ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ (3)

 

Συνεχεια η  3η σελίδα

Κομματοκρατία

Στο 17:30 κάνει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις όσον αφορά τα κόμματα στην Ελλάδα για να εξηγήσει τις πολιτικές τους που ενώ ακολουθούν τις διεθνείς τάσεις δεν φαίνεται να εντάσσονται σε δυτικοευρωπαϊκές ιδεολογίες. Ο Καλύβας τον ρωτάει αν στην Ελλάδα «είχαμε μια αριστερά μαϊμού και μια δεξιά μαϊμού», με το οποίο συμφωνεί.

Όπως λέει ο Μοσχονάς στην Ελλάδα υπάρχει αβαθή ιδεολογία: Δεν είχαμε πραγματική σοσιαλδημοκρατία ούτε πραγματικό νεοφιλελευθερισμό αλλά κάτι ενδιάμεσο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν σοσιαλδημοκρατικό κάπου και αλλού όχι σοσιαλδημοκρατικό όπως και η ΝΔ συντηρητική αλλά και αλλού όχι συντηρητική. Υπήρχε φρενήρης ανταγωνισμός στον δικομματισμό με υποσχέσεις για να κερδίσουν την επόμενη αναμέτρηση και ακραία πόλωση.

Και τα δύο κόμματα ακολουθούν ένα μοντέλο «δημοσιονομικού λαϊκισμού» (αν και λιγότερο η ΝΔ παλιότερα). Όπως λέει το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και η ΝΔ δεν είναι λαϊκιστές σε ότι λένε αλλά σε ότι κάνουν!

Σημείωση συντάκτη Συμφωνούμε με την θεώρηση ότι δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές νοοτροπίες στην Ελλάδα. Περισσότερο τα ζητούμενα των κομμάτων απαντούν σε συμφέρονται κοινωνικών ομάδων και σε διεθνείς συσχετισμούς. Συνοψίζεται στο «εμείς και το άλλοι» και ίσως η «δεξιοσυνη» και η «αριστεροσύνη» συνδέονται περισσότερο με την σύμπλευση με τις ανάλογες ξένες δυνάμεις (ΕΣΣΔ και ΗΠΑ) . Κάποιοι ήταν συστημικοί της αυλής παλιότερα ή του συστήματος και κάποιοι όχι. Κάποιοι ιστορικά που δεν είχαν πρόσβαση στο δημόσιο λόγω φρονήματων μπορεί να ήταν και επιχειρηματίες (εξού και μικροαστικό ΠΑΣΟΚ και αριστεροί επιχειρηματίες).

Εδώ μπορεί να μπει και το θέμα της αγροτικής μικροιδιοκτησίας και μικροεπιχειρηματικότητας που χαρακτήριζε ανέκαθέν του Έλληνες. Έτσι δεν ήταν οι τυπικοί προλετάριοι ακόμα και αν ήταν φτωχοί κάτι που μαζί με άλλα έφερνε σε αμηχανία τους μαρξιστές από την εποχή του Μαρξ. Ετσι τελικά δεν μπορούσαν να είναι πραγματικοί αριστεροί ούτε πραγματικοί δεξιοί της ελεύθερης οικονομίας της βιομηχανικής δύσης.  

Θα λέγαμε ότι ουσιαστικά στην Ελλάδα υπάρχουν ολιγαρχικές συμμορίες, όπως λέει ο Κοντογιώργης που διαγωνίζονται για τον έλεγχο του κράτους που αποτελεί το λάφυρο. Είναι μοχλός πλούτου και ρουσφετιών στην συγκεντρωτική οικονομία της χώρας, ειδικά στα χρόνια της ΕΕ των επιδοτήσεων και του εισαγωγικού μεταπρατισμού. Για τις ηγέτιδες ολιγαρχικές ομάδες η ΕΕ αποτελούσε απάντηση στο ερώτημα της δημιουργίας εσόδων και προστασίας (όπως λέει ο Κονδύλης).Αυτό παρασιτικά, χωρίς να έχουν την ευθύνη αλλά ούτε και τις ικανότητες ή την διάθεση να προσφέρουν κάτι περισσότερο.

