Της Ζέζας Ζήκου
Η καθυστερημένη αλήθεια για τη συνταγή του Μνημονίου -έστω και με τα γενναία μισόλογα του Παναγιώτη Ρουμελιώτη- είναι σκληρή. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή (και όσοι υποστήριξαν το έγκλημα) φαίνεται ότι αρχίζουν να το «μετανιώνουν», αλλά δεν το ομολογούν. Απλώς ο κ. Ρουμελιώτης το τόλμησε... Δηλαδή, δήλωσε ότι το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας ήταν από την αρχή
Κυβέρνηση και χώρα έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, διευρύνονται ραγδαία. Το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» άνοιξε τον δρόμο... Οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς «μια κάποια λύσις», ήταν η μοναδική. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης θα έλθει από πολιτικούς «ρεαλιστές»; Αφού, λοιπόν, επί τριάντα οκτώ χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, το ανέθεσε στην τρόικα.
Οι τρεις «βρώμικες» λέξεις -default, devaluation, deflation- πτώχευση, υποτίμηση του ευρώ, αποπληθωρισμός με εσωτερική υποτίμηση - «αποσταθεροποίησαν» την Ελλάδα. Και επειδή ελληνική πτώχευση δεν συνέφερε στους πιστωτές μας και η υποτίμηση λόγω ευρώ ήταν αδύνατη, η εσωτερική υποτίμηση ήταν η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που «πούλησαν» στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με το διαβόητο Μνημόνιο. Ηταν η μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους ξένους δανειστές μας, η μείωση μισθών, συντάξεων, βύθιση της οικονομικής δραστηριότητας του βιοτικού επιπέδου, ανεργία και φτώχεια.
Για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα έχει ξεφύγει προσωρινά από τον κίνδυνο μιας επαχθούς στάσης πληρωμών, αλλά η σωτηρία -η διάσωση της ελληνικής οικονομίας- παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας. Και τώρα επεξεργάζονται το νέο Μνημόνιο για το 2013/14. Είναι πασίδηλο ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει... τρίτο και τέταρτο Μνημόνιο, με δανεισμό που διαρκώς θα διογκώνει το χρέος και με ύφεση που θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα τη χώρα. Είναι επίσης φανερό ότι η οποιαδήποτε διέξοδος από τον κλειστό βρόχο της λιτότητας-ύφεσης δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Εκεί θα έλθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.
Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι θα πτωχεύσουμε, θύματα δόλιου και ανίκανου πολιτικού συστήματος κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες;
Ο «Τιτανικός» συνεχίζει την πορεία του μαζί με όλη τη μιζέρια φορτώνει στην κοινωνία με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους. Οι όροι που συνοδεύουν τα δάνεια των Μνημονίων κλονίζουν τις κοινωνίες. Αλλά, οι νόμοι της οικονομίας, όπως και οι νόμοι της φυσικής, ισχύουν παντού. Οντως, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να σωρεύει χρέη και όλες μαζί πρέπει να εξασφαλίσουν μια απατηλή και δυσνόητη ισορροπία, καθησυχάζοντας τις αγορές και συντηρώντας την ανάπτυξη. Ομως, κάθε φορά που μια κρίση χρέους απειλούσε την οικονομία, οι κεντρικές τράπεζες μείωναν τα επιτόκια. Η προοπτική αυτών των σωστικών παρεμβάσεων μείωνε τους κινδύνους που απέρρεαν από τον νέο δανεισμό. Ωστόσο, τώρα, το μείζον πρόβλημα είναι το πώς θα αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Οπως η Ελλάδα σήμερα, έτσι και η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 όφειλε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει. «Δεν έχετε να πληρώσετε; Δώστε μας τα πετρέλαια. Πουλήστε τις τηλεπικοινωνίες, την ύδρευση, τις αερογραμμές, τη συγκοινωνία, το φυσικό αέριο», ο ωμός εκβιασμός. Η κυβέρνηση Μένεμ τούς τα έδωσε όλα. Και βρέθηκε η Αργεντινή στην παράδοξη κατάσταση να έχει πουλήσει τα πάντα και το χρέος της να αυξάνεται αντί να μειώνεται! Και ήρθε το χάος. Τι μας θυμίζει αυτό;
πηγή : ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ
πηγή : ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου