του ιερομονάχου Ευθύμιου Τρικαμηνά
Είναι ανάγκη να δημοσιευθοῦν κάποιες σκέψεις, εξ αιτίας της εορτής του Χρυσοστόμου Σμύρνης, την οποία πρόσφατα εθέσπισαν οι Επίσκοποι, κατατάσσοντας στο αγιολόγιο και στα συναξάρια της Εκκλησίας τον εν λόγω εθνομάρτυρα. Ο λόγος λοιπόν που ζητώ την δημοσίευσι των σκέψεών μου είναι ότι σύμφωνα με τα λόγια των αγίων μας «αληθείας ουδέν προτιμώτερον» και «μη προδούς τον Χριστόν προδιδούς την αλήθεια» του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου˙ είναι προδοσία της αληθείας, δηλαδή του ιδίου του Χριστού, το να μην ομιλούμε ευκαίρως ακαίρως δι’ αυτήν την μεγάλη απάτη, η οποία πρόσφατα συνέβη στο καθαρώτερο μέρος της Εκκλησίας, το αγιολόγιό της.
Θα αναφερθώ λοιπόν με τις παρούσες σκέψεις στο βασικό και μοναδικό επιχείρημα των υπασπιστών της αγιοποιήσεως, το οποίο είναι το μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ισχυρίζονται λοιπόν οι αγιοποιήσαντες αυτόν Επίσκοποι και οι παρατρεχάμενοι κληρικοί, οι οποίοι για ευνοϊκούς λόγους επιζητούν την στήριξι της εξουσίας, ότι το μαρτύριο συγχωρεί όλες τις αμαρτίες και ως εκ τούτου, ό,τι και να έκανε ο εν λόγω εθνομάρτυς στην ζωή του είναι διά του μαρτυρίου συγχωρημένο και έτσι μπορεί να είναι άγιος. Και για να γίνουμε κατανοητοί όταν λέγομε αμαρτίες εις την περίπτωσι του Χρυσοστόμου Σμύρνης εννοούμε όχι απλές και καθημερινές θα λέγαμε αμαρτίες, τις οποίες δύναται να διαπράττη ο οιοσδήποτε, αλλά αμαρτίες σε βαθμό προδοσίας και αρνήσεως του Χριστού. Τέτοιες είναι η μασονική του ιδιότης, (ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του μέλος της στοάς Ιωνία), τα αιρετικά του φρονήματα (ήταν τόσα πολλά ώστε μελετώντας κανείς τη ζωή του δεν ευρίσκει τίποτε ορθόδοξο), οι ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές του αντιλήψεις (ήταν αρχαιολάτρις και μύστις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος), οι αντιμοναχικές του αντιλήψεις (ήταν πολέμιος του μοναχισμού σε θεωρητικό επίπεδο), οι δυτικές του αντιλήψεις περί Εκκλησίας, επιστήμης, εκσυγχρονισμού κλπ. (ήταν δυτικομανής και δυτικόπληκτος), η αγάπη στην πατρίδα σε βαθμό παραλογισμού και θυσίας των πάντων (τον ονόμαζαν οι σύγχρονοί του ιστορικοί και βιογράφοι εθνικιστή και πατριδολάτρη) και άλλα πολλά.
Όλα αυτά ισχυρίζονται οι αγιοποιήσαντες αυτόν και οι παρατρεχάμενοι ότι συγχωρούνται δια του μαρτυρίου, διότι αυτό λειτουργεί ως λουτρό βαπτίσματος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από αυτόν τον ισχυρισμό, διότι αυτό που εδέχθη η Εκκλησία υπό αυστηρές προϋποθέσεις, ως βάπτισμα δι’ αίματος, το γενικεύομε και το προσαρμόζομε απροϋπόθετα στον οιονδήποτε και μάλιστα αιρετικό και Μασόνο.
Οι προϋποθέσεις λοιπόν που πρέπει να υπάρχουν δια να δεχθή η Εκκλησία το βάπτισμα του αίματος είναι οι εξής:
1. Στην περίπτωσι των ειδωλολατρών οι οποίοι εφωτίζοντο λόγω της αγαθής των προαιρέσεως, βλέποντας το μαρτύριο των αγίων, ομολογούσαν δημοσίως την πίστι των στον Χριστό και ελάμβανον και αυτοί μαρτυρικό θάνατο.
2. Στην περίπτωσι των βαπτισμένων μεν Χριστιανών, οι οποίοι όμως είχαν αρνηθεί την πίστι των και είχαν αλλαξοπιστήσει, όταν μετανοούσαν, ομολογούσαν στους απίστους την πλάνη των, εσυντάσσοντο δημοσίως (όπως δημοσίως αρνήθηκαν την πίστι των) πάλι με τον Χριστό δια της ομολογίας και ελάμβανον από τους απίστους μαρτυρικό θάνατο.
Και στις δύο λοιπόν αυτές περιπτώσεις που η Εκκλησία εδέχθη το βάπτισμα του αίματος υπάρχουν τα εξής στοιχεία:
α) η μεταμέλεια δια τον πρότερον βίο της πλάνης,
β) η δημοσία ομολογία της πλάνης ενώπιον των απίστων και
γ) η ομολογία και η σύνταξις με τον Χριστό ως αληθινό Θεό.
Από αυτά λοιπόν τα στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν δια να ονομασθή το μαρτύριο βάπτισμα δι’ αίματος, ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν είχε κανένα. Διότι ούτε μεταμέλεια έδειξε δια τον πρότερον βίο του και ειδικά δια τα αιρετικά του φρονήματα και την μασονική του ιδιότητα, ούτε δημόσια ομολογία έκανε ενώπιον των απίστων, όπως μαρτυρούν οι βιογράφοι του, ούτε βεβαίως ομολογία και σύνταξι με τον Χριστό ως αληθινό Θεό, ενώπιον πάλι των απίστων. Και ήταν φυσικό να μην υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, διότι οι Τούρκοι στο πρόσωπο του Χρυσοστόμου Σμύρνης δεν έβλεπαν τον πολέμιο της πίστεώς των, ούτε τον αρνητή των πατρώων θεσμών των, αλλά έβλεπαν τον εχθρό του έθνους των και τον αρχηγό, οργανωτή, καθοδηγητή και εμψυχωτή όλης της αντιστάσεως των Ελλήνων. Όπως λοιπόν ήτο φυσικό ο στρατιωτικός διοικητής των Τούρκων Νουρεντίν τον ονόμασε «εχθρό του έθνους των» και τον παρέδωσε στον λαό να τον τιμωρήση.
Πέραν όμως όλων αυτών των στοιχείων πρέπει να καταθέσωμε και αυτό. Ποτέ η Εκκλησία δεν εδέχθη το μαρτύριο κάποιου ως βάπτισμα δι’ αίματος, αν αυτό δεν εγίνετο αποκλειστικώς και μόνο δια την ορθόδοξο πίστι στον Χριστό. Και λέγομε ορθόδοξο πίστι, διότι ούτε το μαρτύριο των αιρετικών (Παπικών ιεραποστόλων κλπ) εδέχθη η Εκκλησία, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε ως προϋπόθεσις η ορθόδοξος πίστις. Εις την περίπτωσι δε του Χρυσοστόμου Σμύρνης πέραν όλων αυτών, έχομε και το αδιάσειστο στοιχείο, ότι δηλαδή το μαρτύριό του έγινε αποκλειστικώς και μόνο χάριν της πατρίδος. Αυτό μαρτυρούν, αφ’ ενός μεν η όλη ζωή του και οι δραστηριότητές του, αφ’ ετέρου δε οι Τούρκοι οι οποίοι τον εθανάτωσαν και οι βιογράφοι που κατέγραψαν τα γεγονότα. Μελετώντας όλα αυτά δεν μας απομένει η παραμικρά αμφιβολία, ότι δηλαδή ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν εμαρτύρησε υπέρ πίστεως και πατρίδος (όπως τον παρουσιάζουν οι αγιοποιήσαντες και οι παρατρεχάμενοι) αλλά μόνον υπέρ πατρίδος.
Και εις την περίπτωσιν βεβαίως κατά την οποίαν το μαρτύριό του είχε κάποια στοιχεία ομολογιακά δια την πίστι (το αναφέρομε τελείως υποθετικά προς κατανόησι της απάτης) πάλι θα ήταν εθνομάρτυς και όχι ιερομάρτυς και άγιος, διότι όπως προαναφέραμε, δια να λογισθή ως μαρτύριον αίματος, πρέπει να μην εμφιλοχωρή κανένα άλλο στοιχείο, αλλά μόνο η πίστις και η ομολογία στον Χριστό ως αληθινό Θεό.
