Μητροπολίτης Ιλαρίων Αλφέγιεφ (1)

Μητροπολίτης Ιλαρίων Αλφέγιεφ.

(Το δεξί χέρι του Πατριάρχη της Μόσχας).

Το μυστήριο της πίστης (εισαγωγή στην Ορθοδοξία).

Έν πλώ.

Οι εκδόσεις εν πλώ συνεχίζουν το θαλασσοδαρμένο ταξείδι τους, με βάρκα την ελπίδα, και προσφέρουν άλλο ένα μοντέρνο ορθόδοξο κείμενο, για να ενισχύσουν το τσουνάμι που ετοιμάζεται να χτυπήσει την Εκκλησία μας.

Ο πρόλογος ανήκει στον Κάλλιστο Γουεάρ. Εκλαϊκευτή της πίστεως, σαν τον Λουδοβίκο, αλλά της Ρωσικής πίστεως. Άς δούμε τα κεντρικά σημεία που προλόγου κατ’ αρχάς.

«Η εισαγωγή αυτή του Ιλαρίωνος, αρμόζει τόσο σε ορθόδοξους όσο και σε μη ορθόδοξους αναγνώστες». Το βιβλίο είναι προσιτό, γραμμένο κατά το αγιοπατερικό Πνεύμα, πιστό στην παράδοση και ανοιχτό στο μέλλον.

Γέρασε ο Κάλλιστος και δεν μπορεί να κρυφθεί πλέον.

Φαίνεται αμέσως πως υπηρετεί τον Οικουμενισμό, την Ουσία της Ρωσικής θεολογίας αλλά επίσης και ότι αυτή η θεολογία δεν είναι εκκλησιαστική. Διότι αγιοπατερικό πνεύμα δεν υπάρχει. Είναι ακριβώς η οικονομία του πνεύματος που σαρώνει παγκοσμίως την ορθή πίστη. Πίστη στην παράδοση δεν υφίσταται, διότι πίστη στην παράδοση σημαίνει ερμηνεία της παραδόσεως, κατά την προτεσταντική πρακτική. Ορθόδοξη παράδοση σημαίνει Πεντηκοστή! Αγιοπατερική παράδοση ανοιχτή στο μέλλον, όταν η παράδοση αυτή αφορά την Σωτηρία μας και όχι την ευτυχία μας, δεν υπάρχει, διότι το μέλλον έχει μόνον μια διάσταση. Είναι η διόρθωση του παρελθόντος. Και η Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδοξίας, δεν έχει κενά και αδυναμίες για να διορθωθούν στο μέλλον.

Και πράγματι προδίδεται λίγο πιο κάτω: ο Ιλαρίων έγραψε και ένα περισπούδαστο βιβλίο με τίτλο: «Ο Πνευματικός κόσμος του Οσίου Ισαάκ του Σύρου». Η Εκκλησία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Γιατί διαφορετικά θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε και για τον Πνευματικό κόσμο του Ιωάννου της Κλίμακος κ.τ.λ. Ο ορθόδοξος πιστός δεν δημιουργεί κόσμους. Πιστεύει αντιθέτως στον Δημιουργό του Ενός και Μοναδικού κόσμου, ο οποίος περιμένει γογγύζοντας την επιστροφή του ανθρώπου. Η Θεολογία αυτή είναι ανθρωπολογία δυστυχώς. Είναι ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη. Και υπάρχει μόνο και μόνο διότι απουσιάζει ο Κύριος.

 Ας δούμε την καρδιά της: «Το μυστήριο της πίστεως» χαρακτηρίζεται από ολοκληρωμένη, καθολική οπτική. Για τον συγγραφέα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Θεολογίας και πνευματικότητας, μεταξύ δόγματος και προσωπικής (υποκειμενικής) εμπειρίας, μεταξύ πίστεως και προσευχής (διαλογισμού). Όλα αυτά μαζί συναποτελούν ένα μοναδικό αδιάλυτο σύνολο.

 Αυτή η προσωπική εμπειρία είναι ο διαφωτισμός. Η έμπνευση. Ο βουδισμός. Η αποθέωση της έπαρσης που μας επιτρέπει να δούμε καθαρά τα σκοτάδια των άλλων. Όχι τα δικά μας. Δεν σχετίζεται με την Εκκλησιαστική μετάνοια. Είναι μια ιδέα, την οποία ντύνουμε με το Θεολογικό σύστημα του Ακινάτη. Είναι μια προσωκρατική εμπειρία στην καλύτερη περίπτωση, η οποία ντύνεται με Φυσικά ενδύματα, παρότι ανήκει στον νοητό κόσμο. Και το επιβεβαιώνει. «Αγωνίζεται να παρουσιάσει την ορθόδοξο διδασκαλία με προσωπικό, πρακτικό και δυναμικό τρόπο, να την παρουσιάσει ώς τρόπο ζωής». Γουέαρ είναι Κάλλιστε το Πατερικό Πνεύμα; Δεν μας συμβουλεύει να μην αλλάζουμε ούτε κόμμα από την διδασκαλία του Κυρίου;

Αλλά δεν είναι πιστοί πλέον οι Χριστιανοί, είναι καλλιτέχνες: «Το κείμενό του είναι πλούσια διακοσμημένο με χωρία από τα έργα των πατέρων και συγχρόνων Θεολόγων». Αυτό είναι το έργο της μοντέρνας Θεολογίας. ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΟ. Διακοσμούν τον βάλτο της απιστίας μας. Όπως ακριβώς δίδαξαν την Θεολογία όλες οι "ορθόδοξες" οργανώσεις, τον τελευταίο αιώνα.

Συνεχίζεται.

Αμέθυστος.