Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Ο Έγελος (Hegel) διαβάζει τον πνευματικό Νόμο!
Δικαιωματικά κατά κάποιο τρόπο. Καθότι συνάδελφοι. Έγραψε και ο ίδιος ο Χέγκελ την Φαινομενολογία του πνεύματος και ολοκλήρωσε κατά κάποιο τρόπο τον Μάρκο τον Ερημίτη! Ο κ. Ράμφος, σαν Ιστορικός των Ιδεών, ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία αυτόν τον μόχθο και φώτισε άπλετα το σύγχρονο και το παλαιό! Δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλές περικοπές στο αρχαίο κείμενο. Αφήρεσε τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, τις εντολές του Χριστού, την πτώση, απαξίωσε τα θαύματα, υποτίμησε την ελπίδα, χρησιμοποίησε σαν κλίνη του Προκρούστη αυτή τη φορά, την Στωϊκή φιλοσοφία του Χρύσιππου, αναβάθμισε την αίρεση της εποχής του “Μάρκου” σε κινητήριο παράγοντα της ιστορικής εξελίξεως (και έχει δίκιο σ’ αυτό το σημείο, γιατί και η δική του αίρεση έχει τις ίδιες προθέσεις, να προκαλέσει ιστορική εξέλιξη). Συνεχίζει δε όπως και στα προηγούμενα να βλέπει την πνευματική μας παράδοση με τα μάτια του Καρτέσιου και σαν θαύμα σχεδόν, να καταδικάζει την Ασκητική για αυτό που έκανε ο Καρτέσιος στην Φιλοσοφία, ο οποίος χώρισε την ψυχή από το σώμα, υμνώντας τον ταυτόχρονα (τον Καρτέσιο), επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ανακάλυψε το ΕΓΩ. Τον ποντίφηκα, την γέφυρα ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, το πνεύμα και την ύλη, το Άτομο, το άτμητο. Φαίνεται πως η σχέση του με τον Καρτέσιο είναι φροϋδική. Από τον φούρνο στην κατάψυξη!
Χρησιμοποίησε για τις αναλύσεις του τα κεφάλαια 184, 185 και 186 (Περί Πνευματικού νόμου). Και από τα «226 κεφάλαια», το 32, το 146, το 223!
Είναι ένα μάθημα κλειδί για τις προθέσεις και τις πεποιθήσεις του κ. Ράμφου, τους σκοπούς του, αλλά επίσης και για την “ορθόδοξη” γύμνια του. Όσο προχωρά τα μαθήματα τόσο πιο διαφανής γίνεται η μάσκα την αληθοφάνειας που φορά εδώ και χρόνια.
Στο έργο του Αγίου Μάρκου έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι αιρετικοί Μεσσαλιανοί, τους οποίους πολεμά με τα κείμενά του! Η αίρεση αυτή προσπάθησε να ρίξει την βαριά σκιά της στην προσευχή, τους ονόμαζαν και ευχίτες, και ιδιαιτέρως στην άμεση εμπειρία του Θεού! Ο κ. Ράμφος δεν απέδωσε σωστά τους ισχυρισμούς τους, διότι πράγμα παράδοξο είναι πολύ συγγενική η δοξασία τους με τα του Ράμφου. Ισχυρίζοντο ότι βλέπουν τον θεό με τα σωματικά τους μάτια, είχαν την αίσθηση του θεού και τόνιζαν τον ρόλο της θελήσεως, η οποία υποχρεώνει ακόμη και τον θεό να τους υπακούει! «Έπιαναν τον Θεό από το σακάκι» λέει χαρακτηριστικά.
Δυο πράγματα δεν ζητά στην παράδοσή μας ο Ράμφος; Προδρομικά ίχνη της εσωτερικότητος και αποδοχή του σώματος; Για να μας ταιριάξει με την σύγχρονη εποχή; Την εσωτερικότητα την επινοεί παραβιάζοντας τα κείμενα και την αποδοχή του σώματος την βρίσκει στους αιρετικούς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει διάκριση! Πιστεύει πως η παράδοσή μας πολεμώντας την σάρκα, αρνείτο το σώμα! Σαν να μην γνωρίζει πως υπάρχει γλώσσα χωρίς σημαινόμενα που τυποποιεί τον Νου και τον καταστρέφει, η γλώσσα με την οποία γράφεται η σημερινή παραγωγή των Best Sellers. Το αντίστοιχο της σάρκας ακριβώς. Ένα είδος σώματος χωρίς ψυχή! Το σώμα το οποίο αναδεικνύεται μέσα από την Άσκηση και την πίστη είναι ακριβώς μια ενότης ψυχής και σώματος!
Τι πίστευαν ακριβώς οι Μεσσαλιανοί; Πίστευαν σε μια έμφυτη συγκατοίκηση Χάριτος και αμαρτίας. Ότι δηλαδή η αμαρτία δεν είναι προϊόν κακής επιλογής ή προαιρέσεως, αλλά προέρχεται από μία εγγενή εγγραφή του καλού και του κακού στην ψυχή (παρόμοια με τον Αυγουστίνο). Αμφισβητούσαν λοιπόν το Βάπτισμα και τα Μυστήρια (διότι μας αγιάζουν και μας καθαρίζουν σιγά-σιγά από τις αμαρτίες). Το σχόλιο όμως του κ. Ράμφου είναι χαρακτηριστικής άγνοιας! Με την επιμονή τους στην άμεση εμπειρία του Θεού, οι μορφές έμμεσης επαφής με τον Θεό, όπως τα Μυστήρια, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση! Την Ορθοδοξία φαίνεται πως την έμαθε από τον κληρικαλισμό! Διότι τα Μυστήρια είναι άμεση άφεσις αμαρτιών, δεν είναι συμβολικές τελετές! Είναι Χάρις την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε δια της Ασκήσεως και να κάνουμε δική μας δια της προσευχής. Έθεταν δε οι Μεσσαλιανοί σε πρώτο βαθμό την θέληση! Δεν έχει ακούσει ποτέ του τον Κύριο να λέει πως οι βιαστές θα κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών;
Ας ακούσουμε για λίγο τι μας λέει επί του θέματος ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στον “βίο του Μωϋσέως” για να πάρουμε μια ανάσα από τις αναθυμιάσεις του ψεύδους: «Καθετί που δεν προέρχεται από την θέλησή μας, δεν μπορεί κανείς να το ονομάσει ούτε αρετή ούτε κακία. Ώριμος τόκος θεωρείται εκείνος που κυοφορείται από το θείο φόβο και δια των της ψυχής ωδίνων γεννά την ιδίαν Σωτηρίαν. Εαυτών γαρ τρόπον τινα πατέρες γενόμεθα, όταν δια της αγαθής προαιρέσεως εαυτούς πλάσσωμεν τε και γεννήσωμεν και εις το φως προαγάγωμεν».
Και συνεχίζει ο Άγιος: «Αυτός λοιπόν που γεννάται με την πνευματική αναγέννηση, γνωρίζομεν από ποιον γεννάται και τι είδους “ζώον γίνεται”. Γιατί “μόνον τούτο το είδος της γεννήσεως” έχει στην εξουσία του ο άνθρωπος, αφού μπορεί να γίνει ό,τι θελήσει. Αφού ανδρικώς γαρ τη φύσει εκβιασάμενος, σπεύσει το χείρον καθυποτάξαι τω κρείττονι και τη σάρκα δουλώσαι τω πνεύματι».
«Άγονος γαρ ως αληθώς η έξωθεν παίδευσις, αεί ωδίνουσα και μηδέποτε ζωογονούσα τω τόκω».
«Διδάσκει π.χ. και η κοσμική σοφία ότι είναι αθάνατη η ψυχή. Αυτό είναι μια γέννα σύμφωνη με την ορθή πίστη. Αλλά η μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση είναι μια σαρκική και ειδωλολατρική ακροβυστία. Δέχεται ότι υπάρχει θεός, αλλά τον φαντάζεται υλικόν. Παραδέχεται τον Θεό Δημιουργό, όμως χρειάζεται το υλικό για να δημιουργήσει. Συμφωνεί ότι είναι και αγαθός και δυνατός, αλλά σε πολλά υποκύπτει στην ανάγκη της ειμαρμένης! Τα καλά των δογμάτων παρά τη έξω φιλοσοφία, ταις ατόποις προσθήκαις καταμολύνεται».
