni (Ανώνυμος) για τις τόσο χρήσιμες πληροφορίες. Δεν θα είχα να προσθέσω άλλο, από το : "συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. εαν γαρ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς ... όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν".
Ας δούμε λοιπόν πόσο στρεβλή και κυριολεκτικά ακατανόητη είναι η ψευτοθεολογία των νεοορθοδόξων. Προσέξτε τι γράφει ο ολετήρας : "Η συνοδική απόφαση (Β΄ Βατικάνεια) βεβαιώνει ότι ολόκληρη η θεολογική, λειτουργική και πνευματική παράδοση της ορθόδοξης Ανατολής είναι απαραίτητη όσο και η αντίστοιχη παράδοση της Δύσης, για την πληρότητα της θεολογικής αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας.".
Αντί να ασκήσει κριτική σε αυτά τα ανόητα, τα παρακάμπτει και ευσχήμως προσθέτει δικούς του προβληματισμούς, προς ενίσχυση της αλληλοσυμπλήρωσης ή μάλλον, τελικής πτώσης και προσχώρησης στην παμφάγο Δύση. Το ζούμε σήμερα.
Αλλά τι πάει να πει άραγε αυτό το ολοσχερώς ακατανόητο "πληρότητα της θεολογικής αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας". Ποιά είναι αυτή η πληρότητα με το μίγμα πνευματικής παράδοσης της Δύσης και πνευματικής παράδοσης της Ανατολής; Και πιο πέρα, τι λογής πράγμα είναι αυτή η αυτοσυνειδησία (sic) της Εκκλησίας;
Το μεν μίγμα πνευματικής Δύσης και πνευματικής Ανατολής είναι σαφώς εναιώρημα : Ομοιογενές όσο το αναδεύεις, αλλά όταν μείνει σε ηρεμία, τα δυο ή περισσότερα στοιχεία του διαχωρίζονται.
Τι συμβαίνει όμως με την αυτοσυνειδησία; Υπάρχει άραγε και αυτοσυναίσθηση; Πρώτα - πρώτα ο όρος αποτελεί απαράδεκτο λεκτικό υπερπλεονασμό. Συν-είδηση ναι, συν-αίσθημα επίσης, αλλά αυτο-συν-είδηση τι θα πεί; Έχω συνείδηση ότι συνειδητοποιώ το συνειδέναι; Τι παλαβά πράγματα είναι αυτά, όταν κι αυτήν ακόμη τη συνείδηση, δεν είμαστε σε θέση καλά-καλά να την εννοήσουμε; Τι πράγμα είναι κι αυτή η συνείδηση; Ποιό είναι και τι σημαίνει, το πρόθεμα "συν" στη συνείδηση; Η γνώση του εαυτού μας λέγεται αυτογνωσία (κατά το Ιώβειον "συ δε γνώθι σεαυτώ ει τι έπραξας" - το λέει ο παρηγορητής Ελιφάζ) και όχι αυτοσυνειδησία.
Οι νεοορθόδοξοι φαίνεται ότι το έμαθαν, το ξεπέρασαν, προχώρησαν στο αυτο (ποιό;) της συνείδησης, αλλά πήγαν ακόμη πιο πέρα. Στην αυτοσυνειδησία σύμπασας της εν-αιωρήματος-εκκλησίας. Ανακάτεψαν την πλάνη με την αλήθεια, το Φώς με το σκοτάδι, για να μη καταλαβαίνουν τελικά "πού τους πάνε τα τέσσερα". Να υποθέσω ότι ανακάλυψαν το αναστάσιμο και αποκαλυπτικό "ανέσπερο Φώς"; Το αποκλείω εντελώς από αυτά που γράφουν. Πλανώνται οικτρά και δυστυχώς, μαζί με αυτούς πολλοί άλλοι.
Παίρνοντας αφορμή και από τις αναρτήσεις σας και από τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια ,θα έλεγα στον κ.Γιανναρά, κ ίσως στον κ. Ζηζιούλα, που ζουν στον κόσμο της σκέψης τα εξής: οι γνωστοί θεολογικοί όροι,θεμέλια της θεολογικής γλώσσας,αποδείχτηκαν δόκιμοι και ανθεκτικοί στούς αιώνες και δηλώνουν την αλήθεια.Στον κόσμο της σκέψης,μπορεί να δηλωθεί ο φιλοσοφικός φορτισμός μιας λέξεως, και όντως η τακτική αυτή θα ισχύει όσο θα υπάρχει ιστορία,αλλά στήν θεολογική γλώσσα η αποκλειστική εστίαση είναι η αλήθεια.Οι γνωστοί σε όλους μας θεολογικοί όροι ,είναι οι θεμελιώδεις ομολογιακές εκφράσεις ,οι όροι-κλειδιά, και ενώ είναι γλωσσικές επεξεργασίες αιώνων,είναι τόσο αφοπλιστικά φρέσκες κ σημερινές.Και αυτό γιατί,η διαδικασία μορφοποίησης της αληθείας γινόταν στην Εκκλησία και ως Εκκλησία,δηλ. με την προυπόθεση της ανθρώπινης βούλησης και του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος.Οι θεολόγοι -Πατέρες, όσο κιαν προχωρούσαν σε αναλύσεις και επιχειρήματα,όταν αντιμετώπιζαν τους κακοδόξους, τόνιζαν πάντα ότι συννενόηση και ομογνωμία έρχονται ως αποτέλεσμα βιώσεως της ίδιας αλήθειας.Εφόσον η Εκκλησία είναι Ζωή,ασφαλώς η γλώσσα της θα γνωρίζει αλλαγές όσο και όπου είναι ανάγκη.Αλλά η κίνηση πρός νέες γλωσσικές ή εννοιολογικές αποτυπώσεις,αφετηρία πρέπει να έχει τη ζωή, την βίωση της αλήθειας δια του Αγίου Πνεύματος.Μόνο η ζωή βιολογικά κα ι πνευματικά οδηγεί σε γνήσια, δηλ. κατάλληλη γλώσσα.Νόμιμη και άρα υγιής και χρήσιμη κίνηση είναι μόνο από την ζωή πρός την γλώσσα. Ποτέ το αντίστροφο.Η κίνηση από την γλώσσα πρός τη ζωή (την βίωση της αλήθειας εδώ) είναι πάντοτε ανόητη και ανέρειστη.Αυτόκλητοι "σωτήρες " της Εκκλησίας κ της θεολογίας επιδίδονται με μανία στο "εκσυγχρονισμό" της θεολογικής γλώσσας,για να δείξουν δήθεν πόσο είναι προωθημένοι και πόσο βρίσκονται κοντά στόν σύγχρονο άνθρωπο.Εφόσον όμως δεν ξεκινούν από την βίωση της αλήθειας-και αυτό είναι ο κανόνας-δεν γνωρίζουν ούτε τον άνθρωπο για να σταθούν βοηθοί του,αντίθετα είναι πρόξενοι και γλωσσικής, αλλά κύρια πνευματικής σύγχυσης.
Θα ήθελα, με την ευκαιρία της eleni και τη δική σας, να συμπληρώσω πόσο χρήσιμη είναι η συμβολή σας στην κριτική κατά των νεοορθοδόξων.
Γράφουν "χύμα και τσουβαλάτα" ένα σωρό αηδίες, ώστε καθιστούν ανέφικτη την κριτική εναντίον τους. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις;
Με αυτό που κάνετε, την κριτική σας, δίνετε την ευκαιρία ενός ουσιαστικού ελέγχου "κατά στρώματα". Πάνω στη γραφή του ενός, να προστίθεται η γραφή ενός άλλου. Διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει ολοκληρωμένα η αντιμετώπισή τους. "Τα των δαιμόνων ακατάστατα" και οι δαιμονιώδεις λογισμοί τους δύσκολα συμμαζεύονται μεμονωμένα. Ευχής έργο θα ήταν να υπήρχαν και άλλοι, ώστε να συμπλήρωναν αυτό που έχετε αρχίσει.
Το τρίτο σχόλιο, από Ανώνυμος 11/03/2010, 9:47 πμ , το είδα αφού σας είχα στείλει το δεύτερο δικό μου. Ειλικρινά, θα ήταν παράλειψη να μη τον ευχαριστώ. Είναι σημαντικότατη η παρατήρηση :
"Μόνο η ζωή βιολογικά και πνευματικά οδηγεί σε γνήσια, δηλ. κατάλληλη (σ.σ. Θεολογική) γλώσσα. Νόμιμη και άρα υγιής και χρήσιμη κίνηση είναι μόνο από την ζωή πρός την γλώσσα. Ποτέ το αντίστροφο".
