ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ --- ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Τό πρωτείο τού πάπα δέν αφορά τήν ενότητα τών εκκλησιών αλλά ενέχει θέση δόγματος καί γι' αυτό το λόγο οι Ρωμαιοκαθολικοί επινόησαν τό αλάθητο. Αυτό βεβαιώνεται καί από τόν ίδιο τόν Ακινάτη, τόν προφήτη τού Φιλιόκβε, στό βιβλίο του κατά τών Γραικών, τό οποίο ξεγυμνώνει ο Κάλλιστος Αγγελικούδης, τήν κριτική τού οποίου έχουμε μεταφέρει στή νεοελληνική. Στίς τελευταίες παραγράφους τού κειμένου, στήν 588, διαβάζουμε:

Ο Ακινάτης ανακατεύει τα φυσικά με τα προσωπικά στήν Αγία Τριάδα καί συνθέτει καί από τα δύο μιάν υπερβάλλουσα διακήρυξη: ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ. Καί δέν κατανοεί διότι είναι διαφορετική η διάνοια τών φυσικών καί άλλου είδους τών προσωπικών. Όταν λέγεται λοιπόν «ουδείς οίδε τόν Υϊόν ειμή ο Πατήρ» (Ματθ. Ια 27), η γνώση είναι φυσική καί είναι κοινά τα φυσικά (ιδιώματα) τής τρισυπόστατης θεότητας. Διότι μία η φύσις τών Τριών, μιά δύναμις, μιά ενέργεια. Γιαυτό είναι φυσικό ότι και ο Υϊός γνωρίζει τόν εαυτό Του καί το Πνεύμα τό Άγιο γνωρίζει τόν Υϊό, με τον τρόπο πού τόν γνωρίζει καί ο Πατέρας. Έτσι τήν γνώση ακολουθούν τό αγαθό, τό σοφό, τό δίκαιο, τό προνοητικό, δηλ. τα διάφορα άλλα φυσικά και ουσιώδη τής θεότητας στήν Τριάδα. Γιατί άν πείς αγαθό τόν Πατέρα, το μαρτυράς αυτό καί γιά τά δύο άλλα πρόσωπα, άν πείς σοφό τόν Υϊό, λές και τόν Πατέρα καί τό Πνεύμα κτλ. Ό,τι κι άν πείς λοιπόν από τα φυσικά γιά τό ένα πρόσωπο, είναι καί τών δύο άλλων προσώπων, διότι είναι μία καί απλή η θεία ουσία καί έχει απαραιτήτως ενωμένα όσα λέγονται μέ φυσικό τρόπο γι αυτήν.

(Εδώ ανήκουν οι άκτιστες ενέργειες πού προσφέρουν τήν θέωση, τήν αρχή, τήν βάση, τό ξεκίνημα τής χριστιανικής ζωής, η οποία ολοκληρώνεται με τήν ένωσή μας μέ τήν υπόσταση τού Κυρίου, μέ τήν μόρφωση μέσα μας Χριστού, καί η οποία ένωση δέν είναι πλέον θέωση, όπως λανθασμένα πιστεύεται σάν ο σκοπός τής χριστιανικής ζωής ενώ είναι τό ξεκίνημά της, αλλά ΥΪΟΘΕΣΙΑ).

Yπάρχει όμως αναγκαστικά διάκριση στά θεία πρόσωπα, γιατί οι ιδιότητές τους δέν μεταπίπτουν ούτε εναλλάσσονται, το οποίο θά ήταν αρχή συγχύσεως στήν Αγία Τριάδα.

Πώς θά είναι κυρίως ιδιότητα, υπόσταση, αυτό πού είναι με ένα άλλο κοινό; Κατά κανένα τρόπο... Επομένως δεν προβάλλει καί ο Υϊός το Πνεύμα για να μην αναιρεθεί η ιδιότητα μαζί μέ τήν μοναδικότητά της καί γίνει κοινό γνώρισμα καί γίνει Φύσις!

«ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ (ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΝΑΣΘΑΙ)». (Ισχυρίζεται ξανά ο Ακινάτης)
Ολόκληρη η θεολογία τού Ζηζιούλα καί τού Γιανναρά.

Άν είναι μέν τό είναι τού Θεού ένα καί απλό, αυτά δέ πού μπορεί ο Θεός πολλά καί ποικίλα, διαφέρει στά θεία καί κατά πολύ μάλιστα τό είναι καί τό δύνασθαι, απαντά ο Αγγελικούδης. ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΟΔΥΝΑΜΟΣ Ο ΘΕΟΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ Σ’ΑΥΤΟΝ ΑΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ.

«Γιατί είναι μία αρχή τού πνεύματος ο Πατήρ καί ο Υϊός; Λόγω τής ενότητας τής θείας δύναμης». Αυτά λέγει ο Ακινάτης και δεν κατανοεί ότι η ενότης αυτή αφορά καί τό Άγιο Πνεύμα, διότι μία η ουσία καί η δύναμη καί η ενέργεια στά θεία πρόσωπα.

«Προάγουν, λέει ο Ακινάτης, με μιάν πρόοδο ο Πατήρ καί ο Υϊός και το Πνεύμα τό Άγιο, όπως είναι ακριβώς καί μία αρχή τα τρία πρόσωπα τής κτίσης καί προάγουν μία ενέργεια τήν κτίση»

Καί υποβιβάζει, ο μέγας ψεύτης, σέ κτίσμα, τό Πνεύμα τό Άγιο.

Γιατί όσα ποιεί ο Πατέρας και ο Υϊός δέν τα ποιούν κατά την ιδιότητα αλλά σύμφωνα μέ τήν φυσική ενέργεια. Καί τά προϊόντα (πού προέρχονται) με τόν φυσικό λόγο από τόν θεό καί είναι υποστάσεις, είναι κτίσματα, όπως ακριβώς κι αυτά πού προέρχονται κατά τήν ιδιότητα τού θεού καί είναι υποστάσεις, είναι άκτιστα!

Κατά τούς πατέρες υπάρχουν Φύση καί πρόσωπα στήν ζωοποιό Τριάδα καί επομένως είναι αναγκαστικά και Φυσικά καί προσωπικά τα πρόσωπα!

Καί έτσι περιλαμβάνονται καί στό σύμβολο τής Πίστεως και μνημονεύουν στα μεν προσωπικά τον πατέρα μόνον, διδάσκοντας πως είναι αυτός αρχή και αίτιο του Υιού και του Πνεύματος, περιλαμβάνουν δε στα φυσικά τον Υιό και το πνεύμα μαζί με τον πατέρα, κηρύσσοντας τοιουτοτρόπως ένα το κράτος της Τριάδος, μια δόξα, μια βασιλεία και κυριότητα και μ’αυτά και μιαν ουσία!

Παράγραφος 605! Για να στηρίξη δε ο Ακινάτης τα ψέματα και τις ανοησίες και τις αιρέσεις του, λέγοντας κτίσμα το Άγιο Πνεύμα, καταλήγει με το υπέρτατο Επιχείρημα.

«καί στο να προστεθή αυτό, το και εκ του Υϊού δηλαδή, ήταν αρκετή η εξουσία του αρχιερέως της Ρώμης»

               Ύπαγε οπίσω μας Σατανά!

Έτσι λοιπόν σιγά-σιγά οι ενωμένες εκκλησίες θα αποτελέσουν την παγκόσμια εκκλησία του Σατανά!

Πρέπει να θυμόμαστε από την Ιστορία, πως οι Βυζαντινοί λιντσάριζαν τους αιρετικούς, διότι δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη. Είναι κατειλημμένοι από τον εωσφόρο.

Αμέθυστος.