Εκκλησιολογία καί εθνικισμός στή μεταμοντέρνα εποχή.

Εκκλησιολογία καί εθνικισμός στή μεταμοντέρνα εποχή

Ακαδημία Βόλου

«Ο θρησκευτικός εθνικισμός αποτελεί τό σοβαρότερο μάλλον πρόβλημα πού αντιμετωπίζει η ορθόδοξη εκκλησία μετά τήν πτώση τού Βυζαντίου (1453)».

Αυτός είναι ο πυρήνας τής σκέψης τών οικουμενιστών τού Βόλου, δηλ. τού Καλαϊτζίδη, διότι υπάρχουν καί άλλες εκφράσεις τού Οικουμενισμού, όπως τού Γιαγκάζογλου, τού Ζηζιούλα, καί τής θεολογικής σχολής Θεσ/νίκης.

Τί μάς λέει λοιπόν στήν ουσία του, τό κίνημα τού οικουμενισμού; Ότι η ορθοδοξία, η ορθόδοξη εκκλησία, η οποία απέκτησε τό επίθετό της λόγω τού ηρωϊκού της αγώνος καί τής νίκης της εναντίον τών αιρέσεων, είναι πλέον η ίδια αίρεση!

Σέ συνάφεια μέ τήν ουσία αυτή, αρρήτως πάντως, κρυφίως, καταγγέλλει τήν ιστορική στάση τής ορθοδοξίας, η οποία δέν αποδέχθηκε ποτέ της τήν ήττα της από τόν παπισμό, παρά τήν πτώση τού Βυζαντίου, από τόν παπισμό ξανά!

Κάποια ορθοδοξία, πού δέν αρέσει στόν Καλαϊτζίδη, συνεχίζει νά συμβουλεύει γαλήνια τόν παπισμό: Μήν μού κρύβεις αυτό πού δέν μπορείς νά μού δώσεις! Αυτή η μικρή ορθοδοξία, μιά ελάχιστη μειονότης, η οποία δέν ταυτίζεται μέ τόν κληρικαλισμό τής ορθοδοξίας, δηλ. τόν Βυζαντινισμό τής εκκλησίας, στέκεται στήν ιστορία, λέγοντας στόν παπισμό κατά πρόσωπο: Δέν μπορείς νά μού δώσεις παρά Τουρκοκρατία. Διότι αυτή είναι η ουσία τού παπισμού. Υπόσχεται υποστήριξη, δικαίωση, πολιτισμό, χρήμα καί δόξα ο κοσμοκράτωρ, αλλά δίνει απόλυτη κυριαρχία, Τουρκοκρατία. Όπως έδωσε καί στήν κεντρική καί νότιο Αμερική, στήν Αφρική, στήν ανατολική Ασία. Ιστορικά αυτός είναι ο ρόλος τού παπισμού. Νά είναι ο πρόδρομος τής απολυταρχίας. Καί ενώ η μετάνοια τής εκκλησίας τού Κυρίου, μάς ελευθέρωσε από τήν σκλαβιά στόν πονηρό, η ελευθερία πού υπόσχεται ο παπισμός καταργεί ακριβώς αυτό τό πνευματικό μέγεθος. Είναι μέ τή σειρά της μιά "μετάνοια", μιά αποκατάσταση τής σκλαβιάς, ένας τέλειος αντι-χριστιανισμός. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Καί ποιά είναι η ουσία τής Τουρκοκρατίας; Αυτή πού μεταμόρφωσε αυτοκρατορίες σάν τήν Γερμανική καί τήν Αγγλική καί τή Ρωσική σέ Τουρκοκρατίες; Ο ΦΘΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΪΝ.

Τό χαρακτηριστικό τών πρακτόρων τού πάπα, τών λεγομένων παπόδουλων όπως ο Καλαϊτζίδης, πού είναι καί η τιμωρία τους ταυτοχρόνως, είναι η έλλειψη λόγου. Διαθέτουν μιά ομιλία γεμάτη συνθήματα, χωρίς λογική συνοχή, απευθυνόμενη σέ οπαδούς, διότι τά κείμενά τους είναι γεμάτα αοριστολογίες καί αντιφάσεις. Όπως τό προκείμενο.

Μετα-μοντερνισμός είναι η μετά-νοια τής εκκλησίας τού Καλαϊτζίδη.

Αποδεχθείτε τόν μετα-μοντερνισμό, έρχεται η βασιλεία τής γής, ο κοσμοκράτωρ δέν θά περιμένει γιά πολύ ακόμη.

Ο εθνικισμός τόν οποίο προσάπτει στήν εκκλησία, σ’αυτή τήν μικρή μειονότητα πού αντιδρά διότι έχει καταλάβει τό σχέδιο, είναι ο εχθρός τής μεταμοντέρνας εποχής. Είναι ένα κατασκεύασμά της. Είναι προκατασκευασμένος, ένας εργαστηριακός ιός, πού μόλυνε τούς περισσότερους Έλληνες καί τώρα τούς υπόσχεται θεραπεία.

Ο εθνικισμός όμως αυτής τής μειονότητος, η οποία δέν θά ηττηθεί ποτέ, είναι η φροντίδα γιά τήν Ελληνική γλώσσα, τήν πατρίδα τής εκκλησίας τού Κυρίου, τήν πατρίδα τών ξενητεμένων πιστών, τών ταξειδιωτών τής Βασιλείας, διότι είναι η κατοικία τού Λόγου τού Θεού. Ακολουθεί τή συμβουλή τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού καί φτιάχνει ελληνικά σχολεία δίπλα στά ιερά της. Και ανταμείβονται οι ταξειδιώτες αυτοί διότι γνωρίζουν. Διότι η ελληνική γλώσσα τής εκκλησίας προσφέρει τήν γνώση, πού είναι τό όπλο τού πιστού στόν αόρατο πόλεμο. Και δέν ταράσσεται πού γίνεται θέατρο τών ορατών πλέον δυνάμεων τού πονηρού, ενσαρκωμένων στούς γνωστούς παπόδουλους μισσιονάριους, πού κατέχουν σήμερα τήν εξουσία.

Καί δέν ντροπιάζονται σάν άνθρωποι, όπως ο Καλαϊτζίδης, ο οποίος παρουσιάζει τήν σούπα ανοησίας πού προσφέρουν οι οικουμενιστές σάν συγχωροχάρτι, σάν υπόσχεση σωτηρίας, στούς προσήλυτους. Διότι όλη η διανοητική προσπάθεια τών οικουμενιστών, τά συνέδριά τους, τά βιβλία τους, η ψευδής γνώση τους, δέν είναι παρά η σύγχρονη εκδοχή από τά συγχωροχάρτια, πού συνεχίζει νά μοιράζει αφειδώς στήν ιστορία η παπική βούλα.

Άς απολαύσουμε όμως καί τήν ανοησία τους.

«Η εκκλησία έχει αποστολή νά προσφέρει τήν μαρτυρία της στόν κόσμο. Είναι καιρός νά κλείσει η ορθοδοξία τήν παρένθεση πού άνοιξε τό 1453 (δηλ. τήν γιγαντιαία προσπάθεια επιβιώσεως μέσα σέ ένα εχθρικό περιβάλλον) καί νά επιστρέψει στήν κυρίως αποστολή της, πού είναι ο ευαγγελισμός καί η μεταμόρφωση τού κόσμου. Στό κήρυγμα τής ερχόμενης βασιλείας (ακόμη έρχεται, ακόμη δέν έχουν καταλάβει ότι η Βασιλεία τού Κυρίου δέν είναι εκ τού κόσμου τούτου, ότι τό μόνο Βασίλειο τής Εκκλησίας στήν ιστορία είναι ο Σταυρός τού Κυρίου) τού Θεού (όχι τού Κυρίου) γιά τήν σωτηρία καί αποκατάσταση ολάκερης τής κτίσης. Η εκκλησία είναι πορεία πρός τά έσχατα».

Άρα είναι υποχρεωμένη νά προσλαμβάνει τό εκάστοτε πνεύμα τής εποχής καί νά τό μεταφέρει στά έσχατα,  ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ, πού θά σώσει τελικώς τό κοσμικό φρόνημα όλης τής ιστορίας, σέ όλες του τίς ποικιλίες, από τόν κατακλυσμό καί τήν καταστροφή πού προκαλεί σ’αυτό τό πνεύμα τής εποχής, η παρουσία τού Αγίου Πνεύματος στήν Εκκλησία.

ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ :

Ποιός είχε τελικώς δίκαιο; Ο κυνικός Διογένης ή ο Αλέξανδρος ο Μέγας; Ιστορικά ο Αλέξανδρος. Πνευματικά όμως είχαν καί οι δύο δίκαιο. Διότι εικόνισαν γιά λίγο τήν κατάσταση τής δουλείας τού ανθρώπου καί τήν μεγαλειώδη του ελπίδα, ότι τελικώς μπορεί νά κατακτήσει τήν ελευθερία.

Όπως ενσαρκώθηκαν αυτές οι δυό εικόνες στόν Απόστολο Παύλο, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως δούλος Κυρίου καί αυτο-κράτωρ. Τό αιώνιο παράδειγμα τού χριστιανού.

Αυτή είναι η αρχή τής Εκκλησίας καί η συνέχεια τού Βυζαντίου, σέ κάθε χριστιανό. Ο οποίος καλείται νά είναι ταυτοχρόνως ταπεινός καί αυτο-κράτωρ. Καί όχι αυτοσυνείδητος.

Αμέθυστος