Βαρθολομαίος: "Η διαφορά της πίστης και του πολιτισμού δεν απειλούν την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων"

Amen

Την άποψη ότι ο διάλογος ανάμεσα στην Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρέπει να είναι μια «αποστειρωμένη ακαδημαϊκή άσκηση» εξέφρασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος υποδεχόμενος στο Φανάρι μέλη του Ρωμαιοκαθολικού Κινήματος των Φοκολαρίνι. Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, στην ομιλία που έκανε στην ιταλική γλώσσα, αναφέρθηκε στις προσπάθειες του προκατόχου του Πατριάρχη Αθηναγόρα για την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου καθώς επίσης και στην προσωπικότητα της ιδρύτριας του Κινήματος των Φοκαλαρίνι, μακαριστής Κιάρα Λούμπιχ που εργαζόταν για την ενότητα των δύο Εκκλησιών. «Η διαφορά της πίστης και του πολιτισμού που υπάρχει στην ανθρωπότητα, δεν αποτελεί απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αναφερόμενος στις απόψεις του προκατόχου του Πατριάρχη Αθηναγόρα

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μέλη του Κινήματος των Φοκολαρίνι θέλησαν με την επίσκεψή τους στο Φανάρι να τιμήσουν την επέτειο συμπλήρωσης 40 χρόνων από την κοίμηση του μακαριστού Πατριάρχη Αθηναγόρα, στη μνήμη του οποίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τέλεσε τρισάγιο.

«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο καλλιέργησε πάντα αισθήματα βαθιάς αγάπης και ειλικρινής εκτίμησης για το κινήμα των Φοκολαρίνι, από την εποχή κατα την οποία η Chiara Lubich προσέρχονταν στο Φανάρι για να συναντήσει τον μέγα και αξέχαστο προκάτοχό μας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους και πιο σημαντικούς υποστηρικτές του οικουμενικού κινήματος», ανέφερε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και συνέχισε:

«Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, αντιλήφθηκε αμέσως την σημασία και τον ρόλο του κινήματος και της ιδρύτριας του, που είχαν ως σκοπό, στο πλαίσιο του διαλόγου της αγάπης , την αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ των δυο αδελφών Εκκλησιών, μεταξύ της Παλαιάς και Νέας Ρώμης, γεγονός που εκτιμηθηκε και συνεχιστηκε απο τον άμεσο διάδοχό του και προκατοχο μας Πατριάρχη Δημήτριο, με μεγάλη πατερική χαρά και χριστιανικό ενθουσιασμό. Γεγονός που εκανε τον Οικουμενικο Πατριαρχη Αθηναγορα να αποκαλέσει την Κιάρα, για τον αποστολικό ζήλο της και ενθουσιασμό, σύγχρονη Θέκλα».

Και συνεχίζοντας ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε:

«Η διαφορά της πίστης και του πολιτισμού που υπάρχει στην ανθρωπότητα, δεν αποτελεί απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, αλλά αντίθετα, αποτελει εναν πλούτο και μια πρόσκληση για όλους τους ανθρώπους, ωστε να σέβονται ο ένας τον άλλον για να μπορουν να λύσουν τα ζωτικής σημασίας κρίσιμα προβλήματα που σήμερα μαστίζουν τον πλανήτη μας. Αυτή ήταν και η σκέψη και η γραμμή του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, την οποία μοιράστηκε με την Κιάρα και το κινημα της, και συνεχίζουμε να παρακολουθουμε και να μοιραζομαστε με τον νέο Πρόεδρο-Μαρία Εμμαούς Voce και το κινημα των Φοκολαρίνι, ως ταπεινός διάδοχός του μαρτυρικού Θρόνου της Κωνσταντινούπολης Νέας Ρώμης, έτσι ώστε ο διάλογος να μην είναι μια άδεια και αποστειρωμένη ακαδημαϊκή άσκηση. Κάτι για το οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγορας αγωνίστηκε με σθενος και συνεχιζουμε και εμείς να πράττουμε στην ίδια κατεύθυνση.Και χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που το κίνημα σας αποφάσισε να τιμήσει τα 40 χρόνια από την κοίμηση του αειμνήστου Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα».

Προηγουμένως, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, τελέστηκε Θεία Λειτουργία, με την ευκαιρία της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής. Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αθανάσιος Δανάκης από την Ορεστιάδα, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου, μαζί με τον Πατριαρχικό διάκονο Νήφωνα, ενώ το δεξιό χορό αποτελούσαν κληρικοί και λαϊκοί με επικεφαλής τον μουσικολογιότατο Πρωτοσυγκελεύοντα των Πατριαρχείων, Μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανο.

To-Κίνημα-των-Φοκολαρίνι

Το Κίνημα των Φοκολαρινι, της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, είναι μια διεθνής οργάνωση που διέπουν οι αρχές του Ευαγγελίου. Δραστηριοποιείται για την ενότητα σε όλους τους τομείς της ζωής. Για περισσότερα από εξήντα χρόνια έχει φέρει μαζί ανθρώπους από όλες τις χριστιανικές παραδόσεις καθώς και πολλούς που ανήκουν σε άλλες θρησκείες με στόχο την οικοδόμηση ενός περισσότερο ενωμένου και ειρηνικού κόσμου. Στις 14 Μαρτίου του 2008 εκοιμήθη η ιδρύτρια του Κινήματος, Κιάρα Λούμπιχ. Μόλις δύο ημέρες πριν την είχε επισκεφθεί στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προκειμένου να της συμπαρασταθεί. Εκείνες τις ημέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκεπτόταν την Ρώμη προσκεκλημένος στις εκδηλώσεις για τα 90 χρόνια του Instituto Orientale.

-------

ΣΧΟΛΙΟ : Ο άγευστος ορθοδοξίας Βαρθολομαίος καί ο συνεργάτης του Ζηζιούλας εκτίθενται ανεπανόρθωτα γιά τήν μωρία τους, διότι ο Αμέθυστος ήδη από τόν προηγούμενο χρόνο είχε αναρτήσει τά βασικά κείμενα αυτής τής μωρολογίας.

Η αγαπολογία τής «φωτισμένης» Chiara Lubich εκτίθεται από τόν μεγάλο της μαθητή Hemmerle.

Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ : Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

Η εμπειρία του Θεού της Chiara Lubich

Του Klaus Hemmerle.

K A T A   Z H Z I O Y Λ A  ΚΑΙ  Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

Όλη η αξία και η πρωτοτυπία της κινήσεως των Focolari συνίσταται κατά την γνώμη μου στην ιδιαίτερη εμπειρία με τον Θεό. Είναι δεμένη αυτή η εμπειρία με το πρόσωπο της Chiara Lubich, και παρ’ όλα αυτά από την αρχή ακόμη υπήρξε μία κοινή εμπειρία. Αντί να ξεκινήσω αυτό το θέμα παίρνοντας την θέση του παρατηρητού ή αναφερόμενος στα γραπτά της Chiara Lubich, προτιμώ να αρχίσω από την προσωπική μου συνάντηση με το Κίνημα των Focolari.

Το καλοκαίρι του 58 ήμουν ήδη τότε ιερέας από έξι χρόνια—ξεκίνησα από το Φράϊμπουργκ για να ταξιδέψω μέχρι την Μαριάπολη της Fiera di primiero, κοντά στο Trento : ήταν μία καλοκαιρινή συνάντηση στην οποία είχαν προσέλθει πρόσωπα από όλο τον κόσμο για να γνωρίσουν την κίνηση. Για εκείνο το σύντομο διάστημα έπρεπε να πάρουμε μέρος στην ζωή τής κινήσεως.

Ήταν η πρώτη μου συνάντηση μαζί τους.

Όλοι έψαχναν τότε να θέσουν, μ’ έναν τρόπο άμεσο και καινούργιο, το μήνυμα της αγάπης. Θεμέλιο ενός Χριστιανισμού που μπορεί να γίνει τρόπος ζωής κατά γράμμα. Έβαλα και εγώ την προσοχή μου σ’ αυτό το κεντρικό σημείο. Παρ’ όλα αυτά, παρότι δέν το είχα προβλέψει, άνοιξε μπροστά μου, ταυτοχρόνως, μία άλλη διάσταση. Ήταν το πλησίασμα και η παρουσία του Θεού σ’ ένα τέτοιο μέτρο που δέν είχα δοκιμάσει ποτέ πριν, παρ' όλες τις έντονες θεολογικές μου σπουδές.

Εκείνο τον χρόνο είχε πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες η «ΕΧΡΟ», μία παγκόσμια έκθεση. Και οι άνθρωποι της κινήσεως μάς έλεγαν: ένα πράγμα μόνο ξέχασαν να εκθέσουν στις Βρυξέλλες: να εκθέσουν τον Θεό. Αλλά το πραγματοποιούμε εμείς τώρα. Στην Μαριάπολη εκθέτουμε τον Θεό και θα ονομαστεί «Η έκθεση του Θεού», «Η ‘‘expo’’ του Θεού». Για να το πετύχουν αυτό δέν χρειάστηκαν σχέδια μακρόχρονα ή μέσα σοφιστικέ. Πρότειναν απλώς να παρουσιάσουν ορατά τον Θεό, να τον αποκαλύψουν με την ζωή τους! Και αυτό δέν μπορούσε να προγραμματιστεί. Επειδή όμως από χρόνια είχαν γευτεί την παρουσία του Θεού στο δικό τους «είμαστε μαζί», μπορούσαν να ρισκάρουν να καλέσουν και άλλους να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Πρέπει να ομολογήσω πως αυτή τους η πρόθεση πραγματοποιήθηκε—και όχι μόνο για μένα αλλά και για πολλούς άλλους. Για πρώτη μου φορά απέκτησα εκεί την αληθινή εμπειρία του Θεού.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ.

Κατά την διάρκεια των θεολογικών μου σπουδών είχα ήδη δεχθεί μία ώθηση πρός αυτή την κατεύθυνση. Ένας από τους καθηγητές μου μάς είχε εξηγήσει αυτό που ο Ιησούς πραγματικά εννοούσε όταν ανακοίνωνε την Βασιλεία του Θεού. Σ’ εκείνη την περίπτωση μού ξεκαθάρισε ένα πράγμα : η Βασιλεία του Θεού δέν είναι ένα βασίλειο το οποίο μπορούμε να οριοθετήσουμε σ’ έναν φυσικό χώρο, αλλά ούτε ένα σύστημα αλήθειας και κανόνων, η Βασιλεία του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Θεός δέν είναι πια ο μακρυνός ορίζοντας ή η υπέρτατη Αρχή: στον Ιησού Αυτός με το ένα Του άλμα βρέθηκε στο μέσον αυτού του κόσμου. Για μένα ήταν ξεκάθαρο πως ο Θεός επιθυμούσε να γίνει το κέντρο και της ζωής μου, έτσι ώστε να μπορώ και εγώ να βλέπω όλα τα πράγματα και να ενεργώ ξεκινώντας και κινούμενος πάντοτε από Αυτόν. Αυτή η σκέψη δέν με εγκατέλειψε πλέον. Αλλά τί έπρεπε να κάνω; Δέν μπορούσα να βρώ χώρο γι’αυτό στην καθημερινή μου ζωή. Μου έλειπε η γέφυρα ανάμεσα σ’ αυτό που βαθειά επιθυμούσα και σ’ αυτό που με διάφορους τρόπους με κρατούσε απασχολημένο.

Στην Μαριάπολη αυτό το κενό γέμισε μεμιάς, ο Θεός ήταν εκεί, πολύ απλά. Εισχωρούσε στις αμοιβαίες μας σχέσεις. Και έτσι αφέθηκα να παρασυρθώ σ’ αυτή την καινούργια ζωή. Ενθυμούμαι πως δέν μπόρεσα να κοιμηθώ για μία νύχτα μπρος στην σκέψη της αμέσου γειτνιάσεως του Θεού. Σκέφτηκα πως ούτε οι μαθητές, στην συνάντησή τους με τον Κύριο, είχαν κατορθώσει να πραγματοποιήσουν πιο έντονα αυτή την γειτνίαση!

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!

Αυτή η καινούργια εμπειρία του Θεού στην Μαριάπολη είναι τυπική της κινήσεως των Focolari. Υπήρξε από την αρχή μία εμπειρία κοινωνίας. Παρότι δέ μόνη η Chiara Lubich είχε την πρώτη εμπειρία, είχε αισθανθεί πως είχε το χρέος να την ανακοινώσει αμέσως στις πρώτες της συντρόφους. Ο Θεός σε αγαπά, ο Θεός είναι το παν, ο Θεός μόνον έχει σημασία! Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο κάτω από το Φώς αυτής της εμπειρίας του Θεού, σταθεροποιήθηκαν στα 1943-44, μέσα σε λίγους μήνες, οι βασικοί σταθμοί της πνευματικότητος του κινήματος.

Αλλ’ όμως ήδη στην Μαριάπολη του '58, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω: δέν θα μπορούσα να έχω πρόσβαση σ’αυτή την πνευματικότητα εάν δέν κατόρθωναν να μου αφηγηθούν την καταγωγή της, την ιστορία της, για να μπορέσω έτσι να εισέλθω στην ζωή αυτής της κοινότητος. Σ’ αυτή ανοίγει εμπρός μου η εμπειρία του Θεού της Chiara Lubich.

Μπορεί να δημιουργείται η εντύπωση πως μίλησα μέχρι στιγμής, αντί για το θέμα που πρέπει να διαπραγματευθώ, μόνο για τον εαυτό μου. Αλλ’ όμως αυτό παραπλανά, διότι οτιδήποτε αφηγήθηκα για μένα αντικατοπτρίζει την εμπειρία του Θεού της Chiara Lubich. Παρ’ όλα δε αυτά, αυτή η εμπειρία δέν είναι μία «ανακάλυψη» ενός προσώπου, αλλά μία βασική εμπειρία κοινότητος, δωρισμένης κατευθείαν από τον Θεό. Αγκυροβόλησε στην Chiara Lubich και από εδώ εξαπλώθηκε σε ομόκεντρους κύκλους μέχρις ότου φτάσει, όπως γνωρίζουμε σήμερα, σε όλα τα έθνη της Γής.  

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Εάν αναρωτηθώ σε τί πράγμα συνίσταται η πρωτοτυπία της Κινήσεως των Focolari (ζεστή γωνίτσα) και της πνευματικότητός τους, τότε δέν θα ήθελα να μιλήσω κατ’ αρχάς —παρ’ ότι μπορεί να φανεί ένα παράδοξο— για περιεχόμενα. Πρίν...

Στην Fiera di Primiero, ένα μικρό χωριό ψηλά στους Δολομίτες, είχαν φτάσει, κατόπιν προσκλήσεως, πρόσωπα από όλον τον κόσμο. Αμέσως με την άφιξή μου με υποδέχτηκαν με τόση ζεστή αγάπη, που κατ’ αρχάς με εκνεύρισε. «Μήπως είναι κανένα είδος αιρέσεως;» αναρωτήθηκα. «Μήπως προσπαθούν να δώσουν μία ηθικιστική μορφή;».

ΗΤΑΝ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.

Χρειάστηκα μόνον δύο ώρες περίπου για να καταλάβω, πως δέν ήταν τίποτε από αυτά που με ανησύχησαν. Μάλιστα δε, είχα πολύ γρήγορα την δυνατή εντύπωση - σαν να μου το έλεγαν όλα, σ’ αυτό το μεγάλο φαράγγι, σε κείνο το υπέροχο τοπίο, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό: ο Θεός είναι Αγάπη. Δέν ήταν μόνο μιά δικιά μου εντύπωση, αλλά όλοι μιλούσαν για αγάπη. Και είναι γοητευτικό να μιλάς γι’ αγάπη, δέν ήταν συναισθηματισμός. Και παρ’ όλα αυτά, σ’αυτόν τον ενθουσιασμό δέν χανόταν από τον ορίζοντα η πραγματικότητα της ζωής. Η αγάπη δέν ήταν μόνο μία εντολή, ήταν πρώτα απ’ όλα δώρο: ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός σ’ αγαπά απέραντα. Σ’ αυτό το δώρο, ο Θεός ο ίδιος ήταν εντελώς διαφορετικός από όπως εγώ τον είχα συλλάβει πρωτύτερα!

Μέχρι τότε είχα σκεφτεί τον Θεό σαν το αποκορύφωμα της Δημιουργίας. Σημείο φυγής όλων των γραμμών, σαν εκείνη την έννοια ή οποία είναι ασύλληπτη καθ’εαυτή, διότι απέναντι σ’αυτό το μυστήριο εμείς οι άνθρωποι, σιωπούμε. Εκεί στην έκθεση, αυτό το μυστήριο παρέμενε και ήταν και κάτι παραπάνω από αυτό! Ο Θεός ο οποίος είναι Πατήρ, ήταν εμπειρική πραγματικότης. Πολύ πιθανόν, μέχρις εκείνης της στιγμής δέν είχα προσευχηθεί στην ζωή μου το Πάτερ Ημών με εκείνον τον τρόπο, δέν είχα ακόμη κατανοήσει την σημασία εκείνου του ονόματος: «Αββά ο Πατήρ». Ξαφνικά ο Κόσμος μού απεκαλύφθη σαν τον άπειρο τόπο, και παρ’ όλα αυτά γνωστό και σίγουρο, στον οποίο ο Θεός μας είναι Πατέρας και όπου μπορούμε να εμπιστευθούμε σ’ Αυτόν, να τοποθετήσουμε τα πάντα στα χέρια Του, να Τον ακολουθήσουμε χωρίς κανέναν περιορισμό.

Ήταν για μένα η υπέρτατη πρόκληση, αλλά ακόμη περισσότερο μία γοητευτική ανακάλυψη.

Ο Θεός Πατήρ ήταν σαν τον απέραντο κόσμο - όχι, όχι ο κόσμος, αλλά σαν Αυτόν που τον περιέχει και από όπου ξεκινά και αντιλαλεί συνεχώς η λέξη: «Ο Θεός είναι Αγάπη», που συγκεντρώνεται στο άπειρο, στο μοναδικό όνομα: Ιησούς. Αυτή ήταν η δεύτερη ανακάλυψή μου στην Μαριάπολη.

ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, Ο ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.

Θυμούμαι πως στην Μαριάπολη δέν μιλούσαμε μόνον για τον Θεό Αγάπη, αλλά με τον ίδιο τρόπο και για τον Ιησού. Δέν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν πειραχτεί: «Ιησού, Ιησού - σε λίγο δέν θα μπορώ ούτε να το ακούσω, ο πλησίον είναι ο Ιησούς, ο πάπας είναι ο Ιησούς, ο παράνομος είναι ο Ιησούς, και δέν ξέρω ακόμη πόσοι άλλοι. Αφήστε τον Ιησού να είναι ο Ιησούς και αφήστε μας να ζήσουμε χωρίς αυτές τις τραβηγμένες στον υπέρτατο βαθμό έννοιες».

Όσο κατανοητή και αν μπορεί να φανεί αυτή η δικαιολογία, αναγκάστηκα, μετά απο προσεκτική ανάλυση, να την εγκαταλείψω. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ ήλθε στ’ αλήθεια για να γίνει ΕΝΑ με όλη την πραγματικότητα αυτού του κόσμου - με το μωρό, με τον κλέφτη, με τον φιλόσοφο. Γι’ αυτό μιλά με ευαίσθητες ανθρώπινες λέξεις, διότι σ’ αυτές, και ακόμη περισσότερο στο πρόσωπό Του, ο Θεός φανερώνει τον εαυτό Του. Μοιράζεται την ζωή μας, τους πόνους μας, και σε τέτοιο βαθμό, που Αυτός ο ίδιος ζεί και πονά σε κάθε άνθρωπο, σε τέτοιο βαθμό, που όλες μας οι πράξεις και τα λάθη μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για να Τον συναντήσουμε, για να ζήσουμε μαζί Του. Έτσι αυτός ο απέραντος ορίζοντας του αρρήτου Θεού, που είναι Αγάπη, είναι στον Ιησού ταυτόχρονα οδός ζωής και ένα κεντρικό σημείο, από το οποίο ανοίγει μπροστά μας η αποκάλυψη.

Η εμπειρία του Θεού της Chiara Lubich

του Klaus Hemmerle

Στον Ιησού μάς αποκαλύπτεται ο Πατήρ

Ακόμη και Αυτός που είναι ο Πατήρ αποκαλύπτεται στον Ιησού, ο οποίος έγινε Ένα με όλα και όλους. Ανακάλυψα τον Ιησού σαν Αυτόν που λέει σε κάθε στιγμή και από κάθε σημείο της γης το δικό Του «Αββά ο Πατήρ» και σαν Αυτόν ο οποίος είναι πάντοτε και παντού το πρόσωπο του Πατρός στραμμένο σε μένα. Αυτοί ήταν, για πρώτη μάλιστα φορά, μια συνάντηση με τον Ιησού που μου φανέρωνε ποιος είναι Εκείνος αληθινά: δεν είναι ο μεγάλος ιδρυτής μιας θρησκείας του μακρυνού παρελθόντος, δεν είναι μία από τις πολλές φανερώσεις μιας αιωνίου ιδέας. Είναι αυτός ο μοναδικός Ιησούς της Ναζαρέτ, ο οποίος κήρυξε στην Γαλιλαία, πέθανε στον Σταυρό και σήμερα, Αναστημένος, θέλει να μας συναντήσει άμεσα, ακριβώς όπως συνάντησε τους πρώτους μάρτυρες της Αναστάσεώς Του.

Το τρίτο πράγμα που βίωσα στην Έκθεση, ήταν η ατμόσφαιρα της Μαριάπολης. Δεν συνίστατο στο να χαμογελούμε λίγο παραπάνω ή να είμαστε ευγενικοί ο ένας με τον άλλον. Όχι, αλλά αγαπώμενοι και προσφέροντας αγάπη, μας άρπαζε μέσα της αυτό το νέο στυλ ζωής. Θυμάμαι, όπως έχω ήδη πει, την αγγελία που μετέφερε ο Ιησούς στον κόσμο: την Βασιλεία του θεού. Κατενόησα ξεκάθαρα πως ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να πορευθεί έτσι. Ή η Βασιλεία τού θεού θα ανακαινίσει κάθε πράγμα ή ο κόσμος θα καταρρεύσει. Και ο κόσμος θα ανακαινισθεί διότι το πνεύμα του θεού αλλάζει από μέσα όλες τις σχέσεις και μ' αυτές κάθε πραγματικότητα. Ακόμη παραπάνω: κατενόησα πως ο Πατήρ, η Αγάπη, και ο Ιησούς, ο Υιός, συναντώνται σε ένα πνεύμα, το οποίο θα ήθελα να ορίσω σαν την Ατμόσφαιρα της θείας ενότητος. Σ' αυτό ο θεός ανοίγει έναν χώρο στον οποίο και εγώ μπορώ να εισέλθω, για να βιώσω τον ζωντανό θεό. Εγώ είμαι ο υιός που αγαπάται και φιλείται από τον πατέρα, είμαι ο υιός που εισάγεται μέσα στον πατέρα. Και ο ίδιος ο πατήρ άνοιξε τους άπειρους κόλπους του, για να μπορέσω να ζήσω μέσα του. Έτσι έχω ήδη από τώρα, στη ζωή μου, την κατοικία μου στον τριαδικό θεό.

Έμεινα έκπληκτος όταν συνειδητοποίησα αργότερα πως αυτή η καινούρια εικόνα του θεού, η προσωπική μου εμπειρία στην Μαριάπολη και στην κίνηση των Focolari (οι φλογίτσες), αντιστοιχούσε ακριβώς σ' αυτό που η Chiara Lubich απεκάλυψε, με καθαρό και κατανοητό τρόπο, σε πολλά γραπτά της και στις ομιλίες της!

Η ΖΩΗ ΑΛΛΑΖΕΙ

Τί πράγμα προκάλεσε αυτή την εμπειρία του θεού σε μένα; Τί πράγμα άλλαξε στην ζωή μου; Γνώρισα έναν άλλο τρόπο να λέω "ΕΓΩ". Σκέπτομαι πως από τον τρόπο με τον οποίο λέω "ΕΓΩ", φαίνεται τί πράγμα κατά βάθος δίνει το ίχνος σε ολόκληρη την εσωτερική μου ζωή: Το λέω με μιαν αβεβαιότητα, έχοντας συνείδηση της αξίας του, γεμάτο από μένα; Ή εγωκεντρικά;

Η Chiara Lubich είχε βιώσει κάτι που την έκανε να πει «ο θεός με αγαπά απέραντα». Σ' αυτή την φράση λέγεται επίσης το "ΕΓΩ", αλλ' όμως η φράση δεν αρχίζει με το "ΕΓΩ". Ούτε λέει «Εγώ είμαι εκείνη που αγαπιέται από τον θεό», αλλά «ο θεός με αγαπά απέραντα». Είναι σαν ένα ρεύμα που με παρασύρει και μόνον σ' αυτό, το Εγώ, μου φανερώνεται. Από την αρχή εγώ είμαι αυτός που με ευγνωμοσύνη δέχομαι, είμαι αυτός που ακούει την κλήση που δέχθηκα. Ο θεός με αγαπά απέραντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μωρά. Η πρώτη τους λέξη δεν είναι Εγώ, αλλά μαμά και μπαμπά. Μόνον αργότερα, μέσω της αγάπης των γονιών μαθαίνουν να λένε "ΕΓΩ".

ΚΛΗΘΗΚΑ, ΕΧΩ ΕΥΘΥΝΗ

Μου έγινε διαυγές λοιπόν αμέσως, πως εκείνη η προσωπική αγάπη του θεού αφορά και το Εγώ μου. Κλήθηκα, έχω ευθύνη. Το παν τοποθετήθηκε στην άκρη τού Εγώ μου. Κλήθηκα να κάνω το θέλημα του θεού. Ο θεός με αγαπά απέραντα - εγώ είμαι έτοιμος, εγώ συμφωνώ, εγώ λέω ναι. Λέγοντας ναι σ' αυτή την κλήση, εκείνο το «νά 'μαι» αποτέλεσε το αποφασιστικό βήμα και καθ' όλα προσωπικό της Chiara Lubich, που έγινε όμως ταυτόχρονα ένα αναπόφευκτο κάλεσμα για πολλούς, να κάνουν το ίδιο βήμα. Έτσι λοιπόν στο πρώτο «ο θεός με αγαπά», προστίθεται σαν δεύτερο: «Εγώ είμαι έτοιμος, νά 'μαι».

Εάν θέλω να κάνω το θέλημά Του, δεν είναι απαραίτητες μεγάλες πνευματικές προσπάθειες για να φθάσω στο τρίτο βήμα: Τον πλησίον. Έρχεται να με συναντήσει με την ίδια απαιτητική δύναμη του θεού που με καλεί. Γι' αυτό είναι αδύνατον να ζήσουμε σαν να μην υπάρχει. Εδημιουργήθη από τον θεό, και σ' αυτόν ο ίδιος ο θεός έρχεται να με συναντήσει. Έτσι λοιπόν, ξαφνικά, ανακαλύπτω στον άλλον δικά μου χαρακτηριστικά -εκείνος είναι όπως είμαι εγώ- και μάλιστα ακόμη περισσότερα χαρακτηριστικά του θεού, τα χαρακτηριστικά του Ιησού. Μέσα από τούτη την προοπτική η βασική εντολή «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική απαίτηση. Είναι μια άμεση συνέπεια του ανοίγματος στον άλλον: «ο θεός αγαπά και σένα απέραντα». Και τότε λοιπόν δεν πρόκειται για ένα απλό: κάνω σε σένα ό,τι κάνεις και εσύ σε μένα. Είναι ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά. «Εσύ είσαι όπως ο Ιησούς, εσύ είσαι ο Ιησούς, γιατί εκείνος σε δέχθηκε». Για πολλούς ανθρώπους, από το ξεκίνημα του κινήματος των Focolari (μια ζεστή φωλίτσα ή γωνίτσα οικειότητος και αγάπης, μία κατοικία αιώνια) υπήρξαν αποφασιστικές αυτές οι συναντήσεις και οι εμπειρίες που τους υποχρέωναν να πουν: «Ανακάλυψα τον Ιησού στον αδελφό και στην αδελφή. Ζω για σένα μέχρις ότου μπορέσεις να ζήσεις. Εσύ είσαι ο Ιησούς».

Υπάρχει άλλο ένα βήμα. Είμαστε μαζί σ' αυτόν τον ανοιχτό χώρο που μας δωρίζει ο θεός σαν κατοικία μας. Εάν ζήσουμε έτσι, αγαπώμενοι αμοιβαίως όπως Εκείνος μάς αγάπησε, εάν αυτή η αμοιβαιότης γεννιέται απ' αυτήν την αγάπη, εάν συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, εάν γνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας, τότε ανακαλύπτουμε ότι γίναμε δεκτοί σ' αυτόν τον θείο χώρο της ενότητος και ότι είμαστε σκεπασμένοι από Αυτόν. Διατρέχοντας αυτόν τον δρόμο φτάνω ξανά εκεί που είχα φτάσει με τους συλλογισμούς μου γύρω από την Μαριάπολη στα 1958: πρόκειται για μια μοναδική κατοικία στην οποία ζούμε μαζί και η οποία έχει σαν κέντρο τον ίδιο τον Αναστάντα. Είναι η δηλωμένη θέληση, η βεβαιωμένη, η ερμηνευμένη διαθήκη του Ιησού, πως «όλοι είμαστε ΈΝΑ... ώστε ο κόσμος να πιστέψει»(Ιωαν. 17, 21). Και αυτή είναι η υπόσχεσή του: «Όπου δύο ή τρεις είναι ενωμένοι στο όνομά μου, εγώ βρίσκομαι ανάμεσά τους»(Ματθ. 18, 20).

Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΣΑΝ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μετά από όσα ανέφερα μέχρι τώρα, θα μπορούσε κάποιος να εγείρει μιαν αντίρρηση: Στην εμπειρία της Chiara είναι όλα εύκολα, χωρίς κρίση και χωρίς προβλήματα; Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω κάτι από την γοητεία της ανακαλύψεώς των, πρέπει να μιλήσω για μία πραγματικότητα η οποία κατά κάποιο τρόπο για την Chiara είναι η άλλη όψη της αγάπης χωρίς όριο του θεού: ο Ιησούς ο οποίος στην εγκατάλειψη του Πατρός, πεθαίνει στον Σταυρό. Εδώ βρίσκεται το κλειδί το οποίο μάς πηγαίνει στο κέντρο της πνευματικότητάς της. Μάλιστα δε πρέπει να πούμε πως η Ιστορία της κινήσεως των Focolari δεν είναι τίποτε άλλο από την ιστορία μιας ολοένα ανανεωμένης ανακαλύψεως και μιας εμβαθύνσεως αυτού του μυστηρίου, το οποίο συμπυκνώνεται στην έννοια του "εγκατειλημμένου Ιησού".

Ήδη λοιπόν και από τις πρώτες εβδομάδες της νέας ζωής ο εγκατειλημμένος Ιησούς απεκαλύφθη στην Chiara και στις πρώτες συντρόφισσές της σαν ένα ανεξήγητο μυστήριο, από το οποίο εξαρτάται το παν. Η βεβαιότης πως «ο θεός με αγαπά απέραντα» την έσπρωχνε στην ερώτηση: πού απεκαλύφθη αυτή η αγάπη με τον πιο ριζικό τρόπο; Η απάντηση έφτασε σχεδόν τυχαία. Ένας ιερέας που μετέφερε την κοινωνία σε μια τους συντρόφισσα που ήταν άρρωστη τις ρώτησε: «Πού υπέφερε πιο πολύ ο Ιησούς;» Η απάντησή τους ήταν: «Ίσως στο όρος των ελαιών, όταν δεν μπορούσε και δεν ήθελε πια, αλλά παρ' όλα αυτά έπρεπε να πει το ναι». Ο ιερέας όμως ανταπάντησε με βεβαιότητα: «Δεν ήταν όταν βίωσε την εγκατάλειψη του πατρός και φώναξε: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Μάρκος 15,34). Και εκεί κατάλαβαν: Εδώ και σε καμμιάν άλλη στιγμή ο Ιησούς μάς αγάπησε το περισσότερο.

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ

Σαν θεολόγος κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: «Είναι αυτό στ' αλήθεια το αποκορύφωμα του πάθους του Ιησού;» Συλλογίστηκα συχνά πάνω σ' αυτή την ερώτηση, με αποτέλεσμα να απαντήσω μ' ένα παθιασμένο Ναι. Θα ήθελα μόνο να υποδείξω το γιατί. Αυτός είναι ο κυριώτερος νεωτερισμός της εμπειρίας του θεού της Chiara. Στον Ιησού ο θεός πήγε ακριβώς εκεί όπου θεός δεν υπάρχει πλέον. Στον Ιησού οικειοποιείται την απουσία τού θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Η Αγάπη Του πάει μέχρι τού σημείου -για να μιλήσουμε με τον Απόστολο Παύλο- που γίνεται "κατάρα" και "αμαρτία" για μας (Γαλ. 3,13/ 2 Κορ. 5,21). Μα είναι ακριβώς αδιανόητη μια τέτοια τρέλλα αγάπης πιο μεγάλης από εκείνη να μοιραστεί και να βιώσει την απόσταση του θεού, για την αγάπη αυτών που του είναι μακρυά, αδιάφοροι. Ισως και για δική τους ευθύνη. Αυτό ξεπερνά κατά πολύ μια θεολογία η οποία ασχολείται μόνον με την αλήθεια και με τις εντολές, παρότι δεν θέλω να αφαιρέσω τίποτε από αυτά. Εδώ όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό: ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ. Και κατά συνέπεια για την Chiara και τους δικούς της, μετά από αυτή την ανακάλυψη, δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από την συνεχή έρευνα αυτού του προσώπου τού τόσο γεμάτου με πόνο.

Κάθε πόνος μέσα σε εμάς και έξω από μας, κάθε σκοτάδι του θεού μέσα σε εμάς και έξω από μας, κάθε ακατάληπτο του θεού, κάθε αίσθημα αποξενώσεως απέναντι σ' αυτόν τον θεό, είναι μια συνάντηση μ' αυτόν ο οποίος, στην εγκατάλειψή του, μας δέχτηκε ολοκληρωτικώς. Εάν προσκολληθούμε σ' αυτό με όλη μας την ζωή, τότε βιώνουμε την πιο υψηλή, την πιο αβυσσαλέα εμπειρία τού θεού. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά ανώτερη. Αυτή δεν είναι ένας στοχασμός. Αποκτώ αυτή την εμπειρία μόνον εάν αφεθώ να παρασυρθώ σ' αυτή την πραγματικότητα. Έτσι ανακαλύπτω τον Θεό που είναι πάντοτε μεγαλύτερος. Μόνον εάν βιώνω και αναγνωρίζω τον Ιησού στην εγκατάλειψή Του από τον θεό, μπορώ και εγώ να εγκαταλειφθώ ριζικά σ' αυτόν τον θεό και να μοιραστώ την αγάπη του για τους ανθρώπους και για τον κόσμο. Εάν επαναλαμβάνω σ' αυτή την άβυσσο της εγκατάλειψης του θεού το "Αββά ο πατήρ", τότε έχω φτάσει στην έσχατη πραγματικότητα. Εάν τοποθετηθώ σ' αυτή την απουσία του θεού, εάν την αντέξω χωρίς καμμιά προστασία, εάν εγκαταλειφθώ ολοκληρωτικά στον θεό, τότε η Βασιλεία του θεού υπάρχει. Θα είμαστε εκείνοι οι οποίοι είναι βυθισμένοι ταυτόχρονα στην άβυσσο του θεού και των ανθρώπων, εκείνοι οι οποίοι με τον Ιησού μπορούνε να πούνε σε κάθε άνθρωπο: «Είμαι με το μέρος σου και μεταφέρω το βάρος σου».

Αυτή την ανακάλυψη της Chiara Lubich την βλέπω σαν ένα δώρο όχι μόνο για όλους εκείνους που θέλουν να ζήσουν σαν Χριστιανοί, αλλά και για την θεολογία. Η ενότης όλων των πιστών, όπως εκφράζεται στους τελευταίους λόγους του κατά Ιωάννη, και οι οποίοι είναι κατά κάποιο τρόπο η ανακεφαλαίωση όλων όσων ο θεός θέλει από μας, δεν έφτασε -τουλάχιστον από όσο ξέρω- σε κανένα μέρος το βάθος και την ριζικότητα όπως στην Chiara. Αλλά αυτή η ενότης περιέχει στον εαυτό της και την ζωή της Τριάδος και την εγκατάλειψη του θεού που υπέφερε ο Ιησούς. Με αυτό άνοιξε μπρός μας ένας ορίζοντας τον οποίο δεν γνωρίζαμε ούτε στην θεολογία, παρότι υπήρξαν και πριν θεολόγοι που στοχάστηκαν γύρω από την μία ή την άλλη πλευρά.

Αυτό είναι το ενδιαφέρον: η Chiara Lubich μάς πήρε στο σχολείο της ζωής. Αυτό το σχολείο ζωής όμως είναι ταυτόχρονα και μια σχολή για την θεολογία. Το αποτέλεσμα δεν είναι μια καλυτέρευση της θεολογίας, αλλά μια θεολογία βιωμένη, που έρχεται από την καταγωγή της αποκαλύψεως.
Klaus Hemmerle

Σχόλιο: Με τις πλάτες του Ζηζιούλα καλούμαστε να εγκαταλείψουμε την παράδοσή μας γι' αυτή την παιδική χαρά! Καί αντί κάποιος χριστιανός νά τούς πλησιάσει καί νά τούς πεί ότι η ορθοδοξία από τήν αρχή τού χριστιανισμού ζεί τήν εμπειρία τού ζωντανού Θεού παντού, ακόμη καί στίς ερήμους, καί όχι στίς παιδικές χαρές, αυτοί οι άγευστοι μάς προτείνουν τήν αφελή τους εμπειρία μέ τό περιτύλιγμα ενός καινούριου Θεού.
Η ΣΚΕΨΗ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ, ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΟΥ.


Πολλοί οι κλητοί λίγοι οι εκλεκτοί, μάς προειδοποίησε ο Κύριος. Όσοι οι κλητοί τόσοι καί οι εκλεκτοί τόν διορθώνει η "φωτισμένη".

Αμέθυστος

Όποιος επιθυμεί νά γνωρίσει τήν ‘‘θεολογία’’ τής παραπάνω αγαπολογίας μπορεί νά τήν βρεί στά πιό κάτω links στίς αναρτήσεις στίς οποίες ο Αμέθυστος προσπάθησε νά φανερώσει τά θεμέλια τής σαπουνόπερας τού Ζηζιούλα που στηρίζουν τόν οικουμενισμό.

• Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ:Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ - Η εμπειρία του Θεού της Chiara Lubich 

• Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ:Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ(2) - Στον Ιησού μας αποκαλύπτεται ο Πατήρ

•  ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