Η ΑΝΟΥΣΙΑ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ(ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ)
ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΡΑΜΦΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΘΕΣΗ! ΤΙ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΒΡΗΚΕ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ!!!
5 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Την αρχή της ευθύνης,της ευθύνης για τον άλλο, την ευθύνη ως οφειλή. Η αρχή αυτή λειτουργεί ως μορφή,έστω και μερική, πραγμάτωσης μέσα στην ιστορία της ευαγγελικής αγάπης η οποία ως κάτι τέλειο είναι ανεφάρμοστη.Στην εξέλιξη του χρόνου εσωτερικεύσαμε την αγάπη εννοιολογώντας την ως ευθύνη.Αυτά λέει ο Ράμφος.
Είναι ανεφάρμοστη λόγω τού εγώ, λόγω ταυτότητος. Η οφειλή λοιπόν είναι αυτεπάγγελτη. Η ευθύνη γιά τόν άλλο είναι αυτόνομη πέραν τού ενστίκτου τής αναπαραγωγής. Αυτό τό ένστικτο όμως δίνει καί τό αληθινό μέτρο καί τήν πρόθεση τής ευθύνης. Εφαρμόζεται από έμπειρους σέ άπειρους καί ανώριμους. Τό ατομικό υποκείμενο τού Ράμφου λοιπόν, όπως καί τού Λουδοβίκου, αποφασίζει νά μάς λυτρώσει από τήν κατάσταση ανωριμότητος πού μάς κρατά δέσμιους η παράδοση τής καθημερινότητος. Η θρησκεία μέ άλλα λόγια. Είναι ακριβώς η ιδεολογία τού Διαφωτισμού καί επιτυγχάνει τόν σκοπό της μέ τήν απελευθέρωση τού σώματος από τήν θρησκεία, από τήν ψυχή. Ο Λουδοβίκος ξεχνά τήν δική του θεολογία τού σώματος, ικανοποιημένος από τήν τρίχα πού βλέπει στό μάτι τού άλλου. Κανένας διανοούμενος δέν κατόρθωσε ποτέ νά μάς εκθέσει τόν τρόπο μέ τόν οποίο ο ίδιος ωρίμασε. Κάτι πού περιγράφεται μόνον από τούς τρείς φιλοσόφους τής αρχαίας ελλάδος καί τούς Αγίους μας σέ ένα απολύτως διαφορετικό επίπεδο.
Τά ηθικά έργα τού Αριστοτέλη, ο φαίδων τού πλάτωνος, καί ο ηθικός Αριστοτέλης του Pierre Aubenque σάν εισαγωγή από τίς σελίδες μας στήν αριστερή πλευρά.
5 σχόλια:
Την αρχή της ευθύνης,της ευθύνης για τον άλλο, την ευθύνη ως οφειλή. Η αρχή αυτή λειτουργεί ως μορφή,έστω και μερική, πραγμάτωσης μέσα στην ιστορία της ευαγγελικής αγάπης η οποία ως κάτι τέλειο είναι ανεφάρμοστη.Στην εξέλιξη του χρόνου εσωτερικεύσαμε την αγάπη εννοιολογώντας την ως ευθύνη.Αυτά λέει ο Ράμφος.
Είναι ανεφάρμοστη λόγω τού εγώ, λόγω ταυτότητος. Η οφειλή λοιπόν είναι αυτεπάγγελτη. Η ευθύνη γιά τόν άλλο είναι αυτόνομη πέραν τού ενστίκτου τής αναπαραγωγής. Αυτό τό ένστικτο όμως δίνει καί τό αληθινό μέτρο καί τήν πρόθεση τής ευθύνης. Εφαρμόζεται από έμπειρους σέ άπειρους καί ανώριμους. Τό ατομικό υποκείμενο τού Ράμφου λοιπόν, όπως καί τού Λουδοβίκου, αποφασίζει νά μάς λυτρώσει από τήν κατάσταση ανωριμότητος πού μάς κρατά δέσμιους η παράδοση τής καθημερινότητος. Η θρησκεία μέ άλλα λόγια. Είναι ακριβώς η ιδεολογία τού Διαφωτισμού καί επιτυγχάνει τόν σκοπό της μέ τήν απελευθέρωση τού σώματος από τήν θρησκεία, από τήν ψυχή. Ο Λουδοβίκος ξεχνά τήν δική του θεολογία τού σώματος, ικανοποιημένος από τήν τρίχα πού βλέπει στό μάτι τού άλλου. Κανένας διανοούμενος δέν κατόρθωσε ποτέ νά μάς εκθέσει τόν τρόπο μέ τόν οποίο ο ίδιος ωρίμασε. Κάτι πού περιγράφεται μόνον από τούς τρείς φιλοσόφους τής αρχαίας ελλάδος καί τούς Αγίους μας σέ ένα απολύτως διαφορετικό επίπεδο.
Τα έργα των τριών φιλοσόφων που το περιγράφουν. Ευχαριστώ!
Τά ηθικά έργα τού Αριστοτέλη, ο φαίδων τού πλάτωνος, καί ο ηθικός Αριστοτέλης του Pierre Aubenque σάν εισαγωγή από τίς σελίδες μας στήν αριστερή πλευρά.
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου