Το μυστήριο της πίστης.
Έν πλώ.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.
«η Εν Χριστώ ζωή είναι πνευματική φλόγα και η θεολογία, η οποία κατά κύριο λόγο δομήθηκε επί των επιχειρημάτων του νού, μοιάζει με άχυρο, το οποίο ξεριζώνεται και κατατρώγεται από τη Φωτιά της μακράς θρηκευτικής εμπειρίας. Εν σχέσει με αυτό, μπορούμε να θυμηθούμε τον ίδιο τον πατέρα του σχολαστικισμού, τον Θωμά Ακινάτη, στον οποίο, όπως διηγείται ο βίος του, λίγο πριν τον θάνατό του εμφανίστηκε ο Χριστός. Κατόπιν αυτού, εκείνος, απρόσμενα για όλους, σταμάτησε τη συγγραφική δραστηριότητα, αφήνοντας ημιτελή τη «Σούμα» του. «Μετά από αυτό που είδα, όλα όσα έγραψα, μου φαίνονται όμοια με άχυρο» είπε στους μαθητές του.
Καλά, είχε μαθητές και τους τάϊζε άχυρο; Βόδια ήταν; Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η πληροφορία σήμερα διότι υπάρχουν και πολλοί “ορθόδοξοι” μαθητές του Ακινάτη. Ο Ζηζιούλας, ο Γιανναράς, η Θεολογική Θεσσαλονίκης, είχαμε τον Τρεμπέλα. Είναι και αυτοί Βόδια; Και κατόρθωσε αυτός ο γελαδάρης να δει Χριστό; Τότε η σχολαστική θεολογία δεν είναι περιττή. Και ο Ζηζιούλας σήμερα ισχυρίζεται πως βλέπει Χριστό. Κυττάζεται στον καθρέφτη. Αγαπητέ Μητροπολίτα εάν είχατε διαβάσει τον βίο του Ακινάτη θα θυμόσαστε επίσης, ότι όταν σπούδαζε την θεολογική επιστήμη, στην Κολωνία, δίπλα στον Alberto Magno, οι συμφοιτητές του τον κορόϊδευαν, ονομάζοντάς τον αγελάδα. (Τυχαίο;) Και ο δάσκαλός τους τούς προειδοποίησε. Όταν μιλήσει όμως αυτή η αγελάδα θα ακουστεί παντού! Για πάντα; Επειδή ακούγεται ακόμη από όσους δεν έχουν ακοή για τον Κύριο!
Είδε τον Χριστό λοιπόν; Το 1274; Λίγα χρόνια μετά την λεηλασία της Κων/πόλεως από τους “αδελφούς” Σταυροφόρους; Αφού είχε ήδη γράψει το κατά Ελλήνων, όπου διδάσκει τους πολλούς Θεούς; Κάτι που αποδεικνύει ο Κάλλιστος Αγγελικούδης; Κάτι που επαναλαμβάνει σήμερα ο Ζηζιούλας; Στον Θεό έχουμε το ΕΝΑ και τα ΠΟΛΛΑ! Οι Έλληνες φιλόσοφοι τουλάχιστον δίδαξαν τον ΕΝΑ Θεό. Και ο Χριστός επικύρωσε την ανομία; Βεβαιώνοντας πως ο Χριστός ο δικός σας είναι αληθινός και καλά κάνατε και προχωρήσατε στο σχίσμα;
Εγώ εκπορεύω το Άγιο Πνεύμα; Μητροπολίτα ονειρεύεσαι την Τρίτη Ρώμη; Και σαν νέος που είσαι και τον Πατριαρχικό θρόνο; Ρώμη σημαίνει δύναμις! Και ονειρεύσεσαι να στήσεις τον θρόνο σου δίπλα στον Πάπα; Σαν δεύτερος Θεός, όπως διδάσκει και το Φιλιόκβε; Στην Ιστορική Εκκλησία; Προωθωντας τον ψυχρό πόλεμο των ορθοδόξων πατριαρχείων;
Τι να πούμε; Ο Κάλλιστος μαθητής των Ρώσων θεολογούντων, οι οποίοι μας ελευθέρωσαν από τον Θεό σαν υπέρτατο Είναι του σχολαστικισμού, για να μας σκλαβώσουν στον Θεό του Έχειν. Της Ιστορίας. Εάν το κάλλος θα σώσει τον κόσμο, τότε ο Κάλλιστος είναι ο Σωτήρ!
