Το αρθρο που ακολουθεί το είχε γράψει η Ναόμι Κλάιν το 2009, μετά την αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα το 2008, σήμερα 5 χρόνια μετά φαντάζει σα να χει γραφτεί τώρα. Δυστυχώς η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζεται μια νέα προκλητική επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη και το Ισραήλ συνεχίζει να αντιμετωπίζεται διεθνώς, όπως έλεγε και τότε η Ναόμι Κλάιν, με το γάντι.
Ναόμι Κλάιν:
"Αρκετά. Ήρθε η ώρα για μποϊκοτάζ
Ο καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί η αιματηρή κατοχή είναι να στοχευθεί το Ισραήλ με το είδος της κίνησης που έληξε και το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική
Είναι η ώρα. Έχει περάσει ήδη ο καιρός. Η καλύτερη στρατηγική για τον τερματισμό της όλο και πιο αιματηρής κατοχής , είναι να γίνει στόχος το Ισραήλ, ενός είδους παγκόσμιου κινήματος σαν εκείνο, που έβαλε τέλος στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Τον Ιούλιο του 2005 ένας τεράστιος συνασπισμός παλαιστινιακών ομάδων έθεσε τα σχέδια, για να κάνει ακριβώς αυτό. Προσκάλεσαν τις «συνειδήσεις των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ,να επιβάλουν ένα ευρύ μποϊκοτάζ και να εφαρμόσουν πρωτοβουλίες μποϊκοτάζ, εναντίον του Ισραήλ παρόμοιες με εκείνες που εφαρμόστηκαν στη Νότια Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ». Γεννήθηκε έτσι η εκστρατεία Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις - BDS.
Κάθε μέρα που το Ισραήλ σφυροκοπεί την Γάζα, δημιουργεί ακόμη περισσότερους υποστηρικτές του κινήματος BDS αιτία - ακόμη και μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων. Στη μέση της επίθεσης περίπου 500 Ισραηλινοί, δεκάδες από αυτούς γνωστοί καλλιτέχνες και επιστήμονες, απέστειλαν επιστολή στους ξένους πρεσβευτές στο Ισραήλ. Απευθύναν έκκληση για «τη λήψη άμεσων περιοριστικών μέτρων και κυρώσεων» και καταλήγουν με μια σαφή σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ. "Το μποϊκοτάζ στη Νότια Αφρική ήταν αποτελεσματικό, αλλά το Ισραήλ αντιμετωπίζεται με το γάντι ... Αυτή η διεθνής στήριξη πρέπει να σταματήσει."
Ωστόσο, ακόμη και στο πρόσωπο αυτών των σαφών και ξεκάθαρων εκκλήσεων, πολλοί από εμάς ακόμα δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Οι λόγοι είναι σύνθετοι, συναισθηματικοί και κατανοητοί. Αλλά απλά δεν είναι αρκετά σωστοί και ισχυροί. Οι οικονομικές κυρώσεις είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στο μη-βίαιο οπλοστάσιο.
Εδώ είναι οι κορυφαίες τέσσερις αντιρρήσεις ως προς τη στρατηγική του BDS, που ακολουθούνται από αντεπιχειρήματα.
Τα κατασταλτικά μέτρα θα αποξενώσουν αντί να πείσουν τους Ισραηλινούς.
Ο κόσμος έχει δοκιμάσει αυτό που συνηθίζεται να ονομάζεται "εποικοδομητικός ρόλος". Έχει αποτύχει εντελώς. Από το 2006 το Ισραήλ έχει σταθερά κλιμακώσει την εγκληματικότητα του: επέκταση εποικισμών, ξεκινά έναν εξωφρενική πόλεμο εναντίον του Λιβάνου, καθώς και την επιβολή συλλογικής τιμωρίας στη Γάζα μέσα από το βάναυσο αποκλεισμό της. Παρά την κλιμάκωση αυτή, το Ισραήλ δεν έχει αντιμετωπίσει κατασταλτικά μέτρα - ακριβώς το αντίθετο θα λέγαμε. Τα όπλα και τα 3 δισ. δολάρια σε ετήσιες ενισχύσεις, που οι ΗΠΑ στέλνουν στο Ισραήλ είναι μόνο η αρχή. Καθ 'όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο, το Ισραήλ έχει απολαύσει μια δραματική βελτίωση στις διπλωματικές, πολιτιστικές και εμπορικές σχέσεις του, με μια ποικιλία από άλλους συμμάχους. Για παράδειγμα, το 2007 το Ισραήλ έγινε η πρώτη χώρα εκτός Λατινικής Αμερικής, που υπογράψε μια ελεύθερη-εμπορική συμφωνία με το μπλοκ Mercosur. Κατά τους πρώτους εννέα μήνες του 2008, οι ισραηλινές εξαγωγές προς τον Καναδά αυξήθηκαν 45%. Μια νέα συμφωνία με την ΕΕ πρόκειται να διπλασιάσει τις εξαγωγές του Ισραήλ σε επεξεργασμένα τρόφιμα. Και τον Δεκέμβριο οι ευρωπαίοι υπουργοί "αναβάθμισαν" τη συμφωνία σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ, μια ανταμοιβή που αναζητούσε καιρό η Ιερουσαλήμ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι ηγέτες του Ισραήλ ξεκίνησαν τον τελευταίο αυτό πόλεμο τους: με την πεποίθηση ότι δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα ουσιαστικό κόστος. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μετά από επτά ημέρες πολέμου, ο βασικός δείκτης του Χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ στην πραγματικότητα ανέβηκε στα 10,7%. Όταν τα καρότα δεν λειτουργούν, τα μπαστούνια απαιτούνται.