Δεν μπορούμε επίσης να μην παρατηρήσουμε την λατρεία στον Σημίτη στο ντοκιμαντέρ (για μια ακόμα φορά) ο οποίος έβαλε τα θεμέλια για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό με τις δαπάνες, σκάνδαλα (Siemens), την λανθασμένη είσοδο ευρώ, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου με την απώλεια πλούτου, την υποτέλεια σε ΗΠΑ-ΕΕ-Γερμανία, το φιάσκο στα Ιμια βλέπε (πηγή)

Τέλος δεν φαίνεται να έχει αλλάξει η πρακτική των συστημικών κομμάτων παρά τα μνημόνια και τα περι εκσυγχρονισμού. Ακολουθούν την ίδια πόλωση για συσπείρωση και αποπροσανατολισμό των οπαδών τους. Όμως στην εποχή των μνημονίων που την πολιτική την χαράζει η ΕΕ, η αντιπαλότητα είναι γύρω από δευτερεύοντα θέματα lifestyle πολιτικής (πχ βία, δικαιώματα) και το μοίρασμα των ρουσφετιών όπως πάντα. Ουσιαστικά λείπει η πολιτική σήμερα, αν υπήρχε κάποιο ψήγμα ποτέ, και έχει μείνει μόνο ο πολιτικαντισμος.

Πολιτική Κρίση και ΕΕ

Από το 20:20 και μετά εμφανίζεται ως ομιλητής η δημοσιογράφος Ελένη Βαρβιτσιώτη!!! Λέει ότι τα οικονομικά μεγέθη είχαν εκτροχιαστεί από την δεκαετία του 2000 (ποιος κυβερνούσε;) και έτσι φτάσαμε σε διπλά ελλείματα. Επίσης υπήρχαν μεγάλες αυξήσεις μισθών. Ειδικά πριν την κρίση η Ευρωζώνη είχε αυξήσεις τους μισθούς στο 30% και η Ελλάδα στον ιδιωτικό τομέα 80% και στο δημόσιο 177%!

Το ντοκιμαντέρ ξαναγυρνά στο 2009 (21:41) και τον υπουργό του ΠΑΣΟΚ, Παπακωνσταντίνου που προσπαθούσε να βρει πόσο είναι το έλλειμα! Λέει ότι συνέχεια έβρισκε τρύπες! Στο 22:30 εμφανίζεται ο Παπακωνσταντίνου να αναφέρει βαρύγδουπα ότι Δημόσιο χρέος είχε φτάσει 300 δις € και η Βαρβιτσιώτη αναφέρει (με έκπληξη) ότι «ανακάλυψε» ότι το έλλειμα ήταν πάνω από 15% με 3% όριο στην Ευρωζώνη. Όταν έγινε γνωστή (22:46) η «κοροϊδία» προκλήθηκε στις αγορές σάλος, η Ευρωζώνη δεν μπορούσε να δώσει δάνεια και χρειάζονταν το ΔΝΤ για να δώσει τεχνογνωσία! Και έτσι δημιουργήθηκε πρωτοφανή κοινωνική αναταραχή γιατί τα κόμματα ως τότε πλειοδοτούσαν στις υποσχέσεις (23:30).

Το 2012 καταποντίστηκε τα ΠΑΣΟΚ (24:00) το κυρίαρχο κόμμα της μεταπολίτευση και μαζί τελειώνει μια εποχή, του δικομματισμού, Ανέρχεται ένα μικρό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και εμφανίζονται άλλα μικρά όπως ΧΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και το κίνημα των Αγανακτισμένων. Η κοινωνία έβραζε (στο 24:45). Υπάρχει απουσία ελπίδας και έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα από τον λαό γιατί του είπαν ψέματα. Δημιουργείται κενό εξουσίας. Αυτό έχει θορυβήσει του Ευρωπαίους (στο 25:00) καθώς η πορεία της Ελλάδας λόγω του κοινού νομίσματος αφορά το σύνολο ΕΕ! Οι Ευρωπαίοι βλέποντας ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από το ευρώ άρχισαν να υπολογίζουν τι θα σημαίνει αυτό (στο 25:30). Την έξοδο της προβληματικής Ελλάδας την υποστήριζε ο Σοιμπλε.

Εδώ καταρχάς να πούμε ότι η Βαρβιτσιώτη είναι κόρη του τέως Υπουργού-βαρόνου της ΝΔ, μιας ιστορικής οικογένειας της Ελλάδας και αδερφή του υφυπουργού εξωτερικών και διακατέχονται από φιλοευρωπαϊσμό ή φιλογερμανισμό…. Είναι δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες και έχει γράψει ένα μυθιστορηματικής μορφής βιβλίο για την κρίση και το μνημόνιο του 2015 με τον τίτλο «Η τελευταία μπλόφα». Εμφανίζεται προφανώς για να δώσει την Ευρωπαϊκή διάσταση. Να δικαιολογήσει γιατί η Ευρώπη δεν βοήθησε πιο πριν ή με πιο ήπια μέτρα. Επαναλαμβάνει την γελοία δικαιολογία ότι η ΕΕ δεν ήξερε την οικονομική θέση, ότι υπήρχαν ελλείμματα που τα βρήκε ο Παπακωνσταντίνου! Επαναλαμβάνει ότι υπήρχε κίνδυνος εξόδου από το ευρώ με την ανυπακοή των Ελλήνων.

Δεν μπορεί κανείς όμως να μην σημειώσει πόσο αποκρουστικό αλλά και δηλωτική των αντιλήψεων είναι η γλώσσα του σώματος και της Βαρβιτσιώτη. Αναφέρεται στα ελλείματα και τους μισθούς και γελάει. Ποιος κυβερνούσε; Η οικογένειά της. Μια οικογένεια της εγχώριας ελίτ. Γιατί δεν παραιτούνταν αν δεν μπορούσε να κάνει κάτι;

Λέει ότι η Ευρωζώνη δεν είχε φτιαχτεί για να δώσει δάνεια.  Σωστό. Όπως και ότι το ευρώ ήταν περισσότερο θέμα πολιτικής παρά οικονομικό. Αλλά δεν παρακολουθούσε τα στατιστικά; Όσο αφορά το χρέος και το Βέλγιο δεν είχε; Χρέος δεν είχαν και τα άλλα PIGS; (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ισπανία). Μπήκαν σε μνημόνια; Η Πορτογαλία προχώρησε διαφοροποίηση την πολιτική και βγήκε από τα μνημόνια πιο πριν. Η Ιρλανδία κράτησε το φορολογικός καθεστώς και τουλάχιστον σε επίπεδο ΑΕΠ επανάκαμψε. Η Ουγγαρία αν και όχι στα PIGS μπήκε στο ΔΝΤ και βγήκε μετά την εκλογή Ορμπάν.

2015 Συριζα

Μετά το ντοκιμαντέρ πηγαίνει στις εκλογές του 2015 που ακολούθησαν τις αναταραχές των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων (στο 28:00). Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν να σκίσει τα μνημόνια και παροχές (η Βαρβιτσιώτη λέει στο 27:04 ότι ήταν κόστους 20 δις) και έτρεξε μια προεκλογική καμπάνια με κέντρο την ελπίδα ενώ ο Σαμαράς με τον φόβο του να έρθουν οι άλλοι (που αφήνεται να εννοηθεί ότι ήταν λάθος τακτική). Τότε με τον ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε η ελπίδα, όπως αστειεύονται ότι γίνεται συνήθως. Όμως δεν άλλαξε η πραγματικότητα (ερμηνευτική σημείωση: αναφέρονται σαν να ανταγωνίζονταν δηλαδή δυο παρατάξεις με διαφορετική πολιτική γλώσσα για την εφαρμογή της ίδια πολιτικής, ενδιαφέρει η νίκη και όχι η πολιτική πρόταση).

Ο Καλύβας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσε πως δουλεύουν οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί που οι διαπραγματεύσεις τραβάνε σε μακρος. Ο Τσίπρας αδυνατούσε να πάρει την ευθύνη ανάμεσα σε ένα δυσάρεστο συμβιβασμό ή ρήξη με Ευρώπη (στο 28:41) και για αυτό το Ιούνη του 2015 προκηρύσσει, όπως λέει ο Καλύβας, ένα ανορθόδοξο δημοψήφισμα! (δηλαδή πως θα ήταν τα ορθόδοξα δημοψηφίσματα;)

Κατά την Βαρβιτσιώτη (29:00) οι Ευρωπαίοι δεν ήξεραν γιατί γίνεται το δημοψήφισμα και ποιο ήταν το θέμα. Ήταν πολύ κοντά λέει σε μια συμφωνία. Οι Ευρωπαίοι λέει εξέλαβαν το ερώτημα αν θα μείνει η χώρα στο ευρώ ή όχι. Αντίθετα ο Τσίπρας έλεγε ότι μπορούμε να απορρίψουμε μέτρα και να μείνουμε ευρώ. Κάτι που δεν γινόταν!! Τουλάχιστον η Βαρβιτσιώτη παραδέχεται (στο 29:18) ότι με βάση την έρευνά της ο Τσίπρας δεν ήθελε να βγει από το Ευρώ. Όμως δεν είχε τα μούτρα να συμβιβαστεί όταν είχε πει ότι θα πούμε περήφανο και πατριωτικό όχι, όπως προσθέτει ο Καλύβας.

Πάντως η Βαρβιτσιώτη αναφέρει (στο 29:45) ότι έκανε εντύπωση στην «Ευρώπη» ότι ο Τσίπρας κατάφερε και γύρισε το 61%, φάνηκε ότι είναι ταλαντούχος! Έκανε λέει εντύπωση στην Μερκελ (αφήνεται να εννοηθεί ότι ίσως να ήταν και χρήσιμος;…).

Στο 30:00 ερωτάται η Βαρβιτσιώτη για το που οφείλονταν η κωλοτούμπα και το αποδίδει σε τρομερές πιέσεις στον Τσίπρα (χωρίς να λέει αν ήταν από το εσωτερικό ή εξωτερικό της χώρας) γιατί θα άλλαζε το ρου της χώρας και της ιστορίας… (ερώτηση: υπάρχει δηλαδή κάποιος «προκαθορισμένος ρους» της χώρας;)

Τέλος στο 30:13 αναφέρει ότι παρόλη την αναστάτωση, το καλό με τα γεγονότα του 2015 ήταν ότι τελειώνανε οι αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο από τα μέτρα της ΕΕ για να μείνουμε στο Ευρώ. Άρα πρέπει να κάνουμε θυσίες…. Τελειώσανε οι αυταπάτες ότι υπάρχει καλύτερη λύση για αντιπολίτευση…

Σημείωση συντάκτη Καταρχάς οπως και πριν διακρίνεις ότι η Βαρβιτσιώτη αλλά και ο Καλύβας αναφέρονται στα γεγονότα σαν να γίνονται σε μια άλλη χώρα. Αυτό από την απόγονο μιας δυναστείας που ζει στο γραφειοκρατικό διευθυντήριο της ΕΕ και ασχολείται με αυτό και ένα ακαδημαϊκός του εξωτερικού. Δεν έχουν επαφή με την χώρα, αν είχαν ποτέ οι ελίτ. Λογικό να ακούγονται περιπαικτικοί και αποστασιοποιημένοι. Η ελληνοφωνία παραπλανά. Αναφέρονται στην κρίση ως να αφορά το πολιτικό σύστημα και του παρασιτισμού που το συνοδεύει και τίποτα για το δράμα των πολιτών που λες και αντιδρούσαν γιατί ήταν «κακομαθημένα παιδιά»! Περισσότερο στεναχωρήθηκαν με την απώλεια ένα σημαντικού κόμματος και μέρος του δίπολου (το ΠΑΣΟΚ).

Σωστά αναφέρεται ότι ο Τσίπρας δεν είχε σκοπό να βγει από το Ευρώ, το είχε υποσχεθεί από το 2013 στις ομιλίες στις ΗΠΑ οπότε προφανώς έλαβε την εμπιστοσύνη τους…. Ενδεχομένως να είχε συμφωνήσει με την ΕΕ αλλά δεν τον άφησαν οι δικοί του να προχωρήσει και χρειάστηκε να κάνει το δημοψήφισμα γιατί όπως είπε μετά είχαν επικρατήσει οι ακραίοι στο κόμμα του (πηγή)  αλλά όπως έχει πει ο Toussaint δεν είχε και πολύ επαφή με το κόμμα η ηγετική ομάδα (πηγή).

Η Βαρβιτσιώτη με χαιρεκακία επαναλαμβάνει τα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) των μνημονίων με αντάλλαγμα το εύρω. Αλητεία. Το ευρω προβάλλονταν ως φόβητρο και στο δημοψήφισμα αν και δεν ήταν το ερώτημα ούτε και σίγουρο ότι θα μπορούσε να γίνει. Όμως έχει σημασία γιατί το ευρώ φαίνεται στις δημοσκοπήσεις να χαίρει εκτίμησης περισσότερο από την ΕΕ για πολλούς Έλληνες αν και οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι ωφέλησε. Ίσως το βλέπουν σαν αναγκαίο κακό. Ίσως το εκτιμούν ως μέσο συναλλαγής (όπως οι λίρες στην κατοχή) ή ως σύμβολο και προσμονή για μια ιδεατή Ευρώπη.

Αλήθεια μήπως θα πρέπει να γίνει κάποιο δημοψήφισμα για το Ευρώ τότε και μια σοβαρή συζήτηση για το τι σημαίνει για την Ελλάδα όπως και η Ελλάδα, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ; (πχ δεν έγινε δημοψήφισμα για την είσοδο ή την μετατροπή σε Ένωση). Να σημειωθεί εδώ ότι άλλο μια συντεταγμένη έξοδος όπως λέγεται ότι πρότεινε ο Σόιμπλε και άλλο το κλείσιμο το τραπεζών και η άτακτη αποχώρηση που περιγράφονται στα σενάρια τρόμου περί Νομισματοκοπείου. Όμως πόσο εύκολο θα είναι για την ΕΕ να αποχωρούν μέλη και να ανατιμάται το Ευρώ; (ή να υποτιμάται)

Τέλος δεν αναφέρει ποιος πίεσε για την κωλοτούμπα του Τσίπρα. Ακούσαμε από τον Βαρουφάκη τις εσωτερικές διεργασίες, την στάση Δραγασάκη (πηγή) που από πριν ήταν υπέρ της λύσης και με το μέρος των τραπεζιτών που θέλαν συμβιβασμό, την παρέμβαση Παυλόπουλου ίσως και μεγάλων παραγόντων. Ίσως παρεμβλήθησαν και γεωπολιτικοί παράγοντες αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ενεπλάκησαν Ρωσία και Κίνα για την παροχή ρευστότητας όπως φέρεται να περίμεναν κάποιοι στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Τι πετύχαμε με την κρίση

Από το 31:30 και μετά γίνεται μια αποτίμηση της τρέχουσας κατάσταση από τον Παγουλάτο. Αναφέρεται ότι η χώρα μπαίνει στην 2η δεκαετία του 21ου αιώνα με την κοινωνία και οικονομία τραυματισμένη. Το 2010-2020 ήταν η «δεκαετία της καρπαζιάς» λέει που πληρώσαμε τα σφάλματα της προηγούμενης δεκαετίας! Πλέον η οικονομία έχει προσαρμοσθεί και έχουμε δημοσιονομικά πλεονάσματα! Το χρέος ναι μεν είναι στα ύψη αλλά είναι βιώσιμο γιατί είναι εξυπηρετήσιμο!!! Γίναν μεταρρυθμίσεις που χωρίς την κρίση δεν θα’χαν γίνει (δηλαδή; πχ την εσωτερική υποτίμηση και τα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας χωρίς κάτι να αλλάξει;).

Σταθεροποιήθηκε το πολιτικό σύστημα με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό! (δηλαδή αυτό ήταν το ζητούμενο;) Επανέρχεται η πολιτική ομαλότητα. (δηλαδή νέα (φτωχότερη) κανονικότητα;). και είμαστε σοφότεροι και διαχειριζόμαστε τα κοινά καλύτερα!!

Στο 33:30 ο Ματσαγγανης λέει ότι δεν είμαστε εκλεκτός λαός αλλά αντέχουμε. Εντυπωσιακό πως τα καταφέρνουμε! Παραλληλίζει την περίοδο 2010-2020 με τον πόλεμο του 1897 και ότι ακολούθησε μέχρι την εποποιία του 1910.

Σημείωση συντάκτη Διερωτόμαστε με το θράσος να λέγονται όλες αυτές οι οικονομικές ανοησίες και μάλιστα χαμογελαστά! Αν υπήρξε ένα αποτέλεσμα των μνημονίων ήταν η δημιουργία ενός αποτυχημένου, χρεωκοπημένου κράτους υποθηκευμένου στην EE και τα κοράκια. Ακυρώθηκε ο southstream. Ξεπουλήθηκε η περιουσία της και έγινε μια χώρα εξαρτημένη από φτηνό τουρισμό. Αυτός είναι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός ή μάλλον πειθαναγκασμός.

Το εξωτερικό χρέος πήγε από 187 δις € στο τέλος του 2004, σε 417 δις€ στα τέλη 2009 και 526 δις € σήμερα (με μικρότερο ΑΕΠ). Το δημόσιο χρέος εξυπηρετείται γατί δανείζουνε την αναχρηματοδότηση του. Ανά πάσα στιγμή όμως μπορεί να σταματήσει. Σε αυτό ανάγεται η βιωσιμότητα: μια πολιτική απόφαση αν και είναι μικρού κόστους δεδομένου του μικρού ύψος του χρέος στο σύνολο της ΕΕ για μια χώρα σε στρατηγική θέση και με σημαντικό συμβολισμό όπως είναι η Ελλάδα.

Ούτε καν στις αξιολογήσεις τολμάν οι θεσμοί να πούνε ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Το αποφεύγουν. Δεν μιλάνε πια για το ύψος του χρέους και το ποσοστό του ως προς το ΑΕΠ (αφού έχει σπάσει παγκόσμια ρεκόρ) αλλά για κόστος εξυπηρέτησής του που την μετράν ως τις Ακαθάριστες Ανάγκες Χρηματοδότησης (Gross Financing Needs) του δημόσιου χρέους που δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 15% τους ΑΕΠ για να θεωρείται βιώσιμο το χρέος (δηλ. το χρέος θα υπάρχει στο διηνεκές). Αίσχος για το τι αφήνει αυτή η γενιά στην επόμενη.

Στην 11η Αξιολόγηση προβλέπονται αυξήσεις ΑΕΠ 2,9% το 2021-2029 και 3,5% το 2030-2060 με το χρέος να πέφτει στο τέλος της περιόδου αυτής στο 57,6%. Το χρέος προβλέπεται να πέσει στο 120% το 2040! (όσο όταν μπήκαμε στα μνημόνια ή ήταν ο στόχος του 2020 με το pSI). Ουσιαστικά την όποια ανεξαρτησία θα την ζήσει η μεθεπόμενη γενιά. Ίσως να έχει ξεχάσει και τι σημαίνει η λέξη αυτή.

Όμως υπάρχουν στις αξιολογήσεις και σενάρια χαμηλής ανάπτυξης που η εξυπηρέτηση των δανείων μπορεί να μην είναι δυνατή. Ακόμα περισσότερο λόγω αυξανόμενων επιτοκίων, την έλλειψη παραγωγικού σχεδίου και την αύξηση του χρέους μέσα στην πανδημία. Σε αυτές τις περιπτώσεις το GFN μπορεί να ξεπεράσει το 20% μετά από 15-20 χρόνια αν όχι νωρίτερα με τις νέες εξελίξεις.

Τι έγινε λοιπόν με τα μνημόνια: η χώρα υπερχρεώθηκε, έπεσε το διαθέσιμο εισόδημα, δημεύτηκε η δημόσια περιουσία, δεν υπάρχει καμία παραγωγική προοπτική, οι μορφωμένοι εγκαταλείπουν την χώρα. Αν δεν είναι αυτό αποτυχία, τι είναι; Βέβαια αν κάποιος ήθελε να φτιάξει μια αποικία, και να αγοράσει τα πάγια της χώρα μόνο με 11 δις, όσο είναι τα προβλεπόμενα έσοδα από το Υπερταμείο, (και όχι 50 δις όσο λέγονταν στις διαπραγματεύσεις του 2015) τότε είναι επιτυχία.

Τέλος όσο αφορά τον παραλληλισμό με το 1897-1910 θα λέγαμε ότι μάλλον ατυχής είναι. Φυσικά βολεύει τους εθνομηδενιστές να επισείουν ως φόβητρο το ατυχές περιστατικό του 1897 ή την προδοσία και τραγωδία του 1922. Όμως το έπος 1910 έγινε γιατί η υπαγωγή στα μνημόνια της εποχής, την ΔΟΕ, μετά την χρεωκοπία του 1893 ατόνησε μετά το κίνημα στο Γουδί και στον εκσυγχρονισμό που έφερε στο πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα. Αυτό έγινε εκ των έσω. Δεν έχει γίνει σήμερα. 

Καταστροφές και Θρίαμβοι – Σελίδα 3 – The Analyst