Πως καταστρέψανε τους Έλληνες..

Πηγή: Ε Μ ΠΡΟ Σ... για Ανάπτυξη !

Του Κώστα Στούπα

Προ μερικών εβδομάδων υπήρξε ένα ρεπορτάζ σε σχέση με την Coca-Cola Θεσσαλονίκης η οποία αποφάσισε να εκχωρήσει την διανομή σε τρίτους όπως κάνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα. 
«Η διοίκηση είχε προτείνει στους εργαζόμενους να αναλάβουν αυτοί τη διανομή των προϊόντων συστήνοντας ιδιωτική επιχείρηση και η Coca-Cola θα χρηματοδοτούσε αυτή την προσπάθεια καλύπτοντας τα έξοδα σύστασης της εταιρείας, θα εκχωρούσε τα ιδιόκτητα φορτηγά της και θα προχωρούσε στην υπογραφή τριετών και πενταετών εγγυημένων συμβολαίων συνεργασίας».

Οι εργαζόμενοι απέρριψαν την πρόταση με αποτέλεσμα να χρειαστεί να αναζητήσουν εργασία με άλλους αφεντικά. 

Το να αναζητεί κάποιος εργασία αυτή την εποχή με 1,5 εκατ. ανέργους είναι σαν να ψάχνει ψύλλους στα άχυρα. Και όμως...

Βλέπε:Αναδιανέμει τη διανομή της η Coca – Cola 3E
Η εξέλιξη αυτή ενδεχομένως επιβεβαιώνει την πεποίθηση πως η ελληνική κοινωνία μετά από μερικές δεκαετίες αυξημένης συμμετοχής του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, μέσω ενός μοντέλου ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις έχει δημοσιουπαλληλοποιηθεί σε σημείο παθολογικής εξάρτησης του μέσου κατοίκου από συνθήκες που αποφασίζουν  άλλοι για τον ίδιο και τη ζωή του. 

Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν στις σοβιετικές κοινωνίες όπου η κρατική γραφειοκρατία ρύθμιζε τις περισσότερες λεπτομέρειες της ζωής των ανθρώπων.

Κανείς δεν σώθηκε ποτέ επειδή του χάρισαν ένα ψάρι. Πολλοί όμως σώθηκαν επειδή δεν τους χάρισαν ένα ψάρι και αναγκάστηκαν να μάθουν να ψαρεύουν.
Στην φράση αυτή κρύβεται ολόκληρη η ουσία της διαφοράς μεταξύ σοσιαλισμού (κοινωνικού κράτους) και καπιταλισμού ατομικής ευθύνης και πρωτοβουλίας.

Το συνηθέστερο μάλιστα είναι όποιος χαρίζει ένα ψάρι να θέλει να βάλει το χέρι σε κάτι πολυτιμότερο που κατέχει ο αποδέκτης του «δώρου». Όσοι παρακολουθούν τις πρακτικές των κερδοσκόπων των χρηματιστηρίων ή των χαρτοκλεπτών του τζόγου το γνωρίζουν καλά: πρέπει να πείσεις τους άλλους να ποντάρουν χοντρά για να τους τα πάρεις. Για να ποντάρουν χοντρά πρέπει να τους δημιουργήσεις τις προσδοκίες του εύκολου πλουτισμού. 

Τι άλλο είναι ο σοσιαλισμός παρά προσδοκία εύκολου πλουτισμού χωρίς καμιά προσπάθεια και κανένα κόπο. 

Ο σοσιαλισμός του κοινωνικού κράτους υπόσχεται δωρεάν υγεία, παιδεία, ηλεκτρικό, τηλεφωνία, νερό, ασφάλεια μεταφορές κλπ. 

Ακόμη υπόσχεται και για τους αδύναμους δωρεάν διατροφή. 

Όλα όσα χρειάζεται κάποιος για να λογίζεται πλούσιος χωρίς να προσπαθήσει να γίνει πλούσιος.

Ο σοσιαλισμός των Κολχόζ υπόσχεται επιπλέον και αυτόματη με τη γέννηση κατοχή ιδιοκτησίας δια βίου, ισομερώς σε όλα τα μέλη. Αν κάποιος έχει όλα όσα είναι διαθέσιμα γιατί να προσπαθήσει.

Αν κανένας δεν μαθαίνει να προσπαθεί είναι βέβαιο πως όλα αυτά που είναι διαθέσιμα θα είναι όλο και λιγότερα μέχρι του λιμού και της κατάρρευσης. 

Ακριβώς επειδή τα διαθέσιμα μειώνονται και αυτό είναι αντίθετο με τις υποσχέσεις για πρόσβαση σε δωρεάν πλούτο που μοιράζεται δίκαια, τα καθεστώτα του σοσιαλισμού ανακαλύπτουν εχθρούς εντός και εκτός του καθεστώτος. Η φτώχεια και η δυστυχία αποδίδονται σε συνωμοσίες και σαμποτάζ.

Στην αρχή της δυστυχίας στοχοποιούνται οι αντίπαλοι του καθεστώτος και στο τέλος κορυφαία στελέχη του ίδιου του καθεστώτος όταν αρχίσουν να προβληματίζονται και να εκφράζουν δημόσια διαφωνίες.