Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΙΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Η Εκκλησία της Ρωσίας αποφάσισε Συνοδικά να διακόψει το Λειτουργικό Μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη, και να απαγορεύσει στους πιστούς την αντίστοιχη σχέση και κοινωνία, Πάει να προκαλέσει διχαστική κρίση στα όρια της Ορθοδοξίας, γιατί το εκκλησιαστικά primuminter pares Οικουμενικό Πατριαρχείο, και επί του προκειμένου η Μητέρα Εκκλησία, αποφάσισε Συνοδικά να παραχωρήσει το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησία της Ουκρανίας.
Διαβάζοντας κανείς τα γραπτά δυο όχι τυχαίων Επισκόπων της Εκκλησίας μας -Μητροπολίτης Ναυπάκτου- Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, και Μητροπολίτης Μεσογαίας -Λαυρεωτικής Νικόλαος- για το θέμα αυτό, δε δυσκολεύεται να διαπιστώσει και «μετά πολλής της θλίψεως» να πει ότι,δυο χιλιάδες χρόνια μετά το Χριστό, «ο δαιμονικός ιός της Πρωτοκαθεδρίας», είναι πάλι εδώ! Εκείνος ο παλιός, της «απαίτησης των δυο Ζεβεδαίων», που την αντέστρεψε σε «πρωτείο της ταπείνωσης» λόγω τε και έργω ο Χριστός.
Ο ίδιος που υποκίνησε την πρεσβυτέρα Ρώμη μετά να αντιστρέψει «αυτή τη μεγάλη αντιστροφή», σε «απαίτηση πρωτείου εξουσίας» επί της νέας Ρώμης και όλης της Εκκλησίας, και να κόψει στα δυο -1054- τηνΕκκλησία του Χριστού -Αναστάσιος, 17.09.14, 16.10.15. Και σήμερα, χίλια χρόνια από τότε, από την αριθμητική υπεροχή της Ρωσικής Εκκλησίας και την υποδόρια «εμμονή» της στην έωλη περί «Τρίτης Ρώμης» θεωρία, απειλεί να κόψει στα δυο την Ορθοδοξία -Αναστάσιος,12.01.18.
****** *** ******
Πιο συγκεκριμένα. Στο πρώτο γραπτό εξηγείται αναλυτικά, πώςπαραχωρείται από αιώνων το αυτοκέφαλο στα όρια της Ορθοδοξίας σε τοπική Εκκλησία -αίτηση αυτής στη Μητέρα Εκκλησία, Συνοδική έγκριση από αυτήν, Συνοδική έγκριση από όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, έκδοση σχετικού «Τόμου» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Με βάση την εκκλησιολογική αρχή της αλληλοπεριχώρησης, δηλαδή, της ισορροπίας τοπικής αυτονομίας και οικουμενικής αδελφοσύνης.
Στη συνέχεια εκτίθεται εκτενώς, πώς κατά τις συζητήσεις στις Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικές Επιτροπές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αντιπρότασης, της Ρωσικής Εκκλησίας για προσ-συν-υπό-γραφή του σχετικού «Τόμου» από τους Προκαθήμενους των ήδη Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, αλλά και ανυποχώρητης εμμονής της σ’ αυτήν -«Ουδέποτε ο Πατριάρχης Μόσχας θα εξουσιοδοτήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη να εκφράσει τη γνώμη του»- φάνηκε εξ αρχής ευκρινώς ότι αυτό θα προκαλέσει στην Ορθοδοξία διχασμό. Όπερ και εγένετο, δεν άργησαν να χωριστούν σε ομάδες δυο. Οικουμενικό Πατριαρχείο, και πρεσβυγενή, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, συν Εκκλησίες Ελλάδος και Αλβανίας υπέρ της από αιώνων πρακτικής, Εκκλησίες Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Πολωνίας, Τσεχίας, Σλοβακίας συν Κύπρου. υπέρ της προσ-συν-υπό-γραφής.
Και αυτό γιατί, «στην ουσία ετέθη θέμα μειώσεως των προνομίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που στηρίζονται σε Κανόνες της Εκκλησίας, ιδίως της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όσες ακολούθησαν, και της όλης εκκλησιαστικής παραδόσεως-Δες και έγκυρο περί αυτού γραπτό Επισκόπου Αβύδου και Καθηγητή της Δογματικής Κυρίλλου -Αναστάσιος,31.11.18 - … επειδή εμφιλοχώρησε η θεωρία περί «Τρίτης Ρώμης».
«Το θέμα δεν παραπέμφθηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο -σ.τ,γρ. από την οποία βέβαια απέσχον οι Εκκλησίες Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Αντιοχείας για ευδιάκριτους λόγους- και σήμερα βρισκόμαστε στην κατάσταση αυτή». Ωστόσο: «παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στον εξωτερικό χώρο, η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού και κοινωνία θεώσεως, όπως καταγράφεται στις Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων με τους όρους και τους Κανόνες. Αν τηρούμε τα δόγματα και τους κανόνες, τότε θα επικρατεί η ενότητα στην Εκκλησία. Πάντως στις συζητήσεις που έγιναν … φαίνεται καθαρά γιατί φθάσαμε στις σύγχρονες διενέξεις και ποιος ευθύνεται γι αυτό».
Στο δεύτερο επισκοπικό γραπτό επισημαίνεται το χριστιανικά και ορθόδοξα καίριο, ουσιαστικό, και παντάπασιν αποδεκτό ότι, πάνω από όλα είναι το Ευαγγέλιο-«Ακούμε να επικαλούνται οι εμπλεκόμενες Εκκλησίες ιστορικά προνόμια, δικαιώματα και κανόνες. Δυστυχώς αυτό που δεν ακούμε είναι το Ευαγγέλιο». Με τον εξόχως νηπτικό τίτλο του:«Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι ή Ενωμένοι αδελφοί;», δείχνει λίαν ευδιάκριτα Αυτόν που «στέκει επί την θύραν και κρούει» κάθε όντως ορθόδοξη καρδιά και ψυχή, από δω κι από κει, στη βάση και την κορυφή ! Πάνω σ’ αυτή τη συνιστώσα θέτει ερωτήματα υπαρξιακά, ρίχνει καταγγελτικές βολές, αλλά και καταθέτει ευχές-προσευχές, που αφήνουν να φανεί σαφώς, σε ποια κατεύθυνση ακριβώς, υπαγορεύει το Ευαγγέλιο, ήγουν, Χριστός ο Κύριος, ότι βρίσκεται η χριστιανική και ορθόδοξη έξοδος.
Παραθέτω ενδεικτικά για ήρεμο και υπεύθυνο προσωπικό προβληματισμό:
1. «Είναι δυνατόν, ένας αμφιβόλου πνευματικού υποβάθρου κοσμικός Πρόεδρος και ένας προβληματικής εκκλησιολογικής ευαισθησίας, και μέχρι τώρα απορριπτέος ως σχισματικός, αυτοανακηρυχθείς «Πατριάρχης», να είναι κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου να εκφράσουν την εν Πνεύματι Αγίω ανάγκη, τη βούληση του Θεού, και τον αναστεναγμό της Εκκλησίας στην Ουκρανία; Κι αν δε θέλουμε να ακούσουμε τη φωνή αυτών που αντιστέκονται στην αυτοκεφαλία, πώς μπορούμε να στηρίζουμε τις ελπίδες μας για ενότητα σε αυτούς που ήδη έχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα, και για χρόνια φιλοξενούν όλους τους αδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες του ελλαδικού χώρου και όχι μόνο»;
2α. «Στη χριστιανική λογική δεν έχει δίκιο αυτός που βλέπει μόνο τα δικά του δικαιώματα. Δίκιο έχει αυτός που τα προστατεύει μεν, διατηρώντας όμως και την ισορροπία της αγάπης, της υπομονής, της συγχώρησης, της συμφιλίωσης, διότι μόνον έτσι προστατεύονται τα «δικαιώματα» του Θεού.Εξ άλλου η σωτηρία μας βασίζεται στη μεγαλύτερη αδικία. «Κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας, αδίκω δίκη του δικαίου κατακριθέντος» - «Λύθηκε η κατάρα της δίκαιης καταδίκης μας, με άδικη δίκη και καταδίκη του Δίκαιου». Ευτυχώς που ο Κύριος δεν επικαλέστηκε το δίκαιο και τα δικαιώματά Του» !
2β. «Στην παρούσα φάση η αντιμετώπιση του προβλήματος της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας γίνεται στη βάση αυτών που την εκχωρούν … της ιστορικής ή πολιτικοοικονομικής δυνάμεως … Εκτός τούτου, στον ορίζοντα διακρίνεται περίγραμμα ισχυρών πολιτικών σκοπιμοτήτων, οδηγιών και πιέσεων. Και από το ιερό Ευαγγέλιο έχει μείνει μόνο το … εξώφυλλο».
3. «Αλήθεια τι σχέση έχουν αυτά με τη λογική του Εσταυρωμένου Θεού, με το ήθος των Μακαρισμών και της επί τους Όρους Ομιλίας, με το λέντιο του Μυστικού Δείπνου, με τις υποθήκες του Κυρίου περί της διακονίας και της τιμημένης θέσης του έσχατου, με την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσιν», με τη διδαχή και το πνεύμα του θείου Παύλου»;
4. «Πώς συμβαίνει να μην υπολογίζουν τις ολέθριες συνέπειες ενός επαπειλούμενου σχίσματος στους πιστούς … στην ορθόδοξη Διασπορά … στην Ιεραποστολή»;
5α. «Ελπίζουμε ο Πατριάρχης μας να ανοίξει τόσο την οικουμενική του αγκαλιά, ώστε να χωρέσει και τους Ρώσους …
5β. «Περιμένουμε όμως να καταλαβαίνουν και οι άγιοι πατέρες της Ρωσίας … ότι αν ενεργήσουν ταπεινά, και όχι κατακτητικά θα ενώσουν την Εκκλησία … Δεν υπάρχει λόγος να γίνουν κοσμικά η «Τρίτη Ρώμη», αλλά πνευματικά η «Πρώτη και Αγία Μόσχα», να γίνουν πρώτοι στις καρδιές μας».
5γ. «Με το άρωμα της εμπειρίας του πρόσφατου σκληρού διωγμού και τη χάρη του νέφους των νεομαρτύρων τους περιμένουμε να προσφέρουν στην Εκκλησία μας και την ευώδη μαρτυρία της ενότητος … Αυτό έχουμε ανάγκη όλοι μας, διότι σε τελική ανάλυση δεν μας ενδιαφέρει ποιος έχει τη δύναμη ή το δίκιο με το μέρος του, αλλά ποιος ενεργεί εν Αγίω Πνεύματι, και μεταφέρει τη χάρη Του».
5δ. «Η θεόπνευστη προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Ει αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» -Γαλ. 5,15- ίσως δείχνει το δρόμο όλων μας. Στις εκκλησιαστικές συγκρούσεις μεταξύ αδελφών δεν υπάρχουν κερδισμένοι. Όλοι είναι ηττημένοι. Αντίθετα, όταν συμφιλιωνόμαστε δεν υπάρχουν χαμένοι. Όλοι είναι ευλογημένοι».
****** *** ******
Αφήνονται ως έχουν οι ευχές -προσευχές- ελπίδες των παραγράφων 5β και 5γ. Σε ό, τι αφορά στην ευχή -προσευχή- ελπίδα της παραγράφου 5α-«Ελπίζουμε ο Πατριάρχης μας να ανοίξει τόσο την οικουμενική του αγκαλιά, ώστε να χωρέσει και τους Ρώσους …» -προτείνεται να καταγραφεί αλλιώς. Με τα ίδια αυτά λόγια που ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ενεργών πάντα και μόνο ως primus inter paresεκκλησιαστικώς, βεβαιώνει ίσια και καθαρά urbi et orbi τους ορθόδοξους πιστούς ότι ακολουθεί σταθερά την αρχή: «Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως … αποτελεί την ενσάρκωσιν της ελευθέρας αγάπης του Χριστού, η οποία δεν σταυρώνει, αλλά σταυρώνεται, θυσιάζουσα την ψυχήν της χάριν των φίλων της που είναι όλοι οι άνθρωποι … και χάριν των εχθρών της … Όπως και την αρχή του «μεγάλου προφήτη της φιλανθρωπίας» και προκατόχου αυτού εις τον Αποστολικόν θρόνον της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας Ιωάννη του Χρυσόστομου, «τους πλησίον δια πάντων ωφελείν»- Αναστάσιος,30.10.18.
Από την οδό αυτή ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε όλοι, ότι ιδιαίτερα τα κρίσιμα ετούτα και χαοτικά χρόνια, δε θα «παραχωρήσει» ο Χριστός «στο δαιμονικό της Πρωτοκαθεδρίας ιό», να ρίξει την Ορθοδοξία σε διχαστικό σπασμό !
Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
ΣΧΟΛΙΟ: Βάζουμε νερό στό κρασί μας κ. Κοτταδάκη; Αποσιωπάτε τό γεγονός ότι η Κων/πολη πρωτοστατεί τόσα χρόνια πλέον στήν προσπάθεια νά ενωθεί μέ τήν καθαυτό σχισματική λατινική αίρεση; Δέν υποπτεύεστε ότι είναι η μεγάλη ευκαιρία τού Φαναρίου νά θεσμοθετήσει τήν αποδοχή τού σχίσματος σάν πράξη αγάπης; Πιστεύαμε ότι ανεξαρτήτως τών προκατασκευασμένων οικουμενιστικών προκαταλήψεών σας είστε ένας σοβαρός άνθρωπος. Ισως καί νά είστε αλλά είστε τυφλός. "Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως … αποτελεί την ενσάρκωσιν της ελευθέρας αγάπης του Χριστού;"
Κοροιδεύετε τόν εαυτό σας.
Πεποίθησιν δὲ τοιαύτην ἔχομεν διὰ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Θεόν.
Β Κορ. 3,4 Καμνομεν δε αυτήν την ομολογίαν και έχομεν αυτήν την πεποίθησιν δια του Ιησού Χριστού, έμπροσθεν του Θεού.
Β Κορ. 3,5 οὐχ ὅτι ἱκανοί ἐσμεν ἀφ᾿ ἑαυτῶν λογίσασθαί τι ὡς ἐξ ἑαυτῶν, ἀλλ᾿ ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ,
Β Κορ. 3,5 Οχι διότι είμεθα από τους εαυτούς μας ικανοί, ούτε ότι από την ιδικήν μας διάνοιαν και από τους ιδικούς μας λογισμούς συνθέτομεν και προσφέρομεν το κήρυγμα. Αλλ' η ικανότης μας είναι από τον Θεόν.
Β Κορ. 3,6 ὃς καὶ ἱκάνωσεν ἡμᾶς διακόνους καινῆς διαθήκης, οὐ γράμματος, ἀλλὰ πνεύματος· τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτείνει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ.
Β Κορ. 3,6 Αυτός και μας έχει αναδείξει ικανούς και αξίους διακόνους της Καινής Διαθήκης, όχι του παλαιού γραπτού και τυπικού νόμου, αλλά του πνευματικού, ο οποίος δια του Αγίου Πνεύματος γράφεται εις τας καρδίας μας και δίδει ζωήν. Διότι το γράμμα, αι τυπικαί διατάξεις του παλαιού Νομου, φέρουν τον πνευματικόν θάνατον. Τον νέον όμως πνεύμα της Καινής Διαθήκης δίδει την ζωήν.
Ἔχοντες οὖν τοιαύτην ἐλπίδα πολλῇ παῤῥησίᾳ χρώμεθα,
Β Κορ. 3,12 Εχοντες, λοιπόν, μίαν τέτοιαν ελπίδα, ότι δηλαδή το εν Χριστώ έργον μας είναι αφαντάστως και αιωνίως, ένδοξον, προχωρούμεν και εργαζόμεθα με πολύ θάρρος δια την διάδοσιν του Ευαγγελίου.
Β Κορ. 3,13 καὶ οὐ καθάπερ Μωϋσῆς ἐτίθει κάλυμμα ἐπὶ τὸ πρόσωπον ἑαυτοῦ πρὸς τὸ μὴ ἀτενίσαι τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ εἰς τὸ τέλος τοῦ καταργουμένου.
Β Κορ. 3,13 Και προσφέρομεν καθαράν, χωρίς κανένα κάλλυμα, την νέαν διδασκαλίαν και το έργον μας, και όχι όπως ο Μωϋσής, ο οποίος έθετε κάλυμμα εμπρός στο πρόσωπον του, το οποίον κάλυμμα υπεδήλωνεν, ότι οι υιοί του Ισραήλ δεν θα ημποροσαν, εξ αιτίας της σκληροκαρδίας των, να ατενίσουν και να κατανοήσουν του καταργουμένου εκείνου Νομου το τέλος και τον σκοπόν, δηλαδή τον Χριστόν.
Β Κορ. 3,14 ἀλλ᾿ ἐπωρώθη τὰ νοήματα αὐτῶν. ἄχρι γὰρ τῆς σήμερον τὸ αὐτὸ κάλυμμα ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει, μὴ ἀνακαλυπτόμενον ὅτι ἐν Χριστῷ καταργεῖται,
Β Κορ. 3,14 Αλλ' εσκληρύνθη και ετυφλώθη η διάνοιά των. Διότι και μέχρι σήμερον μένει το ίδιο κάλυμμα κατά την ανάγνωσιν της Παλαιάς Διαθήκης και δεν αφαιρείται τούτο από αυτούς (κατά κυριολεξίαν και κατά μεταφοράν) επειδή δεν πιστεύουν στον Χριστόν, εν τω οποίω και δια του οποίου καταργείται αυτό.
Β Κορ. 3,15 ἀλλ᾿ ἕως σήμερον, ἡνίκα ἀναγινώσκεται Μωϋσῆς, κάλυμμα ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν κεῖται·
Β Κορ. 3,15 Αλλά μέχρι σήμερον, όταν αναγινώσκεται ο Νομος του Μωϋσέως, απλώνεται και υπάρχει κάλυμμα όχι μόνον στο πρόσωπόν των, αλλά και εις την καρδίαν των.
Β Κορ. 3,16 ἡνίκα δ᾿ ἂν ἐπιστρέψῃ πρὸς Κύριον, περιαιρεῖται τὸ κάλυμμα.
Β Κορ. 3,16 Οταν δε κάποιος από αυτούς καθοδηγηθή και επιστρέψη προς τον Κυριον Ιησούν Χριστόν, τότε ξετυλίγεται και αφαιρείται το κάλυμμα της καρδίας, δια να γίνη έτσι φανερά εις αυτόν και κατανοητή η αλήθεια.
Β Κορ. 3,17 ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία.
Β Κορ. 3,17 Ο Κυριος είναι το Πνεύμα και όπου υπάρχει το Πνεύμα, το οποίον δια μέσου του Κυρίου χορηγείται, εκεί υπάρχει η απελευθέρωσις από το κάλυμμα και την δουλείαν του Νομου· εκεί ευρίσκεται η πραγματική ελευθερία.
Β Κορ. 3,18 ἡμεῖς δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος.
Β Κορ. 3,18 Ημείς δε όλοι με ακάλυπτον το πρόσωπον και ανεμπόδιστον την καρδίαν δεχόμεθα και αντικατοπτρίζομεν και ακτινοβολούμεν την δόξαν του Κυρίου, και μεταμορφωνόμεθα εις αυτήν ταύτην την εικόνα του και του ομοιάζομεν ταύτην την εικόνα του και του ομοιάζομεν πνευματικώς, προχωρούντες από δόξης εις δόξαν, όπως είναι φυσικόν να προχωρή αυτός, που αγιάζεται και λαμπρύνεται από το Πνεύμα, από τον Κυριον.
Διὰ τοῦτο, ἔχοντες τὴν διακονίαν ταύτην καθὼς ἠλεήθημεν, οὐκ ἐκκακοῦμεν,
Β Κορ. 4,1 Δι' αυτό και ημείς έχοντες την υψηλήν και μεγάλην αυτήν διακονίαν του κηρύγματος, χάρις στο έλεος του Κυρίου, δεν αποκάμνομεν, ούτε δυσφορούμεν ενώπιον των δυσκολιών και κινδύνων.
Β Κορ. 4,2 ἀλλ᾿ ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης, μὴ περιπατοῦντες ἐν πανουργίᾳ μηδὲ δολοῦντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῇ φανερώσει τῆς ἀληθείας συνιστῶντες ἑαυτοὺς πρὸς πᾶσαν συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Β Κορ. 4,2 Αλλ' έχομεν απαρνηθή όλα εκείνα, που οι άνθρωποι, δια λόγους εντροπής, τα κρύπτουν, και δεν προχωρούμεν τον δρόμον μας με πανουργίαν ούτε νοθεύομεν τον λόγον του Θεού με ιδικάς μας η ξένας επινοήσεις, αλλά με την καθαράν και ανόθευτον φανέρωσιν της αληθείας συσταίνομεν εις κάθε ευσυνείδητον και ορθοφρονούντα άνθρωπον τον εαυτόν μας, ως γνήσιον εργάτην του Ευαγγελίου, ενώπιον του Θεού.
Β Κορ. 4,3 εἰ δὲ καὶ ἔστι κεκαλυμμένον τὸ εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶ κεκαλυμμένον,
Β Κορ. 4,3 Εάν δε και είναι σκεπασμένον και ακατάληπτον το κήρυγμα του Ευαγγελίου μας, είναι σκεπασμένον δι' εκείνους που θεληματικά βαδίζουν τον δρόμον της απωλείας.
Β Κορ. 4,4 ἐν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ.
Β Κορ. 4,4 Εν μέσω αυτών ο Θεός του αμαρτωλού τούτου αιώνος, δηλαδή ο σατανάς, έχει σκοτίσει και τυφλώσει τας διανοίας και τας σκέψεις των απίστων, ώστε να μη λάμψη εις αυτούς το φως του Ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, ο οποίος είναι εικών του Θεού.
Β Κορ. 4,5 οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ Ἰησοῦν.
Β Κορ. 4,5 Διότι ημείς δεν κηρύσσομεν και δεν διαφημίζομεν τον εαυτόν μας, αλλά κηρύττομεν τον Χριστόν Ιησούν, τον Κυριον, που είναι ο μόνος ένδοξος· τους εαυτούς μας δε τους παρουσιάζομεν ως δούλους και υπηρέτας ιδικούς σας δια την δόξαν του Ιησού.
Β Κορ. 4,6 ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Β Κορ. 4,6 Και τούτο, διότι ο Θεός, ο οποίος κατά τους χρόνους της δημιουργίας διέταξε να λάμψη φως αντί του σκότους που υπήρχε τότε, αυτός έλαμψεν εις τας καρδίας μας και τας εφώτισεν, όχι μόνον δια να γνωρίσωμεν ημείς, αλλά δια να μεταδώσωμεν και στους άλλους φωτεινήν και καθαράν την γνώσιν της δόξης του Θεού, η οποία δόξα εφανερώθη δια του Ιησού Χριστού.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΜΑΣ ΤΑΥΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥ.
ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΗΛΩΤΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΧΤΕΣ ΥΠΟΤΙΜΟΥΣΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΟΥΣΕ.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου