ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ «ΓΕΡΟΝΤΕΣ»

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ψευδεπίγραφοι «Γέροντες»
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/3/2010

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ποὺ ἐφημερεύουν στὶς μεγάλες πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί, γιατὶ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν διάφορα προβλήματα καὶ νὰ ἐπουλώσουν πληγὲς σώματος καὶ ψυχῆς. Ἰδιαίτερα οἱ νεαροὶ ἄγαμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνυπομονοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐνάρετοι καὶ θεοφώτιστοι γέροντες. Ἡ ἀπειρία τους, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἡ ἔπαρση καὶ ἡ “μοναχική” τους ἰδιότητα τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀδιάκριτες ἀποφάσεις.....

Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι εἶναι καὶ προϊστάμενοι τῶν ναῶν ἐπιδεινώνει τὴν κατάστασή τους καὶ τοὺς καθιστᾶ πνευματικὰ ἐπικίνδυνους στὸ ποίμνιό τους καὶ κυρίως στοὺς νέους, ποὺ ἀνυποψίαστοι τοὺς πλησιάζουν.

Εἶναι πολλὰ τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται καὶ ὄχι σπάνια καταλήγουν καὶ σὲ σκάνδαλα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο σὲ ἠθικῆς φύσεως σκάνδαλα. Πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ ὅλους δεκτὸ ὅτι μόνο μὲ ταπεινοὺς καὶ ἀθόρυβους κληρικοὺς ἀναπτύσσεται τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκησίας. Οἱ φιλόδοξοι κληρικοὶ δὲν προσφέρουν τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ζημιὰ κάνουν. Οὔτε τὰ περιποιημένα ράσα, οὔτε τὰ ἐπανωκαλύμμαυχα, οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια, οὔτε οἱ χρυσοὶ Σταυροὶ καὶ τὰ θορυβώδη κηρύγματα μποροῦν νὰ καλύψουν τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους. Γρήγορα ἀποκαλύπτεται, μὲ ἄμεσο θλιβερὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ἄπειροι αὐτοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴ μοναξιά. Θέλουν πάντα κοντά τους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν. Οὔτε τὰ ἄμφιά τους δὲν μεταφέρουν μόνοι τους. Κάποιο πνευματικοπαίδι πρέπει νὰ κρατάει τὸ βαλιτσάκι, κάποιο ἄλλο τὸ ἱεραποστολικὸ ὑλικό, κάποιο ἄλλο τὴν ὀμπρέλα ἢ τὸ διπλωμένο ράσο τους. Εἶναι οἱ Ἀρχιμανδρίτες μὲ τὰ ἄβουλα πνευματικοπαίδια τους. Καὶ ποῦ νά ᾽ξεραν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ ὅτι κάποιοι ἄλλοι κληρικοί, μὲ δεκάδες χρόνια στὴν ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν οὔτε καὶ θέλουν ὑπηρέτες. Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Στὸν Ἱερὸ Ναό τους δὲν ἔχουν νεωκόρο καὶ βοηθούς. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχουν οὔτε ψάλτες. Καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες αὐτές, λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουν κανέναν.

Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ νὰ συναντήσει ἐνάρετους γέροντες καὶ να τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὰ προβλήματά του, τονίζει ὅτι δημιουργεῖται συχνὰ ἕνα σοβαρὸ καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γράφει: «Κάποιοι ἀνώριμοι, φιλόδοξοι, ἄπειροι, ἄγευστοι τελείως βασικῶν πνευματικῶν καταστάσεων κληρικοὶ ἐμφανίζονται ὡς γέροντες, ἱκανοποιώντας ἔτσι ἐπιθυμίες, πάθη καὶ φαντασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιοδάκρυτο. Νέοι, ποὺ δὲν ἔκαναν ποτὲ ὑπακοή, νὰ ζητοῦν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ πνευματοπαίδια τους. Οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν μία ρηχὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐπιβάλουν κανόνες ἀδύνατους γι᾽ ἀρχάριους. Νὰ εἶναι ὑπεράγαν αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα ἐπιεικεῖς στοὺς ἑαυτούς τους. Νὰ θέλουν νὰ κάνουν τὶς ἐνορίες μοναστήρια καὶ νὰ ὑποχρεώνουν τοὺς ἀκολούθους τους σ᾽ ἕνα βαρὺ τυπικό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θαυμάζονται ὡς παραδοσιακοὶ καὶ αὐστηροί. Νὰ δημιουργοῦν φανατικούς, δεσμευμένους, ἀνελεύθερους ὀπαδούς. Νὰ ταλαιπωροῦν τελικὰ ψυχὲς καὶ νὰ τὶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πνευματική τους ἀνάβαση, καθυστερώντας στὴν ἐνασχόληση περιττῶν καὶ κουραστικῶν λεπτομερειῶν. (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοὺς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ 2008, σελ. 42).

Εἶναι καιρὸς νὰ περιοριστεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες.

Αναρτήθηκε από ΘΕΟΛΟΓΟΣ στις 14.3.10
ΠΗΓΗ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

          ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ "ΘΕΟΛΟΓΟΙ"

Το 1985 ο λαικός τότε θεολόγος Ι.Ζηζιούλας πρότεινε τα εξής και με την παρακάτω λογιστική: "Εάν λάβουμε υπ'όψιν μας τους κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, τότε μπορούμε να ομιλούμε για τα όρια της Εκκλησίας επί τη βάσει, θα πρότεινα, της βαπτιστικής ενότητας. Με αυτό εννοώ ότι το βάπτισμα είναι τόσο καθοριστικό σημείο της ζωής μας, ώστε αυτομάτως δημιουργεί διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην προ-βαπτιστική και μετά-βαπτιστική κατάσταση : αν βαπτίζεσαι, αμέσως παύεις να είσαι αυτό που ήσουν. Πεθαίνεις, όπως λέει ο αγ.Παύλος, όσον αφορά το παρελθόν και επομένως υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Το βάπτισμα δημιουργεί ένα όριο στη Εκκλησία....Νομίζω ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά τα βαπτιστικά όρια της Εκκλησίας και να αποδεχτούμε ότι έξω από την βάπτιση δεν υπάρχει Εκκλησία. Εντός του βαπτίσματος, ακόμα και άν υπάρχει μία διάσπαση, μια διαίρεση, ένα σχίσμα, ακόμη μπορείς να μιλάς για Εκκλησία. Ακόμα κι άν πάρετε το μοντέλο της Eυχαριστίας ως βάση σας, θα δείτε ότι αυτό αφορά όλους τους χριστιανούς. Ας πάρουμε την Λειτουργία της αρχαίας Εκκλησίας ως ένα παράδειγμα : μέχρι το σημείο της ανάγνωσης των Γραφών η όπως έχουμε ακόμα σήμερα στήν Λειτουργία, μέχρι το φιλί της ειρήνης, που είναι το σημείο της ενότητας εν αγάπη, και του Συμβόλου της Πίστεως, το οποίο είναι σημάδι ενότητας εν πίστει, μέχρι αυτό το σημείο ήταν κατανοητό οτι κάποιος μπορούσε να πάρει μέρος στην Λειτουργία και μετά δεν του επιτρεπόταν για διαφόρους λόγους..να παραμείνει. Εφευγε λοιπόν λίγο πρίν από το Μυστήριο. Αυτό τώρα υποδηλώνει ότι μπορούμε να κατανοήσουμε τις διαιρέσεις με την Εκκλησία ως λαμβάνουσες χώρα ακριβώς σ'αυτά τα σημεία, είτε στο φιλί της ειρήνης, η στο Σύμβολο. Εάν δεν είμαστε σε θέση ν'αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο και να ομολογήσουμε την ίδια πίστη,τότε υπάρχει ένα ρήγμα στην κοινωνία. Αλλά αυτό το ρήγμα δεν σημαίνει ότι κάποιος εξέπεσε από το βασίλειο της Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι...συμμετέχουν στην οικουμενική κίνηση ως μία κίνηση βαπτισμένων Χριστιανών, που βρίσκονται σε κατάσταση διαίρεσης, διότι δεν μπορούν να εκφράσουν την ίδια πίστη μαζί. Στο παρελθόν αυτό συνέβαινε λόγω της έλλειψης αγάπης, η οποία τώρα, δόξα τω Θεώ, εξαφανίζεται" (λόγω τής εξελίξεως πιθανώς) απόσπασμα από το Sourozh Diocesan Magazine. Εδώ λοιπόν φαίνεται καθαρά πώς η πνευματική ενότητα δια του βαπτίσματος υπάρχει, διότι το βάπτισμα είναι ..ένα και το αυτό σε όλες τις χριστιανικές ομολογίες! Αυτά πιστεύει και ο ρωμαιοκαθολικισμός κ οι Προτεστάντες και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Δύσης. Οι περισσότεροι προσήλυτοι έχουν "βαπτιστεί" μόνο δια του Χρίσματος, δηλ.δεν είναι βαπτισμένοι κανονικά. Η γλώσσα του Ζηζιούλα είναι πολιτική. Αφορά ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα με συμβολισμούς και θεατρικές εκφορές. H οικουμενικότητα είναι ένα κίνημα εξωεκκλησιαστικό.(από την eleni)

(Συνέχεια)

Με την ευκαιρία της ανάρτησης του σχολίου και  ευχαριστώντας, να κάνω απαραίτητες διευκρινήσεις για τους αναγνώστες σας : Προσήλυτοι μπορεί να είναι και χριστιανοί άλλων ομολογιών αλλά και μη-χριστιανοί. Οι μη -χριστιανοί βαπτίζονται κανονικά, οι χριστιανοί άλλων ομολογιών που έρχονται στην Ορθόδοξη Πίστη για την σωτηρία της ψυχής τους - και  πολλές φορές αυτή η απόφαση τους είναι εξαιρετικά δύσκολη και η μετάβαση και η μεταστροφή τους δυσκολότερη και επώδυνη - αυτοί δεν βαπτίζονται κανονικά, παρά μόνον δια του Χρίσματος, διότι θεωρείται δεδομένο ότι ήδη έχουν "βαπτιστεί" στο.. όνομα της Αγίας Τριάδος!! Ετσι λοιπόν ,όπως καταλαβαίνουμε, οι πολιτικές που ακολουθούν οι δυτικές Ορθόδοξες Εκκλησίες (διπλωματικές τακτικές και του Φαναρίου), να μήν "στενοχωρήσουν" ούτε τους Ρωμαιοκαθολικούς ούτε τους Προτεστάντες, κλείνουν ουσιαστικά την Πόρτα του Μυστηρίου, του Αγ.Πνεύματος, στις ψυχές που ανήκουν στον Κύριο. Βεβαίως οι κύριοι αυτοί επικαλούνται την εφαρμογή της "Μυστηριακής Οικονομίας",αλλά μέσα στα δικά τους μέτρα και σταθμά, της πολιτικής τακτικής δηλαδή. Αλλά η οικονομία, βρίσκεται μέσα στο πνεύμα και στην βούληση του κανόνα της πίστεως και  σκοπεύει στον ίδιο στόχο, έχοντας την ακρίβεια ως μέτρο και όδηγό της, στις Ευαγγελικές αρχές. Η βαπτισματική ενότητα που ήδη εδώ και δεκαετίες έχει συμφωνηθεί, υπήρξε ένα αποφασιστικό βήμα για την θεωρητική υποστήρηξη των επομένων βημάτων. Η έννοια της Εκκλησίας γίνεται νομικιστική, ένας παγκόσμιος θεσμός ελέγχου και δογματικής ασφάλειας, ξεχωρίζοντας τον Χριστό των Μυστηρίων, όπως και ο Αμέθυστος πολύ σωστά έχει επανειλημμένα επισημάνει, από την δογματική αλήθεια Ενας σύγχρονος ιεράρχης αποδεικνύει το ψέμμα της "βαπτιστικής ενότητας" : "φαίνεται,ότι η αποδοχή του βαπτίσματος των αιρετικών (Παπικών,Προτεσταντών που αλλοίωσαν το δόγμα της Αγίας Τριάδος κλπ.) ερμηνεύεται ως αποδοχή της υπάρξεως Εκκλησίας στους αιρετικούς και ακόμη χειρότερο ότι οι "δύο Εκκλησίες" Ορθόδοξη και Λατινική έχουν ενότητα παρά τις "μικρές" διαφορές η ότι προερχόμαστε από την ίδια Εκκλησία και πρέπει να αναζητήσουμε και να αποτελέσουμε την μόνη Εκκλησία Είναι έκδηλη εδώ η θεωρία των κλάδων". Η οικουμενιστική ορθόδοξη κίνηση (η κίνημα) είναι η σύγχυση η ίδια, η αντίφαση η ίδια, η τραγωδία η ίδια. Ο μητρ.Ναυπάκτου κ.Ιερόθεος επισημαίνει:"...η αποδοχή αυτών των συμπερασμάτων ...από τους Ορθοδόξους θεολόγους, σημαίνει την σκόπιμη προδοσία των Ορθοδόξων απόψεων και συνθηκολόγηση στην αντίληψη του δυτικού Οικουμενισμού. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να απορρίψουμε". Εχω, προσωπικά γνωρίσει αρκετούς προσήλυτους. Δίνουν έναν πολύ δύσκολο αγώνα, να κρατήσουν στην καρδιά τους τη φλόγα της πίστης. Γνωρίζουν αυτές τις προδοσίες και πονούν και απορούν.Και έχουν εναποθέσει όλη τους την ελπίδα μόνον στον Κύριο.(eleni)