Δυστυχώς ζούμε την αντίστροφη κίνηση από τότε που παγιώθηκε η Δυτική αίρεση και καθυστερημένα, οι νεοορθόδοξοι δάσκαλοι μας την έβαλαν καπέλο. Κοντεύει αιώνας. Οι ησυχάζοντες ασκητές τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια;
Παραθέτω από την ομιλία του κ.Δ. Τσελεγγίδη,καθ.Θ.Σ.Α.Π.θ,με θέμα "Ο Θεολογικός διάλογος Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών" τα εξής ενδιαφέροντα πράγματι:" Στην πρώτη παράγραφο της εισαγωγής του κοινού Κειμένου (Ραβέννας)γίνεται αναφορά στην αρχιερατική προσευχή του Χριστού,προκειμένου να θεμελιωθεί η επιδιωκόμενη ενότητα των δύο μερών....όπου στον στίχο 21 της Αρχιερ.προσευχής,όπου ο Χριστός απευθυνόμενος στο Θεό Πατέρα λέει:"ίνα πάντες εν ώσι,καθώς συ, Πάτερ,εν εμοί καγώ εν σοί,ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν,ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας"....ο στ.22 έχει ως εξής:"καγώ την δόξαν ήν δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς,ίν ώσιν έν καθώς ημείς έν".Εδώ είναι φανερό ότι οι προυποθέσεις που τίθενται βιβλικώς από τον Θεό-Λόγο,είναι η κοινή και αίδιος δόξα του Τριαδικού Θεού.Με άλλα λόγια, η ενότητα του κτιστού ανθρώπου με τόν άκτιστο Θεό προγματοποιείται μόνον με τήν άκτιστη θεοποιό ενέργεια και δόξα του Τριαδικού Θεού. Αλλά αυτή η θεοποιός δόξα παρέχεται δια του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι αποκλειστικά και μόνον στο μυστηριακό σώμα του Χριστού,την Εκκλησία. Οταν όμως συμβαίνει οι Ρωμαιοκαθολικοί να απορρίπτουν δογματικώς τον άκτιστο χαρακτήρα της θεοποιού Χάριτος,τότε οποιαδήποτε ενότητα κι αν πραγματοποιούμε μαζί τους είναι κ παραμένει μόνο σε ανθρώπινο και κτιστό επίπεδο.Οπως γνωρίζουμε από τον αγ.Γρηγόριο Παλαμά,οι Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση Θεολογίας και Οικονομίας στον Τριαδικό Θεό,ορατός καρπός της οποίας είναι το filioque.Συγκεκριμένα αποκλείοντας την εμπειρία της άκτιστης Χάριτος και της Θεοποιού άκτιστης δόξας,αρνούνται ουσιαστικά την κοινωνία κτιστού κ ακτίστου,αρνούνται δηλ.το μυστήριο της πραγματικής κοινωνίας Θεού κ ανθρώπου ως εκκλησιαστικό γεγονός. Αρνούνται στήν πράξη την ίδια την έννοια της Εκκλησίας.(συνεχίζεται παρακάτω)
(συνέχεια)..Ολα τα παραπάνω συνδέονται άρρηκτα με το filioque για την αποδοχή του οποίου ειδικότερα συγχέουν οι ρωμαιοκαθολικοί τα υποστατικά με τα φυσικά προσόντα του Θεού κ ειδικότερα συγχέουν την αίδια εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος,ως θείου Προσώπου,με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος,ως θείου Προσώπου,με την φανέρωση του Αγ.Πνεύματος,ως κοινής άκτιστης ενέργειας του Τριαδικού Θεού.Σύμφωνα όμως με την ορθόδοξη δογματική διδασκαλία κ την αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας μας, αυτή ακριβώς η έκφανση,ως Οικονομία του Αγίου Πνεύματος,που φανερώνεται και λειτουργεί εκ Πατρός δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι,είναι εκείνη που μας ενοποιεί ακτίστως με τον Τριαδικό Θεό.Κατά συνέπεια,ενόσω δεν γίνεται δεκτή η περί ακτίστου Χάριτος Θεολογία,πράγμα που εκφράζεται θεσμικά και με το filioque,δεν είναι εφικτή καμμία ουσιαστική,θεολογική,εκκλησιολογική και αγιοπνευματική ενότητα της Ορθόδοξης και του Ρωμαιοκαθολικισμού.Ουσιαστικά δηλ. δεν υπάρχουν οι θεολογικές και εκκλησιολογικές προυποθέσεις, " ώστε να ανταποκριθώμεν από κοινού εν υπακοή εις αυτήν την προσευχήν του Ιησού",όπως θέλουν τα μέλη της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον Θεολογικό διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών....." αυτή η ομιλία μαζί με άλλα παραμφερή κείμενα και σχόλια ,δημοσιεύθηκε στήν έκτακτη έκδοση της Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου "Εν Συνειδήσει" με τίτλο "Οικουμενισμός,ιστορική και κριτική προσέγγιση" .Ισως να την έχετε υπ'όψιν σας.(eleni)
Δημοσίευση σχολίου