ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ - Ο ΜΕΓΑΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ.

Η πρόθεση μας είναι να ερευνήσουμε με συντομία την σχέση της θεολογίας του Ζηζιούλα με την Πατερική και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την επιμονή με την οποία διεκδικεί το δικαίωμα στον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας κάτι που είχε δοθεί στους Καππαδόκες Πατέρες.

Στο Αγγλικό του βιβλίο, Communion and otherness, βρίσκεται η εκσυγχρονιστική του προσπάθεια, η οποία εντοπίζεται στην απελευθέρωση των προσώπων της Αγίας Τριάδος από την Φύση ή ουσία Τής. Πιστός στον σύγχρονο κόσμο σημαία του οποίου είναι η απελευθέρωση και η επανάσταση θα διαλύσει την Αγία Τριάδα δημιουργώντας το κίνημα της Νεο-Ορθοδοξίας.

Σ.163 του κειμένου του : «Το φιλοσοφικό σκάνδαλο της Τριάδος μπορεί να λυθεί ή να γίνει αποδεκτό μόνον εάν η ουσία δώσει την θέση της στο πρόσωπο σαν την αιτιώδη αρχή στην οντολογία»

Σ.158 « Στην ανθρώπινη ύπαρξη, η φύσης προηγείται του προσώπου. Όταν ο Γιάννης ή ο Γιώργος γεννιούνται, η μία ανθρώπινη φύσης προηγείται αυτών. Αυτοί αντιπροσωπεύουν απλώς και ενσαρκώνουν μόνον μέρος της ανθρωπίνου φύσεως. Μέσω της ανθρώπινης αναπαραγωγής η ανθρωπότης είναι χωρισμένη και κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δέν μπορεί να πεί πώς είναι φορέας του συνόλου της ανθρώπινης φύσεως. Για αυτό ο θάνατος ενός προσώπου δέν φέρνει αυτομάτως και τον θάνατο των υπολοίπων. Λόγω αυτού του γεγονότος κάθε ανθρώπινο πρόσωπο μπορεί να εκληφθεί σαν ένα άτομο, δηλ. σαν μια ανεξάρτητη οντολογικά οντότητα από άλλες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ενότης ανάμεσα στις ανθρώπινες υπάρξεις δέν ταυτίζεται οντολογικά με τις διαφορές τους ή με την πολλαπλότητα τους. Το ένα και τα πολλά δέν συμπίπτουν. Λόγο δέ αυτής της υπαρξιακής δυσκολίας είναι λογικός δύσκολο να πούμε ένα και πολλά με την ίδια αναπνοή»

Φυσικά είναι δύσκολο να πεισθεί πώς με την φαινομενολογία δέν μπορούμε να θεολογήσουμε. Η ανθρώπινη φύσις, δέν είναι πλέον η νοητή φύσις η οποία ανεκαλύφθη με τον δεύτερο πλού. Η οποία έδινε την καθολικότητα. Σήμερα η ανθρώπινη φύσις είναι ποσότητα. Δεν είναι η ανακαίνιση του κατεικόνα και καθομοίωση. Είναι η πεπτωκυία φύσις η οποία για να λυτρωθεί πρέπει να χωρέσει σε κάποια εικόνα όπως π.χ στην εικόνα των εσχάτων που είναι η θεία Ευχαριστία.

«Τώρα εάν αντιπαραθέσουμε όλο αυτό με την ύπαρξη του θεού, βλέπουμε αμέσως πώς αυτή η υπαρξιακή λογική δυσκολία δέν εφαρμόζεται στο Θεό. Εφόσον ο Θεός εξ’ορισμού δεν έχει Αρχή και ο χώρος και ο χρόνος δεν εισέρχονται στην ύπαρξη του, τα τρία πρόσωπα της Τριάδος δεν διαθέτουν μια προϋπάρχουσα σε αυτά θεία Φύση αλλά συμπίπτουν με αυτή. Η πολλαπλότης στον Θεό δεν εμπλέκει κανέναν χωρισμό της Φύσης του και της Ενέργειας του, όπως συμβαίνει με τον άνθρωπο».

Όπως βλέπουμε ο υπαρξισμός αντέστρεψε την αγαπημένη αναλογία του σχολαστικισμού. Η κλασσική αναλογία δίδασκε ότι σωτηρία είναι να ζούμε αναλόγως του τρόπου της Αγίας Τριάδος.

Η υπαρξιστική αναλογία κατ’αρχάς διδάσκει πώς ο Θεός είναι η λύση των ανθρωπίνων αντιφάσεων και είναι το Apex Mentis του Γερμανικού Μυστικισμού. Είναι ένας ιδανικός Θεός. Ο οποίος σαν πρότυπο θα σώσει και τον άνθρωπο.

Συνεχίζεται.

Αμέθυστος