Αυτές οι αβάσιμες προσθήκες κυριαρχούν σήμερα δυστυχώς και στους οικουμενιστές και στους αντι-οικουμενιστές! Οι προσθήκες που υπάρχουν στην διδασκαλία περί προσώπου, περί Θείας Ευχαριστίας, περί επισκόπου, περί συνόδων, περί καθολικότητος, όπως και περί ανθρώπου από το ένα μέρος, και από το άλλο η υπέρτατη ύβρις του κληρικαλισμού, πως χωρίς την μεσολάβηση του Ιερατείου δεν προσφέρεται η Χάρις. Αυτό σημαίνει ακριβώς δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα! Ας επιστρέψουμε στον φωστήρα μας όμως!
Ο Μάρκος ο Ερημίτης λοιπόν αφιέρωσε την πνευματική του ζωή στην μάχη εναντίον αυτής της επικίνδυνης αιρέσεως! Η οποία σημειωτέον ήταν η συνέχεια των Μοντανιστών, οι οποίοι συνέχισαν ως Βογόμηλοι, Καθαροί, εναντίον των οποίων οργανώθηκε ολόκληρη Σταυροφορία, και η οποία αίρεσις υπάρχει μέχρι σήμερα σαν η εκκλησία των πεντηκοστιανών, με την οποία θα ενωθούμε από αγάπη!
Ο Άγιος Μάρκος λοιπόν αποκορυφώνοντας την εναντίωσή του λέει πως εφόσον οι επιθυμίες τίθενται στην Κρίση του Θεού, έτσι και τα μέσα πρέπει να κρίνονται από τον Θεό και να συμφωνούν. Διαφορετικά τα μέσα αγιάζονται από τον άνθρωπο!
Από εδώ λοιπόν οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Δύσεως καταλαβαίνουν πως ο Άγιος Μάρκος έχει επηρεαστεί και κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει τον Στωϊκό Χρύσιππο.
Ακούμε πολύ συχνά από τους συγχρόνους διδακτορίσκους μας να λένε πως η «έρευνα όμως απέδειξε πως είναι ορθόδοξο και όχι αιρετικό ή το αντίθετο». Και γεννάται πάντοτε η απορία: Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι άθεοι να γνωρίζουν τόσες διαφορές και τόσες λεπτές διακρίσεις; Και έρχεται η απάντηση! Αναγνωρίζουν κάτι ως ορθόδοξο για να προσθέσουν αμέσως μετά κάτι δικό τους και να το αφανίσουν. Όπως γίνεται στην περίπτωσή μας με τον Άγιο Μάρκο και τον Χρύσιππο! Ο οποίος έλεγε πως ο σκοπός είναι εκείνος που κάνει την πράξη αγαθή ή κακή. Βάλε τον σκοπό στην πράξη (ή την πρόθεση) και αυτή μεταμορφώνεται, παύει να είναι φυσική! (Όπως ακριβώς έδρασαν οι Σταυροφορίες, η αποικιοκρατία, ο εκχριστιανισμός της οικουμένης, όχι ο ευαγγελισμός. Όπως ακριβώς θα δράσει και σήμερα μετά την οικουμενιστική ένωση των Εκκλησιών ο επανευαγγελισμός της Οικουμένης).
Αυτός ο κατά σκοπόν λοιπόν προσδιορισμός της αρετής ή της κακίας (όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) έχει ομοιότητα με τον λόγο του Αγίου Μάρκου! Αν είναι δυνατόν! Πώς είναι δυνατόν ένας έξυπνος άνθρωπος σαν τον Ράμφο να λέει τέτοιες ανοησίες; Επειδή έχει τον σκοπό του, και ο σκοπός του πιστεύει ότι τον σώζει από την βλακεία!
Αποτέλεσμα του προσδιορισμού της αρετής ή της κακίας από τον σκοπό, λέει λοιπόν, είναι η δημιουργία ενός εργαλείου ηθικού ελέγχου.
ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ!!! Αρχής του υποκειμένου! Διότι η πρόθεση χρειάζεται την συνείδηση! Και από εδώ και πέρα τον λόγο τον παίρνει ο Kant «Η εσωτερικότης αρχίζει να παίζει κυρίαρχο λόγο στην δικαίωση του ανθρώπου. Δεν ισχύει πλέον το παληό Νομικό σύστημα, της τυπικής συμμόρφωσης, δια των απαγορεύσεων του Νόμου. Το κέντρο του ανθρώπου μετακινείται προς τα μέσα! Όσο πλησιάζουμε την πρόθεση πλησιάζουμε τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του. Το βάρος της ευθύνης γίνεται ατομικότερο. Αυτή είναι και η κίνηση, η διαδρομή του πολιτισμού, εν γένει. Κτίζεται σιγά-σιγά η εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Κτίζεται η εικόνα μιας εσωτερικής ζωής, κοντά στην πρόθεσή μας. Κοντά στο εσωτερικό κέντρο. Στην ανάγκη μας να πάρουμε την Μοίρα μας στα χέρια μας».
Μετά από τόσο Kant, εμφανίζεται και λίγος Άγιος Μάρκος, για να σώσουμε και το όνομα των μαθημάτων. Φυσική βίβλος εστι η συνείδηση! Όποιος την διαβάζει στην πράξη λαμβάνει πείραν θείας αντιλήψεως.
Η εξέταση τής συνειδήσεως είναι πνευματική άσκηση ανάλογη τής σωματικής, τού κανόνα ασκήσεως. Όποιος δέν αντέχει την εξέταση τής συνειδήσεως, (όπως όλοι όσοι έχουν παραδοθεί στούς λογισμούς τους, όλοι όσοι προσπαθούν να προστατευθούν από τον έλεγχο τής συνειδήσεως, βαπτίζοντας τούς λογισμούς τους και τις άνομες πράξεις τους προσωπικά δεδομένα), ούτε την σωματική άσκηση αντέχει. Τό ποιόν τών πνευματικών μας αναγκών ελέγχεται με την συνείδηση.
Γρήγορα όμως ο σοφιστής επανέρχεται εις εαυτόν: τα ίδια δίδασκε και ο Χρύσιππος. Συνείδηση είναι η εκ φύσεως προσαρμογή στον βαθύτερο εαυτό μας, με αναγνώριση τού ωφελίμου και τού βλαβερού (γιά τον βαθύτερο εαυτό μας).
Πώς κατορθώνει και γεφυρώνει τέτοιες αβυσσαλέες αντιφάσεις; Βαπτίζοντας τον εαυτό θεό και συμπεραίνοντας πώς όλοι τα ίδια λένε. Σ' αυτή την αλλαγή σημασίας στηρίζεται ο ανθρωπολογικός συγκρητισμός. Ακριβώς όπως και ο δάσκαλός του Ελιάντε έβλεπε όλα τα φώτα ίδια, όλους τούς θεούς, θεούς.
Η συνείδηση λοιπόν είναι η επίγνωση μιάς βαθύτερης πραγματικότητος. Όπως δε την περιγράφει και ο Αββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του, σαν άλλος Μάϊστερ Έκαρτ, είναι ο εσωτερικός λόγος πού έβαλε ο Θεός στόν άνθρωπο. Έσπειρε μέσα του κάτι θεϊκό, μιά σκέψη σαν σπινθήρα, που διακρίνει το καλό από το κακό, διότι για τον κοινό άνθρωπο το καλό και το κακό είναι ίδια. Με την συνείδηση επανερχόμαστε ακριβώς στο σημείο της πτώσεως, γινόμαστε σαν θεοί ακριβώς με την γνώση του καλού και τού κακού. Αυτή η θεότης ενδιαφέρει τον Ράμφο και κάθε ελεύθερο ή πληρωμένο στοχαστή της εποχής μας. Όχι ο αληθινός Θεός. Αυτή είναι η εκκοσμικευμένη αναπαλαίωση, που εξασφαλίζει η συνείδηση και η αυτοσυνειδησία με την βοήθεια τού υποκειμένου. Διότι με την αυτοσυνειδησία, με το τέλος, με την ολοκλήρωση του πνεύματος, ο άνθρωπος ξαναγίνεται ο παληός θεός του όφεως, όπως το επιβεβαίωσε και η Αγία Τριάδα. «Για δες, ο αξιοθρήνητος Αδάμ πού φεύγει σαν δαρμένο σκυλί από τον παράδεισο έγινε σαν κι εμάς».
Ο άνθρωπος ο ίδιος γίνεται νομοθέτης τού καλού ή του κακού σήμερα με την κατάκτηση τής αυτοσυνειδησίας. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.
Η συνείδηση λοιπόν, συνεχίζει ο καλός μας αναλυτής, δεν είναι ακόμη αυτοσυνείδηση. Ο ασκητής δέν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να γυρίσει και να κυττάξει τον εαυτό του, όπως ο σημερινός άνθρωπος, ο οποίος θέλει να είναι αυτοσυνείδητος . Αναγνωρίζει μέν πώς η συνείδηση είναι ένθετος κριτής προθέσεων και σκέψεων, αλλά δεν μας ανήκει. Την έχει βάλει ο θεός σαν ένα εσωτερικό φώς πού μας απαγορεύει να προδώσουμε τον κατ' εικόνα Θεού εαυτό μας. Έτσι εσωτερικεύονται εξωτερικοί κανόνες και η συνείδηση δέν μπορεί να γίνει αυτοσυνειδησία, που είναι το ζητούμενο για να μπούμε στην εξέλιξη. Ο Δωρόθεος λέει πως η συνείδηση είναι σαν ένα φώς πού διαπερνά παραπετάσματα, νέφη ψευδαισθήσεων πού έχουμε συσσωρεύσει πάνω σε πράγματα πού τα νομίζουμε ωφέλιμα, αλλά είναι απλώς ευχάριστα. Χαρακτηριστικό της συνειδήσεως είναι λοιπόν πώς βρίσκεται κάτω από ψευδοωφέλιμα πράγματα. Γι' αυτό και μιλούσαν για φυλακή της συνειδήσεως.
Αυτό το μαρτύριο του ασκητού, πού δεν μπορούσε να ελευθερωθεί στην αυτοσυνειδησία, ερχόταν να μαλακώσει η Χάρις του Θεού, η οποία ταυτοχρόνως προσέφερε και την ωριμότητα τού ασκητού, την ενηλικίωσή του.
Εάν υπήρχε η αυτοσυνειδησία δεν θα χρειαζόταν η Χάρις.
Η Χάρις λοιπόν έρχεται να μαλακώσει ένα μεγάλο κενό, τής αυτοσυνειδησίας. Εάν δέν υπήρχε Θεός (όπως σήμερα), με εξωτερικές εντολές και κανόνες, δέν θα χρειαζόταν να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, ότι κάνουμε το αληθινό, ενώ πράττουμε το ευχάριστο. Εάν ο νομοθέτης είναι ο εαυτός μας δεν θα υπάρχουν παραπετάσματα, άρα δεν θα χρειάζεται ούτε η χάρις για να ενηλικιωθούμε και να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, όπως κάνουν τα μωρά τού πνεύματος. Θα φτάνει μόνο ο Διαφωτισμός για την ολοκλήρωση.
Σ`αυτό το σημείο νομίζουμε πώς είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε τις πηγές τού κ. Ράμφου με συντομία, και συγκεκριμένα τον αγαπητό Χέγκελ, με την βοήθεια του οποίου ο κ. Ράμφος ξεκλειδώνει το μυστήριο της Φιλοκαλίας.
Στο επίπεδο της αυτοσυνειδήσεως, αφου έχουμε υπερβεί τις μορφές της αισθήσεως και της αντιλήψεως, έχουμε την εξίσωση του ΕΓΩ με τον εαυτό του. Η λανθασμένη έρευνα, του επιπέδου της συνειδήσεως έπεσε στο Μηδέν. Η αναζήτησή της έξω από τον εαυτό της αποτέλεσε μια μάταιη εντελώς προσπάθεια. Ο Ιερός της φόβος και η εξάρτηση της από ένα αντικείμενο τόσο πιεστικό και αφύσικο εξαφανίστηκαν. Τώρα πια το Εγώ είναι ίσο με το Εγώ. Πέρα απο το Εγώ δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι αυτό το ίδιο το Εγώ.
Η πραγματικότης, υποθετική μέχρι τώρα και υποστασιοποιημένη σε μια απλησίαστη ανεξαρτησία, ταυτοχρόνως, δομική και κριτική, είναι πλέον ριζικά απαλλαγμένη νοήματος! Όλο της το είναι ήταν υποθετικό και γι’αυτό μη–είναι. Αυτό που υπάρχει, είναι η αυτοσυνειδησία σαν ολότης και καθολικότης: τίποτε δεν μπορεί να είναι έξω από αυτή, διότι απλώς θα ήταν ανύπαρκτο!
[Όπως παλιά ο σχολαστικισμός πρόσφερε πολλές αποδείξεις περί της υπάρξεως του θεού, τώρα ο Ιδεαλισμός προσφέρει αποδείξεις περί της ανυπαρξίας του θεού].
Η συνείδηση εξήλθε από την ανισότητά της η οποία εκφραζόταν από την διαφορετικότητα ανάμεσα στην βεβαιότητά της και στην αλήθεια της, και από την απελπισμένη της προσπάθεια να κατορθώσει να συμπέσουν οι δύο πλευρές μιας Ισότητος μη πραγματοποήσιμης και απαιτούσης πάντοτε περαιτέρω προσπάθειες!
Η ανισότης της συνειδήσεως με τον εαυτό της έβρισκε την ρίζα της στην αντικειμενική υπόσταση η οποία ήταν, ταυτοχρόνως, συνέπεια: διότι το αληθινό, με το οποίο προσπαθεί να συμπέσει η βεβαιότητά της, ήταν προσωποποιημένο από το αντικείμενο ή από το αμετάβλητο εσωτερικό!
Από την στιγμή που εξηφανίσθη το αντικείμενο και κατέληξε να είναι συνείδηση η οποία είναι αντικείμενο στον εαυτό της, η συνείδηση ξαναβρίσκει τον εαυτό της και υπάρχει στην ταυτότητά της. Το μέτρο της αλήθειας της βρίσκεται σ’ αυτή την ίδια, και γι’ αυτό έλαβε και ένα τέλος η περιπλάνησή της στην αναζήτηση του Είναι σαν αλήθεια της. Αυτή η ταυτότης, επιπλέον γεννιέται απο την διάλυση του αντικειμένου και όχι απο ένα απλό ψυχολογικό κλείσιμο της συνειδήσεως στον εαυτό της, και επομένως απο την απόρριψη μιας επαφής με μία πραγματικότητα, η οποία πάντως συνεχίζει να υπάρχει και να ισχυρίζεται πώς είναι η αλήθεια.
Το πραγματικό σαν την πλευρά της αντικειμενικότητος και της αλήθειας, έπεσε στη συνείδηση, διότι δέν υπήρξε ποτέ του έξω από αυτή, παρά μόνον σαν μιά στιγμή αλλοτριώσεως αυτής της ίδιας της συνειδήσεως.
Αυτό το αποτέλεσμα, αχώριστο απο το αποτέλεσμά του, δηλ. από την πραγματοποίηση της συνειδήσεως, έγινε δυνατό λόγω της αυτοαρνήσεως του πράγματος και όχι λόγω της απορρίψεως ή της απωθήσεως του πράγματος. Είναι αυτό το πράγμα το οποίο καθώς επιβεβαιώνεται μηδενίζεται και όχι η συνείδηση η οποία επιβάλει την άρνησή της στο πράγμα, διότι διαφορετικά, το πράγμα το οποίο θα δεχόταν την άρνηση θα ξαναζωντάνευε εκμηδενίζοντας την συνείδηση.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Έτσι λοιπόν η αυτοσυνειδησία είναι μια μορφή του αυτοορισμού της συνειδήσεως. Η αυτοδημιουργία της συνειδήσεως και ο εκμηδενισμός του άλλου, ειδωμένα σαν μαρτυρία αυτής της ίδιας της αυτοδημιουργίας.
