ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η Βυζαντινή παράδοση τής ορθοδοξίας, συνέχεια τής οποίας υποτίθεται πώς είμαστε, όπως αποκαλύπτεται στό έργο τού Ν.Καβάσιλα, στήν εποχή ήδη τού Καβάσιλα, είχε να αντιμετωπίσει στό εσωτερικό της τόν εχθρό τής χριστιανικής ζωής, τόν κληρικαλισμό. Έναν εχθρό ο οποίος αν έμενε ανεξέλεγκτος θα καταργούσε την ελευθερία της Χριστιανικής ζωής —όπως την κατήργησε σήμερα— καθώς την όρισε ο Κύριος πολλές φορές: «εν τω οίκω του Πατρός μου πολλαί μοναί εισίν», και όπως φαίνεται απο τον λόγο Του: άπειροι αι οδοί του Κυρίου. Και θα την περιόριζε —ο κληρικαλισμός— σε κάτι μονοσήμαντα εύκολο να κυριαρχηθεί και να περιέλθει στην εξουσία του. Όπως συνέβη ακριβώς σήμερα. Διότι λείπουν τραγικά οι Πατέρες και οι παλαιοί αλλά και σύγχρονοι. Και κατόρθωσε ο κληρικαλισμός να περιορίσει την Εκκλησία στη Θεία Ευχαριστία και την Χριστιανική ζωή σε εφαρμογή θεόσδοτων κανόνων.

Στο ίδιο όμως έργο του Ν.Καβάσιλα «Ερμηνεία της Θ.Λειτουργίας» κάνει την εμφάνιση του στον ορίζοντα και ένας δεύτερος εχθρός της Χριστιανικής ζωής. Ο ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΙΣΜΟΣ. ΔΗΛ. Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. Η οποία κατόρθωσε να πάρει τη θέση της Πατερικής θεολογίας και κατόρθωσε να βάλει το διάβασμα (sola scriptura) και την ερμηνεία, δηλ. την δύναμη του ανθρώπινου νού, στη θέση της άμεσης εμπειρίας της αληθείας και της μεταμορφωτικής χάρης του Κυρίου.

Σήμερα λοιπόν ζούμε σε μια εποχή όπου οι δύο αυτοί εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας έχουν κυριαρχήσει στην Εκκλησία, κρύβοντας την εξολοκλήρου. Οι μέν κληρικαλιστές, σαν τους αρχαίους φαρισαίους παιδεύουν τους πιστούς με τους θεόσδοτους κανόνες τους χωρίς να γνωρίζουν τον σκοπό δηλ. το τέλος της Χριστιανικής ζωής .

Οι δέ ακαδημαϊκοί κατακτούν απευθείας το τέλος χωρίς να έχουν κάν αρχίσει. Δηλ. είναι σωζμένοι χωρίς τον Κύριο, ο οποίος είναι ο Αλφα και ο Ωμέγα, στηριζόμενοι στον λόγο του Κυρίου «Τετέλεσται».

Και έχουν αποκτήσει σήμερα δέ και υπόσταση: την ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και το πρόσωπο.

Η Ρωσική Νεοορθοδοξία, ιδιαιτέρως δια του Σμέμαν, αντιμετωπίζει με θάρρος και τους δύο εχθρούς της Χριστιανικής ζωής. Και τον σχολαστικισμό και τον κληρικαλισμό. Προτείνει όμως δρόμους διαφυγής απο τα προβλήματα και δέν επιστρέφει στην Αγιοπνευματική παράδοση της Εκκλησίας, της Αγιότητος και της ταπεινότητος, της απαντήσεως του ανθρώπου στην κλήση του Θεού. (Καί όχι τού διαλόγου τού ανθρώπου με τό Θεό, όπως από άγνοια διακηρύττει ο π.Λουδοβίκος).

Θα προσπαθήσουμε λοιπόν στη συνέχεια να εκθέσουμε με συντομία τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς η παράδοση μας μέσω του Ν.Καβάσιλα και τις λύσεις που επινοεί ο αγαπητός Σμέμαν.

Μέχρι τότε θα έχουμε ήδη γνωρίσει εάν υπάρχει ακόμη η σπίθα της ζωής στις καρδιές των Ελλήνων, δηλ. το πάθος για την ελευθερία.

Αμέθυστος