Ιδιοτελής αναλγησία

Πολύ σωστά κατηγορείται η επιλεκτική αντιμετώπιση ορισμένων συντεχνιών από το κράτος, όπως στο θέμα των συντάξεων – το οποίο έτσι δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως Κράτος Δικαίου. Εν τούτοις, η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση αλλά, επίσης, στους συγκεκριμένους Πολίτες που το αποδέχθηκαν, επειδή εξυπηρετεί τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα

Επικαιρότητα

Αυτό που ενοχλεί κυρίως τους ανθρώπους είναι η επιλεκτική αντιμετώπιση – ομάδων ή συντεχνιών στην περίπτωση ενός κράτους. Στο παράδειγμα των τραπεζών, το ότι η ΕΚΤ στήριξε απ’ ευθείας τις ισπανικές (προφανώς επειδή η Γερμανία έχει ίδια οικονομικά συμφέροντα στην Ισπανία, αφού της επέτρεψε επί πλέον μεγάλα ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό της, όταν στην Ιταλία έκανε το ακριβώς αντίθετο δημιουργώντας τεράστιο θέμα), ενώ η κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών επιβάρυνε εξ ολοκλήρου το δημόσιο χρέος – επίσης στην Ιρλανδία, με τα πολλά βρώμικα στατιστικά παιχνίδια, επειδή προστατεύεται από τις αμερικανικές πολυεθνικές.

Στο παράδειγμα των αντισυνταγματικών περικοπών των μνημονίων που εφαρμόσθηκαν παράνομα, όπως στους στρατιωτικούς, ισχύει κάτι ανάλογο – ενώ εάν ειδικά οι στρατιωτικοί ήταν πραγματικά στρατιωτικοί και τιμούσαν το αξίωμα που του εμπιστεύθηκε το Έθνος, θα απέρριπταν την «εκλογική δωροδοκία», εάν δεν αμείβονταν ανάλογα όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες που έχουν αντίστοιχες νόμιμες απαιτήσεις. Γενικότερα για το θέμα, φίλος της σελίδας, ο κ. Ανδρέας Μπαρδάκης, έγραψε τα εξής:

Το κράτος ως ένας «κακός εργοδότης» που σε κλέβει

Θα το πω με ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό: 260 εργάτες δουλεύουν, ας πούμε από το 2008, για έναν εργοδότη που το 2013 αποφασίζει μείωση των μισθών τους και κατάργηση των δώρων εορτών και του επιδόματος αδείας τους. Το 2018, οι εργάτες, μαθαίνουν ότι οι μειώσεις που τους έκανε ο εργοδότης ήταν παράνομες και του ζητούν να τους επιστρέψει αυτά που τους κράτησε.

Ο εργοδότης δέχεται να επιστρέψει τα χρήματα που κράτησε μόνο στους 26, τους πιο υψηλόμισθους – επειδή σκέφτεται ότι τους έχει περισσότερο ανάγκη – και μόνο για το διάστημα από το 2013 έως το 2016. Δεν τους επαναφέρει τους μισθούς στα προηγούμενα επίπεδα του 2012 και δεν θέλει να τους δώσει τα δώρα εορτών για το διάστημα 2017-2018 ούτε κι εφεξής.

Στους υπόλοιπους 234 εργάτες δεν τους δίνει τίποτα, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει αρκετά χρήματα για τους πληρώσει επειδή χρωστάει σε δανειστές και τους στέλνει στη γραμματεία να συμπληρώσουν μια αίτηση, λέγοντάς τους ότι θα… το κοιτάξει.

Αν ήσασταν εσείς οι εργαζόμενοι, αυτόν τον εργοδότη θα τον αφήνατε ατιμώρητο; Θα του χαρίζατε αυτά που σας χρωστάει; Δεν θα τον είχατε καταγγείλει; Δεν θα τον διώκατε νομικά;

Το παράδειγμα, όπως καταλάβατε, αναφέρεται στις αντισυνταγματικές περικοπές των μνημονίων που εφαρμόσθηκαν παράνομα προς τους συνταξιούχους. Τι ψήφισαν τα κόμματα (γράφημα) με την τροπολογία υπ’ αρ.1796/141 7.11.2018; «Καταβολή εφάπαξ χρηματικών ποσών προς ένστολους, δικαστικούς λειτουργούς, ιατρικό προσωπικό, διδακτικό προσωπικό, καλλιτεχνικό και λοιπό προσωπικό και τους συνταξιούχους των ανωτέρω κατηγοριών προσωπικού».

Εν προκειμένω, πολύ σωστά κατηγορείται η επιλεκτική αντιμετώπιση ορισμένων συντεχνιών από το κράτος – το οποίο έτσι δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως Κράτος Δικαίου. Εν τούτοις, η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στο κράτος αλλά, επίσης, στους συγκεκριμένους Πολίτες που το αποδέχθηκαν, επειδή εξυπηρετεί τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα – τεκμηριώνοντας δυστυχώς πως αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο. Εάν όμως οι ίδιοι ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, τότε γιατί να μην ενεργεί ανάλογα και η κυβέρνηση, εξυπηρετώντας τα δικά της;

Δυστυχώς, αυτός είναι ο τρόπος που διαβρώνεται και διαφθείρεται μία κοινωνία, με τελικό αποτέλεσμα τη χρεοκοπία και την οικονομική υποδούλωση της – δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως το άθλιο «μαζί τα φάγαμε» ήταν σωστό, ανεξάρτητα από το ότι μία ομάδα πολιτικών και οικονομικών ελίτ έφαγε τη μερίδα του λέοντος, αφήνοντας μόνο τα ψίχουλα στους υπόλοιπους.

Πώς λοιπόν να διαμαρτυρηθούν όλοι αυτοί που συμμετείχαν στο φαγοπότι, έστω μαζεύοντας τα ψίχουλα; Διεφθαρμένος άλλωστε δεν είναι μόνο αυτός που ιδιοποιείται εκατομμύρια, έχοντας καλύτερη πρόσβαση αλλά, επίσης, αυτός που κλέβει δέκα ευρώ – αφού η πράξη είναι αυτή που μετράει και όχι το απόλυτο ποσόν. Ως εκ τούτου είναι δυστυχώς απλή η ερμηνεία της εκκωφαντικής σιωπής των Ελλήνων, παρά τα μαρτύρια τους – όπως επίσης το ότι, η κυβέρνηση δεν ντρέπεται να εκλιπαρεί γονατιστή τους δανειστές για την αναβολή της περικοπής των συντάξεων ή για τις παραπάνω παροχές, με αποκλειστικό και μόνο στόχο την επανεκλογή της. Ο καθένας το συμφέρον του!

analyst