Ἀπόσπασμα ὁμιλίας ποὺ ἐκφωνήθηκε ἀπὸ τὸν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο στὶς 25/04 τοῦ 1983
Κἂν ὁλόκληρος δὲ λαὸς ἁμάρτῃ, οὐ νικᾷ τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν. Ἐμοσχοποίησεν ὁ λαὸς, καὶ οὐκ ἀπέστη ὁ Θεὸς τῆς φιλανθρωπίας· ἠρνήσαντο οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἑαυτὸν οὐκ ἠρνήσατο. Οὗτοι οἱ θεοί σου Ἰσραὴλ, εἰρήκασιν· καὶ πάλιν συνήθως ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ, σωτὴρ αὐτῶν ἐγένετο. Καὶ οὐ μόνος δ’ ὁ λαὸς ἥμαρτε, ἀλλὰ καὶ Ἀαρὼν ὁ ἀρχιερεύς. Μωϋσῆς γάρ ἐστιν ὁ λέγων, Καὶ ἐπ’ Ἀαρὼν ἐγένετο ὀργὴ Κυρίου· καὶ ἐδεήθην, φησὶν, ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ συνεχώρησεν αὐτῷ ὁ Θεός. Εἶτα Μωϋσῆς μὲν αἰτῶν ὑπὲρ ἀρχιερέως ἁμαρτάνοντος, ἐδυσώπει τὸν Κύριον· Ἰησοῦς δὲ ὁ μονογενὴς, αἰτῶν ὑπὲρ ἡμῶν οὐ δυσωπεῖ τὸν Θεόν; Κἀκεῖνον μὲν διὰ τὸ πταισθὲν οὐκ ἐκώλυσεν ἐλθεῖν εἰς ἀρχιερωσύνην· σὲ δὲ ἐξ ἐθνῶν ἐλθόντα, κεκώλυκεν εἰσελθεῖν εἰς τὴν σωτηρίαν; Μετανόησον, ἄνθρωπε, λοιπὸν καὶ αὐτὸς ὁμοίως, καὶ οὐ κεκώλυταί σοι ἡ χάρις.
Ἀκόμη, λέγει, ὄχι μόνο ἄτομα ἀλλὰ καὶ λαὸς ὁλόκληρος ἀκόμη ἂν ἁμαρτήσει καὶ αὐτὸν ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸν συγχωρήσει, διότι δεν νικοῦν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες ἑνὸς ὁλοκλήρου λαοῦ. Καὶ ἔχει τὸ παράδειγμα ἐδῶ τῆς μοσχοποιήσεως τοῦ Ἰσραήλ. Πρὶν προχωρήσω ὅμως γιὰ νὰ δοῦμε τὴν μοσχοποίηση τοῦ Ἰσραὴλ θὰ ‘θελα νὰ σᾶς ἔλεγα τὸ ἑξῆς.
Ἀλήθεια, ὁ λαὸς μᾶς αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἔχει πολλὲς ἁμαρτίες; Βέβαια κάθε λαὸς ἔχει ἁμαρτίες, ὄχι ὡς πρόσωπα ἀλλὰ ὡς λαός. Διότι ἔχει πάρα πολὺ σημασία αὐτό, τὸ νὰ δοῦμε ὄχι τὰ....
ἄτομα ἀλλὰ τὸν λαὸ σὰν σύνολο. Ἔχει πάρα πολὺ σημασία, τὸ ξαναλέγω. Πράξεις τὶς ὁποῖες δὲν κάνουν πρόσωπα ἀλλὰ κάνει ὁ λαός. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὁ λαὸς μας ἔχει φοβερὲς ἁμαρτίες. Ὅταν λέγω ‘αὐτὴ τὴ στιγμὴ’ βέβαια, 160 τόσα χρόνια, νὰ ἐξηγούμεθα, δηλαδὴ μετὰ τὸ 1821. Πράγμα ποὺ σᾶς τὸ ἔχω ξανααναφέρει ἐδῶ, θὰ τὸ ἐνθυμῆστε ἀλλὰ δὲν πειράζει ἂν τὸ ξαναποῦμε, ὄτι ο λαὸς μᾶς ἄρχισε νὰ ἁμαρτάνει ὅσο δὲν ἁμάρτανε τὰ 400 χρόνια δουλείας εἰς τοὺς Τούρκους. Ὡς λαὸς τὸ ξαναλέγω.
Καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἁμαρτία τοῦ λαοῦ μας; Ὄχι βεβαίως πορνεῖες καὶ μοιχεῖες, αὐτὰ ἀφοροῦσαν τὸν κάθε πολίτη, τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ τὸν κάθε Χριστιανό, ἀλλὰ τὸ ξεκίνημα τῆς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ μας ἦταν τὸ ἑξῆς. Ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ ἤσαν στὴν Εὐρώπη, Ἕλληνες, καὶ εἶχαν σπουδάσει ἔξω και δεν εἶχαν ζήσει τὶς λαχτάρες τοῦ λαοῦ μας ἀλλὰ ζοῦσαν στὴν ἀσφάλεια τῆς Εὐρωπης καὶ ἐκεῖ ἐσπούδαζαν, αὐτοί ειχαν πρὸ πολλοῦ χάσει τὴν Ἑλληνική τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξή τους ταυτότητα. Ναὶ μὲν ἴσως νὰ πίστευαν ἀκόμα στὸ θέμα Ἑλλὰς ἀλλὰ δὲν πίστευαν πιὰ στὸ θέμα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διότι εἶχαν ὑποστεῖ πολλὴ φθορὰ ἔξω στὴν Εὐρώπη. Καὶ ἡ Ἑλληνική τους ἀκόμα ἀγάπη καὶ αὐτὴ εἶχε ἀκόμη ὑποστεῖ φθορά, μὴν τὸ ξεχνᾶμε. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλησαν, ἀλλοτριωμένοι ἀπὸ τὶς λαχτάρες ὅπως σᾶς εἶπα τοῦ λαοῦ μας καὶ τὶς περιπέτειές του, θέλησαν ὅταν ἡ Ἑλλὰς ἐλευθερώθηκε νὰ ‘ρθοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ κυβερνήσουν τὸν λαό μας. Οι ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅμως εἴχανε μείνει ἤδη ξένοι στὰ αἰσθήματα τοῦ λαοῦ και προσπάθησαν νὰ μεταφέρουν στὴν Ἑλλάδα τὸν Εὐρωπαϊκὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμὸν μὲ τὸν ὁποῖον θὰ ἀντικαθιστοῦσαν τὴν Ἐκκλησίαν.
Βέβαιά το θέμα αὐτὸ δὲν ἦταν καινούριο πάλι καὶ γι’ αὐτούς, διότι ἡ περίπτωσις εἰσόδου τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἀνθρωπισμοῦ-οὐμανισμοῦ ἤδη εἶχε σημειωθεῖ ἀπὸ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Βλέπομε μία κίνηση μετὰ τὸν 10ον αἰώνα νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ τάσις νὰ εἰσαχθεῖ στὸ Βυζάντιο ὁ δυτικὸς οὐμανισμός. Ἐξάλλου τὰ τελευταῖα χρόνια του Βυζαντίου ἐδοκιμάσθησαν πολλοὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσπάθεια καὶ πολλοὶ λαοὶ τοῦ Βυζαντίου εἴχανε ἤδη χωρισθεῖ, οἱ μὲν ἐδέχοντο τὴν Ὀρθόδοξον Πίστη καὶ θέση καὶ συνεπώς απο τὴν Ὀρθόδοξον Πίστη ΑΠΕΡΡΕΕ ὁ σωστὸς θὰ λέγαμε ἀνθρωπισμός να τὸ πῶ ἔτσι, δηλαδὴ ἡ σωστὴ χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐδέχοντο ἀπ’ τὴ Δύση τὰ καινούρια ἐκεῖνα φροῦτα ὡς ‘φῶτα’ ποὺ ἤρχοντο δῆθεν καὶ ποὺ φυσικὰ αὐτοὶ δὲν ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν Πίστη ἀλλὰ ἀπὸ τὴν φιλοσοφία ἢ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμόν.
Σᾶς σημειώνω μόνον ἕναν σταθμὸν σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, τον Νικόλαο Καβάσιλα. Ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, Θεσσαλονικεύς, θεολόγος μεγάλος, πάρα πολὺ ἠγωνίσθη ἐναντίον τού ἤδη εἰσερχομένου εἰς τὴν Ἀνατολὴ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ καὶ τὰ ἔργα του, ὅπως εἶναι κάποιες ὁμιλίες στὴν Θεοτόκο ἢ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀπάντησις. Μόνο ποὺ ἕνας ποὺ θὰ τὰ διαβάσει δὲ ξέρει γιατί τὰ ἔγραψε αὐτὰ ὁ Καβάσιλας. Τὰ ‘γράψε ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναχαιτίσει αὐτὸν τὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμόν. Τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό: αὐτὸν τὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμόν.
Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἦρθε ἠ Άλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνεκόπη αὐτὴ ἡ διείσδυσις τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ.
ΔΕΝ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ.
4 σχόλια:
ευτυχώς δλδ " ὅτι ἦρθε ἠ Άλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνεκόπη αὐτὴ ἡ διείσδυσις τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ."
οπότε καλύτερα δούλοι του ISIS ή του νεοσουλτάνου
αντί κράτους με ευρωπαικές δομές....
ή μωραίνει κύριος όν ....
Antonios
Αμέθυστε νομίζω πως ο τίτλος είναι μάλλον βολικός και περισσότερο διαιωνίζει την κακοδαιμονία που μας δέρνει. Νομίζω πολύ πριν την Δύση δεχτήκαμε οικειοθελώς έναν κοσμικό ρόλο για την Εκκλησία. Η εικονομαχία ήταν η τελευταία μεγάλη νίκη αυτού του λαού. Μια νίκη που όμως τον εξουθένωσε και πάνω στις δάφνες της στρογγυλοκάθισε η φαύλη Δύση. Συγχώρεσε με και διόρθωσε με αν κάνω λάθος. Άλλωστε τι είναι η Δύση; Το δικό μας μπάσταρδο. Αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη την αμαρτία μας.
Για μένα η μεγαλύτερη αμαρτία που πέσαμε είναι πως ξεχάσαμε πως σκοπός είναι η συνάντηση με τον Κύριο. Η ερωτοτροπία με την Δύση απλά έτυχε.Έχει ένα προνόμιο αυτή η κατάσταση αν είναι έτσι. Είναι μια καθαρά δική μας υπόθεση. Απαιτεί απλά την ευθύνη για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση.
Θέλει μεγάλη προσοχή το θέμα. Τι απέγινε η ευα-αγγελία της Σωτηρίας που φύλαγε με νύχια και με δόντια αυτή η γλώσσα; Που την τοποθέτησαν την Σωτηρία οι ίδιοι οι θεματοφύλακες; Που τον έχουν τον Χριστό οι θεματοφύλακες; Μα στον Ουρανό λένε πολύ σωστά. Και κοιτάζουν ψηλά. Μία λεπτομέρεια μόνο. Ο Ουρανός ξεκινάει από τον φλοιό της γης.
Αυτή δεν είναι η λογική με την οποία οι μωρές παρθένες έχασαν την συνάντηση με τον Κύριο;
Δεν σας γνωρίζω τους είπε! Στην ουσία όντως ποτέ δεν τον είχαν συναντήσει.Απλά είχαν ακούσει για αυτόν. Υπολόγιζαν δε βάση του τελετουργικού για το πότε θα τον συναντήσουν. Γ' αυτό και ξέμειναν από λάδι. Όμως εδώ υπάρχει κάτι βαθύτερο νομίζω. Καμία δεν σκέφτηκε να το ρισκάρει. Ή τουλάχιστον να Τον περιμένουν έστω ετερόφωτες. Να πουν έστω ταπεινωμένες τι βλαμμένες που είμαστε....ξεμείναμε Kύριε. Ίσως γιαυτό στην παραβολή δεν γίνεται καμία αναφορά για το αν βρήκαν τελικά λάδι ή όχι. Το αμάρτημα τους ξεκίνησε από την έλλειψη πρόνοιας κορυφώθηκε όμως με την πεποίθηση πως ο γάμος είναι δεδομένος αλλά και η συμμετοχή τους σε αυτόν. Ενώ το πάν ήταν η συνάντηση γιατί μόνο με τον Κύριο μπορείς να μπείς στην Βασιλεία.
Η Δύση σφάλει αλλά τον Χριστό ποιος τον ζητάει, ποιος τον περιμένει και πού;Τρέχουμε μέσα στο αλλαλούμ μας να βρούμε λάδι και εμείς και οι δυτικοί και καταλήγουμε να χτυπάμε πόρτες κλειστές. Εμείς τουλάχιστον δεν δικαιούμαστε να μην το γνωρίζουμε. Έχουμε την μαρτυρία αγίων και μαρτύρων. Έχουμε Χριστό.
Δυστυχώς φίλε, έχεις δίκαιο. Τόχουμε χαμένο από πολύ καιρό. Μά τότε φούντωσε καί η εκκλησία παρεδόθη στίς πλάνες τού διαφωτισμού. Ξεχάσαμε τούς κολλυβάδες. Διότι χάσαμε τήν προσευχή. Τόν διάλογό μας μέ τόν Κύριο καί τούς Αγίους.
9.46. Τραγική αλήθεια φίλε. Καί ο Αγιος Πορφύριος ομολόγησε πικραμένος ότι κανένας δέν τόν ρώτησε καί δέν τού ζήτησε τόν Κύριο. Εχουμε χαθεί στούς θεόδοτους κανόνες χωρίς νά ακούμε τήν κλήση τής σωτηρίας πλέον. Κύριε ελέησον!!
Δημοσίευση σχολίου