Το δάχτυλο, το φεγγάρι, η θηλιά που σφίγγει - Roberto Pecchioli

Τα μετρητά είναι ελευθερία, το ψηφιακό ευρώ είναι μια θηλιά: το χειρότερο είναι ότι πολλοί θα τρέξουν ευχαρίστως να τήν σφίξουν.

Όταν ο σοφός δείχνει το φεγγάρι, ο ανόητος κοιτάζει το δάχτυλο, λέει ένα συχνά αναφερόμενο κινέζικο ρητό. Τσακωνόμαστε για ασήμαντα ζητήματα καθώς η θηλιά σφίγγει γύρω μας. Μιλάμε για πόλεμο, για επανεξοπλισμό εις βάρος των αποταμιεύσεων που έχουν λεηλατηθεί – συγγνώμη, επενδυθεί – ανεξάρτητα από τη θέλησή μας και στην πρακτική αδυναμία να διαθέτουμε αυτό που είναι δικό μας. Μιλάμε για την ευρωπαϊκή ασημαντότητα, που καλύπτεται από το άγριο πρόσωπο των χάρτινων τίγρεων, στη σκιά του πανταχού παρόντος βρετανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μιλάμε για το ψηφιακό ευρώ και την αδυναμία να ακουστεί η φωνή των πολιτών. Οι εξουσιαστές κάνουν κουμάντο και ακόμη και η ψήφος μπορεί να αγνοηθεί, να στερηθεί νοήματος ή να απορριφθεί όπως στη Ρουμανία. Στην Ιταλία επιτυγχάνουμε το τρομερό κατόρθωμα, ενώ το κοινοβούλιο συζητά πολύ σοβαρά θέματα, να αποσπάσουμε την προσοχή από το φεγγάρι –τα πραγματικά προβλήματα– στο δάχτυλο που το δείχνει.

Το επίπεδο της πολιτικής τάξης είναι τόσο άθλιο και θλιβερό που μετατρέπει ακόμη και τα πιο ευαίσθητα ζητήματα σε φάρσα. Η κοινοβουλευτική παντομίμα στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, τον πόλεμο, τα όπλα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, έφτασε στο ναδίρ της με την υστερική φιλονικία για το μανιφέστο του Βεντοτένε*. Το έχουμε διαβάσει, σε αντίθεση με εκείνους που μιλούν γι' αυτό μέ φήμες με το πνεύμα των οπαδών των σταδίων (της οπαδικής νοοτροπίας), και επιβεβαιώνουμε ότι είναι ένα αντιφατικό και υπερτιμημένο έγγραφο - πέρα από τον σεβασμό για τους συντάκτες ήταν εξόριστοι στο νησί των ανέμων. 

Ένας τραγέλαφος  στον οποίο οι αποκλίνουσες ιδέες δίνουν ζωή σε ένα δύσπεπτο υβρίδιο πολεμοχαρούς διάθεσης, μη ρεαλιστικού κομμουνισμού, αντιλαϊκού ελιτισμού, μανιασμένης αντεθνικής στάσης, αυταρχικού κρατισμού που βαδίζει προς την παγκόσμια διακυβέρνηση. Είναι ψευδές ότι ήταν η βάση του ιταλικού συντάγματος, το αποτέλεσμα του συμβιβασμού μεταξύ σοσιαλκομμουνιστικής και καθολικής κουλτούρας, με κάποιες φιλελεύθερες-δημοκρατικές φλέβες. Ακόμη λιγότερο αληθής είναι η θέση ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση γεννήθηκε στο Ventotene. Ο Spaak, ο Adenauer, ο Schuman, ο De Gasperi ήταν χριστιανοδημοκράτες, ο Jean Monnet ένας χρηματοδότης που συνδεόταν με την αγγλόσφαιρα.

Η βίαιη, βασικά παιδαριώδης, αντίδραση των προοδευτικών βουλευτών στα λόγια της Τζόρτζια Μελόνι, που κάποτε ήταν τόσο κοινά, είναι ανησυχητική. Η Ευρώπη του Βεντοτένε δεν είναι δική της, είπε. Ούτε καν η δική μας, αλλά είναι κοντά στις ολιγαρχικές, κατευθυνόμενες ιδέες, διαποτισμένες με περιφρόνηση για τον λαό του Altiero Spinelli, ενός ιταλού και ευρωπαίου βουλευτή στις τάξεις του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στα αυτοβιογραφικά ημερολόγιά του, παραδέχτηκε ότι είχε δεσμούς με μυστικούς αμερικανικούς κύκλους. Όσο για τη συμπεριφορά του βουλευτή του PD που ουρλιάζει, ξεσπώντας σε κλάματα για το lèse-majesté (την «προσβολή», του «έγκλημα κατά του στέμματος») του Ventotene, η ντροπιαστική συναισθηματική ευθραυστότητα και το γεγονός ότι η αυτοαποκαλούμενη δημοκρατική πολιτική τάξη δεν μπορεί να διανοηθεί ότι οι άλλοι μπορούν να έχουν ιδέες, πολιτιστικούς ορίζοντες, αρχές διαφορετικές από τις δικές του, είναι εντυπωσιακή. Ένα τέλειο παράδειγμα της παρακμάζουσας Δύσης, που είναι ασυνείδητα υπεροπτική και ολοκληρωτική από παβλοφικό αντανακλαστικό.

Αλλά εξακολουθεί να είναι θέμα να κοιτάξουμε το δάχτυλο, όχι το φεγγάρι. Όπως οι εικόνες των διαδηλωτών της 15ης Μαρτίου (που πληρώθηκαν από τους Ρωμαίους φορολογούμενους, ακόμη και από το Πανεπιστήμιο της Πάρμας) κρατώντας το ιερό κείμενο του Spinelli, του Ernesto Rossi, ενός ριζοσπάστη φιλελεύθερου, και του Emilio Colorni, ενός μαρξιστή, που γράφτηκε το 1941. Ένα είδος ιερού βιβλίου που πρέπει να λατρεύεται για έναν πολιτισμό που έμεινε χωρίς πατέρες. Χωρίς ανάσα, αλλά όχι τόσο ασυνεπής όσο αυτή της κεντροδεξιάς, υπό την κυβέρνηση της οποίας η Rai επέτρεψε τον ατελείωτο, ανυπόφορο μονόλογο του γελωτοποιού της αυλής, Roberto Benigni. 

Φτωχή δεξιά, αδιάφορη για τα προπύργια του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας, καθώς και ανίκανη να εκφράσει ένα εναλλακτικό όραμα του κόσμου στην προοδευτική βουλγάτα, στη νεοφιλελεύθερη αφήγηση. Ο ηθοποιός της Τοσκάνης ερμήνευσε έναν μονόλογο σάλιου σε ευρωπαική σάλτσα (έναν φλύαρο μονόλογο ευρωπαϊκού προσανατολισμού), γεμάτο με τα πιο πολυφορεμένα κλισέ της κυρίαρχης (υπο)κουλτούρας. Ξεδιάντροπη προπαγάνδα στο μέτριο τίμημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ, που πληρώνει ο φορολογούμενος σε έναν κύριο που έχει περάσει από ταινίες όπως Berlinguer, ti voglio bene στο Όσκαρ για La vita è bella,, μια τοιχογραφία του δράματος του Άουσβιτς στο οποίο -ιδού- δεν είναι ο Κόκκινος Στρατός που σώζει τους έγκλειστους, αλλά ο Αμερικανός «μεγάλος αδερφός». Ποιητική άδεια.

Ακόμη και η κριτική στον Benigni επικεντρώνεται στο δάχτυλο και όχι στο φεγγάρι. Ακριβώς αυτό που θέλει η πραγματική εξουσία. Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε το φεγγάρι, δηλαδή τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Όσον αφορά τον πόλεμο και τα ευρωπαϊκά ζητήματα, υπάρχει ελάχιστη συζήτηση για τα συμφέροντα της γερμανικής βιομηχανίας και του γαλλικού κόκορα στη διαδικασία αποστράτευσης από το αφρικανικό τερέν. Λίγα λέγονται για την εξαγγελθείσα απαλλοτρίωση των αποταμιεύσεών μας, η οποία θα γίνει – με εντολή των Αφεντικών – επιχειρηματικό κεφάλαιο για τη χρηματοδότηση του επανεξοπλισμού, ο οποίος έχει μετονομαστεί σε Ετοιμότητα 2030 με σεβασμό προς το Newspeak. Αγνοείται η έναρξη, προγραμματισμένη για τον Σεπτέμβριο, του ψηφιακού ευρώ, το οποίο συζητήθηκε με τα φώτα σβηστά (κεκλεισμένων των θυρών) από τους οικονομικούς μπάτλερ της χρηματοοικονομικής ελίτ στις Βρυξέλλες και στα πρώην κυρίαρχα εθνικά κράτη. Η ενοποίηση των αποταμιεύσεων – δηλαδή η νόμιμη λεηλασία τους – και το ψηφιακό νόμισμα της ΕΚΤ, που ονομάζεται CBDC (Central Bank Digital Currency/Ψηφιακό Νόμισμα της Κεντρικής Τράπεζας), χρειάζονται επειγόντως.

Πρόκειται για ένα ψηφιακό μέσο πληρωμής που διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το οποίο προορίζεται -παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου- να αντικαταστήσει μεσοπρόθεσμα το φυσικό χρήμα. Η ΕΚΤ, εκτός από τη νομισματική έκδοση, γίνεται ο κύριος των μηχανισμών πληρωμών. Η σφραγίδα των τραπεζιτών πάνω στην ύπαρξή μας. Σε συνέντευξή του στο Il Sole 24 Ore, ο αναπληρωτής διευθυντής της Bankitalia (της Τράπεζας της Ιταλίας) εκθειάζει τα προτερήματα του ψηφιακού ευρώ. «Θα είναι χωρίς αποκλεισμούς, προσβάσιμο σε όλους, δωρεάν, θα ενισχύσει τη στρατηγική αυτονομία και τη νομισματική κυριαρχία της ζώνης του ευρώ». Δηλαδή, της ΕΚΤ, όχι των κρατών ή των λαών. Η διαβεβαίωση ότι το σύστημα δεν θα αντλεί πληροφορίες για τις πληρωμές δεν πείθει, δεδομένου ότι θα εξακολουθεί να είναι σε θέση να γνωρίζει όλους τους εμπλεκόμενους σε κάθε συναλλαγή. Ο ψηφιακός Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο υλοποίησης. Όπως ο Μεγάλος Αδελφός (Big Brother) του Όργουελ, παρακολουθεί και επιβλέπει.

Μπορεί να το κάνει χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς και νομικούς φόβους. Το σύστημα κεντρικών τραπεζών απολαμβάνει μοναδικά προνόμια. Γραφεία, κτίρια, διαχειριστές και διευθυντές που δεν μπορούν να ερευνηθούν, με δικαιοδοτική και εκτελεστική ασυλία. Τα αρχεία και οι επικοινωνίες είναι απαραβίαστα: καμία υποκλοπή, καμία παρακολούθηση. Το προσωπικό της ΕΚΤ θεωρείται δημόσιος λειτουργός του κράτους υποδοχής και απολαμβάνει πλήρους ασυλίας από νομικές ενέργειες και διώξεις. Μια ευρύτερη εξαίρεση από εκείνη που προβλέπεται για τους διπλωμάτες, οι οποίοι είναι νομικά υπόλογοι στη χώρα προέλευσής τους. Η ΕΚΤ εξαιρείται από την εθνική φορολογική νομοθεσία. Τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ έχουν διπλωματικό καθεστώς· Οι κατοικίες και η αλληλογραφία τους είναι απαραβίαστες. Σε αυτόν τον σχεδόν παντοδύναμο οργανισμό, υπεράνω νόμων και κρατών, παρέχουμε την εξουσία να εποπτεύει κάθε οικονομική μας συναλλαγή. Το μανιφέστο του Ventotene δεν θα μας προστατεύσει, ούτε, δυστυχώς, το σύνταγμα.

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι, αυτό εκείνων που κοιτάζουν το φεγγάρι αγνοώντας το δάχτυλό τους. Ας φανταστούμε να μπαίνετε στο μπαρ, να παραγγέλνετε έναν καφέ και, τη στιγμή του λογαριασμού, να διαβάζετε στην οθόνη του μηχανήματος ένα μήνυμα όπως: η συναλλαγή απορρίφθηκε, έχετε υπερβεί το μηνιαίο όριο κατανάλωσης καφέ. Ή επειδή κάναμε μια δωρεά σε έναν σκοπό που είναι ανεπιθύμητος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αγοράσαμε πάρα πολύ κρέας ή εκπέμπαμε διοξείδιο του άνθρακα πέρα από τις πράσινες οδηγίες. Δεν πρόκειται για σφάλμα στον υπολογιστή, αλλά για λειτουργίες του συστήματος. Μεγαλοποιώ; Μήπως υπερβάλλω; Ειλικρινά το ελπίζουμε, αλλά αυτός είναι ο αέρας που φυσάει. Το ψηφιακό ευρώ, διαβεβαιώνουν, θα είναι μια επανάσταση που θα φέρει αποτελεσματικότητα, ασφάλεια, ένταξη (;;). Το είπαν επίσης για το πράσινο πάσο· Το επαναλαμβάνουν αυτό όσον αφορά ένα άλλο ψηφιακό τέρας, το πορτοφόλι ταυτότητας, το μικροτσίπ που περιέχει όλες τις πληροφορίες που αφορούν τη ζωή μας. Αυτά είναι επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται – σε συνδυασμό με την παγίδα της ευκολίας – σε κάθε βήμα προς την κατεύθυνση του απόλυτου ελέγχου του ατόμου και της κοινωνίας. Όλες οι αλυσίδες ξεκινούν με εκπληκτικές υποσχέσεις. Ο Πινόκιο στην Toyland (στη χώρα των παιχνιδιών).

Ένα συγκεντρωτικό νόμισμα, που εκδίδεται και ρυθμίζεται άμεσα από την ΕΚΤ, χωρίς να εμπλέκονται τράπεζες, χωρίς μετρητά για να μπαίνουν στη μέση, χωρίς παραθυράκια για την παραοικονομία. Φαίνεται σύγχρονο, αποτελεσματικό, αναπόφευκτο. Οι Αθηναίοι πρέπει να σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα όταν η δημοκρατία τους μετατράπηκε σε ολιγαρχία, οι Ρωμαίοι όταν η δημοκρατία έγινε αυτοκρατορία, οι Ρώσοι όταν ο Στάλιν έθεσε την οικονομία υπό απόλυτο έλεγχο. Όλα ήταν καλά, τακτοποιημένα, ασφαλή. Λίγα χρόνια αργότερα, το κράτος αποφάσισε ποιος μπορούσε να αγοράσει ψωμί και ποιος όχι. Αλλά όχι, αυτό δεν μπορεί να συμβεί εδώ. Έχουμε εγγυήσεις, έχουμε κράτος δικαίου. Το ψηφιακό ευρώ θα σέβεται την ιδιωτική ζωή, ζούμε σε ασφάλεια δικαίου. Το ίδιο που επέτρεψε το κλείσιμο τραπεζικών λογαριασμών για οδηγούς φορτηγών στον Καναδά το 2022. Αυτή που βίωσαν οι Έλληνες το 2015 και που άφησε άχρηστα χαρτονομίσματα χωρίς αξία στις τσέπες των Αργεντινών.

Μας λένε ότι τα μετρητά θα είναι ακόμα εκεί. Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν: ποιος θα πάρει μαζί του κέρματα και χαρτονομίσματα όταν όλα φαίνονται ευκολότερα με ένα ψηφιακό πορτοφόλι; Ποιος θα διαμαρτυρηθεί όταν τα σούπερ μάρκετ σταματήσουν να δέχονται μετρητά για λόγους ασφάλειας και υγιεινής, όπως στην πανδημία; Ποιος θα αντιδράσει όταν οι τράπεζες χρεώνουν υπέρογκα τέλη σε όσους αποσύρουν φυσικά χρήματα; Μια μέρα, χωρίς κανείς να θυμάται πότε ξεκίνησε, η πληρωμή σε μετρητά θα είναι σαν να καπνίζετε στο τρένο. Πριν ήταν φυσιολογικό, τώρα είναι αδιανόητο: το παράθυρο Overton. Η ΕΚΤ καθησυχάζει: δεν θα υπάρξει επιτήρηση, δεν θα υπάρξουν καταχρήσεις. Με ποιες εγγυήσεις, αν οι άρχοντες δεν λογοδοτούν σε κανέναν εκτός από τον εαυτό τους; Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, οι υποσχέσεις και οι εγγυήσεις είναι νεκρό γράμμα. Η πανδημία το έδειξε αυτό.

Στην Ευρώπη, οι Ρώσοι πολίτες εμποδίζονται να έχουν πρόσβαση στα κεφάλαιά τους επειδή είναι Ρώσοι. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας επέτρεψε στην αμερικανική κυβέρνηση να κατασκοπεύει νόμιμα τον πληθυσμό: Patriot Act, πατριωτικός νόμος, ο πόλεμος των λέξεων. Το σύστημα θα μας προστατεύσει από τον εαυτό μας. Χωρίς διατάγματα ή έκτακτους νόμους, με μια απλή ενημέρωση λογισμικού. Το ψηφιακό ευρώ έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Η οικονομία παραπαίει, η Ευρώπη επανεξοπλίζεται, οι συγκρούσεις κλιμακώνονται. Η υπαγωγή των πολιτών υπό οικονομικό έλεγχο αποτελεί ανυπολόγιστο πλεονέκτημα. Θα το ονομάσουν σταθερότητα, θα είναι αναγκαστική υπακοή. Θα πουν ότι είναι για την ασφάλεια, για το κοινό καλό, ότι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν: το επιχείρημα για τους σκλάβους. Τα μετρητά είναι ελευθερία, το ψηφιακό ευρώ είναι θηλιά. Το χειρότερο είναι ότι πολλοί θα τρέξουν ευχαρίστως για να τή σφίξουν.

Roberto Pecchioli

Il dito, la luna, il cappio che stringe

μανιφέστο του Βεντοτένε*: Το Μανιφέστο του Βεντοτένε (Manifesto di Ventotene) είναι ένα πολιτικό κείμενο που γράφτηκε το 1941 από τον Ιταλό αντιφασίστα Αλτιέρο Σπινέλι, με τη συμβολή του Ερνέστο Ρόσι και του Ουτζέλιο Κόλορνι, ενώ βρίσκονταν εξόριστοι στο νησί Βεντοτένε της Ιταλίας, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το Μανιφέστο υποστηρίζει την ανάγκη για την ευρωπαϊκή ενοποίηση ως μέσο εξασφάλισης της ειρήνης και αποφυγής νέων πολέμων στην Ευρώπη. Οι βασικές του θέσεις είναι: α) Η δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης που θα αντικαταστήσει τα έθνη-κράτη. β) Η εγκαθίδρυση ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού κράτους με κοινή οικονομική και εξωτερική πολιτική. γ) Η απόρριψη τόσο του φασισμού όσο και των κλασικών μορφών εθνικισμού.

Ανώνυμος είπε...

Μιλά ο Στρατηγός Μάρκο Μπερτολίνι, Στρατηγός του Σώματος Στρατού.
Ο Στρατηγός Μπερτολίνι είναι σήμερα πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Αλεξιπτωτιστών Ιταλίας, πρώην επικεφαλής της Διακλαδικής Διοίκησης Επιχειρήσεων Συνόδου Κορυφής και προηγουμένως της Διακλαδικής Διοίκησης Επιχειρήσεων Ειδικών Δυνάμεων. Έχει επίσης ασκήσει πολλά καθήκοντα σε πολλά επιχειρησιακά πεδία, όπως ο Λίβανος, η Σομαλία, τα Βαλκάνια και το Αφγανιστάν.
Εν ολίγοις, λίγοι μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι πιο ειδικοί στον τομέα των γεωπολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων από τον στρατηγό Marco Bertolini.
Δείτε πώς νιώθει για την τρέχουσα κατάσταση.
--------------------------
«Ας το συνειδητοποιήσουμε νωρίτερα, ιδίως για χάρη των παιδιών μας και εκείνων που θα έρθουν μετά από εμάς, γιατί αργότερα θα είναι πολύ αργά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση του Ventotene, του Σπινέλι και της Ειρήνης, δεν υπάρχει πια, αν υπήρξε ποτέ. Πέθανε με την πολεμική στήριξη που έδωσε στην Ουκρανία και με τον πόλεμο κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Είναι το Ηνωμένο Βασίλειο που, αφού απαρνήθηκε την Ενωμένη Ευρώπη αποχωρώντας από αυτήν με δημοψήφισμα, τώρα θέλει να τεθεί επικεφαλής των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών για να μας οδηγήσει όλους σε πόλεμο προκειμένου να πραγματοποιήσει τον ιστορικό του στόχο, αυτόν της καταστροφής της Ρωσίας για να την διαμελίσει σε πολλά μικρά υποτελή κράτη και να λεηλατήσει τους τεράστιους πόρους της με το κλασικό αποικιοκρατικό του πνεύμα.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, αγνοώντας τις καταστροφές στις οποίες είχαν οδηγηθεί όλοι όσοι, (από την Πολωνική-Λιθουανική Συνομοσπονδία το 1632-1634 μέχρι τη Σουηδική Αυτοκρατορία το 1788-1790, από τον Ναπολέοντα το 1813 μέχρι τον Χίτλερ το 1941), προσπάθησαν να κατακτήσουν ρωσικά εδάφη, σήμερα θα ήθελαν να επιτεθούν ξανά στη Ρωσία, φέρνοντας και πάλι πόλεμο και καταστροφή στην Ευρώπη.

Το παράδοξο είναι ότι αυτόν τον πόλεμο τον θέλουν όλοι εκείνοι που μέχρι τώρα επιδείκνυαν τα χρώματα της ειρήνης και μιλούσαν για μια Ευρώπη της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η Ρωσική Ομοσπονδία καταλήγουν σε ειρηνευτική συμφωνία.
Ψεύτικο, πιο ψεύτικο από ένα λογαριασμό του 1 ευρώ.
Γι' αυτό ελπίζω ειλικρινά ότι αυτή η φρικτή, ολιγαρχική, πολεμοκάπηλη, αυταρχική και αντιλαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτύχει σύντομα και ότι τα πραγματικά κυρίαρχα κράτη θα βρουν άλλες μορφές συνεργασίας και συνεννόησης από τις σημερινές, με στόχο την Ειρήνη και την κοινωνική και οικονομική ευημερία των πολιτών τους».