Μέ τήν γνώση τού καλού καί τού κακού φτιάχνουμε τόν κόσμο μας, τόν πολιτισμό μας, τήν ιστορία μας. Μέ τό γνωμικό μας θέλημα. Μέ τήν γνώμη ο άνθρωπος είναι τό μέτρο τών πάντων. Η γνώμη είναι μιά ψευδοκαθολικότης, εγκατεστημένη στά φαινόμενα, στή γλώσσα, στή βούληση γιά δύναμη καί δόξα, καί όπως έχει αποκαλυφθεί σήμερα έχει σάν κέντρο της το ΕΓΩ καί σάν περιφέρεια την προσωπικότητα. Επειδή στηρίζεται στήν γνώση τού καλού καί τού κακού έχει τήν ανάγκη τής αρνήσεως γιά να υπάρξει. Και η γνώμη και τό εγώ. Οι αναζητητές νοήματος τού συγχρόνου πολιτισμού έπαψαν πλέον νά αναζητούν την αρχή τού καλού στό αγαθό καί αναζητούν πλέον τίς αιτίες τού κακού, μεταμορφώνοντας και εκλογικεύοντας τό κακό, εισάγοντάς το στή σύγχρονη ανθρωπολογική διαλεκτική η οποία σάν σύνθεση καί σάν ένωση τών αντιθέτων λύνει τά ιστορικά μας προβλήματα.
Έτσι λοιπόν η θέση και η αντίθεση στήν διαλεκτική τους τριβή μέσα στό χρόνο δίνουν τόν καρπό τους, τήν σύνθεση, μιά λογική η οποία σάν πνεύμα καθιστά τόν φορέα τής λογικής αυτής ετερότητα. Αυτός είναι ο σύγχρονος οριζόντιος πολιτισμός ο οποίος σάν θέση περιέχει σήμερα τήν επιστήμη καί τήν τεχνολογία.
Ακόμη καλύτερα μάς τα περιγράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής : Κεφάλαια οικονομικά καί θεολογικά Ε, κβ-κγ. :
<< Πηγή τής αμαρτίας είναι η φιλόκοσμη καί φιλοσώματη μελέτη τών λογισμών με τό νού μας. Εκεί δηλ. όπου γεννιέται ο κόσμος ανάλογα με τη σωματική διαμόρφωση πού παρουσιάζει η γνώμη μας σε σχέση με το γράμμα τού νόμου, δηλ. εκεί όπου γεννιέται η διάθεση αγάπης γιά τόν κόσμο καί η φιλήδονη μελέτη τών λογισμών μέσα στό νού. Γιατί μέ όποιο σχετικώς διακείμεθα αυτό μελετούμε και με τό νού μας.
Είναι η κίνηση τού νού πού επιθέτει μορφή στά πάθη καί διαπλάθει τό κάλλος τής ηδονής στήν αίσθηση. Γιατί χωρίς τήν επινοητική δύναμη τού νού γιά τήν διάπλαση τής μορφής δέν προχωρεί καθόλου το πάθος. Είναι η κίνηση τού νού πού μορφοποιεί το πάθος γιά τήν αίσθηση καί προσφέρει με τίς επίνοιες ύλη αρμόδια, κατάλληλη στό πάθος >>.
Δέν είναι βεβαίως ο μοναδικός δρόμος τής ζωής. Υπάρχουν καί οι δύο κάθετοι δρόμοι, τής αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, ο οποίος οδηγεί στήν γνώση, στήν επιστήμη καί στήν αλήθεια.
Καί ο δρόμος τού ενσαρκωμένου Θεού, τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τής Εκκλησίας, ο οποίος ξεκινά από την γνώση τού Θεού : Σύ εί ο Υϊός τού Θεού τού Ζώντος. Οί δύο κάθετοι δρόμοι ή τρόποι ζωής έχουν εγκαταληφθεί από το σύνολο σχεδόν τών ανθρώπων παρότι δέν λυτρώνουν απλώς τόν άνθρωπο, όπως η σύγχρονη θρησκεία τής λογικής, αλλά τόν σώζουν κι από τον θάνατο. Η εκκλησία δέ η οποία έχει καταργήσει τόν θάνατο, δέν σώζει μόνον τήν ψυχή από τόν θάνατο, αλλά τή ζωή ολόκληρη. Περιέργως όμως, οι άνθρωποι λόγω τών γνωστών δαιμόνων πού πιέζουν αφόρητα την ζωή μας, λόγω τής επιθυμίας μας να είμαστε σάν θεοί, ή λόγω τής βουλήσεως γιά δύναμη, προτιμούμε το Νιρβάνα τής λυτρώσεως διά τής λογικής συνθέσεως.
Η γνώση λοιπόν ή η ψευδογνώση αποφασίζουν γιά τή ζωή μας. Τό Βυζάντιο καί ο πολιτισμός του, ο οποίος ταιριάζει τόσο πολύ στήν ψυχοσύνθεσή μας άντεξε τόσο πολύ στήν ιστορία επειδή παρήγαγε γνώση. Σήμερα γνώση παράγεται μόνο στόν δυτικό πολιτισμό καί δυστυχώς γιά ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους δέν προσλαμβάνεται από την παραδοσιακή Ελλάδα.
Καί όμως αυτή η παραδοσιακή Ελλάδα έδειξε τίς απεριόριστες δημιουργικές δυνάμεις της τήν εποχή πού ο διαφωτισμός κατακτούσε τό Ελληνικό πνεύμα. Τόσο πολύ πού η κατάκτησή του απλώθηκε καί στο Άγιον όρος. Αυτός ο διαφωτισμός δημιούργησε τήν σημερινή επίσημη εκκλησία τής Ελλάδος. Διότι η παραδοσιακή εκκλησία αντιστάθηκε με τό γνωστό κίνημα τών Κολλυβάδων, τό οποίο πολεμήθηκε σκληρά από τίς δυνάμεις τού διαφωτισμού, αλλά κατόρθωσε να κεντρωθεί στόν κορμό τού λαού τών Ελλήνων καί να δώσει καρπούς σάν τόν Παπαδιαμάντη, τόν Μωραϊτίδη, τόν Άγιο Νικόδημο τόν Αγιορείτη, τόν Άγιο Κοσμά τόν Αίτωλό, οι οποίοι υπέταξαν τό πνεύμα τού διαφωτισμού καί άφησαν πίσω τους απαράμιλλα έργα ποτισμένα στό πνεύμα μας. Ακόμη καί η γνωστή γενιά τού ’30 πού επέστρεψε στίς ρίζες της στηρίχτηκε στά έργα τους. Καί όμως ο μόχθος τους έμεινε χωρίς συνέχεια, ίσως λόγω τών πολέμων. Πάντως σέ λίγο Ελληνικό πνεύμα δέν θα υφίσταται πλέον.
Καί δυστυχώς στό μεταξύ συνέβη ένα ακόμη πιό τραγικό γεγονός. Η εκκλησία της Ελλάδος λόγω τής αμφιλεγόμενης στάσεώς της απέναντι στήν επιστήμη και στη γνώση, αυτή η εκκλησία τής Κυριακής πού δημιουργήθηκε από τον διαφωτισμό γνώρισε τό σχίσμα λόγω τού ημερολογιακού. Δηλαδή τήν προσαρμογή τού Ιουλιανού ημερολογίου στά νέα δεδομένα πού δημιούργησε λόγω αποκλίσεως από τήν πραγματική περιστροφή της γής γύρω από τον ήλιο. Αυτό τό νέο ημερολόγιο υιοθετήθηκε 350 χρόνια μετά τήν εφαρμογή του στήν ανθρωπότητα γιά πολιτικούς λόγους. Προδίδοντας τήν επιστήμη και τη γνώση, πράγματα έμφυτα στόν άνθρωπο καί οδηγώντας τούς Έλληνες σε αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στήν επιστήμη. Τό μέρος τής εκκλησίας τό οποίο αρνήθηκε έστω καί τήν πολιτική προσέγγιση τής επιστήμης περιέπεσε γρήγορα στά μαύρα σκοτάδια τής αγνωσίας, προσφέροντας ταυτοχρόνως εύκολα αντεπιχειρήματα από μέρους τών διαφωτιστών εναντίον όσων προσπαθούν να σώσουν τήν εκκλησία από τα πλοκάμια τής πολιτικής καί να τήν επαναφέρουν στόν Κύριο.
Άς δούμε με συντομία τα επιστημονικά δεδομένα τής αλλαγής ημερολογίου.
1582 Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Τό Ιουλιανό ημερολόγιο πού είχε υιοθετηθεί από τον Ιούλιο Καίσαρα δέν ήταν απόλυτα σωστό. Βασιζόταν στήν παραδοχή ότι το έτος έχει 365,25 μέρες, ενώ στήν πραγματικότητα ο αριθμός τών ημερών είναι 365,2422. Αυτό τό πρόσθετο ένα τέταρτο τής ημέρας καλύφθηκε με την προσθήκη μίας επιπλέον ημέρας κάθε τέσσερα χρόνια. Έτσι κάθε τέταρτο έτος θα είχε 366 ημέρες (δίσεκτο έτος) καί μέσα σ’ ένα διάστημα τετρακοσίων ετών θα υπήρχαν εκατό δίσεκτα έτη. Στήν πραγματικότητα όμως τό έτος έχει 365,2422 ημέρες καί έτσι κάθε τετρακόσια χρόνια το Ιουλιανό ημερολόγιο προσέθετε τρείς ημέρες περισσότερο από όσο έπρεπε, μέ αποτέλεσμα η εαρινή ισημερία να πέφτει όλο καί νωρίτερα. Τό πρόβλημα αυτό απασχολούσε πολύ την εκκλησία γιατί οι εορτές στηρίζονται στό ημερολόγιο καί άν συνεχιζόταν αυτή η μετατόπιση κάποια στιγμή το Πάσχα θα έπεφτε το χειμώνα καί τα Χριστούγεννα το Φθινόπωρο. Έτσι ο Βαυαρός αστρονόμος Κρίστοφ Κλάβιους επεξεργάστηκε ένα πιό σωστό ημερολόγιο και ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ τό υιοθέτησε. Στίς 4 Οκτωβρίου 1582 προστέθηκαν δέκα ημέρες και η επόμενη μέρα ήταν η 15 Οκτωβρίου. Στό εξής τά έτη πού λήγουν σέ ’00 καί πού δέν διαιρούνται ακριβώς με το 400 δέν θα ήταν δίσεκτα. Μέ τόν τρόπο αυτό υπάρχουν μόνο 97 δίσεκτα σε κάθε 400 έτη. Η καθολική Ευρώπη υιοθέτησε αμέσως το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Τά νέα προτεσταντικά κράτη ήταν πιό απρόθυμα. Προτιμούσαν να διαφωνούν με τόν ήλιο παρά να συμφωνήσουν μέ τον πάπα. Η Μεγάλη Βρετανία υιοθέτησε τό νέο ημερολόγιο μετά από δύο αιώνες, η Ρωσία μετά από τρεισήμισι αιώνες. Isaac Asimov.
Ένα μέρος τής εκκλησίας λοιπόν, μιάς εκκλησίας ήδη διαβρωμένης καί ψεύτικης, αρνείται τόν νεοτερισμό καί χωρίζει με απαιτήσεις αλήθειας. Πώς είναι δυνατόν ο χωρισμός από το ψέμα να είναι αυτομάτως αλήθεια;
Αμέθυστος
Έτσι λοιπόν η θέση και η αντίθεση στήν διαλεκτική τους τριβή μέσα στό χρόνο δίνουν τόν καρπό τους, τήν σύνθεση, μιά λογική η οποία σάν πνεύμα καθιστά τόν φορέα τής λογικής αυτής ετερότητα. Αυτός είναι ο σύγχρονος οριζόντιος πολιτισμός ο οποίος σάν θέση περιέχει σήμερα τήν επιστήμη καί τήν τεχνολογία.
<< Πηγή τής αμαρτίας είναι η φιλόκοσμη καί φιλοσώματη μελέτη τών λογισμών με τό νού μας. Εκεί δηλ. όπου γεννιέται ο κόσμος ανάλογα με τη σωματική διαμόρφωση πού παρουσιάζει η γνώμη μας σε σχέση με το γράμμα τού νόμου, δηλ. εκεί όπου γεννιέται η διάθεση αγάπης γιά τόν κόσμο καί η φιλήδονη μελέτη τών λογισμών μέσα στό νού. Γιατί μέ όποιο σχετικώς διακείμεθα αυτό μελετούμε και με τό νού μας.
Είναι η κίνηση τού νού πού επιθέτει μορφή στά πάθη καί διαπλάθει τό κάλλος τής ηδονής στήν αίσθηση. Γιατί χωρίς τήν επινοητική δύναμη τού νού γιά τήν διάπλαση τής μορφής δέν προχωρεί καθόλου το πάθος. Είναι η κίνηση τού νού πού μορφοποιεί το πάθος γιά τήν αίσθηση καί προσφέρει με τίς επίνοιες ύλη αρμόδια, κατάλληλη στό πάθος >>.
Δέν είναι βεβαίως ο μοναδικός δρόμος τής ζωής. Υπάρχουν καί οι δύο κάθετοι δρόμοι, τής αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, ο οποίος οδηγεί στήν γνώση, στήν επιστήμη καί στήν αλήθεια.
Καί ο δρόμος τού ενσαρκωμένου Θεού, τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τής Εκκλησίας, ο οποίος ξεκινά από την γνώση τού Θεού : Σύ εί ο Υϊός τού Θεού τού Ζώντος. Οί δύο κάθετοι δρόμοι ή τρόποι ζωής έχουν εγκαταληφθεί από το σύνολο σχεδόν τών ανθρώπων παρότι δέν λυτρώνουν απλώς τόν άνθρωπο, όπως η σύγχρονη θρησκεία τής λογικής, αλλά τόν σώζουν κι από τον θάνατο. Η εκκλησία δέ η οποία έχει καταργήσει τόν θάνατο, δέν σώζει μόνον τήν ψυχή από τόν θάνατο, αλλά τή ζωή ολόκληρη. Περιέργως όμως, οι άνθρωποι λόγω τών γνωστών δαιμόνων πού πιέζουν αφόρητα την ζωή μας, λόγω τής επιθυμίας μας να είμαστε σάν θεοί, ή λόγω τής βουλήσεως γιά δύναμη, προτιμούμε το Νιρβάνα τής λυτρώσεως διά τής λογικής συνθέσεως.
Η γνώση λοιπόν ή η ψευδογνώση αποφασίζουν γιά τή ζωή μας. Τό Βυζάντιο καί ο πολιτισμός του, ο οποίος ταιριάζει τόσο πολύ στήν ψυχοσύνθεσή μας άντεξε τόσο πολύ στήν ιστορία επειδή παρήγαγε γνώση. Σήμερα γνώση παράγεται μόνο στόν δυτικό πολιτισμό καί δυστυχώς γιά ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους δέν προσλαμβάνεται από την παραδοσιακή Ελλάδα.
Καί όμως αυτή η παραδοσιακή Ελλάδα έδειξε τίς απεριόριστες δημιουργικές δυνάμεις της τήν εποχή πού ο διαφωτισμός κατακτούσε τό Ελληνικό πνεύμα. Τόσο πολύ πού η κατάκτησή του απλώθηκε καί στο Άγιον όρος. Αυτός ο διαφωτισμός δημιούργησε τήν σημερινή επίσημη εκκλησία τής Ελλάδος. Διότι η παραδοσιακή εκκλησία αντιστάθηκε με τό γνωστό κίνημα τών Κολλυβάδων, τό οποίο πολεμήθηκε σκληρά από τίς δυνάμεις τού διαφωτισμού, αλλά κατόρθωσε να κεντρωθεί στόν κορμό τού λαού τών Ελλήνων καί να δώσει καρπούς σάν τόν Παπαδιαμάντη, τόν Μωραϊτίδη, τόν Άγιο Νικόδημο τόν Αγιορείτη, τόν Άγιο Κοσμά τόν Αίτωλό, οι οποίοι υπέταξαν τό πνεύμα τού διαφωτισμού καί άφησαν πίσω τους απαράμιλλα έργα ποτισμένα στό πνεύμα μας. Ακόμη καί η γνωστή γενιά τού ’30 πού επέστρεψε στίς ρίζες της στηρίχτηκε στά έργα τους. Καί όμως ο μόχθος τους έμεινε χωρίς συνέχεια, ίσως λόγω τών πολέμων. Πάντως σέ λίγο Ελληνικό πνεύμα δέν θα υφίσταται πλέον.
Καί δυστυχώς στό μεταξύ συνέβη ένα ακόμη πιό τραγικό γεγονός. Η εκκλησία της Ελλάδος λόγω τής αμφιλεγόμενης στάσεώς της απέναντι στήν επιστήμη και στη γνώση, αυτή η εκκλησία τής Κυριακής πού δημιουργήθηκε από τον διαφωτισμό γνώρισε τό σχίσμα λόγω τού ημερολογιακού. Δηλαδή τήν προσαρμογή τού Ιουλιανού ημερολογίου στά νέα δεδομένα πού δημιούργησε λόγω αποκλίσεως από τήν πραγματική περιστροφή της γής γύρω από τον ήλιο. Αυτό τό νέο ημερολόγιο υιοθετήθηκε 350 χρόνια μετά τήν εφαρμογή του στήν ανθρωπότητα γιά πολιτικούς λόγους. Προδίδοντας τήν επιστήμη και τη γνώση, πράγματα έμφυτα στόν άνθρωπο καί οδηγώντας τούς Έλληνες σε αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στήν επιστήμη. Τό μέρος τής εκκλησίας τό οποίο αρνήθηκε έστω καί τήν πολιτική προσέγγιση τής επιστήμης περιέπεσε γρήγορα στά μαύρα σκοτάδια τής αγνωσίας, προσφέροντας ταυτοχρόνως εύκολα αντεπιχειρήματα από μέρους τών διαφωτιστών εναντίον όσων προσπαθούν να σώσουν τήν εκκλησία από τα πλοκάμια τής πολιτικής καί να τήν επαναφέρουν στόν Κύριο.
Άς δούμε με συντομία τα επιστημονικά δεδομένα τής αλλαγής ημερολογίου.
1582 Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Τό Ιουλιανό ημερολόγιο πού είχε υιοθετηθεί από τον Ιούλιο Καίσαρα δέν ήταν απόλυτα σωστό. Βασιζόταν στήν παραδοχή ότι το έτος έχει 365,25 μέρες, ενώ στήν πραγματικότητα ο αριθμός τών ημερών είναι 365,2422. Αυτό τό πρόσθετο ένα τέταρτο τής ημέρας καλύφθηκε με την προσθήκη μίας επιπλέον ημέρας κάθε τέσσερα χρόνια. Έτσι κάθε τέταρτο έτος θα είχε 366 ημέρες (δίσεκτο έτος) καί μέσα σ’ ένα διάστημα τετρακοσίων ετών θα υπήρχαν εκατό δίσεκτα έτη. Στήν πραγματικότητα όμως τό έτος έχει 365,2422 ημέρες καί έτσι κάθε τετρακόσια χρόνια το Ιουλιανό ημερολόγιο προσέθετε τρείς ημέρες περισσότερο από όσο έπρεπε, μέ αποτέλεσμα η εαρινή ισημερία να πέφτει όλο καί νωρίτερα. Τό πρόβλημα αυτό απασχολούσε πολύ την εκκλησία γιατί οι εορτές στηρίζονται στό ημερολόγιο καί άν συνεχιζόταν αυτή η μετατόπιση κάποια στιγμή το Πάσχα θα έπεφτε το χειμώνα καί τα Χριστούγεννα το Φθινόπωρο. Έτσι ο Βαυαρός αστρονόμος Κρίστοφ Κλάβιους επεξεργάστηκε ένα πιό σωστό ημερολόγιο και ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ τό υιοθέτησε. Στίς 4 Οκτωβρίου 1582 προστέθηκαν δέκα ημέρες και η επόμενη μέρα ήταν η 15 Οκτωβρίου. Στό εξής τά έτη πού λήγουν σέ ’00 καί πού δέν διαιρούνται ακριβώς με το 400 δέν θα ήταν δίσεκτα. Μέ τόν τρόπο αυτό υπάρχουν μόνο 97 δίσεκτα σε κάθε 400 έτη. Η καθολική Ευρώπη υιοθέτησε αμέσως το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Τά νέα προτεσταντικά κράτη ήταν πιό απρόθυμα. Προτιμούσαν να διαφωνούν με τόν ήλιο παρά να συμφωνήσουν μέ τον πάπα. Η Μεγάλη Βρετανία υιοθέτησε τό νέο ημερολόγιο μετά από δύο αιώνες, η Ρωσία μετά από τρεισήμισι αιώνες. Isaac Asimov.
Ένα μέρος τής εκκλησίας λοιπόν, μιάς εκκλησίας ήδη διαβρωμένης καί ψεύτικης, αρνείται τόν νεοτερισμό καί χωρίζει με απαιτήσεις αλήθειας. Πώς είναι δυνατόν ο χωρισμός από το ψέμα να είναι αυτομάτως αλήθεια;
Αμέθυστος
6 σχόλια:
Προφανώς θα υπάρξει και συνέχεια. Ας την περιμένουμε.
Η διαφορά είναι : Το μέν Ιουλιανό αριθμεί το χρόνο σε 365 ημέρες και 2.500 δεκάκις χιλιοστά της ημέρας, το δε Γρηγοριανό σε 365 ημέρες και 2.422 δεκάκις χιλιοστά της ημέρας.
Δεν είμαι καλός στα Μαθηματικά, αλλά υποθέτω δεν κάνω λάθος. Υπάρχει δηλαδή μια διαφορά 78 δεκάκις χιλιοστών της ημέρας.
Τό Ιουλιανό ημερολόγιο είχε 365 ημέρες. Μπήκε σε ισχύ το 46 π.Χ. Μερικοί μήνες του είχαν 30 ημέρες και μερικοί 31. Κάθε 4 χρόνια υπήρχε μιά πρόσθετη ημέρα επειδή τό έτος έχει στην πραγματικότητα 365 και 1/4 μέρες. Ήταν μιά βελτίωση τού Αιγυπτιακού ημερολογίου. Ο πραγματικός αριθμός τών ημερών είναι 365,2422 ημέρες οι οποίες σε κλασματική μορφή μάς δίνουν 365 97/400 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι κάθε 400 χρόνια θα έπρεπε να υπάρχουν 97 και όχι 100 δίσεκτα έτη. Τό Ιουλιανό ημερολόγιο βρίσκεται στήν πραγματικότητα ακόμη σε ισχύ με τίς μικρές διορθώσεις που αναφέρονται. Καί μήν ξεχνάμε την Αιγυπτιακή του καταγωγή. Αυτά λένε.
"Κάθε 4 χρόνια υπήρχε μιά πρόσθετη ημέρα επειδή τό έτος έχει στην πραγματικότητα 365 και 1/4 μέρες."
Για ποια πραγματικότητα συζητάμε; Για τη σημερινή, όπου η ημέρα έχει 24 ώρες ή για την πραγματικότητα της εποχής του Ιουλίου Καίσαρα;
Αν αναφερόμαστε στα σημερινά δεδομένα, ο ετήσιος χρόνος των 365 ημερών και του 1/4 της ημέρας ισοδυναμεί με 365 ημέρες και 6 ώρες. Οπότε, κάθε 4 χρόνια ο ετήσιος αριθμός των ημερών γίνεται 366 ημέρες κι εδώ μπαίνουν τα δίσεκτα.
Αλλά πέρα από αυτά, τα αριθμητικά, τα μαθηματικά και τα ακριβολογικά, μιας και αναφέρθηκε η αιγυπτιακή καταγωγή της χρονομέτρησης, ας μην ξεχνάμε και την αιγυπτιακής προέλευσης καταγωγή της Ιουδαϊκής θρησκείας, στο ποσοστό που παραμένει καθηλωμένη στον Μωυσή, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ κλπ. Δηλαδή στην μερική αποκάλυψη του Θεού στους προπάτορες και τους προφήτες, πολλοί των οποίων φονεύθηκαν από το ιερατείο για τον έλεγχο που ασκούσαν.
Κάτι αντίστοιχο θα έκανε πιθανότατα και το φαραωνικό ιερατείο, που εγκαταστάθηκε στη συνέχεια στη "γη της επαγγελίας" εμπορευόμενο και εκμεταλλευόμενο το θείο. Αλλά τα θύματα, τότε, ήταν οι δικοί του άνθρωποι.
Σήμερα, το φαραωνικό ιερατείο είναι διάσπαρτο και εφορεύει εφ΄ όλης της οικουμένης, διότι μας είπε, υποτίθεται, την αλήθεια : Σε λάθος χρόνο γιορτάζουμε.
Αλλά ποιά η σημασία όταν, και άν,το Πάσχα πέσει το χειμώνα και τα Χριστούγεννα το φθινόπωρο;
Θα θυμώσει ο Θεός γιατί άλλα εορτάζει η φύση και άλλα ο άνθρωπος; Τη συμφωνία φύσεως και ανθρώπου τη θέλει ο Κύριος. Όταν όμως ο άνθρωπος εμπαίζει και αθετεί τον Θεό τι να την κάνει;
"Υμείς οι ιερείς οι φαυλίζοντες το όνομά μου" ενδιαφέρονται για την ακρίβεια του χρόνου. Την ακρίβεια της πίστης την πέταξαν στα σκουπίδια.
Εμείς οι Ορθόδοξοι μπορεί να γιορτάζουμε σε λάθος χρόνο. Από λάθη είναι γεμάτη η ζωή μας άλλωστε και μακάρι, να είναι αυτό το μόνο μας αμάρτημα. Αλλά, λάθος Θεό δεν λατρεύουμε, όπως οι πιστοί της χρονολογικής ακριβείας.
"Χριστοδουλίδη, σε ψάχνει μια ΎΔΡΑ σε ένα άλλο ιστολόγιο...λες να είναι η Ασφάλεια;"
Μπορεί να είναι η Λερναία, μπορεί όμως και η Μπουμπουλίνα. Θα δείξει.
Αγαπητέ Κυπριανέ οι Εβραίοι με τις Καμπάλες κ.τ.λ. αντικατέστησαν τους προφήτες εξάγοντας απο τα βιβλία τους σοφά συμπεράσματα, ένα είδος κανόνων για τον τρόπο ζωής των Εβραίων, κοντά στην Ελληνική σοφία. Πάντως για να είμαστε ειλικρινείς η τάυτηση επιστήμης και θρησκείας μας ξενίζει λίγο.
Ανώνυμος 13/9/10 11:53 πμ
Αυτή είναι η αλήθεια το Ιουλιανό ημερολόγιο συνεχίζει να βρίσκεται σε ισχύ με μικρές διορθώσεις το έχουμε γράψει και σε ένα σχόλιο, μπορεί το θέμα αυτό να έτυχε εκμεταλλεύσεως πρέπει όμως να μήν ξεχνάμε ποτέ πώς το Ιουλιανό μπήκε σε ισχύ το 46 π.Χ και στηρίζεται στο Αιγυπτιακό ημερολόγιο.
Δημοσίευση σχολίου