Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΜΕΜΑΝ

Ο οικουμενισμός έχει ήδη φανερώσει την δομή του. Στηρίζεται στην υποτιθέμενη έλλειψη ενότητος της Εκκλησίας, στον διάλογο σαν καταστατικό στοιχείο της Εκκλησίας, στα συλλείτουργα, στα μυστήρια σαν την μοναδική πηγή αγιασμού και σωτηρίας, στην αναβάθμιση του Αρχιερέως και Ιερέως σαν πηγές του αγιασμού, στην απόλυτη προτεραιότητα, εξουσία, του ιερατείου και μάλιστα του επισκόπου, έναντι του υποτιθέμενου λαού (του Θεού;).

Ο Σμέμαν λοιπόν με τέχνη, διότι τελικώς είναι ο επαρκέστερος διώκτης του κληρικαλισμού που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, μας φωτίζει τις διαστροφές της πίστεως, που οδήγησαν στον οικουμενισμό, στο γνωστό βιβλίο του «Ευχαριστία».

Έτσι λοιπόν στη σ.19 διαβάζουμε: Η σχέση των διακονιών του προϊσταμένου και του λαού, η συλλειτουργία τους εκφράζεται στη διαλογική δομή όλων ανεξαιρέτως των ευχαριστιακών ευχών. Κάθε μια απο αυτές αναπέμπεται εξ’ονόματος μας.

Το ίδιο πράγμα μπορούμε να πούμε και για τις ιεροτελεστίες της ευχαριστίας. Όλες αυτές εκφράζουν όχι μόνο την ενότητα του Ιερέα και του λαού, αλλά και τη συνέργεια τους, τη συλλειτουργία, στην κυριολεξία αυτών των λέξεων.

Αυτή η αλήθεια της Εκκλησίας άρχισε να χάνεται στο Βυζάντιο, επειδή η ιεροτελεστία της λειτουργίας—αμέσως μετά τη νίκη των εικόνων—αναπτύχθηκε συστηματικά προς την πλευρά όλο και μεγαλύτερου διαχωρισμού των λαικών απο τον κλήρο, των προσευχομένων απο τους ιερουργούντες.

Η Βυζαντινή λειτουργική ευσέβεια δέχθηκε έντονα την επίδραση της μυστηριολογικής αντίληψης της Θείας λατρείας που θεμελιώθηκε στην αντιπαράθεση των χειροτονημένων απο τους αχειροτόνητους. Απο αυτή την αντιπαράθεση γεννήθηκε ένας ιδιόρρυθμος διχασμός μεταξύ των δεδομένων τις ίδιας της Θείας Λατρείας και της ερμηνείας τους. Αναπτύσσοντας παντοδύναμες συμβολικές ερμηνείες των πιο απλών λέξεων και πράξεων, συνήθως δέ ολωσδιόλου ακατανόητες.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΜΙΑ «ΟΝΟΜΑΤΟΚΡΑΤΙΚΗ» ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Πραγματικά, στη σημερινή λειτουργική ευσέβεια το ιερό θεωρείται σαν ανεξάρτητο ιερό, προσιτό μόνο στον χειροτονημένο, σαν εξαιρετικά ιερός χώρος, που με την ιερότητα του, τονίζει την βεβήλωση απο την παρουσία των λαϊκών μέσα στα όρια του.

Αυτή η ιεροποίηση του ιερού είναι ίσως η κυριώτερη πηγή του κληρικαλισμού, ο οποίος υποβιβάζει τους λαϊκούς στη θέση κάποιων αποστερημένων που προσδιορίζονται μόνον αρνητικά. Δέν μπορούν να μπούν κάπου, να αγγίξουν οτιδήποτε , να συμμετέχουν.

Ταυτόχρονα με τον παθητικό λαϊκό δημιουργείται και ο καινούργιος τύπος Ιερέως που γνωρίζουμε σήμερα. Ο οποίος στην διαρκή προστασία του ιερού απο τους λαικούς, βλέπει σχεδόν την ουσία της ιερωσύνης και σε αυτό βεβαίως βρίσκει μια ευδαιμονική ικανοποίηση.

Έτσι λοιπόν αυτοι οι κληρικαλιστές οικουμενιστές, στο παπικό ιερατείο βρίσκουν τους ομοίους τους, συλλειτουργούν, διαλέγονται, αγιάζονται, προχωρώντας τοιουτοτρόπως απο δόξης εις δόξαν, απο το κατ’εικόνα Χριστού στο καθ’ομοίωσιν με τους ομοίους τους. Ξαναβρίσκοντας αυτό που αρνούνται στον λαό του Θεού.

Και οι πιστοί δέχονται παθητικά την υποδούλωση, αγνοώντας την ελευθερία που δώρισε ο Κύριος στους πιστούς Του.

Αμέθυστος