Η συνταγή που ακολούθησε η Νέα Ζηλανδία ήταν πολύ απλή – το πάγωμα των δημοσίων δαπανών στις αρχές της δεκαετίας του 1990 που μέσα σε πέντε χρόνια μειώθηκαν πάνω από το 10%, παράλληλα με τη μείωση των φόρων. Αυτή είναι μία πραγματικά φιλελεύθερη πολιτική. Όχι η σημερινή της κυβέρνησης που διογκώνει συνεχώς το δημόσιο, αυξάνοντας ραγδαία τα δίδυμα ελλείμματα και το δίδυμο χρέος, ενώ συμπεριφέρεται στους ιδιοκτήτες των ακινήτων σαν να είναι η Ελλάδα Βόρεια Κορέα – ασκώντας κοινωνική πολιτική με τα δικά τους χρήματα, χωρίς ίχνος ντροπής. Έτσι κατάφερε η Νέα Ζηλανδία να έχει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, αλλάζοντας δραστικά το παραγωγικό της μοντέλο και μειώνοντας το χρέος της.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Ξεκινώντας από τη σύμβαση του συμβουλίου της ΕΕ για την προαγωγή του πολιτισμού, σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή που ήλθε προς ψήφιση – αφού μία από τις χώρες που συμμετέχουν, η Τουρκία, έχει καταπατήσει κατάφωρα τα πολιτιστικά δικαιώματα όχι μόνο της χώρας μας, αλλά και της παγκόσμιας πολιτισμικής κοινότητας, βεβηλώνοντας την Αγία Σοφία που αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Με δεδομένη άλλωστε τη στάση της ΕΕ απέναντι στη μη πολιτισμένη αυτή χώρα και μάλιστα του Συμβουλίου της Ευρώπης που δεν έκανε απολύτως τίποτα, καθώς επίσης της UNESCO, ειδικά όσον αφορά τη συγκεκριμένη παράνομη, ανήθικη, ενάντια στην ιστορία και σε κάθε έννοια δικαίου, πολιτισμού και σεβασμού κίνηση της Τουρκίας, η συμφωνία συνιστά τραγική ειρωνεία – μια οξύμωρη συγκυρία και μια υποκριτική σχέση!
Όσον αφορά δε την κύρωσή της από την Εθνική Αντιπροσωπεία, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί η χώρα μας για την απραξία της Ευρώπης! Μια απόδειξη ότι είμαστε σοβαρό κράτος που εκτιμούμε και αξιολογούμε κάθε πράξη και ενέργειά μας – ζητώντας την έμπρακτη στήριξη των λοιπών κρατών μελών στις διαφορές μας με την Τουρκία.
Τέλος, είναι εύλογα μεν όσα αναφέρονται στη σύμβαση, αλλά το μείζον ζήτημα είναι το γεγονός ότι, σημαντικά ιστορικά ελληνικά πολιτιστικά αγαθά ευρίσκονται σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο – πολλά εκ των οποίων σε ευρωπαϊκές χώρες, μακριά από την Ελλάδα, στην οποία ανήκουν.
Ειδικότερα, οι ελληνικές αρχαιότητες που ευρίσκονται σε μουσεία του εξωτερικού υπολογίζονται σε πάνω από 8.000 – με γνωστότερες τα γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, την Αφροδίτη της Μήλου και τη Νίκη της Σαμοθράκης στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι, το Βωμό του Ναού του Διός της Περγάμου στο Βερολίνο και τον Αρπιστή στη Νέα Υόρκη. Δεν έχει νόημα λοιπόν η ψήφιση τέτοιων συμφωνιών, όσο τα έργα αυτά παραμένουν εκτός Ελλάδας.
Επομένως είναι προφανές πως οι χιλιάδες Ελληνικές αρχαιότητες και τα λοιπά Ελληνικά πολιτιστικά αγαθά που ευρίσκονται στο εξωτερικό και δη σε ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να επιστρέψουν προηγουμένως στη χώρα μας – αφού αυτό είναι νόμιμο και ηθικό, ενώ όλα τα άλλα προσχηματικά και υποκριτικά.
Το Μαυροβούνιο
Όσον αφορά τώρα τη συμφωνία με το Μαυροβούνιο που υπεγράφη το Μάρτιο του 2019, όλοι γνωρίζουμε πως πρόκειται για μία χώρα με ισχυρές εγκληματικές οργανώσεις – οι οποίες συνεργάζονται στενά με τις αντίστοιχες στη Σερβία, στην Κροατία, στο Κοσσυφοπέδιο, στην Αλβανία και στη Νότια Ιταλία.
Στο Μαυροβούνιο δρουν 35 οργανωμένες εγκληματικές ομάδες, ο μεγαλύτερος αριθμός των οποίων ασχολείται με την προμήθεια και με τη διακίνηση ναρκωτικών – σύμφωνα με το «Χάρτη του οργανωμένου εγκλήματος» που συνέταξε η ηγεσία της αστυνομίας για πρώτη φορά, με βάση τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκτός αυτού, όσον αφορά την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο αποτελεί μια πηγή εξοπλισμού παρανόμων ομάδων στα Δυτικά Βαλκάνια, πύλη εισόδου για φορτία κοκαΐνης από τη Λατινική Αμερική και κέντρο ξεπλύματος μαύρου χρήματος.
Είναι αδιανόητο λοιπόν, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα κράτος στο οποίο ανθεί η εγκληματικότητα, το παραεμπόριο, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών καθώς επίσης τσιγάρων, να επιδιώκουμε συμφωνίες – οι οποίες μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τη χώρα μας.
Η Νέα Ζηλανδία
Θα κλείσουμε με τη Νέα Ζηλανδία, αναφέροντας πως μας συνδέουν ισχυροί δεσμοί φιλίας – ενώ σε επίπεδο πολιτικής συνεργασίας, οι δύο χώρες μας συνεργάζονται στην αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, καθώς επίσης σε τρέχοντα ζητήματα διεθνούς ενδιαφέροντος.
Στη Νέα Ζηλανδία υπάρχει ένα συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον, για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας – ενώ σε πέντε πανεπιστήμια της υφίστανται ισάριθμες Έδρες Κλασικών Ελληνικών Σπουδών, τρεις εκ των οποίων λειτουργούν πάνω από 100 χρόνια.
Εκτός αυτού, είναι σημαντικό το έργο που επιτελεί η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Ν. Ζηλανδίας – ενώ οι περίπου 5.000 Έλληνες ομογενείς πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν εκεί, διαπρέπουν στο εμπόριο και στις επιστήμες, έχοντας καταστεί αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας της.
Τέλος, εκτός από την ανάπτυξη της πολιτιστικής συνεργασίας σε όλους τους τομείς του σύγχρονου πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της λογοτεχνίας, των οπτικών και εικαστικών τεχνών, της μουσικής και του κινηματογράφου με τη Νέα Ζηλανδία, θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από τη στροφή της οικονομίας της σε παραγωγικούς τομείς – όπως είναι η γεωργία, το εμπόριο, η αλιεία και η βιομηχανία.
Η συνταγή που ακολούθησε ήταν άλλωστε πολύ απλή – το πάγωμα των δημοσίων δαπανών στις αρχές της δεκαετίας του 1990 που μέσα σε πέντε χρόνια μειώθηκαν πάνω από το 10%, παράλληλα με τη μείωση των φόρων.
Αυτή είναι μία πραγματικά φιλελεύθερη πολιτική. Όχι η σημερινή της κυβέρνησης που διογκώνει συνεχώς το δημόσιο, αυξάνοντας ραγδαία τα δίδυμα ελλείμματα και το δίδυμο χρέος, ενώ συμπεριφέρεται στους ιδιοκτήτες των ακινήτων σαν να είναι η Ελλάδα Βόρεια Κορέα – ασκώντας κοινωνική πολιτική με τα δικά τους χρήματα, χωρίς ίχνος ντροπής.
Έτσι κατάφερε η Νέα Ζηλανδία να έχει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, αλλάζοντας δραστικά το παραγωγικό της μοντέλο και μειώνοντας το χρέος της – με εξαίρεση την περίοδο της κρίσης, με το δημόσιο χρέος της σήμερα μόλις στο 19% του ΑΕΠ.
Η Νέα Ζηλανδία πάντως είχε περί τα 60 δις $ ΑΕΠ το 1995 και σήμερα έχει υπερβεί τα 200 δις $ με μόλις 4,5 εκ. πληθυσμό – ενώ η Ελλάδα είχε 150 δις $ ΑΕΠ το 1995 και σήμερα κάτω από 200 δις $, με πληθυσμό 11 εκ. Καταφέραμε λοιπόν να μας περάσει η Νέα Ζηλανδία όταν είχαμε σχεδόν τριπλάσιο ΑΕΠ το 1995.
Σύγκριση της εξέλιξης του ΑΕΠ της Νέας Ζηλανδίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) με της Ελλάδας (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Σε μία ανάλυση μας δε στο παρελθόν είχαμε γράψει τα εξής: H Νέα Ζηλανδία, παρά την τεράστια σημασία που δίνει στη γεωργία, διακρίνεται για το χαμηλότερο ποσοστό στήριξης των αγροτών της στις χώρες του ΟΟΣΑ – με 1% επί της συνολικής αξίας της αγροτικής της παραγωγής, έναντι μέσου όρου 18%.
Εκτός αυτού η χώρα, παρά το ότι συμμετέχει μόλις με 2% στην παγκόσμια παραγωγή γάλακτος, κατείχε το 2005 το εντυπωσιακό 20% στις διεθνείς εξαγωγές – ενώ, αν και τα προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής της έχουν αξία 7 δις €, εξάγει μεταποιημένα αγαθά από τα προϊόντα αυτά αξίας 23 δις €.
Έτσι λειτουργεί ορθολογικά η οικονομία μίας χώρας – κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο, αρκεί να έχει μία ικανή κυβέρνηση με όραμα, με στόχους και με τη σωστή μέθοδο για να τα πετύχει, χωρίς να επιβαρύνει διαρκώς και μονομερώς τους Πολίτες της με φόρους, με τη γραφειοκρατία, με το υπερδιογκωμένο δημόσιο κοκ. Όχι να ξεπουλιέται, υπερηφανευόμενη πως την εμπιστεύονται οι αγορές (βίντεο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου