Η πολιτική Μέρκελ και το... σκληρό νόμισμα με φόντο τις επί 20ετία συγκρούσεις για οικονομική κυριαρχία με «θύματα» Βρετανούς και Ιταλούς.
του Γεωργίου Π. Μαλούχου
ΤΟ ΒΗΜΑ
Τα φώτα στα κεντρικά κτίρια της Μπούντεσμπανκ στη Φραγκφούρτη σχηματίζουν το σύμβολο του ευρώ, λίγες βραδιές πριν από την επίσημη εισαγωγή του, την Πρωτοχρονιά του 2002. Η γερμανική κεντρική τράπεζα είχε δουλέψει ώστε ο διάδοχος του μάρκου (αριστερά) να... του μοιάζει
Τα φώτα στα κεντρικά κτίρια της Μπούντεσμπανκ στη Φραγκφούρτη σχηματίζουν το σύμβολο του ευρώ, λίγες βραδιές πριν από την επίσημη εισαγωγή του, την Πρωτοχρονιά του 2002. Η γερμανική κεντρική τράπεζα είχε δουλέψει ώστε ο διάδοχος του μάρκου (αριστερά) να... του μοιάζει
Η ΟΞΥΤΑΤΗ αντίδραση του Βερολίνου στις δηλώσεις του κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ουσιαστικά είπε ότι η Γερμανία εξωθεί στην καταστροφή κάποιες χώρες-μέλη της ευρωζώνης, αλλά και η στήριξη που αμέσως έλαβε ο Πρωθυπουργός από τους «Financial Τimes» ή,εμμέσως,από τον Ντομινίκ ΣτροςΚαν έδειξαν ξεκάθαρα ότι το διακύβευμα είναι πλέον πολύ ευρύτερο από την τύχη της Ελλάδας:η Γερμανία επανέρχεται,τώρα από θέση ισχύος, στη μεγάλη μάχη που έχει δώσει άλλες δύο φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια. Την πρώτη, αμέσως μετά την επανένωσή της και την απόφαση για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος,και,τη δεύτερη,την εποχή όπου αυτό το κοινό νόμισμα γινόταν πράξη. Δύο μάχες ενός αιματηρού νομισματικού/οικονομικού πολέμου με πρώτο στόχο την ανέξοδη για τη Βόννη αναστήλωση της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ) εις βάρος όλης της Ευρώπης και,στη συνέχεια,τη δημιουργία και τη διατήρηση ενός εξαιρετικά σκληρού ευρωπαϊκού νομίσματος ως μοχλού της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Oλοι θυμούνται τη μάχη για το «ευρώ των δύο ταχυτήτων». Ηταν μια μάχη πολιτική την οποία η Γερμανία έχασε και αναγκάστηκε να δεχθεί ένα διευρυμένο ευρώ με χώρες των οποίων τη συμμετοχή δεν επιθυμούσε. Μερικά χρόνια πριν, όμως, η Βόννη είχε οδηγήσει όλη την Ευρώπη να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα και την ανοικοδόμηση της πρώην ΛΔΓ. Ηταν η «μάχη της Αγγλίας» των αρχών της δεκαετίας του 1990, που είχε προκαλέσει τεράστιες καταστροφές σε δύο πολύ ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες, τη βρετανική και την ιταλική, ενώ έκανε πλουσίους, όπως άλλωστε και σήμερα, διεθνείς κερδοσκόπους.
Η «Μάχη της Αγγλίας»
Την περίοδο 1992- 1993 ο γερμανικός πόλεμος των επιτοκίων είχε γονατίσει τη βρετανική οικονομία και είχε οδηγήσει την Ιταλία έξω από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προετοιμαζόταν για το κοινό νόμισμα. Οποιος θυμάται αυτήν την ιστορία, της «Μαύρης Τετάρτης», δεν απορεί καθόλου για το πού επιχειρεί σήμερα να μας οδηγήσει το Βερολίνο. Δίπλα του, ομολογημένα πλέον, και οι διεθνείς κερδοσκόποι που εξακολουθούν, ακόμη και τώρα, να «αξιοποιούν» την πολιτική του προς όφελός τους. Ως και ο γερμανός επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτεν Σουλτς είχε προ καιρού καταγγείλει τη χώρα του για αυτό.
«Να το έλεγαν μάρκο»...
Στη μεγάλη κρίση του 1992-1993 η Ευρώπη δεν είχε αποκτήσει ακόμη το κοινό της νόμισμα, αλλά βρισκόταν στο στάδιο του ΕCU. Ξαφνικά, ένα από τα νομίσματα στο τότε «καλάθι» άρχισε να τρίζει. Πρωταγωνιστής, ο Τζορτζ Σόρος. Στο βιβλίο του Ο Soros για τον Soros (εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 1996) θυμάται: «Τον πρώτο υπαινιγμό (σ.σ.: για την κατάρρευση της ιταλικής λιρέτας) τον έκανε ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ Σλέσινγκερ κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας που εκφώνησε σε επίσημη συνεστίαση. Είπε ότι οι επενδυτές σφάλλουν αν νομίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, το ΕCU, συνιστά ένα σταθερό “καλάθι” για όλα τα άλλα νομίσματα. Και η νύξη του αφορούσε κυρίως την ιταλική λιρέτα, η οποία δεν ήταν και πολύ ισχυρή. Οταν ο Σλέσινγκερ τελείωσε την ομιλία του τον ρώτησα αν το ΕCU τού άρεσε ως νόμισμα και εκείνος μού απάντησε ότι τού άρεσε ως ιδέα, μόνο που θα προτιμούσε να έχει άλλο όνομα. Θα προτιμούσε να το έλεγαν μάρκο. Το μήνυμα ήταν σαφές». Υπό την «τεχνική καθοδήγηση» του Σλέσινγκερ η ενωμένη πλέον Γερμανία κατ΄ ουσίαν χρηματοδότησε το έλλειμμα και στη συνέχεια εν μέρει και την αναστήλωση της πρώην ΛΔΓ ώστε τα «βάρη» αυτά να μην περάσουν στο νέο ενιαίο κράτος. Η προσέγγιση ήταν απλή: οι Γερμανοί ανέβασαν απότομα τα επιτόκια και μάζεψαν όλα τα λεφτά στη Γερμανία. Η Βρετανία, που βρισκόταν ήδη σε ύφεση, κυριολεκτικά «στέγνωσε» από ρευστό. Ο Σόρος συνεχίζει: «Πιστέψτε με:εμείς δεν δράσαμε αυτόνομα. Ακολουθήσαμε τις εντολές του κυρίου μας, της Μπούντεσμπανκ... Δεν έχω καμία αμφιβολία για το ποιος ήταν ο αρχηγόςσε εκείνο το νομισματικό κυνήγι. Εξάλλου το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Η ευρωπαϊκή νομισματικήενοποίηση εξακολουθεί να παραμένει απειλή για τη θεσμική ύπαρξη της Μπούντεσμπανκ...» .
Λύκος και πρόβατα
Εκείνη τη στιγμή η Μπούντεσμπανκ, αντί να προστατεύσει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, το ΕRΜ, όπως επέβαλλε ο «ευρωπαϊκός» θεσμικός ρόλος της γύρω από τον οποίον οικοδομήθηκε η νομισματική ένωση, στήριξε το μάρκο αγοράζοντας δολάρια, εξυπηρετώντας, αντίθετα, τον καθαρά «γερμανικό» ρόλο της. Στην ουσία, παίζοντας ένα πολύ επιτυχές «διπλό παιχνίδι», έγινε ο λύκος που φύλασσε τα πρόβατα... Σε μια πράξη απελπισίας η βρετανική κυβέρνηση αύξησε και εκείνη τα επιτόκια κατά δύο μονάδες χωρίς να πετύχει κάτι: οι κερδοσκόποι προχώρησαν σε μαζικές πωλήσεις στερλινών με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του βρετανού υπουργού Οικονομικών και κυρίως την τρομερή υποτίμηση της στερλίνας κατά 11%. Αυτό ήταν το σκληρό τέλος ενός παιγνίου που είχε αρχίσει λίγο νωρίτερα με μια... πρόβα: την επίθεση των κερδοσκόπων κατά τής συγκριτικά ασθενέστερης ιταλικής λιρέτας.
Ο Σόρος, ο οποίος την εποχή όπου η Γερμανία «γονάτισε» πρώτα την ιταλική λιρέτα και στη συνέχεια τη στερλίνα, υπήρξε ο δεύτερος μεγάλος κερδισμένος, συνεχίζει αναφερόμενος στο πώς δούλεψε ο μηχανισμός της γερμανικής κεντρικής τράπεζας: «Η επανένωση της Γερμανίας η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή του ανατολικογερμανικού νομίσματος με το δυτικογερμανικό μάρκο σε υπερβολικά υψηλή τιμή έφερε σε αντίθεση της δύο ρόλους της γερμανικής κεντρικής τράπεζας: τον εσωτερικό συνταγματικό ρόλο της και τον εξωτερικό τού στηρίγματος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, του ΕRΜ. Η Μπούντεσμπανκ ακολούθησε αποφασιστικά μια σφικτή νομισματική πολιτική, σε μια στιγμή κατά την οποία η υπόλοιπη Ευρώπη βρισκόταν βυθισμένη στην ύφεση». Αραγε σήμερα, περίπου είκοσι χρόνια μετά, πόσο διαφορετική είναι η εικόνα;...
ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ:
«Η Γερμανία ρίχνει σε άβυσσο την Ελλάδα»
Τις ημέρες που παιζόταν η διάσωση ή μη της Ελλάδας και λίγο πριν από τη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού μηχανισμού, ο Σόρος είχε αναφέρει:«Η Γερμανία ρίχνει σε άβυσσο την Ελλάδα...Αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά της,θα αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα, με στόχο να αυξήσει τα έσοδά της και αυτό θα την οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, σε ένα “θανατηφόρο σπιράλ θανάτου”»...Ηταν κάτι που μπορούσε με μεγάλη ευκρίνεια να αναγνωρίσει,αφού από την «αγγλική» εμπειρία του το γνώριζε προφανώς πάρα πολύ καλά.
ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ:
Το βασίλειο της Μπούντεσμπανκ
«Ο,τι πλησιέστερο υπάρχει σε έναν βασιλιά ολόκληρης της Ευρώπης σήμεραείναι ο 68χρονος πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ Χέλμουτ Σλέσινγκερ.Δεν είναι όμως όλοι οι υπήκοοί του ευτυχείς με τη βασιλεία του»:η περιγραφή αυτή δημοσιεύτηκε το 1992,τη χρονιά εκείνης της κρίσης και αφορά τον άνθρωπο που καθόρισε όσο ελάχιστοι την κοινή τροχιά δύο κορυφαίων και φαινομενικά άσχετων ιστορικών διεργασιών μεταξύ των ετών 1990 και 1993: της γένεσης του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και της ένωσης των δύο Γερμανιών.Ποιος ήταν ο ρόλος του; Μα ακριβώς το ότι τα γεφύρωσε,χρησιμοποιώντας το πρώτο προς όφελος του δεύτερου.
του Γεωργίου Π. Μαλούχου
ΤΟ ΒΗΜΑ
Τα φώτα στα κεντρικά κτίρια της Μπούντεσμπανκ στη Φραγκφούρτη σχηματίζουν το σύμβολο του ευρώ, λίγες βραδιές πριν από την επίσημη εισαγωγή του, την Πρωτοχρονιά του 2002. Η γερμανική κεντρική τράπεζα είχε δουλέψει ώστε ο διάδοχος του μάρκου (αριστερά) να... του μοιάζει
Η ΟΞΥΤΑΤΗ αντίδραση του Βερολίνου στις δηλώσεις του κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ουσιαστικά είπε ότι η Γερμανία εξωθεί στην καταστροφή κάποιες χώρες-μέλη της ευρωζώνης, αλλά και η στήριξη που αμέσως έλαβε ο Πρωθυπουργός από τους «Financial Τimes» ή,εμμέσως,από τον Ντομινίκ ΣτροςΚαν έδειξαν ξεκάθαρα ότι το διακύβευμα είναι πλέον πολύ ευρύτερο από την τύχη της Ελλάδας:η Γερμανία επανέρχεται,τώρα από θέση ισχύος, στη μεγάλη μάχη που έχει δώσει άλλες δύο φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια. Την πρώτη, αμέσως μετά την επανένωσή της και την απόφαση για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος,και,τη δεύτερη,την εποχή όπου αυτό το κοινό νόμισμα γινόταν πράξη. Δύο μάχες ενός αιματηρού νομισματικού/οικονομικού πολέμου με πρώτο στόχο την ανέξοδη για τη Βόννη αναστήλωση της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ) εις βάρος όλης της Ευρώπης και,στη συνέχεια,τη δημιουργία και τη διατήρηση ενός εξαιρετικά σκληρού ευρωπαϊκού νομίσματος ως μοχλού της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Oλοι θυμούνται τη μάχη για το «ευρώ των δύο ταχυτήτων». Ηταν μια μάχη πολιτική την οποία η Γερμανία έχασε και αναγκάστηκε να δεχθεί ένα διευρυμένο ευρώ με χώρες των οποίων τη συμμετοχή δεν επιθυμούσε. Μερικά χρόνια πριν, όμως, η Βόννη είχε οδηγήσει όλη την Ευρώπη να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα και την ανοικοδόμηση της πρώην ΛΔΓ. Ηταν η «μάχη της Αγγλίας» των αρχών της δεκαετίας του 1990, που είχε προκαλέσει τεράστιες καταστροφές σε δύο πολύ ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες, τη βρετανική και την ιταλική, ενώ έκανε πλουσίους, όπως άλλωστε και σήμερα, διεθνείς κερδοσκόπους.
Η «Μάχη της Αγγλίας»
Την περίοδο 1992- 1993 ο γερμανικός πόλεμος των επιτοκίων είχε γονατίσει τη βρετανική οικονομία και είχε οδηγήσει την Ιταλία έξω από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προετοιμαζόταν για το κοινό νόμισμα. Οποιος θυμάται αυτήν την ιστορία, της «Μαύρης Τετάρτης», δεν απορεί καθόλου για το πού επιχειρεί σήμερα να μας οδηγήσει το Βερολίνο. Δίπλα του, ομολογημένα πλέον, και οι διεθνείς κερδοσκόποι που εξακολουθούν, ακόμη και τώρα, να «αξιοποιούν» την πολιτική του προς όφελός τους. Ως και ο γερμανός επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτεν Σουλτς είχε προ καιρού καταγγείλει τη χώρα του για αυτό.
«Να το έλεγαν μάρκο»...
Στη μεγάλη κρίση του 1992-1993 η Ευρώπη δεν είχε αποκτήσει ακόμη το κοινό της νόμισμα, αλλά βρισκόταν στο στάδιο του ΕCU. Ξαφνικά, ένα από τα νομίσματα στο τότε «καλάθι» άρχισε να τρίζει. Πρωταγωνιστής, ο Τζορτζ Σόρος. Στο βιβλίο του Ο Soros για τον Soros (εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 1996) θυμάται: «Τον πρώτο υπαινιγμό (σ.σ.: για την κατάρρευση της ιταλικής λιρέτας) τον έκανε ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ Σλέσινγκερ κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας που εκφώνησε σε επίσημη συνεστίαση. Είπε ότι οι επενδυτές σφάλλουν αν νομίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, το ΕCU, συνιστά ένα σταθερό “καλάθι” για όλα τα άλλα νομίσματα. Και η νύξη του αφορούσε κυρίως την ιταλική λιρέτα, η οποία δεν ήταν και πολύ ισχυρή. Οταν ο Σλέσινγκερ τελείωσε την ομιλία του τον ρώτησα αν το ΕCU τού άρεσε ως νόμισμα και εκείνος μού απάντησε ότι τού άρεσε ως ιδέα, μόνο που θα προτιμούσε να έχει άλλο όνομα. Θα προτιμούσε να το έλεγαν μάρκο. Το μήνυμα ήταν σαφές». Υπό την «τεχνική καθοδήγηση» του Σλέσινγκερ η ενωμένη πλέον Γερμανία κατ΄ ουσίαν χρηματοδότησε το έλλειμμα και στη συνέχεια εν μέρει και την αναστήλωση της πρώην ΛΔΓ ώστε τα «βάρη» αυτά να μην περάσουν στο νέο ενιαίο κράτος. Η προσέγγιση ήταν απλή: οι Γερμανοί ανέβασαν απότομα τα επιτόκια και μάζεψαν όλα τα λεφτά στη Γερμανία. Η Βρετανία, που βρισκόταν ήδη σε ύφεση, κυριολεκτικά «στέγνωσε» από ρευστό. Ο Σόρος συνεχίζει: «Πιστέψτε με:εμείς δεν δράσαμε αυτόνομα. Ακολουθήσαμε τις εντολές του κυρίου μας, της Μπούντεσμπανκ... Δεν έχω καμία αμφιβολία για το ποιος ήταν ο αρχηγόςσε εκείνο το νομισματικό κυνήγι. Εξάλλου το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Η ευρωπαϊκή νομισματικήενοποίηση εξακολουθεί να παραμένει απειλή για τη θεσμική ύπαρξη της Μπούντεσμπανκ...» .
Λύκος και πρόβατα
Εκείνη τη στιγμή η Μπούντεσμπανκ, αντί να προστατεύσει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, το ΕRΜ, όπως επέβαλλε ο «ευρωπαϊκός» θεσμικός ρόλος της γύρω από τον οποίον οικοδομήθηκε η νομισματική ένωση, στήριξε το μάρκο αγοράζοντας δολάρια, εξυπηρετώντας, αντίθετα, τον καθαρά «γερμανικό» ρόλο της. Στην ουσία, παίζοντας ένα πολύ επιτυχές «διπλό παιχνίδι», έγινε ο λύκος που φύλασσε τα πρόβατα... Σε μια πράξη απελπισίας η βρετανική κυβέρνηση αύξησε και εκείνη τα επιτόκια κατά δύο μονάδες χωρίς να πετύχει κάτι: οι κερδοσκόποι προχώρησαν σε μαζικές πωλήσεις στερλινών με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του βρετανού υπουργού Οικονομικών και κυρίως την τρομερή υποτίμηση της στερλίνας κατά 11%. Αυτό ήταν το σκληρό τέλος ενός παιγνίου που είχε αρχίσει λίγο νωρίτερα με μια... πρόβα: την επίθεση των κερδοσκόπων κατά τής συγκριτικά ασθενέστερης ιταλικής λιρέτας.
Ο Σόρος, ο οποίος την εποχή όπου η Γερμανία «γονάτισε» πρώτα την ιταλική λιρέτα και στη συνέχεια τη στερλίνα, υπήρξε ο δεύτερος μεγάλος κερδισμένος, συνεχίζει αναφερόμενος στο πώς δούλεψε ο μηχανισμός της γερμανικής κεντρικής τράπεζας: «Η επανένωση της Γερμανίας η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή του ανατολικογερμανικού νομίσματος με το δυτικογερμανικό μάρκο σε υπερβολικά υψηλή τιμή έφερε σε αντίθεση της δύο ρόλους της γερμανικής κεντρικής τράπεζας: τον εσωτερικό συνταγματικό ρόλο της και τον εξωτερικό τού στηρίγματος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, του ΕRΜ. Η Μπούντεσμπανκ ακολούθησε αποφασιστικά μια σφικτή νομισματική πολιτική, σε μια στιγμή κατά την οποία η υπόλοιπη Ευρώπη βρισκόταν βυθισμένη στην ύφεση». Αραγε σήμερα, περίπου είκοσι χρόνια μετά, πόσο διαφορετική είναι η εικόνα;...
ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ:
«Η Γερμανία ρίχνει σε άβυσσο την Ελλάδα»
ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ:
Το βασίλειο της Μπούντεσμπανκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου