Δεν γνωρίζουμε αν, πότε και πώς ο Μπεργκόλιο θα επιστρέψει στη Σάντα Μάρτα και αν και πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει. Εν τω μεταξύ, στην επέτειο της εκλογής του (13 Μαρτίου 2013), συνοψίζω το όραμά μου για αυτόν τον ποντίφικα με τρεις λέξεις: απογοήτευση, κατήφεια, «ευγνωμοσύνη». Και θα εξηγήσω τη φαινομενική αντίφαση μεταξύ των δύο πρώτων και του τρίτου και γιατί το τελευταίο βρίσκεται σε εισαγωγικά.
Απογοήτευση
Αρχικά ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν στον Φραγκίσκο. Σκέφτηκα ότι μετά την παραίτηση του Βενέδικτου XVI, στο τέλος μιας βασιλείας που χαρακτηρίστηκε από αυθεντική δίωξη κατά της παπικής μορφής, ο Πάπας που έφτασε από τα πέρατα της γης θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια καμπή και να δώσει νέα ώθηση στην Εκκλησία.
Σύντομα όμως άρχισα να έχω αμφιβολίες. Είδα ότι το έλεός του έμοιαζε πάρα πολύ με το να σκουπίζει τον σχιστόλιθο και ότι η ιδέα του για συγχώρεση συνόρευε με μια συγχώρεση που αρνιόταν το δόγμα και είχε ως αποτέλεσμα την προσκόλληση στην εγκόσμια σκέψη.
Ταυτόχρονα, ανακάλυπτα τη διπλή προσωπικότητα του Πάπα: φιλικό εξωτερικά, σκληρό και αυταρχικό εσωτερικά. Συνοδικός στα λόγια, δεσποτικός στις πράξεις.
Εξ ου και μια αυξανόμενη αίσθηση απογοήτευσης, η οποία καρποφόρησε με την εμφάνιση του Amoris laetitia , όταν αναγκάστηκα να σημειώσω το γεγονός ότι ο Πάπας είχε ανοιχτεί στον ηθικό σχετικισμό. Και εξ ου και οι επικρίσεις μου, τις οποίες πάντα προσπαθούσα να εκφράσω με σεβασμό, αλλά που ίσως επιδεινώθηκαν από την ίδια την αποθάρρυνση που νιώθουν εκείνοι που βιώνουν ένα είδος προδοσίας.
Κατήφεια
Βλέποντας ότι ο Πάπας συμμορφωνόταν με την επικρατούσα σκέψη και, αντί να προτείνει το στενό μονοπάτι της σωτηρίας, ακολουθούσε ένα ευρύ μονοπάτι που θα του κέρδιζε το χειροκρότημα του κόσμου, τροφοδότησε μέσα μου μια αίσθηση σύγχυσης αλλά πάνω απ' όλα μια βαθιά θλίψη.
Ο Πέτρος δεν έκανε τη δουλειά του. Ο Πέτρος δεν με επιβεβαίωσε στην πίστη, αλλά φαινόταν πρόθυμος να επιβεβαιώσει αυτούς που βρίσκονταν πολύ μακριά στην απόστασή τους. Η εχθρότητά του απέναντι στην παράδοση μου φάνηκε χλευαστική.
Γιατί συμπεριφερόταν έτσι; Γιατί ήταν φιλόξενος προς τους εχθρούς της Εκκλησίας και αμείλικτος απέναντι στους Καθολικούς που ήθελαν να διαφυλάξουν την παράδοση; Σε ποιον απαντούσε; Γιατί φαινόταν πρόθυμος να ευθυγραμμίσει την Εκκλησία με έναν αόριστο και σίγουρα αντικαθολικό ανθρωπισμό; Και γιατί το έκανε ακριβώς σε μια εποχή που οι νέες γενιές (λαϊκοί και κληρικοί) απαιτούσαν σοβαρότητα και αυστηρότητα στο δόγμα;
Ήταν επίσης πηγή απογοήτευσης να βλέπεις τα λόγια του Πάπα να μειώνονται σε φλυαρίες στο μπαρ.
Ήταν η στάση του με τους κυρίους της σκέψης κατά τη διάρκεια του κοινωνικού πειράματος που ονομάστηκε πανδημία. Ήταν για να σημειώσει την περιφρόνησή του για τη δικαιοσύνη και το δίκαιο στη διαχείριση των υποθέσεων του Βατικανού. Ήταν μια εμπειρία από πρώτο χέρι της ματαιοδοξίας του μεταμφιεσμένη σε καλοσύνη.
«Ευγνωμοσύνη»
Παραδόξως, κατέληξα, κατά μία έννοια, να του είμαι ευγνώμων. Με την αντιμαρτυρία του μου άνοιξε τα μάτια. Είδα ότι ήταν μόνο ο τελευταίος κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα της οποίας οι ρίζες βρίσκονται σε έναν βαθιά ριζωμένο μοντερνισμό. Ήταν σαν αποκάλυψη. Ο Πάπας Μπεργκόλιο μου επέτρεψε να διευκρινίσω. Τα δεινά είχαν αρχίσει πολύ πριν την άφιξή του. Η προδοσία ήταν πολύ πιο παλιά.
Κάθε τόσο (σαν ένα σπασμένο ρολόι που λέει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα), ο Πάπας εξακολουθούσε να λέει κάτι καθολικό, αλλά ήταν ένας Πέτρος με παραμορφωμένο πρόσωπο.
Άρχισα να τον λυπάμαι.
Οι ιστορικοί της εκκλησίας θα έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν. Τώρα είναι η ώρα να προσευχηθούμε για την ψυχή ενός ηλικιωμένου και άρρωστου Πάπα που, αντί να είναι βράχος και σημάδι αντίφασης, προτίμησε να κυνηγήσει τον κόσμο.
Που είναι πάντα πηγή βέβαιης καταστροφής για την Εκκλησία.
Αρχικά ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν στον Φραγκίσκο. Σκέφτηκα ότι μετά την παραίτηση του Βενέδικτου XVI, στο τέλος μιας βασιλείας που χαρακτηρίστηκε από αυθεντική δίωξη κατά της παπικής μορφής, ο Πάπας που έφτασε από τα πέρατα της γης θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια καμπή και να δώσει νέα ώθηση στην Εκκλησία.
Σύντομα όμως άρχισα να έχω αμφιβολίες. Είδα ότι το έλεός του έμοιαζε πάρα πολύ με το να σκουπίζει τον σχιστόλιθο και ότι η ιδέα του για συγχώρεση συνόρευε με μια συγχώρεση που αρνιόταν το δόγμα και είχε ως αποτέλεσμα την προσκόλληση στην εγκόσμια σκέψη.
Ταυτόχρονα, ανακάλυπτα τη διπλή προσωπικότητα του Πάπα: φιλικό εξωτερικά, σκληρό και αυταρχικό εσωτερικά. Συνοδικός στα λόγια, δεσποτικός στις πράξεις.
Εξ ου και μια αυξανόμενη αίσθηση απογοήτευσης, η οποία καρποφόρησε με την εμφάνιση του Amoris laetitia , όταν αναγκάστηκα να σημειώσω το γεγονός ότι ο Πάπας είχε ανοιχτεί στον ηθικό σχετικισμό. Και εξ ου και οι επικρίσεις μου, τις οποίες πάντα προσπαθούσα να εκφράσω με σεβασμό, αλλά που ίσως επιδεινώθηκαν από την ίδια την αποθάρρυνση που νιώθουν εκείνοι που βιώνουν ένα είδος προδοσίας.
Κατήφεια
Βλέποντας ότι ο Πάπας συμμορφωνόταν με την επικρατούσα σκέψη και, αντί να προτείνει το στενό μονοπάτι της σωτηρίας, ακολουθούσε ένα ευρύ μονοπάτι που θα του κέρδιζε το χειροκρότημα του κόσμου, τροφοδότησε μέσα μου μια αίσθηση σύγχυσης αλλά πάνω απ' όλα μια βαθιά θλίψη.
Ο Πέτρος δεν έκανε τη δουλειά του. Ο Πέτρος δεν με επιβεβαίωσε στην πίστη, αλλά φαινόταν πρόθυμος να επιβεβαιώσει αυτούς που βρίσκονταν πολύ μακριά στην απόστασή τους. Η εχθρότητά του απέναντι στην παράδοση μου φάνηκε χλευαστική.
Γιατί συμπεριφερόταν έτσι; Γιατί ήταν φιλόξενος προς τους εχθρούς της Εκκλησίας και αμείλικτος απέναντι στους Καθολικούς που ήθελαν να διαφυλάξουν την παράδοση; Σε ποιον απαντούσε; Γιατί φαινόταν πρόθυμος να ευθυγραμμίσει την Εκκλησία με έναν αόριστο και σίγουρα αντικαθολικό ανθρωπισμό; Και γιατί το έκανε ακριβώς σε μια εποχή που οι νέες γενιές (λαϊκοί και κληρικοί) απαιτούσαν σοβαρότητα και αυστηρότητα στο δόγμα;
Ήταν επίσης πηγή απογοήτευσης να βλέπεις τα λόγια του Πάπα να μειώνονται σε φλυαρίες στο μπαρ.
Ήταν η στάση του με τους κυρίους της σκέψης κατά τη διάρκεια του κοινωνικού πειράματος που ονομάστηκε πανδημία. Ήταν για να σημειώσει την περιφρόνησή του για τη δικαιοσύνη και το δίκαιο στη διαχείριση των υποθέσεων του Βατικανού. Ήταν μια εμπειρία από πρώτο χέρι της ματαιοδοξίας του μεταμφιεσμένη σε καλοσύνη.
«Ευγνωμοσύνη»
Παραδόξως, κατέληξα, κατά μία έννοια, να του είμαι ευγνώμων. Με την αντιμαρτυρία του μου άνοιξε τα μάτια. Είδα ότι ήταν μόνο ο τελευταίος κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα της οποίας οι ρίζες βρίσκονται σε έναν βαθιά ριζωμένο μοντερνισμό. Ήταν σαν αποκάλυψη. Ο Πάπας Μπεργκόλιο μου επέτρεψε να διευκρινίσω. Τα δεινά είχαν αρχίσει πολύ πριν την άφιξή του. Η προδοσία ήταν πολύ πιο παλιά.
Κάθε τόσο (σαν ένα σπασμένο ρολόι που λέει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα), ο Πάπας εξακολουθούσε να λέει κάτι καθολικό, αλλά ήταν ένας Πέτρος με παραμορφωμένο πρόσωπο.
Άρχισα να τον λυπάμαι.
Οι ιστορικοί της εκκλησίας θα έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν. Τώρα είναι η ώρα να προσευχηθούμε για την ψυχή ενός ηλικιωμένου και άρρωστου Πάπα που, αντί να είναι βράχος και σημάδι αντίφασης, προτίμησε να κυνηγήσει τον κόσμο.
Που είναι πάντα πηγή βέβαιης καταστροφής για την Εκκλησία.
Ησ Ιʹ, 12 – 20
Ἔσται, ὅταν συντελέσῃ Κύριος πάντα ποιῶν ἐν τῷ ὄρει Σιών, καὶ ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐπισκέψομαι ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν, ἐπὶ τὸν ἄρχοντα τῶν Ἀσσυρίων, καὶ ἐπὶ τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ. Εἶπε γάρ· Ἐν τῇ ἰσχύϊ ποιήσω, καὶ ἐν τῇ σοφίᾳ τῆς συνέσεως ἀφελῶ ὅρια ἐθνῶν, καὶ τὴν ἰσχὺν αὐτῶν προνομεύσω, καὶ σείσω πόλεις κατοικουμένας, καὶ τὴν Οἰκουμένην ὅλην καταλήψομαι τῇ χειρὶ ὡς νοσσιάν, καὶ ὡς καταλελειμμένα ᾠὰ ἀρῶ, καὶ οὐκ ἔστιν, ὃς διαφεύξεταί με, ἢ ἀντείπῃ μοι. Μὴ δοξασθήσεται ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος ἐν αὐτῇ; ἢ ὑψωθήσεται πρίων ἄνευ τοῦ ἕλκοντος αὐτόν, ὡς ἄν τις ἄρῃ ῥάβδον ἢ ξύλον, καὶ οὐχ οὕτως, ἀλλὰ ἀποστελεῖ Κύριος Σαβαὼθ εἰς τὴν σὴν τιμήν, ἀτιμίαν, καὶ εἰς τὴν σὴν δόξαν, πῦρ καιόμενον καυθήσεται. Καὶ ἔσται τὸ φῶς τοῦ Ἰσραὴλ εἰς πῦρ, καὶ ἁγιάσει αὐτὸν ἐν πυρὶ καιομένῳ, καὶ φάγεται ὡσεὶ χόρτον τὴν ὕλην. Τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀποσβεσθήσονται τὰ ὄρη, καὶ οἱ βουνοί, καὶ οἱ δρυμοί, καὶ καταφάγεται ἀπὸ ψυχῆς ἕως σαρκῶν, καὶ ἔσται ὁ φεύγων, ὡς ὁ φεύγων ἀπὸ φλογὸς καιομένης, καὶ οἱ καταλειφθέντες ἀπʼ αὐτῶν, ἀριθμὸς ἔσονται, καὶ παιδίον γράψει αὐτούς. Καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, οὐκέτι προστεθήσεται τὸ καταλειφθὲν Ἰσραήλ, καὶ οἱ σωθέντες τοῦ Ἰακὼβ οὐκέτι μὴ πεποιθότες ὧσιν ἐπὶ τοὺς ἀδικήσαντας αὐτούς, ἀλλʼ ἔσονται πεποιθότες ἐπὶ τὸν Θεόν, τὸν Ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ τῇ ἀληθείᾳ.
1 σχόλιο:
Ησ Ιʹ, 12 – 20
Ἔσται, ὅταν συντελέσῃ Κύριος πάντα ποιῶν ἐν τῷ ὄρει Σιών, καὶ ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐπισκέψομαι ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν, ἐπὶ τὸν ἄρχοντα τῶν Ἀσσυρίων, καὶ ἐπὶ τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ. Εἶπε γάρ· Ἐν τῇ ἰσχύϊ ποιήσω, καὶ ἐν τῇ σοφίᾳ τῆς συνέσεως ἀφελῶ ὅρια ἐθνῶν, καὶ τὴν ἰσχὺν αὐτῶν προνομεύσω, καὶ σείσω πόλεις κατοικουμένας, καὶ τὴν Οἰκουμένην ὅλην καταλήψομαι τῇ χειρὶ ὡς νοσσιάν, καὶ ὡς καταλελειμμένα ᾠὰ ἀρῶ, καὶ οὐκ ἔστιν, ὃς διαφεύξεταί με, ἢ ἀντείπῃ μοι. Μὴ δοξασθήσεται ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος ἐν αὐτῇ; ἢ ὑψωθήσεται πρίων ἄνευ τοῦ ἕλκοντος αὐτόν, ὡς ἄν τις ἄρῃ ῥάβδον ἢ ξύλον, καὶ οὐχ οὕτως, ἀλλὰ ἀποστελεῖ Κύριος Σαβαὼθ εἰς τὴν σὴν τιμήν, ἀτιμίαν, καὶ εἰς τὴν σὴν δόξαν, πῦρ καιόμενον καυθήσεται. Καὶ ἔσται τὸ φῶς τοῦ Ἰσραὴλ εἰς πῦρ, καὶ ἁγιάσει αὐτὸν ἐν πυρὶ καιομένῳ, καὶ φάγεται ὡσεὶ χόρτον τὴν ὕλην. Τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀποσβεσθήσονται τὰ ὄρη, καὶ οἱ βουνοί, καὶ οἱ δρυμοί, καὶ καταφάγεται ἀπὸ ψυχῆς ἕως σαρκῶν, καὶ ἔσται ὁ φεύγων, ὡς ὁ φεύγων ἀπὸ φλογὸς καιομένης, καὶ οἱ καταλειφθέντες ἀπʼ αὐτῶν, ἀριθμὸς ἔσονται, καὶ παιδίον γράψει αὐτούς. Καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, οὐκέτι προστεθήσεται τὸ καταλειφθὲν Ἰσραήλ, καὶ οἱ σωθέντες τοῦ Ἰακὼβ οὐκέτι μὴ πεποιθότες ὧσιν ἐπὶ τοὺς ἀδικήσαντας αὐτούς, ἀλλʼ ἔσονται πεποιθότες ἐπὶ τὸν Θεόν, τὸν Ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ τῇ ἀληθείᾳ.
Δημοσίευση σχολίου