Αυτή είναι η φοβερή και τρομερή οντολογία με την οποία μας μαστιγώνουν τόσα χρόνια Ζηζιούλας, Γιανναράς και Ράμφος.
Ταυτότητες, Ταυτότητες, Ταυτότητες. Οι οποίες στην εκλαϊκευμένη τους εκδοχή είναι οικουμενισμός, αγάπη, συγκρητισμός.
Λέγεται πως κάποια στιγμή ο Πλάτων είχε ορίσει τον άνθρωπο σαν ζώο δίποδο. Ένας κυνικός ένα πρωϊνό άφησε έξω από την πόρτα του ένα μαδημένο κοτόπουλο. Όταν τον ρώτησαν τί έκανε, απάντησε: Βρήκα τον άνθρωπο του Πλάτωνος.
(Συνεχίζεται)
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
Ο Έγελος (Hegel) διαβάζει τον πνευματικό Νόμο!
Δικαιωματικά κατά κάποιο τρόπο. Καθότι συνάδελφοι. Έγραψε και ο ίδιος ο Χέγκελ την Φαινομενολογία του πνεύματος και ολοκλήρωσε κατά κάποιο τρόπο τον Μάρκο τον Ερημίτη! Ο κ. Ράμφος, σαν Ιστορικός των Ιδεών, ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία αυτόν τον μόχθο και φώτισε άπλετα το σύγχρονο και το παλαιό! Δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλές περικοπές στο αρχαίο κείμενο. Αφήρεσε τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, τις εντολές του Χριστού, την πτώση, απαξίωσε τα θαύματα, υποτίμησε την ελπίδα, χρησιμοποίησε σαν κλίνη του Προκρούστη αυτή τη φορά, την Στωϊκή φιλοσοφία του Χρύσιππου, αναβάθμισε την αίρεση της εποχής του “Μάρκου” σε κινητήριο παράγοντα της ιστορικής εξελίξεως (και έχει δίκιο σ’ αυτό το σημείο, γιατί και η δική του αίρεση έχει τις ίδιες προθέσεις, να προκαλέσει ιστορική εξέλιξη). Συνεχίζει δε όπως και στα προηγούμενα να βλέπει την πνευματική μας παράδοση με τα μάτια του Καρτέσιου και σαν θαύμα σχεδόν, να καταδικάζει την Ασκητική για αυτό που έκανε ο Καρτέσιος στην Φιλοσοφία, ο οποίος χώρισε την ψυχή από το σώμα, υμνώντας τον ταυτόχρονα (τον Καρτέσιο), επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ανακάλυψε το ΕΓΩ. Τον ποντίφηκα, την γέφυρα ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, το πνεύμα και την ύλη, το Άτομο, το άτμητο. Φαίνεται πως η σχέση του με τον Καρτέσιο είναι φροϋδική. Από τον φούρνο στην κατάψυξη!
Χρησιμοποίησε για τις αναλύσεις του τα κεφάλαια 184, 185 και 186 (Περί Πνευματικού νόμου). Και από τα «226 κεφάλαια», το 32, το 146, το 223!
Είναι ένα μάθημα κλειδί για τις προθέσεις και τις πεποιθήσεις του κ. Ράμφου, τους σκοπούς του, αλλά επίσης και για την “ορθόδοξη” γύμνια του. Όσο προχωρά τα μαθήματα τόσο πιο διαφανής γίνεται η μάσκα την αληθοφάνειας που φορά εδώ και χρόνια.
Στο έργο του Αγίου Μάρκου έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι αιρετικοί Μεσσαλιανοί, τους οποίους πολεμά με τα κείμενά του! Η αίρεση αυτή προσπάθησε να ρίξει την βαριά σκιά της στην προσευχή, τους ονόμαζαν και ευχίτες, και ιδιαιτέρως στην άμεση εμπειρία του Θεού! Ο κ. Ράμφος δεν απέδωσε σωστά τους ισχυρισμούς τους, διότι πράγμα παράδοξο είναι πολύ συγγενική η δοξασία τους με τα του Ράμφου. Ισχυρίζοντο ότι βλέπουν τον θεό με τα σωματικά τους μάτια, είχαν την αίσθηση του θεού και τόνιζαν τον ρόλο της θελήσεως, η οποία υποχρεώνει ακόμη και τον θεό να τους υπακούει! «Έπιαναν τον Θεό από το σακάκι» λέει χαρακτηριστικά.
Δυο πράγματα δεν ζητά στην παράδοσή μας ο Ράμφος; Προδρομικά ίχνη της εσωτερικότητος και αποδοχή του σώματος; Για να μας ταιριάξει με την σύγχρονη εποχή; Την εσωτερικότητα την επινοεί παραβιάζοντας τα κείμενα και την αποδοχή του σώματος την βρίσκει στους αιρετικούς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει διάκριση! Πιστεύει πως η παράδοσή μας πολεμώντας την σάρκα, αρνείτο το σώμα! Σαν να μην γνωρίζει πως υπάρχει γλώσσα χωρίς σημαινόμενα που τυποποιεί τον Νου και τον καταστρέφει, η γλώσσα με την οποία γράφεται η σημερινή παραγωγή των Best Sellers. Το αντίστοιχο της σάρκας ακριβώς. Ένα είδος σώματος χωρίς ψυχή! Το σώμα το οποίο αναδεικνύεται μέσα από την Άσκηση και την πίστη είναι ακριβώς μια ενότης ψυχής και σώματος!
Τι πίστευαν ακριβώς οι Μεσσαλιανοί; Πίστευαν σε μια έμφυτη συγκατοίκηση Χάριτος και αμαρτίας. Ότι δηλαδή η αμαρτία δεν είναι προϊόν κακής επιλογής ή προαιρέσεως, αλλά προέρχεται από μία εγγενή εγγραφή του καλού και του κακού στην ψυχή (παρόμοια με τον Αυγουστίνο). Αμφισβητούσαν λοιπόν το Βάπτισμα και τα Μυστήρια (διότι μας αγιάζουν και μας καθαρίζουν σιγά-σιγά από τις αμαρτίες). Το σχόλιο όμως του κ. Ράμφου είναι χαρακτηριστικής άγνοιας! Με την επιμονή τους στην άμεση εμπειρία του Θεού, οι μορφές έμμεσης επαφής με τον Θεό, όπως τα Μυστήρια, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση! Την Ορθοδοξία φαίνεται πως την έμαθε από τον κληρικαλισμό! Διότι τα Μυστήρια είναι άμεση άφεσις αμαρτιών, δεν είναι συμβολικές τελετές! Είναι Χάρις την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε δια της Ασκήσεως και να κάνουμε δική μας δια της προσευχής. Έθεταν δε οι Μεσσαλιανοί σε πρώτο βαθμό την θέληση! Δεν έχει ακούσει ποτέ του τον Κύριο να λέει πως οι βιαστές θα κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών;
Ας ακούσουμε για λίγο τι μας λέει επί του θέματος ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στον “βίο του Μωϋσέως” για να πάρουμε μια ανάσα από τις αναθυμιάσεις του ψεύδους: «Καθετί που δεν προέρχεται από την θέλησή μας, δεν μπορεί κανείς να το ονομάσει ούτε αρετή ούτε κακία. Ώριμος τόκος θεωρείται εκείνος που κυοφορείται από το θείο φόβο και δια των της ψυχής ωδίνων γεννά την ιδίαν Σωτηρίαν. Εαυτών γαρ τρόπον τινα πατέρες γενόμεθα, όταν δια της αγαθής προαιρέσεως εαυτούς πλάσσωμεν τε και γεννήσωμεν και εις το φως προαγάγωμεν».
Και συνεχίζει ο Άγιος: «Αυτός λοιπόν που γεννάται με την πνευματική αναγέννηση, γνωρίζομεν από ποιον γεννάται και τι είδους “ζώον γίνεται”. Γιατί “μόνον τούτο το είδος της γεννήσεως” έχει στην εξουσία του ο άνθρωπος, αφού μπορεί να γίνει ό,τι θελήσει. Αφού ανδρικώς γαρ τη φύσει εκβιασάμενος, σπεύσει το χείρον καθυποτάξαι τω κρείττονι και τη σάρκα δουλώσαι τω πνεύματι».
«Άγονος γαρ ως αληθώς η έξωθεν παίδευσις, αεί ωδίνουσα και μηδέποτε ζωογονούσα τω τόκω».
«Διδάσκει π.χ. και η κοσμική σοφία ότι είναι αθάνατη η ψυχή. Αυτό είναι μια γέννα σύμφωνη με την ορθή πίστη. Αλλά η μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση είναι μια σαρκική και ειδωλολατρική ακροβυστία. Δέχεται ότι υπάρχει θεός, αλλά τον φαντάζεται υλικόν. Παραδέχεται τον Θεό Δημιουργό, όμως χρειάζεται το υλικό για να δημιουργήσει. Συμφωνεί ότι είναι και αγαθός και δυνατός, αλλά σε πολλά υποκύπτει στην ανάγκη της ειμαρμένης! Τα καλά των δογμάτων παρά τη έξω φιλοσοφία, ταις ατόποις προσθήκαις καταμολύνεται».
Αυτές οι αβάσιμες προσθήκες κυριαρχούν σήμερα δυστυχώς και στους οικουμενιστές και στους αντι-οικουμενιστές! Οι προσθήκες που υπάρχουν στην διδασκαλία περί προσώπου, περί Θείας Ευχαριστίας, περί επισκόπου, περί συνόδων, περί καθολικότητος, όπως και περί ανθρώπου από το ένα μέρος, και από το άλλο η υπέρτατη ύβρις του κληρικαλισμού, πως χωρίς την μεσολάβηση του Ιερατείου δεν προσφέρεται η Χάρις. Αυτό σημαίνει ακριβώς δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα! Ας επιστρέψουμε στον φωστήρα μας όμως!
Ο Μάρκος ο Ερημίτης λοιπόν αφιέρωσε την πνευματική του ζωή στην μάχη εναντίον αυτής της επικίνδυνης αιρέσεως! Η οποία σημειωτέον ήταν η συνέχεια των Μοντανιστών, οι οποίοι συνέχισαν ως Βογόμηλοι, Καθαροί, εναντίον των οποίων οργανώθηκε ολόκληρη Σταυροφορία, και η οποία αίρεσις υπάρχει μέχρι σήμερα σαν η εκκλησία των πεντηκοστιανών, με την οποία θα ενωθούμε από αγάπη!
Ο Άγιος Μάρκος λοιπόν αποκορυφώνοντας την εναντίωσή του λέει πως εφόσον οι επιθυμίες τίθενται στην Κρίση του Θεού, έτσι και τα μέσα πρέπει να κρίνονται από τον Θεό και να συμφωνούν. Διαφορετικά τα μέσα αγιάζονται από τον άνθρωπο!
Από εδώ λοιπόν οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Δύσεως καταλαβαίνουν πως ο Άγιος Μάρκος έχει επηρεαστεί και κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει τον Στωϊκό Χρύσιππο.
Ακούμε πολύ συχνά από τους συγχρόνους διδακτορίσκους μας να λένε πως η «έρευνα όμως απέδειξε πως είναι ορθόδοξο και όχι αιρετικό ή το αντίθετο». Και γεννάται πάντοτε η απορία: Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι άθεοι να γνωρίζουν τόσες διαφορές και τόσες λεπτές διακρίσεις; Και έρχεται η απάντηση! Αναγνωρίζουν κάτι ως ορθόδοξο για να προσθέσουν αμέσως μετά κάτι δικό τους και να το αφανίσουν. Όπως γίνεται στην περίπτωσή μας με τον Άγιο Μάρκο και τον Χρύσιππο! Ο οποίος έλεγε πως ο σκοπός είναι εκείνος που κάνει την πράξη αγαθή ή κακή. Βάλε τον σκοπό στην πράξη (ή την πρόθεση) και αυτή μεταμορφώνεται, παύει να είναι φυσική! (Όπως ακριβώς έδρασαν οι Σταυροφορίες, η αποικιοκρατία, ο εκχριστιανισμός της οικουμένης, όχι ο ευαγγελισμός. Όπως ακριβώς θα δράσει και σήμερα μετά την οικουμενιστική ένωση των Εκκλησιών ο επανευαγγελισμός της Οικουμένης).
Αυτός ο κατά σκοπόν λοιπόν προσδιορισμός της αρετής ή της κακίας (όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) έχει ομοιότητα με τον λόγο του Αγίου Μάρκου! Αν είναι δυνατόν! Πώς είναι δυνατόν ένας έξυπνος άνθρωπος σαν τον Ράμφο να λέει τέτοιες ανοησίες; Επειδή έχει τον σκοπό του, και ο σκοπός του πιστεύει ότι τον σώζει από την βλακεία!
Αποτέλεσμα του προσδιορισμού της αρετής ή της κακίας από τον σκοπό, λέει λοιπόν, είναι η δημιουργία ενός εργαλείου ηθικού ελέγχου.
ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ!!! Αρχής του υποκειμένου! Διότι η πρόθεση χρειάζεται την συνείδηση! Και από εδώ και πέρα τον λόγο τον παίρνει ο Kant «Η εσωτερικότης αρχίζει να παίζει κυρίαρχο λόγο στην δικαίωση του ανθρώπου. Δεν ισχύει πλέον το παληό Νομικό σύστημα, της τυπικής συμμόρφωσης, δια των απαγορεύσεων του Νόμου. Το κέντρο του ανθρώπου μετακινείται προς τα μέσα! Όσο πλησιάζουμε την πρόθεση πλησιάζουμε τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του. Το βάρος της ευθύνης γίνεται ατομικότερο. Αυτή είναι και η κίνηση, η διαδρομή του πολιτισμού, εν γένει. Κτίζεται σιγά-σιγά η εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Κτίζεται η εικόνα μιας εσωτερικής ζωής, κοντά στην πρόθεσή μας. Κοντά στο εσωτερικό κέντρο. Στην ανάγκη μας να πάρουμε την Μοίρα μας στα χέρια μας».
Μετά από τόσο Kant, εμφανίζεται και λίγος Άγιος Μάρκος, για να σώσουμε και το όνομα των μαθημάτων. Φυσική βίβλος εστι η συνείδηση! Όποιος την διαβάζει στην πράξη λαμβάνει πείραν θείας αντιλήψεως.
Η εξέταση τής συνειδήσεως είναι πνευματική άσκηση ανάλογη τής σωματικής, τού κανόνα ασκήσεως. Όποιος δέν αντέχει την εξέταση τής συνειδήσεως, (όπως όλοι όσοι έχουν παραδοθεί στούς λογισμούς τους, όλοι όσοι προσπαθούν να προστατευθούν από τον έλεγχο τής συνειδήσεως, βαπτίζοντας τούς λογισμούς τους και τις άνομες πράξεις τους προσωπικά δεδομένα), ούτε την σωματική άσκηση αντέχει. Τό ποιόν τών πνευματικών μας αναγκών ελέγχεται με την συνείδηση.
Γρήγορα όμως ο σοφιστής επανέρχεται εις εαυτόν: τα ίδια δίδασκε και ο Χρύσιππος. Συνείδηση είναι η εκ φύσεως προσαρμογή στον βαθύτερο εαυτό μας, με αναγνώριση τού ωφελίμου και τού βλαβερού (γιά τον βαθύτερο εαυτό μας).
Πώς κατορθώνει και γεφυρώνει τέτοιες αβυσσαλέες αντιφάσεις; Βαπτίζοντας τον εαυτό θεό και συμπεραίνοντας πώς όλοι τα ίδια λένε. Σ' αυτή την αλλαγή σημασίας στηρίζεται ο ανθρωπολογικός συγκρητισμός. Ακριβώς όπως και ο δάσκαλός του Ελιάντε έβλεπε όλα τα φώτα ίδια, όλους τούς θεούς, θεούς.
Η συνείδηση λοιπόν είναι η επίγνωση μιάς βαθύτερης πραγματικότητος. Όπως δε την περιγράφει και ο Αββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του, σαν άλλος Μάϊστερ Έκαρτ, είναι ο εσωτερικός λόγος πού έβαλε ο Θεός στόν άνθρωπο. Έσπειρε μέσα του κάτι θεϊκό, μιά σκέψη σαν σπινθήρα, που διακρίνει το καλό από το κακό, διότι για τον κοινό άνθρωπο το καλό και το κακό είναι ίδια. Με την συνείδηση επανερχόμαστε ακριβώς στο σημείο της πτώσεως, γινόμαστε σαν θεοί ακριβώς με την γνώση του καλού και τού κακού. Αυτή η θεότης ενδιαφέρει τον Ράμφο και κάθε ελεύθερο ή πληρωμένο στοχαστή της εποχής μας. Όχι ο αληθινός Θεός. Αυτή είναι η εκκοσμικευμένη αναπαλαίωση, που εξασφαλίζει η συνείδηση και η αυτοσυνειδησία με την βοήθεια τού υποκειμένου. Διότι με την αυτοσυνειδησία, με το τέλος, με την ολοκλήρωση του πνεύματος, ο άνθρωπος ξαναγίνεται ο παληός θεός του όφεως, όπως το επιβεβαίωσε και η Αγία Τριάδα. «Για δες, ο αξιοθρήνητος Αδάμ πού φεύγει σαν δαρμένο σκυλί από τον παράδεισο έγινε σαν κι εμάς».
Ο άνθρωπος ο ίδιος γίνεται νομοθέτης τού καλού ή του κακού σήμερα με την κατάκτηση τής αυτοσυνειδησίας. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.
Η συνείδηση λοιπόν, συνεχίζει ο καλός μας αναλυτής, δεν είναι ακόμη αυτοσυνείδηση. Ο ασκητής δέν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να γυρίσει και να κυττάξει τον εαυτό του, όπως ο σημερινός άνθρωπος, ο οποίος θέλει να είναι αυτοσυνείδητος . Αναγνωρίζει μέν πώς η συνείδηση είναι ένθετος κριτής προθέσεων και σκέψεων, αλλά δεν μας ανήκει. Την έχει βάλει ο θεός σαν ένα εσωτερικό φώς πού μας απαγορεύει να προδώσουμε τον κατ' εικόνα Θεού εαυτό μας. Έτσι εσωτερικεύονται εξωτερικοί κανόνες και η συνείδηση δέν μπορεί να γίνει αυτοσυνειδησία, που είναι το ζητούμενο για να μπούμε στην εξέλιξη. Ο Δωρόθεος λέει πως η συνείδηση είναι σαν ένα φώς πού διαπερνά παραπετάσματα, νέφη ψευδαισθήσεων πού έχουμε συσσωρεύσει πάνω σε πράγματα πού τα νομίζουμε ωφέλιμα, αλλά είναι απλώς ευχάριστα. Χαρακτηριστικό της συνειδήσεως είναι λοιπόν πώς βρίσκεται κάτω από ψευδοωφέλιμα πράγματα. Γι' αυτό και μιλούσαν για φυλακή της συνειδήσεως.
Αυτό το μαρτύριο του ασκητού, πού δεν μπορούσε να ελευθερωθεί στην αυτοσυνειδησία, ερχόταν να μαλακώσει η Χάρις του Θεού, η οποία ταυτοχρόνως προσέφερε και την ωριμότητα τού ασκητού, την ενηλικίωσή του.
Εάν υπήρχε η αυτοσυνειδησία δεν θα χρειαζόταν η Χάρις.
Η Χάρις λοιπόν έρχεται να μαλακώσει ένα μεγάλο κενό, τής αυτοσυνειδησίας. Εάν δέν υπήρχε Θεός (όπως σήμερα), με εξωτερικές εντολές και κανόνες, δέν θα χρειαζόταν να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, ότι κάνουμε το αληθινό, ενώ πράττουμε το ευχάριστο. Εάν ο νομοθέτης είναι ο εαυτός μας δεν θα υπάρχουν παραπετάσματα, άρα δεν θα χρειάζεται ούτε η χάρις για να ενηλικιωθούμε και να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, όπως κάνουν τα μωρά τού πνεύματος. Θα φτάνει μόνο ο Διαφωτισμός για την ολοκλήρωση.
Σ`αυτό το σημείο νομίζουμε πώς είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε τις πηγές τού κ. Ράμφου με συντομία, και συγκεκριμένα τον αγαπητό Χέγκελ, με την βοήθεια του οποίου ο κ. Ράμφος ξεκλειδώνει το μυστήριο της Φιλοκαλίας.
Στο επίπεδο της αυτοσυνειδήσεως, αφου έχουμε υπερβεί τις μορφές της αισθήσεως και της αντιλήψεως, έχουμε την εξίσωση του ΕΓΩ με τον εαυτό του. Η λανθασμένη έρευνα, του επιπέδου της συνειδήσεως έπεσε στο Μηδέν. Η αναζήτησή της έξω από τον εαυτό της αποτέλεσε μια μάταιη εντελώς προσπάθεια. Ο Ιερός της φόβος και η εξάρτηση της από ένα αντικείμενο τόσο πιεστικό και αφύσικο εξαφανίστηκαν. Τώρα πια το Εγώ είναι ίσο με το Εγώ. Πέρα απο το Εγώ δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι αυτό το ίδιο το Εγώ.
Η πραγματικότης, υποθετική μέχρι τώρα και υποστασιοποιημένη σε μια απλησίαστη ανεξαρτησία, ταυτοχρόνως, δομική και κριτική, είναι πλέον ριζικά απαλλαγμένη νοήματος! Όλο της το είναι ήταν υποθετικό και γι’αυτό μη–είναι. Αυτό που υπάρχει, είναι η αυτοσυνειδησία σαν ολότης και καθολικότης: τίποτε δεν μπορεί να είναι έξω από αυτή, διότι απλώς θα ήταν ανύπαρκτο!
[Όπως παλιά ο σχολαστικισμός πρόσφερε πολλές αποδείξεις περί της υπάρξεως του θεού, τώρα ο Ιδεαλισμός προσφέρει αποδείξεις περί της ανυπαρξίας του θεού].
Η συνείδηση εξήλθε από την ανισότητά της η οποία εκφραζόταν από την διαφορετικότητα ανάμεσα στην βεβαιότητά της και στην αλήθεια της, και από την απελπισμένη της προσπάθεια να κατορθώσει να συμπέσουν οι δύο πλευρές μιας Ισότητος μη πραγματοποήσιμης και απαιτούσης πάντοτε περαιτέρω προσπάθειες!
Η ανισότης της συνειδήσεως με τον εαυτό της έβρισκε την ρίζα της στην αντικειμενική υπόσταση η οποία ήταν, ταυτοχρόνως, συνέπεια: διότι το αληθινό, με το οποίο προσπαθεί να συμπέσει η βεβαιότητά της, ήταν προσωποποιημένο από το αντικείμενο ή από το αμετάβλητο εσωτερικό!
Από την στιγμή που εξηφανίσθη το αντικείμενο και κατέληξε να είναι συνείδηση η οποία είναι αντικείμενο στον εαυτό της, η συνείδηση ξαναβρίσκει τον εαυτό της και υπάρχει στην ταυτότητά της. Το μέτρο της αλήθειας της βρίσκεται σ’ αυτή την ίδια, και γι’ αυτό έλαβε και ένα τέλος η περιπλάνησή της στην αναζήτηση του Είναι σαν αλήθεια της. Αυτή η ταυτότης, επιπλέον γεννιέται απο την διάλυση του αντικειμένου και όχι απο ένα απλό ψυχολογικό κλείσιμο της συνειδήσεως στον εαυτό της, και επομένως απο την απόρριψη μιας επαφής με μία πραγματικότητα, η οποία πάντως συνεχίζει να υπάρχει και να ισχυρίζεται πώς είναι η αλήθεια.
Το πραγματικό σαν την πλευρά της αντικειμενικότητος και της αλήθειας, έπεσε στη συνείδηση, διότι δέν υπήρξε ποτέ του έξω από αυτή, παρά μόνον σαν μιά στιγμή αλλοτριώσεως αυτής της ίδιας της συνειδήσεως.
Αυτό το αποτέλεσμα, αχώριστο απο το αποτέλεσμά του, δηλ. από την πραγματοποίηση της συνειδήσεως, έγινε δυνατό λόγω της αυτοαρνήσεως του πράγματος και όχι λόγω της απορρίψεως ή της απωθήσεως του πράγματος. Είναι αυτό το πράγμα το οποίο καθώς επιβεβαιώνεται μηδενίζεται και όχι η συνείδηση η οποία επιβάλει την άρνησή της στο πράγμα, διότι διαφορετικά, το πράγμα το οποίο θα δεχόταν την άρνηση θα ξαναζωντάνευε εκμηδενίζοντας την συνείδηση.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Έτσι λοιπόν η αυτοσυνειδησία είναι μια μορφή του αυτοορισμού της συνειδήσεως. Η αυτοδημιουργία της συνειδήσεως και ο εκμηδενισμός του άλλου, ειδωμένα σαν μαρτυρία αυτής της ίδιας της αυτοδημιουργίας.
Αυτή είναι η φοβερή και τρομερή οντολογία με την οποία μας μαστιγώνουν τόσα χρόνια Ζηζιούλας, Γιανναράς και Ράμφος.
Ταυτότητες, Ταυτότητες, Ταυτότητες. Οι οποίες στην εκλαϊκευμένη τους εκδοχή είναι οικουμενισμός, αγάπη, συγκρητισμός.
Λέγεται πως κάποια στιγμή ο Πλάτων είχε ορίσει τον άνθρωπο σαν ζώο δίποδο. Ένας κυνικός ένα πρωϊνό άφησε έξω από την πόρτα του ένα μαδημένο κοτόπουλο. Όταν τον ρώτησαν τί έκανε, απάντησε: Βρήκα τον άνθρωπο του Πλάτωνος.
(Συνεχίζεται)
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
16 σχόλια:
Συγχωρέστε με,αλλά έχω μπερδευτεί με την έννοια της συνείδησης (και αυτοσυνειδησίας).Ο άσωτος δεν ήλθε "εις εαυτόν", δεν μίλησε η αυτοσυνειδησία του,τότε όταν αποφάσισε να επιστρέψει στόν Πατέρα του;
Αγαπητοί φίλοι, έχω μια απορία: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα πνεύμα που αγαπάει τη φιλοσοφία και τη Γνώση, (δεν μπορώ να πιστέψω ότι ενασχολείται με το ζόρι με αυτήν), πώς δεν μπορεί να διακρίνει το ορθό απ΄ το εφαλμένο (ή μπορεί να το διακρίνει και προτιμάει το ψέμα από την αλήθεα;).
Δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως το αληθινό και αποστρέφτονται το ψεύτικο; Πως η φύση σε άλλους διαστρέφεται και σε άλλους όχι;
Βάζουν άλλα πράγματα πάνω απ΄ την αλήθεια και πάνω απο΄ την αγάπη του ΚΥρίου Ιησού;
Τι πληγή είναι αυτή; Και γιατί να πονάω επειδή κάποιοι διαστρέφουν την αλήθεια αν δεν ήταν έμφυτη να αγαπάμε την αλήθεια και να αποστρεφόμαστε το ψέμα;
Θαυμάζω την νοητική σας ψυχραμία να αποκαλύπτεται τα ψεύδη. Ο Θεός να σας δίνει δύναμη. Ίσως σε μένα φταίει που δεν κατέχω τη φιλοσοφία.
Είναι αθώο το ερώτημά μου: Δεν καταλαβαίνουν την αίρεση ή προτιμούν την αίρεση απ΄π την ορθή πίστη; Δεν τους ενοχλεί η συνείδησή τους; Η συνείδηση είναι σαν την κόρη του οφθαλμού. Όταν μπει ένα ξένο σώμα ερεθίζεται και δεν μπορεί να ησυχάσει ώσπου να βγει από εκεί. Πώς ησυχάζει η συνείδησή τους;Αν δεν είναι σε θέση να δουν την αλήθεια, να ακούσουν τη φωνή του Κυρίου, ας το κάνουν. Και ο αδικών αδικησάτω έτι. Αλλά αν μπορούν να ακούσουν τη φωνή και δεν την ακολουθούν , τι στην ευχή κάνουν; Μισούν την ίδια τους την ψυχή;
Λοιπόν ,φίλοι ,να σας λύσω τις απορίες επί του κειμένου.Ο ΕΕΕ-Γελως είπε τα εξής εν απολύτω βεβαιότητι:" Ο μηδενισμός του ιδίου και πολυτίμου σας "πράγματος",οδηγεί εις την μακαρίαν συνεύρεσιν μετά της οικείας συνειδήσεως".
Ανώνυμος 18 Μαρτίου 2010 11:00π.μ.
Αγαπητέ φίλε ο άσωτος ήλθε εις εαυτόν, σε ένα εαυτό όμως πού τον δίνει ο Θεός. Η αυτοσυνειδησία ΄πού επεξεργάστηκε η Δύση είναι ένας εαυτός δημιουργημένος από εμάς τούς ίδιους, από τη ΘΈΛΗΣΉ ΜΑΣ,με τον αποκλεισμό κάθε δυνατότητος εμπλοκής τού Θεού.
Αγαπητέ μας φίλε κ.Μόσχο, εμείς σταυρώσαμε το Χριστό. Και σχεδόν όλοι οι μαθητές Του τον πρόδωσαν. Οι καθολικοί διδάσκουν ότι ήρθε για να σταυρωθεί. Από κεί και έπειτα συνεχίζουμε να τον σταυρώνουμε και όλοι εμείς έχουμε να επιλέξουμε σε κάθε εποχή να είμαστε μαζί Του στο σταυρό ή μακρυά Του,φοβισμένοι από τούς διώκτες.
Γιατί οι διώκτες λέτε. Επειδή όπως λέει και ο ψαλμός 113, το ανθρώπινο γένος παγώνει από τη βαρυχειμωνιά της ειδωλολατρίας και η ανθρώπινη φύση μεταβάλεται και γίνεται όμοια μα τα άψυχα είδωλα. Γιατί εκείνοσ πού προσδένεται στην ανοησία των ειδώλων μεταμορφώνεται αναλόγως και γίνεται από άνθρωπος λίθος. Σήμερα η πρώτη εντολή του Κυρίου ακούγεται ως εξής:
Ού ποιήσεις σεαυτόν είδωλον.
Μου απαντήσατε για τον εαυτό της θέλησης,να καταλάβω ότι το αυτεξούσιο αρνείται τον θεό και χωρίζεται απο Αυτόν; το κείμενο που αναρτήσατε,σε αρκετές γραμμές,περιγράφει την κόλαση.Την ερημία, την στέγνα.Αν καταλαβαίνω σωστά,η συνείδηση είναι φώς ελεγκτικό (τύψεις συνειδήσεως,ενοχή) όταν υπάρχει σύνδεση με τον Θεό.Οταν δεν υπάρχει σύνδεση με τον Θεό απολυτοποιείται και αυτονομείται.Αυτό λέτε; (ανώνυμος 18-3 11:00π.μ.)
(ανώνυμος 18-3 11:00π.μ.)
@ 19 Μαρτίου 2010 11:21 μ.μ.
Αυτό λέμε. Ο Δυτικός αθεϊσμός χρησιμοποιεί την συνείδηση γιά να κτίση ένα νέο τείχος πού θα μάς χωρίζει από το Θεό, χειρότερο από το τείχος τής αμαρτίας.
Τα έχουν πεί οι Πατέρες Αμέθυστε,συ έχω την βεβαία εντύπωση ότι τα παραφράζεις λιγάκι,λες και τα δικά σου,τα ιδιωτικά σου..πως να πώ τα απωθημένα σου.Προτείνω να διαβάσεις τα "Περί αναισθησίας"
@ανώνυμος 20 Μαρτίου 2010 2:01 μ.μ.
Καί εμείς βεβαίως συνάδελφε είμαστε γεμάτοι εντυπώσεις. Το περί αναισθησίας δέν σε βοήθησε με τις εντυπώσεις;
Θάθελα να προσεγγίσω αυτά που θίγονται στα σχόλια κ στο κείμενο κ στην κριτική, με τα εξής (που μπορεί να είναι κ ερώτημα): γνωρίζουμε ότι η περιοχή της συνείδησης είναι ο χώρος όπου πηγάζουν τα πρωτογενή υπαρξιακά ηθικά προβλήματα.Είναι το πεδίο των βασικών ψυχικών συγκρούσεων που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος και από τις οποίες μπορεί η να διαλυθεί η να συγκροτηθεί.Εάν ο άνθρωπος αποτύχει στην πραγμάτωση της αυθεντικής υπαρξιακής προοπτικής(υπαρξιακή ενοχή),τότε αυτή η ίδια υπαρξιακή ενοχή απωθείται.Η συνέπεια αυτής της απώθησης είναι η καταστροφή του αυτεξουσίου.Μιλάμε δηλ. για ένα εξαιρετικά ψυχαναγκαστικό και ανεξέλεγκτο από τον άνθρωπο βίωμα,που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπου.Οι διεργασίες αυτής της καθολικής καταστροφής είναι φανερές σε όλους μας στούς κατά συρροήν δολοφόνους, για παράδειγμα, η στους αυτόχειρες π.χ Εδώ ρωτάει κανείς,και όπως γνωρίζετε,η απάντηση είναι πολύ δύσκολη: οι συνειδητοί δολοφόνοι, ας πούμε για αυτήν την κατηγορία ανθρώπων,έχουν θέληση ή όχι; ποιό είναι (αν υπάρχει),το εγώ ενός ανθρώπου που έχει αυτοκαταστραφεί; (από την eleni)
Αγαπητή eleni, μ`αυτή την προοπτική, της ζωής όλων μας, η συνείδηση είναι το πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα στα ένστικτα και στην ηθική, ή διαφορετικά συστήνεται από την διαφορά λόγων και πράξεων των γονιών μας και της κοινωνίας. Από την αδυναμία τού ανθρώπου να αγαπήσει. Τό εγώ σαν αυτοσυνειδησία, σαν βούληση, είναι η απόφαση να ζήσουμε χωρίς να συνεχίσουμε ένα παράδειγμα ζωής, διότι ανάξιο. Αυτό το εγώ περιέχει αναλόγως περισσότερη ηθική απαγόρευση ή περισσότερα ένστικτα. Ακόμη και όταν τα ένστικτα κυριαρχούν και η ηθικη έρχεται σε δεύτερη μοίρα, συνεχίζει την ύπαρξή της σαν ενοχή και όταν τα ένστικτα έρχονται σε δεύτερη μοίρα η ηθική βιώνεται σαν θεός εκδικητικός. Αυτή η εκδίκηση είναι η αυτοκαταστροφή, η έλλειψη αυτεξουσίου.
Νομίζουμε πώς η θέληση ανήκει σε άλλο δρόμο. Τα προβλήματά μας έχουν γονείς.
Σαν να μην γνωρίζει πως υπάρχει γλώσσα χωρίς σημαινόμενα που τυποποιεί τον Νου και τον καταστρέφει, η γλώσσα με την οποία γράφεται η σημερινή παραγωγή των Best Sellers. Το αντίστοιχο της σάρκας ακριβώς. Ένα είδος σώματος χωρίς ψυχή! Το σώμα το οποίο αναδεικνύεται μέσα από την Άσκηση και την πίστη είναι ακριβώς μια ενότης ψυχής και σώματος!
....................
Σοφό.
Μπλέεεξαμεεε...μια με σκουπόξυλο με ταχύτητες, και μία μπέμπα με υπαρξιακό κότσο! Βρε Αμέθυστε,δεν κατάλαβες λέξη από την περιγραφή του κότσου, ΛΕΞΗ! στο μυαλό σου είναι μόνο η ξυριστική μηχανή! άσε με να απαντήσω εγώ λοιπόν που μ'αρέσουν οι κότσοι. -Κυρία Ταγματάρχις, η περιγραφή σας,του συμβάντος,είναι λεπτομερέστατη,ακριβέστατη,ουσιοδέστατη,χρησιμότατη, και με παλμό 25ης Μαρτίου! συμφωνώ και επαυξάνω! "Ελευθερία η Θάνατος"! "η Ταν η επί Τας"! η με τον Θεό η χωρίς τον Θεό. Και "ο κιμάς δεν γίνεται μοσχάρι"...Προσδεθείτε στό κότσο σας!
Προς Ανώνυμο
είναι φανερό ότι έχεις ευνουχιστεί απο αυταρχικές κυράτσες και επιδίδεσαι σε αντιαυταρχικές φαντασιώσεις με κότσους, οι οποίοι κότσοι τις οίδεν, τι συμβολίζουν στα υποσυνείδητά σου χρυσούλι μου.
Προσπαθώ να σε παρακολουθήσω, αλλά νομίζω ότι εκτός των άλλων πάσχεις και απο ...χάλαση συνειρμών...ποία είναι η κινέζα;
άσε που δεν έχω και κότσο, μόνο μαλλιά μακριά μέχρι τη μέση...ξέπλεκα που ατενίζουν το πέλαγος, και ρωτάνε:
-ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;
-ΟΧΙ ΔΕ ΖΕΙ ΠΙΑ! ΤΟΝ ΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ!
απαντάει με βεβαιότητα δήθεν
το Α ν ώ ν υ μ ο πέλαγος της σύγχυσης και πηγαίνει να πνίξει την πίκρα του σε ένα πέλαγος από μπίρες και γιουβαρλάκια!
Καλή όρεξη, καπετάνιε!
@Ανώνυμος 21 Μαρτίου 2010 6:07 μ.μ.
Αγαπητέ πρέπει να θυμηθείς ότι έχει και ο κότσος το εγκώμιό του, θυμήσου παληό περίπτερο κι απ τη γωνία ξεπροβάλλοντας ο εθνικός κότσος κλαίει:
....κόσμο ακούω... και κόσμο δέ βλέπω...
Τέλεια! καλοί μου άνθρωποιοι! μη βαράτεε! στο ανώνυμο πέλαγος του αντιαυταρχικού και εμπόλεμου ασυνειδήτου μου, προσέγγισα το μέγα συμβάν της Πτώσεως..πηγή της υπαρξιακής ενοχής,που δεν συνδέεται με ένστικτα και με ηθική Αμέθυστε, με την βούληση, με το εγώ, αλλά είναι μέρος της έκπτωσης του αυτεξουσίου,και η απαρχή της δομικής σύγκρουσης και της δομικής υπαρξιακής ενοχής του ανθρώπου ,που είτε καταλύει και διαλύει την θέληση, είτε την συγκροτεί και την μονοδρομεί..αλλιώς βιώνει την εικόνα του όποιος βρίσκεται μέσα στην υποβολή του Πονηρού και αλλιώς εκείνος που στρέφεται στο κατ'εικόνα της αγάπης.Η κυρία ταγματάρχις επικεντρώθηκε στο Συμβάν,ακριβέστατα, και τι άλλο να της πώ ; συμφωνώ και προσαυξάνω, και μου αρέσει ο κότσος της!
Δημοσίευση σχολίου