Αν δεν έχεις ψήφους, λεφτά και προβολή να δώσεις, καλύτερα μην πλησιάζεις πολιτικό

Πραγματικά είναι συγκινητικό και ταυτόχρονα λυπηρό να βλέπεις ακόμα αφελείς Έλληνες πολίτες να πιστεύουν ότι τους δίνουν σημασία οι πολιτικοί.

Πολλοί Έλληνες εξακολουθούν να επιμένουν να συναντούν επαγγελματίες πολιτικούς μόνο και μόνο για να

τους πουν τις ιδέες τους για τη δημοκρατία κ.λ.π. λες και οι πολιτικοί δεν τις γνωρίζουν ήδη ή ενδιαφέρονται γι’ αυτές. Πολλοί επίσης αποστέλλουν επιστολές στη Βουλή και σε πολιτικά πρόσωπα, εκθέτοντας ιδέες για μια καλύτερη δημοκρατία κ.λ.π. Και που τα λένε αυτά; Στον επαγγελματία εξουσιαστή, που αν ακολουθήσει τις προτάσεις των πολιτών θα χάσει μέρος των εξουσιών του υπέρ των τελευταίων, αν είναι δυνατόν!!!!

Ο πολιτικός ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την παραμονή του στο επάγγελμα του εξουσιαστή, που του εξασφαλίζει δόξα και χρήμα. Όταν λοιπόν ο επαγγελματίας πολιτικός συναντά ένα πολίτη ή λαμβάνει επιστολή ενός πολίτη, αυτόματα ζυγίζει τον αντίστοιχο πολίτη με βάση τρία σταθμά που μπορούν να του προσφέρουν στο επάγγελμά του:

1) Πόσες ψήφους μπορεί να του εξασφαλίσει ο εν λόγω πολίτης,

2) Πόσα χρήματα μπορεί να διαθέσει για τον «εκλογικό του αγώνα» και

3) Τι προβολή μπορεί να του εξασφαλίσει.

Αν ο δύστυχος πολίτης δεν διαθέτει κανένα από τα ανωτέρω τρία χαρακτηριστικά, καλύτερα να καθίσει εκεί που κάθεται, για να μην γίνεται τουλάχιστον και αντικείμενο λύπησης ή χλεύης. Ο πολιτικός αντιλαμβάνεται την επαφή με τον πολίτη, αποκλειστικά και μόνο στα πλαίσια της πολιτικής συναλλαγής και του πολιτικού κέρδους. Εφόσον φυσικά ο συγκεκριμένος πολίτης διαθέτει την αντίστοιχη δύναμη για μια «αξιοπρεπή» πολιτική συναλλαγή.

Αυτά συμβαίνουν, γιατί με το ισχύον αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, από τη στιγμή που ο πολίτης δεν διατηρεί έστω ένα μέρος της εξουσίας του (ως δημοκρατικός πολίτης) στα χέρια του, ώστε να έχει πολιτική οντότητα και πολιτικό βάρος, αλλά την διαθέτει αναγκαστικά όλη με την ψήφο του σε κάποιον επαγγελματία εξουσιαστή, στη συνέχεια απογυμνώνεται πλήρως και δεν έχει καμία πολιτική αξία για τον κάθε πολιτικό, αλλά και για τον ίδιο τον εαυτό του, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Εκτός φυσικά και αν έχει κάτι από τα πιο πάνω, για να συμμετάσχει στο πολιτικό παζάρι. Δυστυχώς...

προεδρική δημοκρατία