O ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

O ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Δύο μεγάλες επαναστάσεις στόν χώρο τού ανθρωπίνου πνεύματος πλήγωσαν θανάσιμα τήν δυνατότητα σωτηρίας πού μάς προσέφερε ο Κύριος καί διέλυσαν τήν δυτική εκκλησία καί διαλύουν σήμερα την ανατολική εκκλησία μέ τήν σύμπραξη κληρικαλισμού κάι οικουμενισμού.

Τό πρώτο μεγάλο γεγονός υπήρξε η διαγραφή, ο εξοβελισμός τής λεγόμενης δεύτερης ουσίας. Αποτελεί τήν νίκη τού νομιναλισμού καί τού ανθρωπισμού εναντίον τού σχολαστικισμού. (Λόγω τής ελλείψεως τής  εμπειρίας τών ακτίστων ενεργειών). Η υφή τής ουσίας έπαψε νά συμπλέκεται μέ μεγέθη ανεξάρτητα από τήν ίδια, τά οποία τής έδιναν είδος, μορφή, δηλ. συνοχή καί ενότητα.

Πώς μορφοποιείται όμως σήμερα η υφή τής συγκεκριμένης, πρώτης ουσίας μετά τήν εγκατάλειψη τής δευτέρας η οποία τήν μορφοποιούσε; Η ουσία γίνεται πλέον αντιληπτή ως υπο-κείμενο, δηλ. βάση καί φορέας τών διαφόρων κατηγορημάτων. Καί κατέληξε νά γίνει τελικώς η ουσία ύλη. Όπως τό είχε προβλέψει ήδη ο Αριστοτέλης, ότι η ταύτιση τής ουσίας με τό υπο-κείμενο θά κατέληγε στήν ταύτιση τής ουσίας μέ την ύλη (Μεταφυσ. 1029α).

Τελικώς παραμερίστηκε καί τό υπο-κείμενο καί η ουσία νοείται σάν απλό σύνολο κατηγορημάτων.

Νά πώς προειδοποιεί ο Αριστοτέλης αυτούς πού φτάνουν νά ταυτίσουν τήν ουσία μέ την ύλη καί τί θεωρεί απαράβατο καί απαραίτητο στήν ύπαρξή μας. Άς δούμε τί χάνεται. «Καί γάρ τό χωριστόν καί τό τόδε τι υπάρχειν δοκεί μάλιστα τή ουσία» (Διότι το χαρακτηριστικό τής ξεχωριστής αυθυπαρξίας καί τής συγκεκριμένης ειδητικής ατομικότητος φαίνεται σέ ύψιστο βαθμό νά είναι προσόν τής ουσίας).

Θυσιάζεται λοιπόν τελικώς τό υπερβατικό καί αυθύπαρκτο τού Θεού καί ο Θεός καταλήγει ενυπάρχων (immanent). Καταργούνται τά όρια τού υπαρκτού σέ όλα τά επίπεδα καί τήν θέση τους παίρνει η διαλεκτική σχέση όπως τήν επεξεργάζεται τελικώς ο Χέγκελ. Τό πεπερασμένο βαπτίζεται απόλυτο.

Τό δεύτερο τραγικό γεγονός υπήρξε η ταύτιση τής εκκλησίας μέ τον κλήρο. Μέ τήν ιεροτελεστία, μέ τά Μυστήρια τής εκκλησίας. Μέ την Μυστηριακή ιεραρχία. Οπωσδήποτε δέν μπορούμε να αρνηθούμε αυτή τήν δύναμη τής χάριτος στήν λατρεία, στήν οργανωμένη ιεραρχικά εκκλησία. Αλλά δέν μπορούμε επίσης καί νά εξαντλήσουμε τήν δύναμη τής εκκλησίας στήν λατρεία. Πράξεις 10, 44: Ενώ ακόμη ο Πέτρος έλεγε αυτά τά λόγια, κατέβηκε τό Άγιο Πνεύμα πάνω σέ όλους όσοι άκουγαν τό κήρυγμα...... Τότε ο Πέτρος είπε : ποιός μπορεί νά εμποδίσει νά βαπτισθούν μέ νερό αυτοί πού έλαβαν τό Άγιο Πνέυμα όπως καί εμείς;

Τραγική συνέπεια τής ταυτίσεως τής εκκλησίας μέ τήν ιεραρχία τού κλήρου είναι ο εξοβελισμός τού Κυρίου από τήν εκκλησία, γιά νά πάρει τήν θέση Του τό ιερατείο.

Σέ μιάν αποκαλυπτική ομιλία στήν Καμπέρρα τό 1991, ο μακαριστός πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος εκθέτει επαρκώς τό πρόβλημα: «Τό Άγιο Πνεύμα είναι ο Παράκλητος, που εκπορεύεται από τόν Πατέρα καί αποστέλλεται από τόν Υιό. Μέσα στό Άγιο Πνεύμα ζεί καί ηεκκλησία, ο λαός Του, εμείς, όσοι πιστεύουμε αληθινά. Τό Πνεύμα τό Άγιο οικεί μέσα μας, μάς περιβάλλει, αγκαλιάζει τά πάντα. Παρακαλούμε τό Άγιο Πνεύμα νά ανακαινίσει τήν δημιουργία, τόν κόσμο, τήν γή. Καί τού Χριστού η ζωή είναι παρακλητική, μέ τό Άγιο Πνεύμα παρόν καί ενεργό στήν ενσάρκωσή Του, στήν θυσία καί στήν Σταύρωσή Του, στήν Αναστασή Του, στήν εκκλησία Του, στήν ευχαριστία Του, στά επτά Μυστήριά Του, στήν ζωή μας, πού είναι η ζωή Του. Όλα τά δίνει τό Άγιο Πνεύμα. Αυτό συγκροτεί τόν θεσμό τής εκκλησίας. Στήν πορεία της, η εκκλησία περιβάλλεται τήν εσχατολογική της ταυτότητα.  Ζεί τήν ιστορία της μέσα στό μυστήριο τού Αγίου Πνεύματος καί οδεύει πρός τά έσχατα».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΕΡΡΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΣΗ;

Τά έσχατα κατ’αρχάς βρίσκονται πέρα από τά όρια, τά σύνορα τού σημερινού κόσμου καί είναι υπερβατικά ως πρός αυτόν. Διώχνοντας λοιπόν τόν Κύριο από τήν λατρεία, έχασε η εκκλησία τήν νίκη εναντίον τού κοσμικού φρονήματος πού ζούν όλοι οι  Άγιοι άμεσα, τώρα. Καί τήν μετέφερε στά έσχατα. Καταδίκασε τούς χριστιανούς, αναλόγως τού κλήρου, νά υπηρετούν δύο κυρίους.

Άς δούμε όμως μέ συντομία τήν ιστορία τού όρου «τού Πνεύματος τού Αγίου», πού αφορά στόν Κύριο καί λανθασμένως ταυτίστηκε μέ τό Άγιο Πνεύμα.

Οι Πατέρες είναι απόλυτοι: «ο Κύριος είναι Θεός λόγω τού ιδίου Του Πνεύματος καί όχι επειδή έχει μαζί Του έναν Θεό διαφορετικόν από Αυτόν».

Μέγας Βασίλειος : Εξαήμερος : Θ, 6-37: Υιού μέν γάρ καί Πατρός πάσα ανάγκη τήν αυτήν είναι μορφήν. Θεοπρεπώς δήλον ότι τής μορφής νοουμένης ουκ εν σχήματι σωματικώ αλλ’ εν τώ ιδιώματι τής θεότητος (δηλ. η μορφή χρησιμοποιείται γιά νά δηλώσει τήν ουσία).

Τού ιδίου στήν επιστολή 38 διαβάζουμε: Ώστε η τού Υιού υπόστασις οιονεί μορφή καί πρόσωπον γίνεται τής τού Πατρός επιγνώσεως (38,8.c). Αλλού συναντούμε τήν έκφραση: Αυτός αποτύπωσε στήν ανθρωπότητα τήν μορφή Του σάν μιά μεγάλη σφραγίδα. Καί πάλι: Η μορφή τού λόγου μέομοιότητος είναι αποτυπωμένη σέ όσους έχουν βαπτιστεί (Μεθόδιος, Συμπόσιο 8,8,190). Αυτές οι εκφράσεις χρησιμοποιούνται γιά νά διακρίνουν τήν μορφή από τήν ύλη. Χρησιμοποιούνται επίσης για νά δείξουν ότι ο λόγος έχει συγκεκριμένη μορφή καί δέν είναι μιά αφαιρετική επινόηση.

Ο Ειρηναίος, γιά νά ανασκευάσει τούς Δοκητιστάς, εκφράζει τό εξής επιχείρημα: Κατά αιρ.5,1,2: Εάν ο Χριστός δέν ήταν αληθινός άνθρωπος αλλά είχε μόνον μιάν ανθρώπινη εμφάνιση, τότε δέν θά είχε παραμείνει αυτό πού ήταν, δηλ. Πνεύμα τού Θεού, καθότι τό Πνεύμα είναι αόρατο.

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑ. Η ενσάρκωσή Του δέν ματαίωσε τήν θεότητά Του.

Γιατί όμως ο κληρικαλισμός άλλαξε κεφαλή; Διότι μέ τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος οι Άγιοι καθαρίζουν καί ελευθερώνονται από τό κοσμικό φρόνημα. Καί αυτή η εμπειρία είναι εσχατολογική, διότι η κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος σημαίνει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, μέ τήν Αγία Τριάδα. Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού η οποία τελεί τά Μυστήρια τής εκκλησίας, προετοιμάζει τούς πιστούς γιά νά λάβουν τά δώρα τού Αγίου Πνεύματος, δηλ. νά εισέλθουν στήν Βασιλεία.

Δύο παράλληλοι δρόμοι συναντώνται σήμερα στίς ψευτο-θεολογίες τών Γιανναρά καί Ζηζιούλα, ο κληρικαλισμός καί ο υποκειμενισμός, καί είμαστε σέ θέση πλέον νά καταλάβουμε γιατί ο Ησυχασμός είναι ο εχθρός αυτής τής ψευτο-θεολογίας. Διότι τήν καταργεί! Όπως η αλήθεια τό ψέμμα.

Όπως ακριβώς αποδεικνύει και η μαρτυρία τού Κάλλιστου Αγγελικούδη (Πνευματικά κεφάλαια—Περί θεωρίας):

«30. Σε καθένα από τα δύο συστατικά του ανθρωπίνου κράμματος ο Κοσμήτορας και Ποιητής τού παντός έδωσε κατάλληλα την αντίστοιχη απόλαυση και, για να την ονομάσω έτσι, τη ζωή. Και για το ορατό σώμα του ανθρώπου παρήγαγε όλη την κτίση που φαίνεται, ενώ για τον νοητό άνθρωπο, δηλαδή για την ψυχή, όσα νοούνται μέσα στην αισθητή κτίση. Γιατί όπως με το αισθητό μέρος του ανθρώπου έχει ενωθεί το νοητό, έτσι σε όλη την ορατή κτίση κάτω από κάθε πράγμα φαίνεται να υπάρχει η νοητή ομορφιά, και δεν γίνεται κανένα από τα ορατά, ακόμα και το πιο ελάχιστο, να στερείται τη νοητή συνάφεια. Τούτο είναι φυσικό. Έπρεπε οπωσδήποτε, αφού τα πάντα έγιναν για τον άνθρωπο με τον θείο Λόγο του Παντοκράτορα, να μη φαίνεται ότι έχει γίνει κανένα παράλογο, που θα γινόταν αν μαζί με το φαινόμενο δεν συνυπήρχε και το νοούμενο».

Είναι γνωστό σήμερα στήν Βιβλική θεολογία πως οι Εβραίοι δέν είχαν κανένα ενδιαφέρον νά κατανοήσουν τό Είναι διακεκριμένο από τήν ύπαρξη, από τήν πράξη, από τή Ζωή. Αναλόγως λοιπόν η γλώσσα τους δέν διαθέτει κανένα μέσον γιά νά δείξει τό Είναι χωρισμένο από τήν ύπαρξη. Διαθέτει μόνον μιά ειδική λέξη πού σημαίνει υπάρχει. Δέν κατανοούν επομένως ούτε τήν ύπαρξη τού Νοός. Καί φυσικώς γιά τούς Εβραίους η ύπαρξη προηγείται τής ουσίας. Διότι όπως είναι γνωστό πλέον, από τήν Αναγέννηση κι έπειτα η Δύση πέφτει στά χέρια τού αποκρυφισμού τής Καμπάλα.

Αμέθυστος