Το Ισραήλ δεν είναι η Νότια Αφρική.
Φυσικά και δεν είναι. Η σημασία του μοντέλου της Νότιας Αφρικής είναι ότι αποδεικνύει, πως η τακτική του BDS , μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν ασθενέστερα μέτρα (διαμαρτυρίες, αναφορές, ) αποτυγχάνουν.Και υπάρχουν βαθιά οδυνηρές συνθήκες του απαρτχάιντ στις κατεχόμενες περιοχές: οι χρωματικά κωδικοποιημένες ταυτότητες και άδειες μετακίνησης, η ισοπέδωση σπιτιών και η αναγκαστική εκτόπιση, οι δρόμοι όπου επιτρέπονται μόνο έποικοι. Ο Ronnie Kasrils, ένας εξέχων πολιτικός της Νότιας Αφρικής, είπε ότι η αρχιτεκτονική του διαχωρισμού, που είδε στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ήταν "απείρως χειρότερη από το απαρτχάιντ". Αυτό ήταν το 2007, πριν αρχίσει το Ισραήλ τον πλήρους κλίμακας πόλεμο ενάντια στα υπαίθρια φυλακή που είναι Γάζα.
Γιατί να ξεχωρίσω το Ισραήλ, όταν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές χώρες κάνουν τα ίδια πράγματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Το μποϊκοτάζ δεν είναι ένα δόγμα, είναι μια τακτική. Ο λόγος που η στρατηγική αυτή, θα πρέπει να δοκιμαστεί είναι πρακτικός: σε μια χώρα τόσο μικρή, που εξαρτάται από το εμπόριο, θα μπορούσε πραγματικά να λειτουργήσει.
Τα μποϊκοτάζ διαλύει την επικοινωνία, χρειαζόμαστε περισσότερο διάλογο, όχι λιγότερο.
Αυτό θα το απαντήσω με μια προσωπική ιστορία. Για οκτώ χρόνια, τα βιβλία μου εκδίδονταν στο Ισραήλ από ένα εμπορικό οίκο που ονομάζεται Βαβέλ. Αλλά όταν δημοσίευσα το «δόγμα του σοκ», ήθελα να σεβαστώ το μποϊκοτάζ. Με τις συμβουλές των ακτιβιστών του BDS και του υπέροχου συγγραφέα John Berger, ήρθα σε επαφή με ένα μικρό εκδότη που ονομάζεται Andalus. Ο Andalus είναι ένας ακτιβιστής , που συμμετέχει ενεργά στο κίνημα κατά της κατοχής και ο μόνος ισραηλινός εκδότης, αφοσιωμένος αποκλειστικά, στο να μεταφράζει τα αραβικά στα εβραϊκά. Συντάξαμε ένα συμβόλαιο που θα εγγυάται ότι όλα τα έσοδα πηγαίνουν για τη δουλειά του Andalus και όχι σε μένα. Μποϊκοτάρω την ισραηλινή οικονομία, αλλά όχι τους Ισραηλινούς.
Το δικό μας μικρό σχέδιο εκδόσεων, απαιτούσε δεκάδες τηλεφωνήματα, e-mail και μηνύματα, που εκτείνονταν ανάμεσα στο Τελ Αβίβ, τη Ραμάλα, το Παρίσι, το Τορόντο και την πόλη της Γάζας. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: μόλις ξεκινήσει μια στρατηγική μποϊκοτάζ, ο διάλογος μεγαλώνει δραματικά. Το επιχείρημα ότι τα μποϊκοτάζ θα μας αποκόψουν από την μεταξύ μας επικοινωνία, είναι αβάσιμο, καθώς έχουμε στα χέριά μας μια σειρά από μέσα φθηνής τεχνολογίας που μας επιτρέπουν την επαφή. Σχεδιάζουμε και έχουμε τρόπους να μιλάει ο ένας στον άλλον πέρα από τα εθνικά σύνορα. Κανένα μποϊκοτάζ δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Ακριβώς τώρα, ένας υπερήφανος σιωνιστής ετοιμάζεται να υπερηφανευτεί . Νομίζετε ότι δεν ξέρω, πως πολλά από αυτά τα τεχνολογικά ευρήματα, προέρχονται από Ισραηλινούς ηγέτες του κόσμου της τεχνολογίας; Είναι αλήθεια, αλλά δεν προέρχονται όλα. Αρκετές ημέρες μετά την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, ο Richard Ramsey, διευθύνων σύμβουλος των βρετανικών τηλεπικοινωνιών που ειδικεύεται σε υπηρεσίες voice-over-internet, έστειλε ένα email στην ισραηλινή tech εταιρεία MobileMax: "Ως αποτέλεσμα της δράσης της ισραηλινής κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες δεν θα είμαστε πλέον σε θέση να έχουμε οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα με εσάς ή οποιαδήποτε άλλη ισραηλινή εταιρεία. "
Ο Ramsey αναφέρει ότι η απόφαση του δεν ήταν πολιτική, απλά δεν θέλουν να χάσουν πελάτες. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κάποιους από τους πελάτες μας», εξηγεί, «γι 'αυτό ήταν καθαρά εμπορική άμυνα».
Ήταν αυτό το είδος του ψυχρού υπολογισμού των επιχειρήσεων που οδήγησε πολλές εταιρείες να αποχωρήσουν από τη Νότια Αφρική πριν από δύο δεκαετίες. Και αυτό είναι ακριβώς το είδος του υπολογισμού που είναι η πιο ρεαλιστική ελπίδα μας να φέρουμε τη δικαιοσύνη, που τόσο καιρό αρνούνται , στην Παλαιστίνη."
(μετάφραση Sylvia)
Ανάρτηση από: https://omniatv.com
"Αρκετά. Ήρθε η ώρα για μποϊκοτάζ
Ο καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί η αιματηρή κατοχή είναι να στοχευθεί το Ισραήλ με το είδος της κίνησης που έληξε και το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική
Είναι η ώρα. Έχει περάσει ήδη ο καιρός. Η καλύτερη στρατηγική για τον τερματισμό της όλο και πιο αιματηρής κατοχής , είναι να γίνει στόχος το Ισραήλ, ενός είδους παγκόσμιου κινήματος σαν εκείνο, που έβαλε τέλος στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Τον Ιούλιο του 2005 ένας τεράστιος συνασπισμός παλαιστινιακών ομάδων έθεσε τα σχέδια, για να κάνει ακριβώς αυτό. Προσκάλεσαν τις «συνειδήσεις των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ,να επιβάλουν ένα ευρύ μποϊκοτάζ και να εφαρμόσουν πρωτοβουλίες μποϊκοτάζ, εναντίον του Ισραήλ παρόμοιες με εκείνες που εφαρμόστηκαν στη Νότια Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ». Γεννήθηκε έτσι η εκστρατεία Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις - BDS.
Τα κατασταλτικά μέτρα θα αποξενώσουν αντί να πείσουν τους Ισραηλινούς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι ηγέτες του Ισραήλ ξεκίνησαν τον τελευταίο αυτό πόλεμο τους: με την πεποίθηση ότι δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα ουσιαστικό κόστος. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μετά από επτά ημέρες πολέμου, ο βασικός δείκτης του Χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ στην πραγματικότητα ανέβηκε στα 10,7%. Όταν τα καρότα δεν λειτουργούν, τα μπαστούνια απαιτούνται.
Το Ισραήλ δεν είναι η Νότια Αφρική.
Φυσικά και δεν είναι. Η σημασία του μοντέλου της Νότιας Αφρικής είναι ότι αποδεικνύει, πως η τακτική του BDS , μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν ασθενέστερα μέτρα (διαμαρτυρίες, αναφορές, ) αποτυγχάνουν.Και υπάρχουν βαθιά οδυνηρές συνθήκες του απαρτχάιντ στις κατεχόμενες περιοχές: οι χρωματικά κωδικοποιημένες ταυτότητες και άδειες μετακίνησης, η ισοπέδωση σπιτιών και η αναγκαστική εκτόπιση, οι δρόμοι όπου επιτρέπονται μόνο έποικοι. Ο Ronnie Kasrils, ένας εξέχων πολιτικός της Νότιας Αφρικής, είπε ότι η αρχιτεκτονική του διαχωρισμού, που είδε στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ήταν "απείρως χειρότερη από το απαρτχάιντ". Αυτό ήταν το 2007, πριν αρχίσει το Ισραήλ τον πλήρους κλίμακας πόλεμο ενάντια στα υπαίθρια φυλακή που είναι Γάζα.
Γιατί να ξεχωρίσω το Ισραήλ, όταν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές χώρες κάνουν τα ίδια πράγματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Το μποϊκοτάζ δεν είναι ένα δόγμα, είναι μια τακτική. Ο λόγος που η στρατηγική αυτή, θα πρέπει να δοκιμαστεί είναι πρακτικός: σε μια χώρα τόσο μικρή, που εξαρτάται από το εμπόριο, θα μπορούσε πραγματικά να λειτουργήσει.
Τα μποϊκοτάζ διαλύει την επικοινωνία, χρειαζόμαστε περισσότερο διάλογο, όχι λιγότερο.
Αυτό θα το απαντήσω με μια προσωπική ιστορία. Για οκτώ χρόνια, τα βιβλία μου εκδίδονταν στο Ισραήλ από ένα εμπορικό οίκο που ονομάζεται Βαβέλ. Αλλά όταν δημοσίευσα το «δόγμα του σοκ», ήθελα να σεβαστώ το μποϊκοτάζ. Με τις συμβουλές των ακτιβιστών του BDS και του υπέροχου συγγραφέα John Berger, ήρθα σε επαφή με ένα μικρό εκδότη που ονομάζεται Andalus. Ο Andalus είναι ένας ακτιβιστής , που συμμετέχει ενεργά στο κίνημα κατά της κατοχής και ο μόνος ισραηλινός εκδότης, αφοσιωμένος αποκλειστικά, στο να μεταφράζει τα αραβικά στα εβραϊκά. Συντάξαμε ένα συμβόλαιο που θα εγγυάται ότι όλα τα έσοδα πηγαίνουν για τη δουλειά του Andalus και όχι σε μένα. Μποϊκοτάρω την ισραηλινή οικονομία, αλλά όχι τους Ισραηλινούς.
Το δικό μας μικρό σχέδιο εκδόσεων, απαιτούσε δεκάδες τηλεφωνήματα, e-mail και μηνύματα, που εκτείνονταν ανάμεσα στο Τελ Αβίβ, τη Ραμάλα, το Παρίσι, το Τορόντο και την πόλη της Γάζας. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: μόλις ξεκινήσει μια στρατηγική μποϊκοτάζ, ο διάλογος μεγαλώνει δραματικά. Το επιχείρημα ότι τα μποϊκοτάζ θα μας αποκόψουν από την μεταξύ μας επικοινωνία, είναι αβάσιμο, καθώς έχουμε στα χέριά μας μια σειρά από μέσα φθηνής τεχνολογίας που μας επιτρέπουν την επαφή. Σχεδιάζουμε και έχουμε τρόπους να μιλάει ο ένας στον άλλον πέρα από τα εθνικά σύνορα. Κανένα μποϊκοτάζ δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Ακριβώς τώρα, ένας υπερήφανος σιωνιστής ετοιμάζεται να υπερηφανευτεί . Νομίζετε ότι δεν ξέρω, πως πολλά από αυτά τα τεχνολογικά ευρήματα, προέρχονται από Ισραηλινούς ηγέτες του κόσμου της τεχνολογίας; Είναι αλήθεια, αλλά δεν προέρχονται όλα. Αρκετές ημέρες μετά την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, ο Richard Ramsey, διευθύνων σύμβουλος των βρετανικών τηλεπικοινωνιών που ειδικεύεται σε υπηρεσίες voice-over-internet, έστειλε ένα email στην ισραηλινή tech εταιρεία MobileMax: "Ως αποτέλεσμα της δράσης της ισραηλινής κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες δεν θα είμαστε πλέον σε θέση να έχουμε οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα με εσάς ή οποιαδήποτε άλλη ισραηλινή εταιρεία. "
Ο Ramsey αναφέρει ότι η απόφαση του δεν ήταν πολιτική, απλά δεν θέλουν να χάσουν πελάτες. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κάποιους από τους πελάτες μας», εξηγεί, «γι 'αυτό ήταν καθαρά εμπορική άμυνα».
Ήταν αυτό το είδος του ψυχρού υπολογισμού των επιχειρήσεων που οδήγησε πολλές εταιρείες να αποχωρήσουν από τη Νότια Αφρική πριν από δύο δεκαετίες. Και αυτό είναι ακριβώς το είδος του υπολογισμού που είναι η πιο ρεαλιστική ελπίδα μας να φέρουμε τη δικαιοσύνη, που τόσο καιρό αρνούνται , στην Παλαιστίνη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου