Ο ΡΑΜΦΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΛΟΥΧΟ

Ο ΡΑΜΦΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΛΟΥΧΟ

ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ

Ο Ράμφος είναι παιδί τού διαφωτισμού καί μόνον έτσι μπορεί νά γίνει κατανοητός πέρα από τίς προσωπικές του αδυναμίες. Ιστορικά ο διαφωτισμός κατασκεύασε ένα πλαίσιο κανόνων ελευθερίας καί δημοκρατίας καί ισότητος πού βοήθησε στήν δημιουργία ενός κράτους, χωρίς τήν δύναμη τής εξουσίας. Δηλ. ενός κράτους πού λειτουργεί απελευθερωμένο από τά κόμματα. Όπως λέμε ότι τά υπουργεία λειτουργούν μέ τούς γενικούς γραμματείς καί όχι μέ τούς υπουργούς. Εάν επρόκειτο γιά αυτοκίνητο θά λέγαμε πώς λειτουργεί στηριγμένο στούς μηχανικούς κι όχι στούς οδηγούς. Στήν εγκατειλημμένη Ελλάδα δέν διαθέτουμε ούτε καλούς μηχανικούς, ούτε καλούς οδηγούς, διότι απλούστατα δέν διαθέτουμε αυτοκίνητο. Τό αυτοκίνητο τού διαφωτισμού κατασκευάζεται από τήν επιστήμη, παρότι η πρωτογενής δημοκρατία αυτοκίνητο ονόμασε τήν ψυχή.

Ο διαφωτισμός κήρυξε τόν πόλεμο στό συναίσθημα. Στήν πρωτογενή οργάνωση μιάς κοινωνίας πού είναι η οικογένεια. Καί στήν δύναμη η οποία είναι απαραίτητη γιά τήν συντήρηση αυτού τού κυττάρου ζωής. Πολιτισμός στήν πρώτη του εμφάνιση σήμαινε οργανισμός, δηλ. μιά οργάνωση όλων αυτών τών κυττάρων σέ όργανα καί τών οργάνων σέ οργανισμό, σέ ενότητα, σύμφωνα μέ τό πρότυπο τού ιδίου τού ανθρώπου. Διαλύθηκε από τόν συνεχή πόλεμο πού υφίστατο από τόν θεσμό τής οικογένειας, από τήν δύναμη, η οποία εφαρμόζετο μόνον σάν εξουσία. Η οικογενειοκρατία διέλυσε τήν άμεση δημοκρατία πού πρόφτασε νά δημιουργήσει τόν παραδειγματικό ελληνικό πολιτισμό.

Αυτό τό κακό φίδι πού καταστρέφει κάθε έννοια οργάνωσης, δηλ. ενότητος, τό συνέτριψε η εκκλησία. Χωρίζοντας τά παιδιά, τούς αδελφούς από τούς γονείς. Τό αιώνιο κακό παράδειγμα τής δύναμης γιά τό παρόν καί τό μέλλον τής ανθρωπότητος. Η ανατολή είναι κυριευμένη από τούς γονείς καί χωρίζεται σέ πατριαρχικές καί μητριαρχικές κοινωνίες. Όπου τό νέο καί η αλλαγή είναι παρείσακτα. Η δύση τής δύσεως, η ελλάδα καί τό βυζάντιο πολέμησαν μέ επιτυχία τό μαύρο φίδι καί δημιούργησαν ξανά πολιτισμό. Όπου ο πατέρας διακονεί, δέν διακονείται.  

Η δύση όμως επινόησε τόν μοναδικό πατέρα, τόν πρώτο καί τόν αλάθητο, ο οποίος διοικεί ένα πλήθος από υπάκουες μητέρες, οι οποίες μέ τή σειρά τους είχαν καθήκον νά δημιουργούν κράτη υποταγμένα στόν έναν πατέρα. Η επανάσταση τών γονιών πέτυχε απολύτως. Έσφαξε μιμούμενη τόν Κρόνο όσους νέους μπόρεσε, μέχρι νά σταματήσει τό αιματοκύλισμα μέ τόν διαφωτισμό καί τήν γαλλική επανάσταση.

Οι άνθρωποι ξαναπέκτησαν τήν αξιοπρέπεια τού αδελφού, μόνο πού στήν ιστορική τους πορεία ξαναβρήκαν μπροστά τους τό φάντασμα τής οικογενειοκρατίας. Τόν πρωτότοκο τού πατέρα καί τόν αγαπημένο τής μητέρας. Οι οποίοι μέ τη σειρά τους αναβίωσαν εν μέσω τής λεπτής ισορροπίας ελευθερίας καί ισότητος, τούς αρχαίους νόμους τής δύναμης.

Εδώ βρισκόμαστε. Μέ τά παιδιά τής επανάστασης, τούς γερμανούς. Διότι η γαλλική επανάσταση πέτυχε στή γερμανία. Στήν γαλλία χάθηκε αμέσως από τόν Ναπολέοντα, καί στήν γερμανία πολύ αργότερα από τόν Χίτλερ. Καί μέ τούς πρωτότοκους τού μεγάλου πατέρα, τούς διαφόρους λένιν καί στάλιν τής ιστορίας, οι οποίοι επιβάλλουν τούς νόμους τους διά πυρός καί σιδήρου, θυσιάζοντας τούς λαούς γιά το όνομα τής αγάπης. Όπως ακριβώς στήν απέναντι όχθη σφάζονται οι λαοί γιά τό ιδανικό, τό δέον, τήν ηθική καθαρότητα, τόν ιδεαλισμό.

Αυτοί οι δύο τύποι σφαγέων συμμάχησαν στήν νεώτερη ελλάδα καί μέ τέχνη καταστρέφουν τούς καρπούς, σώζοντας τα ζιζάνια.

Τί μάς λέει λοιπόν ο κ.Ράμφος; Μάς λέει να συνεχίσουμε τήν σφαγή μας, αλλά εκουσίως. Νά τό πάρουμε απόφαση. Υπάρχουμε σάν μοίρα. Εμείς οι άλλοι, οι αιώνιοι άλλοι, ο λαός, ο όχλος.

Πώς φαίνεται ο λόγος του; Από τό γεγονός πώς δέν περιέχει τήν μοναδική δικλείδα ασφαλείας πού διαθέτει η ανθρώπινη ζωή. ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ. Τήν δυνατότητα ελέγχου κάθε πολιτικού συστήματος, κάθε πολιτικού οργάνου τού συστήματος, τό οποίο δέν τηρεί τίς συμφωνίες του μέ τόν λαό. Τήν μοναδική ελπίδα ελευθερίας. Τήν θεσμοθέτηση τού ελέγχου ανεξαρτήτως τών εκλογών. Τήν δυνατότητα αλλαγής, θεραπείας εκ τών προτέρων, όχι τήν δυνατότητα τιμωρίας εκ τών υστέρων.

Μάς τονίζει και μάς υπενθυμίζει πώς ο ίδιος είναι ένας πρωτότοκος, καί πώς αυτός υπάρχει σάν πρόνοια.

Ακόμη καί τό θάρρος του νά εκφράζει αυτές τίς σκέψεις δέν θά γινόταν ανεκτό σέ μιά αληθινή δημοκρατία. Θά τόν εξόριζε γιά νά πάει νά χαλάσει τούς ήδη χαλασμένους, μέ τό θράσος του, νά εμφανίζεται σέ τακτά διαστήματα μπροστά στόν ελληνικό λαό καί να νίπτει τάς χείρας του.

Αμέθυστος