Ας δούμε όμως καλύτερα αυτή την πληροφορία που ανήκει υποτίθεται στον βίο του Ακινάτη!
Ο άγιος Θωμάς ο Ακινάτης πέθανε σε κατάσταση έκστασης, καθώς ερμήνευε για τους μοναχούς του μοναστηριού της Παναγίας της Fossanova το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα – σίγουρα τον πιο όμορφο συμβολισμό του ιερού γάμου στην δυτική παράδοση. Ο Θωμάς λέγεται ότι πέθανε καθώς φώτιζε η αυγή, στις λέξεις: «Ελάτε, εκλεκτοί γιοι, εξέλθετε στον κήπο»(7).
(Σύγκρινε: Σίξτου από τη Σιένα: Biblioteca sancta Venetiis, σελ. 478. Βλέπε επίσης: Martin Grabmann “Τα γνήσια γραπτά του αγίου Θωμά του Ακινάτη”, σελ. 189. Περισσότερα στο έργο της Μ.L. von Franz: “Aurora Consurgens” (Ανατέλλουσα αυγή), passim.)
Final days and “straw” (1272–1274)
In 1272 Thomas took leave from the University of Paris when the Dominicans from his home province called upon him to establish a studium generale wherever he liked and staff it as he pleased. He chose to establish the institution in Naples, and moved there to take his post as regent master.[39] He took his time at Naples to work on the third part of the Summa while giving lectures on various religious topics. On 6 December 1273 at the Dominican convent of Naples in the Chapel of Saint Nicholas after Matins Thomas lingered and was seen by the sacristan Domenic of Caserta to be levitating in prayer with tears before an icon of the crucified Christ. Christ said to Thomas, "You have written well of me, Thomas. What reward would you have for your labor?" Thomas responded, "Nothing but you, Lord." [49][50] After this exchange something happened, but Thomas never spoke of it or wrote it down. Because of what he saw, he abandoned his routine and refused to dictate to his socius Reginald of Piperno. When Reginald begged him to get back to work, Thomas replied: “Reginald, I cannot, because all that I have written seems like straw to me”[51] (mihi videtur ut palea).[52] What exactly triggered Thomas's change in behavior is believed by Catholics to have been some kind of supernatural experience of God.[53] After taking to his bed, he did recover some strength.[54]
In 1054 the Great Schism took place between the Latin church following the Pope (later known as the Roman Catholic Church) in the West, and the other four patriarchates in the East (known as the Orthodox Church). Looking to find a way to reunite the Eastern Orthodox Church and the Roman Catholic Church, Pope Gregory X convened the Second Council of Lyon to be held on 1 May 1274 and summoned Thomas to attend.[55] At the meeting, Thomas's work for Pope Urban IV concerning the Greeks, Contra errores graecorum, was to be presented.[56] On his way to the Council, riding on a donkey along the Appian Way,[55] he struck his head on the branch of a fallen tree and became seriously ill again. He was then quickly escorted to Monte Cassino to convalesce.[54] After resting for a while, he set out again, but stopped at the Cistercian Fossanova Abbeyafter again falling ill.[57] The monks nursed him for several days, and as he received his last rites he prayed: "I receive Thee, ransom of my soul. For love of Thee have I studied and kept vigil, toiled, preached and taught...."[58] He died on 7 March 1274[57] while giving commentary on the Song of Songs.[59]
1. [49] Guilelmus de Tocco, Ystoria sancti Thome de Aquino de Guillaume de Tocco (1323), Pontifical Institute of Mediaeval Studies, 1996, p. 162.
2. [50] Catholic Encyclopedia
Μετάφραση:
«Στις 6 του Δεκέμβρη 1273 στο μοναστήρι των Δομινικανών της Νάπολης στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, μετά τον Όρθρο, ο Ακινάτης χρονοτριβούσε και θεωρήθηκε από τον νεωκόρο Domenic της Καζέρτα να μετεωρίζεται σε προσευχή με δάκρυα, μπροστά στην εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού. Ο Χριστός είπε στο Θωμά, "Έχεις γράψει καλά για μένα, Θωμά. Τι ανταμοιβή θα ήθελες για την εργασία σου;" Ο Θωμάς απάντησε, "Τίποτα αλλά εσάς, Κύριε"».
Αυτή είναι η μυθολογία πάνω στην οποία βασίστηκε ο Ιλαρίων για να μας υποβάλλει ότι ο Ακινάτης γνώρισε τον Κύριο και θεώθηκε, καταδικάζοντας ταυτόχρονα την Ορθοδοξία.
Ο Ακινάτης είδε οράματα της σοφίας όπως και ο Σολόβιεφ.
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ - ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Μέσα από το τέλος της ζωής του Ακινάτη φαίνεται καθαρά η ταύτιση σχολαστικισμού και μυστικισμού. Η νοησιαρχία η οποία κυριάρχησε στη σκέψη της δύσεως, σαν απελευθέρωση από τον σχολαστικισμό, δέν είναι παρά η συνειδητοποίηση αυτής της ταυτίσεως. Και ο υπαρξισμός, το άτακτο παιδί αυτού του γάμου, ο οποίος επεβλήθη σαν θεολογία και στον τόπο μας μέσω τον Ζηζιούλα και Γιανναρά δέν είναι παρά η απελευθέρωση της συνειδήσεως από κανόνες της σκέψεως. Η λατρεία του μηδενός.
«Εάν διαβάσουμε την βιογραφία του Ακινάτη, θα δούμε πώς λίγες εβδομάδες πρίν τον θάνατο του, υπέφερε από κάποια παράξενη αλλοίωση της προσωπικότητας του. Όταν λειτουργούσε στη Νάπολη π.χ. σταμάτησε ξαφνικά και παρέμεινε σε ένα είδος εκστατικής, αφαιρετικής καταστάσεως για είκοσι λεπτά. Είχε κάποιο φίλο, έναν ταπεινό μοναχό, τόν Ρέτζιναλντ τον Πιπέριο, ο οποίος αναφέρει ότι κάποιο πρωινό επέστρεψε απο τη λειτουργία τόσο κάτωχρος που νόμισε ότι τρελάθηκε. Εκείνη την εποχή έγραφε την τελευταία σούμα, το κεφάλαιο περί μετανοίας και έμεινε ακίνητος στο γραφείο του, στηριγμένος στα χέρια του, για πέντε ημέρες. Κάθε φορά που τον ρωτούσε γιατί δέν γράφει, άκουγε την ίδια απάντηση: Δέν μπορώ. Στο τέλος απάντησε πώς δέν μπορούσε να γράψει γιατί όλα όσα είχε γράψει ήταν ψίχουλα μπροστά σε αυτά που έβλεπε. Συνήλθε όμως και ανέλαβε να παρακολουθήσει μια διάσκεψη στο Μιλάνο. Ταξίδεψε με γαϊδουράκι, παρότι ήταν παχύς και δυσκίνητος εκείνο τον καιρό και στο δρόμο του χτύπησε το κεφάλι του στο κλαδί κάποιου δένδρου και έπεσε. Θα περνούσε την ίδια νύχτα σε ένα μικρό μοναστήρι- το Santa Maria di Fosa Nuova- και εισερχόμενος έδειξε μεγάλη αδιαθεσία και ακουμπώντας στην πόρτα για να συνέλθει,τον άκουσαν να λέει: αυτός είναι ο θάνατος μου που έρχεται και δέν θα τα καταφέρω να τον ξεπεράσω. Οι μοναχοί του μοναστηριού τον παρεκάλεσαν να κάνει μια ομιλία την επομένη και δέχθηκε. Έκανε μια ομιλία με θέμα το άσμα ασμάτων του Σολομώντα. Κατά την διάρκεια της και ενώ ερμήνευε την φράση «έλα αγαπημένη μου, ας προχωρήσουμε στο λιβάδι», πέθανε.
Στον αιώνα μας ανεκαλύφθη ένας αλχημιστικός πάπυρος με τίτλο «Aurora Consurgens» που σημαίνει ανατέλλουσα αυγή. Και ο οποίος αποτελεί μια παράφραση του άσματος των ασμάτων και τελειώνει ακριβώς στο ίδιο σημείο που πέθανε και ο Ακινάτης. Από την Αρχαία παράδοση αποδιδόταν στον Θωμά Ακινάτη και σήμερα πιστεύεται ότι περιέχει τα οράματα του Ακινάτη, πρίν το τέλος του.
Τα πρώτα πέντε κεφάλαια αφορούν την εμφάνιση μιας θηλυκής μορφής που καλείται Σοφία του Θεού. Η Σοφία του Θεού αντιπροσωπεύει το σύνολο όλων των αρχετύπων. Αρχέτυπα ονόμαζαν τις αιώνιες ιδέες που υπήρχαν στην διάνοια του Θεού όταν δημιούργησε τον κόσμο.
Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΟ ΟΛΟΝ.
Θά μπορούσαμε να κατανοήσουμε τά οράματα τού ασυνειδήτου καί τόν αντίστοιχο μυστικισμό σάν τόν εικονισμό τού σπερματικού λόγου οι οποίοι καί οι δυό μαζί, μέσα από τίς μυθολογίες, τήν ποίηση καί τίς φιλοσοφίες, ακόμη καί τίς θρησκείες ετοίμασαν τούς ανθρώπους γιά το μυστήριο τής ενσαρκώσεως δηλ. τής ενώσεως τού Θεού μέ τόν άνθρωπο, σέ ένα συμβολικό επίπεδο. Μέσα από αυτές τίς εικόνες καί τούς λόγους τών οραμάτων οι άνθρωποι ανοίγονται στό επέκεινα, στήν ποιότητα, ανακαλύπτουν τόν νού, ενώνονται μέ τόν κόσμο, εκλεπτύνουν τήν φύση τους καί σωματική καί ψυχική. Τελικώς όμως στήν ιστορία ενώ στήν ανατολή τό συμβολικό καί θεωρητικό έδωσε τή θέση του στό πραγματικό, η Δύση παρέμεινε στό προδρομικό αυτό στάδιο τής προδρομικής ωριμάνσεως, τό αυτονόμησε καί δέν δέχτηκε τελικώς τόν πραγματικό, όχι τόν συμβολικό, Θεό. Επινόησε δέ στή συνέχεια καί έναν σκοπό γι' αυτή τήν αυτονόμηση. Ο χριστιανός θά σώσει τόν κόσμο όπως ο θεός έσωσε τόν άνθρωπο. Καί τό κατ’εικόνα θεού, δημιούργησε τό βασίλειο τής εικόνας μέσα στό οποίο ζούμε, χωρίς τόν συμπληρωματικό της λόγο, τήν εικονική πραγματικότητά μας η οποία έχει καί απαιτήσεις πολιτισμού.
Αυτή η συμβολική εμπειρία τού επέκεινα προέρχεται από τούς Άραβες. Συγκεκριμένα ο Αβικέννα ανέπτυξε τή Αριστοτελική ιδέα τού ποιητικού νού ως εξής: εντός τής κοσμικής πραγματικότητος τού σύμπαντος υφίσταται μιά δημιουργική διάνοια, η οποία υπάρχει καί στά ίδια τά πράγματα. Ο θεός δημιούργησε τόν κόσμο καί ενεφύσησε μέσα του ένα δημιουργικό πνεύμα τό οποίο είναι υπεύθυνο γιά τήν σκοπιμότητα τών κοσμικών συμβάντων. Τό γεγονός δηλαδή ότι ο κόσμος δέν είναι ούτε χάος, ούτε μιά μηχανή πού δουλεύει μέ αιτιώδεις νόμους, αλλά είναι ένα μυστήριο στό οποίο διαδραματίζονται συγχρονότητες, τό γεγονός αυτό αποδόθηκε στόν ποιητικό νού.
Οι σχολαστικοί πού παρέλαβαν τήν ιδέα αυτή δέν ήταν έτοιμοι καί ο μέν Αλβέρτος ο μέγας παρατήρησε ότι ήταν κάτι σάν τό Άγιο Πνεύμα, ενώ ο Ακινάτης διαίρεσε τόν νού στά δύο, λέγοντας ότι κατά ένα μέρος ο ποιητικός νούς δέν βρισκόταν στόν κόσμο αλλά στόν ανθρώπινο νού τού οποίου ήταν η βάση. Από εδώ ξεκινά καί τό μυστήριο τής συνειδήσεως πού γέννησε τόν νέο κόσμο, από αυτή τή βάση. Τό άλλο μισό συνιστά τήν σοφία τού θεού, τήν οποία συναντούμε μετά θάνατον. Ολόκληρη αυτή η διδασκαλία παρουσιάστηκε από τόν κ.Γιανναρά, πρίν χρόνια στή θεολογική σχολή Θεσ/νίκης καί σχολιάζεται στό κείμενό μας, ομοιότητες καί διαφορές τών φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά καί Ράμφου.
Άς δούμε μερικά αποσπάσματα από τήν εμπειρία τής σοφίας τού θεού : "Η σοφία τού Νότου μιλάει στήν είσοδο τής πόλης: ελάτε σέ μένα καί θα φωτιστείτε καί οι πράξεις σας δέν θα γνωρίσουν τήν ατίμωση. Όλοι εσείς πού μέ αναζητάτε, θά απολάυσετε τά πλούτη μου. Είναι τό δέντρο τής ζωής γιά όσους τήν κατανοούν καί ένα φώς πού δέν σβύνει ποτέ. ... καί ο Σολομών είπε: τέκνο μου κρέμασέ την γύρω από τό λαιμό σου καί γράψε την στά φύλλα τής καρδιάς σου καί θ’ανακαλύψεις. Πές στή σοφία ότι είναι αδελφή σου καί αποκάλεσέ την φίλη σου. Νά την σκέπτεσαι αποτελεί λεπτεπίλεπτη τελειότητα, η οποία ακολουθεί πιστά τή φύση καί οδηγεί τή σοφία σέ τελέιωση". [Είναι το τελειότερο τών πραγμάτων καί παρόλα αυτά ο άνθρωπος πρέπει να τής προσθέση σοφία]. Εδώ είναι αγκυροβολημένος όλος ο Ράμφος.
Στόν αιώνα μας ο πιό διάσημος αναζητητής τής σοφίας τού θεού υπήρξε ο Σολόβιεφ ο οποίος είχε μάλιστα καί την εμπειρία της στήν Αίγυπτο. Έγραψε τρία ποιήματα γιά την εμπειρία αυτή καί επιβεβαιώνει τό γεγονός τής ολοτητος, πώς μέ την εμπειρία αυτή τό μέρος γίνεται ΟΛΟΝ.
Είναι πολύ ανόητο τό όλον εάν τόχουμε δεί μόνο απ’τό πλάϊ. (Τά γεγονότα σάς αφηγήθηκα, απέκρυψα τό όραμα).
Αμέσως μετά τήν εμπειρία τής σοφίας τού θεού αφιερώθηκε σέ φιλοσοφικές εργασίες γύρω από την καθολική γνώση, από τήν θεανθρωπότητα καί τέλος υπήρξε ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
Αυτού τού ίδιου οικουμενισμού ο οποίος μέσω τών μαθητών του, Φλωρόφσκι, Ζηζιούλα, Γιανναρά ολοκληρώνεται στίς μέρες μας.
Σάν αποτέλεσμα τού οποίου οι χριστιανοί θα βάλουν στή θέση τού αληθινού καί πραγματικού Θεού, τόν συμβολικό.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου