Το Ελληνικό πρόβλημα. Στέλιος Ράμφος, Έλλη Στάη, Net Week (01 07 2012).

Στάη: Εδώ μου βγαίνετε απαισιόδοξος για το είδος των Ελλήνων. Τί είμαστε οι Έλληνες, τώρα βρισκόμαστε σε μια υπαρξιακή κρίση μέσα από τις πολιτισμικές εξελίξεις, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό, σε μια συλλογική υπαρξιακή κρίση. Τι είδος είναι αυτός ο σύγχρονος Έλληνας. Είναι αυτό που περιγράφετε; Που θέλει αυτή την ακινησία, γιατί δεν διαχειριζόμαστε σωστά τον εσωτερικό μας χρόνο, όπως λέτε, που μας οδηγεί σε μη λήψη αποφάσεων, οπότε σε απραξία συνήθως και σε ανακύκλωση των βολεμάτων, να το πω έτσι, αν το κατάλαβα καλά. Και θα το πούμε και πρακτικά, δηλαδή γιατί μιλάμε όλο αυτό το διάστημα για τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές. Όλα αυτά τα οποία λέμε, είναι να φύγουμε από ένα πλέγμα συστημάτων στα οποία έχουμε μάθει να ζούμε, στα οποία έχουμε βολευτεί, είτε είναι ο δημόσιος τομέας, στον οποίο άλλοι μπορεί να δουλεύουν άλλοι μπορεί να μη δουλεύουνε και να κάθονται λίγο παραπάνω, είτε είναι προνόμια τα οποία έχουν πολλές κοινωνικές ομάδες, είτε είναι η αίσθηση ότι μπορεί να τα κάνουμε όλα άρπα κόλα, χωρίς ποτέ να πληρώσουμε το οποιοδήποτε κόστος. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μας; Δεν είναι όμορφα, να τα δεχτούμε ως χαρακτηριστικά.

Ράμφος: Μπορούμε, όμως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί να είμαστε σωστοί, μπορεί αν είμαστε και αυστηροί. Δεν πειράζει, αρκεί να είμαστε σωστοί, όμως, αν δεν είμαστε σωστοί … Το σχήμα το δικό μου όπως το αντιμετωπίζω, όπως το καταλαβαίνω είναι το εξής: Είμαστε μία κουλτούρα η οποία δεν βγήκε από το Μεσαίωνα της. Δηλαδή όταν τον δωδέκατο, δέκατοτρίτο, αιώνα άρχισαν οι κουλτούρες της δύσεως να βγαίνουνε και να ετοιμάζουνε την αναγέννηση τους, αυτό δεν έγινε στη Ελλάδα, επιχειρήθηκε, δεν πέτυχε τον δωδέκατο, τον δέκατο τέταρτο αιώνα, μετά ακολούθησε η Τουρκοκρατία που μας βόλευε, γιατί επιλέξαμε τους Τούρκους δεν μας κατέλαβαν, μας πήγαιναν πιο πολύ, δηλαδή, καλλίτερα φακιόλι τουρκικό παρά παπική τιάρα ας πούμε, και αυτό το πράγμα συνεχίστηκε στους επομένους αιώνες. Τι έγινε; Δεν παραμείναμε στον χώρο εκείνο, έγινε αυτή η έρημη επανάσταση του 21, δημιουργήθηκε αυτό το έρημο το Ελληνικό το κράτος, και τότε συνέβη το εξής ιδιαίτερο πράγμα, το οποίο έχει σχέση με τα σημερινά. Φτιάξαμε ένα κράτος, το κράτος αυτό μπήκε όπως μπήκε μέσα στους ρυθμούς της νεωτερικότητος, ενός πολιτισμού που είχε διαμορφωθεί με την αναγέννησή του, με την ανάπτυξη της ατομικότητος, με τους θεσμούς με το κράτος κ.τ.λ. Μπήκε εκεί ως κράτος και ταυτοχρόνως απέρριψε τις αξίες αυτού του πολιτισμού. Εκεί αρχίζει η αρρώστια μας. Ποιες είναι οι αξίες; Αξίες είναι οι θεσμοί, είναι η υπογεννητικότης

Στάη: Γιατί λέτε ότι έγινε αυτό;

Ράμφος: Γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι.

Στάη: Τώρα είμαστε έτοιμοι;

Ράμφος: Αρχίζει λοιπόν μία περιπέτεια 190 ετών, η οποία έχει αυτό το χαρακτηριστικό, ντυμένη ευρωπαϊκά και με προσπάθειες έτσι κι αλλιώς, ας πούμε, που γίνονται είτε σοβαρές, Τρικούπης, Βενιζέλος, είτε λιγότερο σοβαρές, είτε ευτελέστερες, έχουμε αυτό το θέμα, έχουμε μπει, αλλά δεν παρακολουθεί η ψυχή μας. Δεν παρακολουθούν οι αξίες μας.

Στάη: Δηλαδή ξέρετε τι μου λέτε τώρα, ότι κακώς ως πολιτική απόφαση μπήκαμε και στο συνεταιρισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό μου λέτε, αν δεν παρακολουθεί η ψυχή μας και η κουλτούρα μας δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, που δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε και τις δομές ενός κράτους αλλά και τις αξίες των συνεταίρων μας, ότι κακώς είμαστε εκεί, αυτό μου λέτε.

Ράμφος: Μα κοιτάξτε να δείτε, οι Ευρωπαίοι για να φτάσουν εκεί που είναι, φαγώθηκαν από το 1200 ως το 1600 και μετά ακόμη περισσότερο, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα 200 ετών.

Στάη: Σαφώς θα δώσουμε στον εαυτό μας αυτό το δικαίωμα.

Ράμφος: Ας δώσουμε άλλα 100 λοιπόν, προσοχή, το πρόβλημα ποιο είναι, ότι μέχρι τώρα, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό το σχήμα που σας περιέγραψα. Από τη στιγμή που αυτό θα συνειδητοποιηθεί, θεωρώ, έχω εντοπίσει, νομίζω, αισθάνομαι, δεν ξέρω τι, ότι αυτό είναι το Ελληνικό πρόβλημα και επειδή αυτό μας έχει αρρωστήσει, διότι θεωρώ ότι περνάμε μια περίοδο ασθενείας, oι ασθένειες δεν είναι μόνο για τα άτομα, είναι και για τους λαούς και για τις κοινωνίες και πολλοί λαοί το έχουν πάθει αυτό.

Στάη: Συλλογικές αρρώστιες βέβαια.

Ράμφος: H χιτλερική Γερμανία, ήταν βαθύτατα άρρωστη, η κομμουνιστική Ρωσία, η άλλες χώρες, ήταν βαθύτατα άρρωστα πράγματα. Επειδή έχουμε αυτή την αρρώστια, επιμένω λοιπόν και θέλω να εξηγήσω ακριβώς για να καταλάβει ο κόσμος, πόσο σημαντικό πράγμα είναι οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα έχουν αυτή τη στόχευση όμως. Θα ξέρουν δηλαδή ότι το πρόβλημά μας είναι ότι φοράμε Φράγκικα, ότι ένα εκατομμύριο στα έντεκα, είναι άνθρωποι μοντέρνοι στον τόπο μας, και ταυτοχρόνως έχουμε απορρίψει τις αξίες των κοινωνιών αυτών, αλλά βολευόμαστε με τα αποτελέσματα, με τα Cayenne, με τα σπίτια, με τα κινητά, με όλα αυτά τα πράγματα. Θέλει όμως αυτό το πράγμα για να συντονιστεί μια υποδομή.

Στάη: Θέλει μια στήριξη.

Ράμφος: Kαι μια κατανόηση του προβλήματος. Αυτό δεν έγινε μέχρι τώρα με σαφήνεια έγινε υποσυνείδητα. Ο Βενιζέλος, ο ένας, ο άλλος, που προσπαθούσαν να κάνουν αυτά τα πράγματα. Η πνευματική ελίτ του τόπου, δεν είχε με μεγάλη σαφήνεια καταλάβει συνειδητοποιήσει, εκθέσει, παρουσιάσει αυτό το πρόβλημα. Οφείλουμε να το κάνουμε γιατί και μ αυτό…

Στάη: Προφανώς και η λεγόμενη πνευματική Ελίτ του τόπου θα ακολουθεί τα ίδια χαρακτηριστικά του συνόλου της κοινωνίας υποθέτω, δεν θα είναι κάτι ξεχωριστό, οπότε και εκεί υπάρχει παθογένεια μου λέτε, και στη λεγόμενη, πνευματική…

Ράμφος: Σωστό. Αν τώρα ξεκολλάμε λοιπόν λιγάκι, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε μυθιστόρημα στη Ελλάδα, ενώ έχουμε ποιήματα, το ποίημα είναι ευαισθησία, συναίσθημα, το μυθιστόρημα είναι λογική οργάνωση. Δεν έχουμε εύκολο επιστημονικό λόγο, δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα, δεν έχουμε έρευνα στα πανεπιστήμια, έχουμε απαντήσεις, δεν έχουμε ερωτήματα, τα χουμε πει αυτά πολλές φορές. Έχει σημασία όμως στο μέτρο που αυτό που λέμε τώρα είναι σωστό, να καταλάβουμε ότι πρέπει να υποστηριχθεί πλέον όλο το πρόβλημα της ανατάξεως της οικονομικής, με αυτό. Αν δεν γίνει αυτό, θα επανέλθουμε, και αν τυχόν ,αν όλα ξεκαθαρίσουν και πάνε όλα καλά τώρα, σε δέκα χρόνια θα είμαστε στα ίδια.
Στάη: Αντιληπτό τι λέτε.

πηγή steliosramfos

ΣΧΟΛΙΟ

«Φτιάξαμε ένα κράτος, το κράτος αυτό μπήκε όπως μπήκε μέσα στους ρυθμούς της νεωτερικότητος, ενός πολιτισμού που είχε διαμορφωθεί με την αναγέννησή του, με την ανάπτυξη της ατομικότητος, με τους θεσμούς με το κράτος κ.τ.λ. Μπήκε εκεί ως κράτος και ταυτοχρόνως απέρριψε τις αξίες αυτού του πολιτισμού. Εκεί αρχίζει η αρρώστια μας. Ποιες είναι οι αξίες; Αξίες είναι οι θεσμοί, είναι η υπογεννητικότης»

Ο ΡΑΜΦΟΣ ΛΟΙΠΟΝ : Ενας σοφιστικέ ιστορικός τής φιλοσοφίας. Ονειρεύτηκε όταν ήταν νέος νά γίνει φιλόσοφος αλλά κατέληξε μαρξιστής καί σήμερα ιδεολόγος τής νέας τάξεως. Όσο γερνάει γίνεται καί πιό βαρετός, αλλά επιλέξαμε αυτή τήν προτασούλα γιά νά την σχολιάσουμε. Δέν είναι πλέον δυνατόν νά αρθρώσει ούτε μιά πρόταση αληθινή.

«Φτιάξαμε ένα κράτος, το κράτος αυτό μπήκε όπως μπήκε μέσα στους ρυθμούς της νεωτερικότητος».  Μάς έφτιαξαν ένα κράτος! Και υιοθετήσαμε όλον τόν τρόπο ζωής τής Δύσεως, τής νεωτερικότητος. Η Δύση πιστεύει στούς θεσμούς τού κράτους. Καί οι δυτικοί είναι εξίσου παθητικοί απέναντι στό κράτος, όπως εμείς είμαστε παθητικοί απέναντι στήν εκκλησία. Η εκκλησία υπόσχεται σωτηρία γιά όλους, τό δυτικό κράτος ευτυχία γιά όλους.

Κανένας Έλληνας δέν απέρριψε τίς δυτικές αξίες, δέν υπάρχει ούτε ένας σήμερα πού νά ζεί χωρίς τό δυτικό νόημα ζωής.

Γι' αυτό και σήμερα δέν υπάρχουν πιά Έλληνες αλλά νεο-έλληνες.  Πρόβατα πού έχουν νά επιλέξουν με τήν ελευθερία τους ανάμεσα στά κοπάδια τών πολιτικών, τών προσωπικοτήτων καί τών αρχιερέων. Τό πρόβλημα είναι ότι καί οι αρχηγοί τών νεοελλήνων αποτελούν μέρος ενός κοπαδιού. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ. Καί η αντίδρασή τους είναι η αυτοαναφορά τους. Όπως επιδεικνύεται από τόν Ράμφο σέ κάθε ευκαιρία. Σημαίνει ότι μιλούμε γιά τούς άλλους χωρίς νά συμπεριλαμβάνουμε τόν εαυτό μας στόν λόγο μας. Και γι αυτό δέν έχουμε εαυτό. Ευθύνη, σιγουριά, ησυχία. Ο αγώνας μας είναι γιά την δόξα καί μόνον. Είμαστε όλοι έξω. Εξαιρούμεθα!

Όλως τυχαίως ο δυστυχής Τσαρούχης μάς έδωσε τήν αποθέωση τής αυτοαναφοράς: Κάτω από τόν πίνακα τής φάτνης έγραψε :
Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε εις τόν θάνατον Αυτού εβαπτίσθητε.

Όμως ο Απόστολος Παύλος γράφει :
Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν εις τόν θάνατον Αυτού εβαπτίσθημεν.

Τί λέει ο Τσαρούχης; -Εσείς, εγώ είμαι απέξω!

Τό ίδιο επαναλαμβάνει βαρετά καί ο Ράμφος εδώ καί χρόνια. Εσύ κύριε Ράμφο πιστεύεις στούς θεσμούς; Τό πρώτο ερώτημα από τό οποίο θά έπρεπε νά είχε ξεκινήσει. 

Αμέθυστος