Παρακμή: η αφασία των θεσμικά ακομμάτιστων.

Του Χρήστου Γιανναρά

Το είπανε: «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» –το περιβόητο ΕΣΠΑ– γιατί; Η απουσία λογικού ειρμού στον κομματοκρατούμενο δημόσιο βίο γεννάει όλο και ευτελέστερη εκφραστική, πραγματική αγλωσσία. Τι σημαίνει «πλαίσιο αναφοράς», τι πλαισιώνει αυτό το «πλαίσιο» και σε τι αναφέρεται η «αναφορά»; Γιατί είναι «εθνικό» το πλαίσιο – αφορά μήπως στο πανελλήνιο,

προσφέρεται να στηρίξει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες οποιουδήποτε πολίτη; Και κατά τι «στρατηγικό», αφού δεν απηχεί κανέναν επιτελικό σχεδιασμό – όποιος προλάβει βολεύεται, και φυσικά προλαβαίνει ο εγγύτερος στην κομματική πλαισίωση του Πλαισίου Αναφοράς.

Πάντως, το γλωσσικά εξαμβλωματικό ΕΣΠΑ θα καλύψει και την εξαετία 2014 - 2020 κάνοντας ακόμα πιο δυσερμήνευτη την απορία: Πώς είναι δυνατό τα Ταμεία της Ε.Ε. να συνεχίζουν να επιδοτούν στη χώρα μας ένα πολιτικό σύστημα κραυγαλέα και προκλητικά ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο; Αραγε αφήνει αδιάφορους τους Ευρωπαίους εταίρους μας η ελλαδική πολιτική πραγματικότητα ή μήπως και κάπου τους βολεύει; Αποκλείεται να αγνοούν το πώς διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί μας τα ιλιγγιώδη ποσά («πακέτα» και προγράμματα οικονομικής βοήθειας) που μας προσφέρθηκαν, για να μετάσχουμε κι εμείς στη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών-μελών της Ε.Ε.

Πακτωλοί χρημάτων πρωτοφανείς στην ιστορία του λυμφατικού κρατιδίου μας, πλούτος ονειρώδης με σκοπό να επενδυθεί σε υποδομές ανάπτυξης και παραγωγικότητας: Να γίνουν λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, πρωτοποριακές βιομηχανικές μονάδες, ηλεκτροδότηση δημόσια και δημόσια ναυπηγεία (όχι τσιφλίκια της συνδικαλιστικής κακουργίας), σύγχρονα μέσα μεταφοράς, λειτουργικό σύστημα υγείας, μηχανοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών. Και κατά μέγιστο μέρος αυτός ο χαρισμένος, αμύθητος πλούτος πέρασε στα θυλάκια κομματανθρώπων, λωποδυτών με ονοματεπώνυμο. Η ευκαιρία που δόθηκε στον Ελληνισμό να συγκροτήσει κράτος εκσυγχρονισμένο, σεβαστό στον διεθνή στίβο, να βγει από την καθυστέρηση, την κακομοιριά, το ιστορικό περιθώριο, αυτή η ευκαιρία μεταποιήθηκε σε ιδιωτικές βίλες χολιγουντιανές, σκάφη υπερπολυτελή, καταθέσεις στο εξωτερικό των λωποδυτών κομματανθρώπων. Το κοινωνικό χρήμα λαφυραγωγήθηκε, τα κρατικά ταμεία άδειασαν και η χώρα γέμισε Κροίσους απροσμέτρητης επαρχιωτίλας, απληστίας, πρωτογονισμού.

Αποκλείεται να αγνοούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αυτό το δραματικό Βατερλώ μας, την καταστροφή την ασύγκριτα οικτρότερη της Μικρασιατικής. Στη Μικρασία χάθηκαν κοιτίδες του Ελληνισμού πανάρχαιες, χάθηκε η προϋπόθεση γεωστρατηγικής επιβίωσης του Ελληνισμού, που ήταν πάντοτε η πληθυσμική παρουσία του στις δύο όχθες του Αιγαίου και στο ενδιάμεσο αρχιπέλαγος. Με την πρόσφατη δήωση της χώρας και την καταστροφή της από το πράσινο και το γαλάζιο Πασόκ, χάθηκαν οι κυρίως προϋποθέσεις ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού: Η συνέχεια της γλώσσας, η βιωματική - εμπειρική (και όχι ιδεολογική) ιστορική συνείδηση, ο πολιτισμός ως συνέχεια της ιδιαιτερότητας του «τρόπου» (και όχι σαν φολκ-λόρ και ψυχαγωγία).

Αραγε το ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα οδήγησε την Ελλάδα σε τέτοιον παρακμιακό πρωτογονισμό ή η κοινωνική παρακμή προηγήθηκε και καρπός της είναι η σημερινή ντροπή του πολιτικού μας συστήματος; Λογική της κότας και του αβγού, άγονη, ανίκανη να οδηγήσει σε ρεαλιστική αυτογνωσία. Οποιος μπορεί να αξιολογήσει το μέγεθος της συντελεσμένης καταστροφής, απορεί για τη σιωπή, την παρακμιακή παθητικότητα, τουλάχιστον των θεσμικών φορέων που δεν ελέγχονται από την κομματοκρατία. Το «σώμα» (υποτίθεται) των Ελλήνων Επισκόπων, η Ακαδημία Αθηνών, κάποιες επιστημονικές εταιρείες με κύρος και αξιοπιστία, προσωπικότητες του απόδημου Ελληνισμού με κύρος διεθνές. Και το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να βγουν κάποιοι τέτοιοι φορείς και να κάνουν δηλώσεις, καταγγελίες, να ηθικολογήσουν, να φλυαρούν γενικόλογα ευχολόγια. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουν άλλη γλώσσα, με λογική άλλη από αυτήν των «βελτιώσεων» του αδιεξόδου, να παίξουν σε γήπεδο άλλο από αυτό του πρασινογάλαζου αμοραλισμού και του «αριστερού» μηδενιστικού ατομοκεντρισμού.

Τα χρονικά περιθώρια μοιάζουν στενά ασφυκτικά, το διαπυημένο πολιτικό σύστημα εκκρίνει θανατηφόρα τοξικά στο κοινωνικό σώμα, καθημερινά. Θάνατο, αλογία, βασανισμό. Αυτόν τον καιρό κρίνεται το ζωτικότερο, ίσως, μέτρο για την ύπαρξη λειτουργικού κράτους: το σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων του Δημοσίου – το απαιτούν οι δανειστές μας, γιατί με το σημερινό μπάχαλο ούτε η τοκογλυφία και η ληστρική φορολόγηση είναι δυνατό να τελεσφορήσουν. Το πελατειακό κράτος της πρασινογάλαζης ατιμίας βασίστηκε στην άρνηση να πιστοποιηθεί η διαφορά του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον τεμπέλη φυγόπονο, του τίμιου από τον χρηματιζόμενο, του ευγενικού από τον βάναυσο στην υπαλλική του συμπεριφορά.

Και τώρα, οι ίδιοι αυτοί που για σαράντα χρόνια ισοπέδωσαν και απαξίωσαν τους δημόσιους λειτουργούς, οι ίδιοι αυτοί θέλουν να επιβάλουν «αξιοκρατία», πειθαρχικό και ποιοτικό έλεγχο της δημοσιοϋπαλληλίας. Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης πολίτης μπορεί να τους εμπιστευτεί, να δεχθεί τον κατ’ επάγγελμα παραχαράκτη ως εγγυητή της γνησιότητας; Οταν βλέπει ο πολίτης με ποια ποιοτική αξιολόγηση επιλέγονται οι υπουργοί της κυβέρνησης –ονόματα που και μόνο το άκουσμά τους προκαλεί θυμηδία ή οίκτο– πώς να εμπιστευθεί, ότι αυτό το τραγελαφικό συνονθύλευμα υστερόβουλων σπιθαμιαίων που δεν πιστεύουν σε καμιά ποιότητα ή αριστεία, θα επιβάλει ποιοτικές διαβαθμίσεις και αξιολογήσεις των λειτουργών του κράτους;

Εχει τεράστια σημασία και δυναμική να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών που συνειδητοποιούν ότι από τον εφιάλτη της καταστροφής και του χάους είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να μας βγάλει το ίδιο πολιτικό προσωπικό, τα ίδια κόμματα που μας βύθισαν στην καταστροφή και στο χάος. Ούτε μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο (κόμμα, σχήμα, πρόγραμμα) μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που για τη δική του διαιώνιση έχει δημιουργήσει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Το καινούργιο θα γεννηθεί από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης, τον πνιγμό της ανάγκης για το καινούργιο. Από συνταγές, ιδεοληψίες και ηθικές προστακτικές δεν γεννιέται το καινούργιο, προκύπτουν μόνο καλές προθέσεις ανέφικτων «βελτιώσεων».

Να πληθύνουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, με κίνητρο την ανάγκη να κοινωνούνται τα καίρια και ουσιώδη.

Πηγή:  kathimerini.gr
προεδρική δημοκρατία