Ο αφανής σύμμαχος του Βερολίνου.

Του Σταύρου Λυγερού

ΤΟ ΕΥΡΩΙΕΡΑΤΕΙΟ, όπου δεσπόζει η Γερμανία, έχει οχυρωθεί πίσω από τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα. Οι πολιτικές αυτές, όμως, ισοδυναμούν με ασύμμετρο οικονομικό πόλεμο εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου. Παρ’ όλα αυτά, τα θύματα αντιδρούν υποτονικά. Πρώτον, επειδή η μακρά περίοδος ευημερίας έχει αμβλύνει τα αντανακλαστικά τους. Δεύτερον, επειδή έχουν

ακόμα αρκετά να χάσουν.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όμως, έδειξαν ότι οι λαοί αρχίζουν να αμφισβητούν τον «παράδεισο» της ευρωζώνης. Η εντυπωσιακή νίκη της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία είναι πιθανότατα η ύστατη πολιτική επένδυση σ’ έναν συστημικό ευρωπαϊστή. Ο Ρέντσι το κατάλαβε και γι’ αυτό, με τον αέρα του νικητή, πιέζει για χαλάρωση του δημοσιονομικού κορσέ. Οι πρόσφατες δηλώσεις του είναι έμμεση προειδοποίηση ότι η Ιταλία δεν είναι δεδομένη.

Το διάβημα των Ρέντσι και Ολάντ είναι συνέχεια των πιέσεων που είχαν ασκήσει οι Μόντι και Ολάντ πριν δύο χρόνια. Τότε, η Μέρκελ είχε κάνει ένα βήμα πίσω στη σύνοδο κορυφής, αλλά στη συνέχεια αφυδάτωσε εκείνες τις αποφάσεις. Τα κατάφερε, επειδή απέναντί της δεν είχε ένα μέτωπο αποφασισμένων ηγετών.

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική ισχύ της Γερμανίας. Οφείλεται κυρίως στο ότι η ευρωπαϊκή ολιγαρχία του χρήματος χρησιμοποιεί τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα για να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες τάξεις. Αυτός είναι ο λόγος που οι άρχουσες ελίτ στις πληττόμενες χώρες ταυτίζονται με αυτές τις πολιτικές.

Το ευρώ, άλλωστε, δεν οργανώνει μόνο τα γερμανικά εξαγωγικά συμφέροντα. Οργανώνει και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών τραπεζών. Οι οργανικοί δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί και παγιωθεί στην ευρωζώνη έχουν δέσει μεταξύ τους τις άρχουσες ελίτ των χωρών-μελών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν τον εαυτό τους εκτός αυτού του πλαισίου.

Η κατάσταση αυτή επέτρεψε στη Γερμανία να γίνει αφεντικό, δηλαδή να επηρεάζει τις κοινοτικές αποφάσεις ώστε να εξυπηρετούνται και τα εθνικά της συμφέροντα. Το καταφέρνει, επειδή χρησιμοποιεί σαν όχημα αντιλήψεις, διαδικασίες και σχήματα που της εξασφαλίζουν την υποστήριξη της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.

Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι κυβερνήσεις χωρών-μελών που υποφέρουν από τη λιτότητα δεν έσπευσαν να συνταχθούν ενθουσιωδώς πίσω από τους Ρέντσι και Ολάντ, γεγονός που δεν επιτρέπει μεγάλες ελπίδες ότι η Ε.Ε. θα αλλάξει γραμμή πλεύσης. Η περίπτωση της κυβέρνησης Σαμαρά είναι απολύτως ενδεικτική.

Πηγή: real.gr

 

προεδρική δημοκρατία