Είναι δυνατόν να έχει τόση άγνοια για τον Μεσαίωνα; Μήπως να εκσυγχρονίσει τα διαβάσματά του; «Αγροτική εργασία και ταξίδια για προσκύνημα, ρεαλισμός και φαντασία. Αυτοί ήταν οι δύο πόλοι της Μεσαιωνικής ζωής, μέσα στους οποίους ο άνθρωπος εξελίσσεται χωρίς την παραμικρή δυσκολία, ενώνοντας τον ένα με τον άλλο και περνώντας απ’ τον ένα στον άλλο με μία ευκολία που ποτέ δεν θα ξανάβρισκε στη συνέχεια. Απ’ το σύνολο προκύπτει μία εμπιστοσύνη στη ζωή, μία χαρά του να ζεις, της οποίας η αντίστοιχη δεν βρίσκεται σε κανένα άλλο πολιτισμό: εκείνο το είδος μοιρολατρίας που βαραίνει πάνω στον αρχαίο κόσμο, εκείνος ο φόβος του πεπρωμένου, θεός αμείλικτος στον οποίο οι ίδιοι οι θεοί είναι υποταγμένοι, ο Μεσαιωνικός κόσμος τον αγνόησε εντελώς. Μπορούμε να του αποδώσουμε τον στίχο του Λατίνου ποιητή: “…metus omnes ci inexorabile Fatum/subjecit pedibus” (…κάθε φόβο και την αδυσώπητη μοίρα/τσάκισε με τα πόδια [σου]). Στη φιλοσοφία του, στην αρχιτεκτονική του, στον τρόπο [της] ζωής του, παντού αστράφτει η χαρά του να υπάρχεις.» Régine Pernoud, Lumière du Moyen Âge . Αλλα τον διαψεύδει ακόμη και ο ...Μαρξ: Στο πρώτο κεφάλαιο του Μανιφέστου γράφει: «….η αστική τάξη έπνιξε μέσα στο παγωμένο νερό του εγωιστικού υπολογισμού την ιερή ανατριχίλα της θρησκευτικής έκστασης, του ιπποτικού ενθουσιασμού…»
Τέλος πάντων, οι μύθοι για το ''σκληρό μεσαίωνα'' εδώ http://theodotus.blogspot.com/2014/07/blog-post_19.html
1 σχόλιο:
Είναι δυνατόν να έχει τόση άγνοια για τον Μεσαίωνα; Μήπως να εκσυγχρονίσει τα διαβάσματά του; «Αγροτική εργασία και ταξίδια για προσκύνημα, ρεαλισμός και φαντασία. Αυτοί ήταν οι δύο πόλοι της Μεσαιωνικής ζωής, μέσα στους οποίους ο άνθρωπος εξελίσσεται χωρίς την παραμικρή δυσκολία, ενώνοντας τον ένα με τον άλλο και περνώντας απ’ τον ένα στον άλλο με μία ευκολία που ποτέ δεν θα ξανάβρισκε στη συνέχεια. Απ’ το σύνολο προκύπτει μία εμπιστοσύνη στη ζωή, μία χαρά του να ζεις, της οποίας η αντίστοιχη δεν βρίσκεται σε κανένα άλλο πολιτισμό: εκείνο το είδος μοιρολατρίας που βαραίνει πάνω στον αρχαίο κόσμο, εκείνος ο φόβος του πεπρωμένου, θεός αμείλικτος στον οποίο οι ίδιοι οι θεοί είναι υποταγμένοι, ο Μεσαιωνικός κόσμος τον αγνόησε εντελώς. Μπορούμε να του αποδώσουμε τον στίχο του Λατίνου ποιητή: “…metus omnes ci inexorabile Fatum/subjecit pedibus” (…κάθε φόβο και την αδυσώπητη μοίρα/τσάκισε με τα πόδια [σου]). Στη φιλοσοφία του, στην αρχιτεκτονική του, στον τρόπο [της] ζωής του, παντού αστράφτει η χαρά του να υπάρχεις.» Régine Pernoud, Lumière du Moyen Âge . Αλλα τον διαψεύδει ακόμη και ο ...Μαρξ: Στο πρώτο κεφάλαιο του Μανιφέστου γράφει: «….η αστική τάξη έπνιξε μέσα στο παγωμένο νερό του εγωιστικού υπολογισμού την ιερή ανατριχίλα της θρησκευτικής έκστασης, του ιπποτικού ενθουσιασμού…»
Τέλος πάντων, οι μύθοι για το ''σκληρό μεσαίωνα'' εδώ http://theodotus.blogspot.com/2014/07/blog-post_19.html
Δημοσίευση σχολίου