Πιστή η Εκκλησία σ’ αυτήν την Παράδοσι, του δι’ αίματος δηλαδή μαρτυρίου, δεν προέβη στην αγιοποίησι του Αθανασίου Διάκου, του Παπαφλέσσα, του Ησαΐα Σαλώνων και όλων των εθνομαρτύρων οι οποίοι όντως επολέμησαν υπέρ πίστεως και πατρίδος και επιπλέον δεν ήταν Μασόνοι και αιρετικοί, ούτε αρχαιολάτρες και δυτικόπληκτοι. Ως εκ τούτου γίνεται κατανοητό ότι οι αγιοποίησις αυτή ήτο μασονοκίνητος, οι δε αγιοποιήσαντες αυτόν Επίσκοποι ήταν τα φερέφωνα της Μασονίας και της Νέας Εποχής.
Είναι όμως, άξιον απορίας πως όλοι αυτοί οι Επίσκοποι, οι οποίοι είναι υπέρμαχοι των διαλόγων και της αγάπης, οι οποίοι διακηρύσσουν την δημοκρατία και την ελευθερία στην Εκκλησία, οι οποίοι σκύβουν δουλικά το κεφάλι στους ισχυρούς της γης και σιωπούν εκεί όπου πρέπει να ομιλήσουν με παρρησία, πώς λέγω δεν δέχονται καμμία συζήτησι και διάλογο επί του θέματος αυτής της παρανόμου αγιοποιήσεως; Κατ’ επανάληψι τους το προτείναμε, αλλά αυτοί με την στάσι των κατέδειξαν ότι ανήκουν σε κάποια «εκκλησία» η οποία δεν διαφέρει από τα απολυταρχικά καθεστώτα, τις μασονικές στοές και την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Σ’ αυτή την «εκκλησία των», δια να ανήκης πρέπει να κάνης τυφλή υπακοή και να τους θεωρής ασυζητητί διαδόχους των Αποστόλων και εις τύπον και τόπον Χριστού. Τότε μόνο έχεις προαγωγές, μισθούς και οφφίκια. Κατά τα άλλα ο χορός βαστάει καλά και ο Χρυσόστομος Σμύρνης ευρίσκεται με φωτοστέφανο δίπλα στους μεγάλους φωστήρες της Εκκλησίας και θα τιμηθή και φέτος ως άγιος, ενσυνειδήτως και ασυνειδήτως, μέχρις ότου ξυπνήσει ο φύλακας της πίστεως πιστός λαός, ο οποίος πρέπει να πάρη το φραγγέλιο και να βάλη τάξι στον οίκο του.
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Αμέθυστος
Είναι ανάγκη να δημοσιευθοῦν κάποιες σκέψεις, εξ αιτίας της εορτής του Χρυσοστόμου Σμύρνης, την οποία πρόσφατα εθέσπισαν οι Επίσκοποι, κατατάσσοντας στο αγιολόγιο και στα συναξάρια της Εκκλησίας τον εν λόγω εθνομάρτυρα. Ο λόγος λοιπόν που ζητώ την δημοσίευσι των σκέψεών μου είναι ότι σύμφωνα με τα λόγια των αγίων μας «αληθείας ουδέν προτιμώτερον» και «μη προδούς τον Χριστόν προδιδούς την αλήθεια» του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου˙ είναι προδοσία της αληθείας, δηλαδή του ιδίου του Χριστού, το να μην ομιλούμε ευκαίρως ακαίρως δι’ αυτήν την μεγάλη απάτη, η οποία πρόσφατα συνέβη στο καθαρώτερο μέρος της Εκκλησίας, το αγιολόγιό της.Θα αναφερθώ λοιπόν με τις παρούσες σκέψεις στο βασικό και μοναδικό επιχείρημα των υπασπιστών της αγιοποιήσεως, το οποίο είναι το μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ισχυρίζονται λοιπόν οι αγιοποιήσαντες αυτόν Επίσκοποι και οι παρατρεχάμενοι κληρικοί, οι οποίοι για ευνοϊκούς λόγους επιζητούν την στήριξι της εξουσίας, ότι το μαρτύριο συγχωρεί όλες τις αμαρτίες και ως εκ τούτου, ό,τι και να έκανε ο εν λόγω εθνομάρτυς στην ζωή του είναι διά του μαρτυρίου συγχωρημένο και έτσι μπορεί να είναι άγιος. Και για να γίνουμε κατανοητοί όταν λέγομε αμαρτίες εις την περίπτωσι του Χρυσοστόμου Σμύρνης εννοούμε όχι απλές και καθημερινές θα λέγαμε αμαρτίες, τις οποίες δύναται να διαπράττη ο οιοσδήποτε, αλλά αμαρτίες σε βαθμό προδοσίας και αρνήσεως του Χριστού. Τέτοιες είναι η μασονική του ιδιότης, (ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του μέλος της στοάς Ιωνία), τα αιρετικά του φρονήματα (ήταν τόσα πολλά ώστε μελετώντας κανείς τη ζωή του δεν ευρίσκει τίποτε ορθόδοξο), οι ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές του αντιλήψεις (ήταν αρχαιολάτρις και μύστις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος), οι αντιμοναχικές του αντιλήψεις (ήταν πολέμιος του μοναχισμού σε θεωρητικό επίπεδο), οι δυτικές του αντιλήψεις περί Εκκλησίας, επιστήμης, εκσυγχρονισμού κλπ. (ήταν δυτικομανής και δυτικόπληκτος), η αγάπη στην πατρίδα σε βαθμό παραλογισμού και θυσίας των πάντων (τον ονόμαζαν οι σύγχρονοί του ιστορικοί και βιογράφοι εθνικιστή και πατριδολάτρη) και άλλα πολλά.
Όλα αυτά ισχυρίζονται οι αγιοποιήσαντες αυτόν και οι παρατρεχάμενοι ότι συγχωρούνται δια του μαρτυρίου, διότι αυτό λειτουργεί ως λουτρό βαπτίσματος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από αυτόν τον ισχυρισμό, διότι αυτό που εδέχθη η Εκκλησία υπό αυστηρές προϋποθέσεις, ως βάπτισμα δι’ αίματος, το γενικεύομε και το προσαρμόζομε απροϋπόθετα στον οιονδήποτε και μάλιστα αιρετικό και Μασόνο.
Οι προϋποθέσεις λοιπόν που πρέπει να υπάρχουν δια να δεχθή η Εκκλησία το βάπτισμα του αίματος είναι οι εξής:
1. Στην περίπτωσι των ειδωλολατρών οι οποίοι εφωτίζοντο λόγω της αγαθής των προαιρέσεως, βλέποντας το μαρτύριο των αγίων, ομολογούσαν δημοσίως την πίστι των στον Χριστό και ελάμβανον και αυτοί μαρτυρικό θάνατο.
2. Στην περίπτωσι των βαπτισμένων μεν Χριστιανών, οι οποίοι όμως είχαν αρνηθεί την πίστι των και είχαν αλλαξοπιστήσει, όταν μετανοούσαν, ομολογούσαν στους απίστους την πλάνη των, εσυντάσσοντο δημοσίως (όπως δημοσίως αρνήθηκαν την πίστι των) πάλι με τον Χριστό δια της ομολογίας και ελάμβανον από τους απίστους μαρτυρικό θάνατο.
Και στις δύο λοιπόν αυτές περιπτώσεις που η Εκκλησία εδέχθη το βάπτισμα του αίματος υπάρχουν τα εξής στοιχεία:
α) η μεταμέλεια δια τον πρότερον βίο της πλάνης,
β) η δημοσία ομολογία της πλάνης ενώπιον των απίστων και
γ) η ομολογία και η σύνταξις με τον Χριστό ως αληθινό Θεό.
Από αυτά λοιπόν τα στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν δια να ονομασθή το μαρτύριο βάπτισμα δι’ αίματος, ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν είχε κανένα. Διότι ούτε μεταμέλεια έδειξε δια τον πρότερον βίο του και ειδικά δια τα αιρετικά του φρονήματα και την μασονική του ιδιότητα, ούτε δημόσια ομολογία έκανε ενώπιον των απίστων, όπως μαρτυρούν οι βιογράφοι του, ούτε βεβαίως ομολογία και σύνταξι με τον Χριστό ως αληθινό Θεό, ενώπιον πάλι των απίστων. Και ήταν φυσικό να μην υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, διότι οι Τούρκοι στο πρόσωπο του Χρυσοστόμου Σμύρνης δεν έβλεπαν τον πολέμιο της πίστεώς των, ούτε τον αρνητή των πατρώων θεσμών των, αλλά έβλεπαν τον εχθρό του έθνους των και τον αρχηγό, οργανωτή, καθοδηγητή και εμψυχωτή όλης της αντιστάσεως των Ελλήνων. Όπως λοιπόν ήτο φυσικό ο στρατιωτικός διοικητής των Τούρκων Νουρεντίν τον ονόμασε «εχθρό του έθνους των» και τον παρέδωσε στον λαό να τον τιμωρήση.
Πέραν όμως όλων αυτών των στοιχείων πρέπει να καταθέσωμε και αυτό. Ποτέ η Εκκλησία δεν εδέχθη το μαρτύριο κάποιου ως βάπτισμα δι’ αίματος, αν αυτό δεν εγίνετο αποκλειστικώς και μόνο δια την ορθόδοξο πίστι στον Χριστό. Και λέγομε ορθόδοξο πίστι, διότι ούτε το μαρτύριο των αιρετικών (Παπικών ιεραποστόλων κλπ) εδέχθη η Εκκλησία, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε ως προϋπόθεσις η ορθόδοξος πίστις. Εις την περίπτωσι δε του Χρυσοστόμου Σμύρνης πέραν όλων αυτών, έχομε και το αδιάσειστο στοιχείο, ότι δηλαδή το μαρτύριό του έγινε αποκλειστικώς και μόνο χάριν της πατρίδος. Αυτό μαρτυρούν, αφ’ ενός μεν η όλη ζωή του και οι δραστηριότητές του, αφ’ ετέρου δε οι Τούρκοι οι οποίοι τον εθανάτωσαν και οι βιογράφοι που κατέγραψαν τα γεγονότα. Μελετώντας όλα αυτά δεν μας απομένει η παραμικρά αμφιβολία, ότι δηλαδή ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν εμαρτύρησε υπέρ πίστεως και πατρίδος (όπως τον παρουσιάζουν οι αγιοποιήσαντες και οι παρατρεχάμενοι) αλλά μόνον υπέρ πατρίδος.
Και εις την περίπτωσιν βεβαίως κατά την οποίαν το μαρτύριό του είχε κάποια στοιχεία ομολογιακά δια την πίστι (το αναφέρομε τελείως υποθετικά προς κατανόησι της απάτης) πάλι θα ήταν εθνομάρτυς και όχι ιερομάρτυς και άγιος, διότι όπως προαναφέραμε, δια να λογισθή ως μαρτύριον αίματος, πρέπει να μην εμφιλοχωρή κανένα άλλο στοιχείο, αλλά μόνο η πίστις και η ομολογία στον Χριστό ως αληθινό Θεό.
Πιστή η Εκκλησία σ’ αυτήν την Παράδοσι, του δι’ αίματος δηλαδή μαρτυρίου, δεν προέβη στην αγιοποίησι του Αθανασίου Διάκου, του Παπαφλέσσα, του Ησαΐα Σαλώνων και όλων των εθνομαρτύρων οι οποίοι όντως επολέμησαν υπέρ πίστεως και πατρίδος και επιπλέον δεν ήταν Μασόνοι και αιρετικοί, ούτε αρχαιολάτρες και δυτικόπληκτοι. Ως εκ τούτου γίνεται κατανοητό ότι οι αγιοποίησις αυτή ήτο μασονοκίνητος, οι δε αγιοποιήσαντες αυτόν Επίσκοποι ήταν τα φερέφωνα της Μασονίας και της Νέας Εποχής.
Είναι όμως, άξιον απορίας πως όλοι αυτοί οι Επίσκοποι, οι οποίοι είναι υπέρμαχοι των διαλόγων και της αγάπης, οι οποίοι διακηρύσσουν την δημοκρατία και την ελευθερία στην Εκκλησία, οι οποίοι σκύβουν δουλικά το κεφάλι στους ισχυρούς της γης και σιωπούν εκεί όπου πρέπει να ομιλήσουν με παρρησία, πώς λέγω δεν δέχονται καμμία συζήτησι και διάλογο επί του θέματος αυτής της παρανόμου αγιοποιήσεως; Κατ’ επανάληψι τους το προτείναμε, αλλά αυτοί με την στάσι των κατέδειξαν ότι ανήκουν σε κάποια «εκκλησία» η οποία δεν διαφέρει από τα απολυταρχικά καθεστώτα, τις μασονικές στοές και την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Σ’ αυτή την «εκκλησία των», δια να ανήκης πρέπει να κάνης τυφλή υπακοή και να τους θεωρής ασυζητητί διαδόχους των Αποστόλων και εις τύπον και τόπον Χριστού. Τότε μόνο έχεις προαγωγές, μισθούς και οφφίκια. Κατά τα άλλα ο χορός βαστάει καλά και ο Χρυσόστομος Σμύρνης ευρίσκεται με φωτοστέφανο δίπλα στους μεγάλους φωστήρες της Εκκλησίας και θα τιμηθή και φέτος ως άγιος, ενσυνειδήτως και ασυνειδήτως, μέχρις ότου ξυπνήσει ο φύλακας της πίστεως πιστός λαός, ο οποίος πρέπει να πάρη το φραγγέλιο και να βάλη τάξι στον οίκο του.
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου