Ασύρματες μαριονέτες

 

Πηγή: Andrea Zhok

Κοιτάζοντας γιά πολλοστή φορά  τον βανδαλισμό ενός μουσείου στο όνομα ενός υποτιθέμενου «ριζοσπαστικού περιβαλλοντισμού», σκέφτηκα τι τρομακτική τραγωδία ήταν και είναι η ηγεμονική παιδαγωγική του φιλελεύθερου κόσμου.

Αυτά τα αγόρια δεν μπορούν να απορριφθούν ούτε ως βάνδαλοι ούτε ως μειονεκτούντα, αν και και οι δύο ορισμοί ισχύουν σωστά. Αυτοί οι ορισμοί δεν είναι αρκετοί γιατί παραλείπουν το γεγονός ότι είναι η έκφραση μιας βαθιάς, ευρέως κοινής και γενικά σιωπηλής διάθεσης.
Αν θέλουμε να προχωρήσουμε πέρα ​​από τα κίνητρα που παρέχει το σύστημα από προεπιλογή («εργασία-κερδίζω-καταναλώνει-κρακ»), τα «υψηλά» θέματα που εξακολουθούν να ζεσταίνουν τις καρδιές και να ταράζουν τον ύπνο των νέων γενεών είναι μόνο δύο, το πολύ τρία : φύλο και φύλο (με όλους τους εμπλεκόμενους), περιβάλλον / οικολογία και μερικές φορές (αλλά λιγότερο εμφανώς) ζωοφιλισμός / βιγκανισμός. Σε αυτά τα θέματα εξακολουθούν να εξαπολύονται θερμές θέσεις, φωνές διεκδικήσεις δικαιωμάτων, αγανάκτηση και ετερόκλητες αγανακτήσεις.
Αυτό που ενώνει αυτά τα θέματα, στην αβυσσαλέα ποικιλομορφία τους, είναι το γεγονός ότι αναφέρονται ιδανικά σε μια «φυσική» σφαίρα: σώματα, ζώα, φυτά, φυσικές και βιολογικές οντότητες.
Για να κατανοήσουμε τους λόγους για την εξέχουσα θέση αυτής της σφαίρας, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί στον σύγχρονο πολιτισμό που είναι καταστροφικό. Οι νέες γενιές δεν αναγνωρίζουν καμία πραγματικότητα στον κοινωνικό, πολιτιστικό, ιστορικό, θρησκευτικό κόσμο. Όλες αυτές οι σφαίρες που αντιπροσώπευαν το κέντρο βάρους των αγώνων των περασμένων αιώνων και χιλιετιών έχουν εξαφανιστεί σε μια διάσταση μη πραγματικότητας, που δεν έχει πλέον καμία αποτελεσματική σχέση με τη ζωή τους.
Αυτός ο μετασχηματισμός έχει φυσικά βαθιά και μακροπρόθεσμα κίνητρα, στα οποία δεν μπορούμε να σταθούμε, εξαρτώμενα από την προοδευτική επιβολή μιας «φυσιοκρατικής» οντολογίας και μιας «σχετικιστικής» ηθικής στο δρόμο της ηγεμονοποίησης (της ηγεμονίας) του φιλελεύθερου λόγου.
Βυθισμένοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης από μια καταιγίδα «πολιτιστικών» θραυσμάτων χωρίς καμία σύνδεση και οποιαδήποτε επιχειρησιακή σημασία που τους πέφτει βροχή από όλες τις πλευρές, έχουν λάβει ως θεμελιώδες μάθημα ότι η ιστορία, ο πολιτισμός, η κοινωνία, η πολιτική κ.λπ. είναι άπιαστες, ακατανόητες και αυθαίρετες διαστάσεις, εξωπραγματικές διαστάσεις στις οποίες κάποιοι ενήλικες μπορεί ακόμα να κινούνται - όλο και λιγότερο - αλλά που δεν αντιπροσωπεύουν κάτι που μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Η ύπαρξή τους έχει πλήρως αποϊστορικοποιηθεί και αποκοινωνικοποιηθεί. Ο κόσμος του παρελθόντος είναι η άσχετη πλήξη των ιστορικών βιβλίων, και αφού κάθε παρόν είναι προορισμένο να γίνει το παρελθόν του αύριο, ακόμη και η παρούσα δράση τους δεν κινείται πλέον με την έννοια του «προσανατολισμού της ιστορίας», γιατί η ιστορία δεν υπάρχει.
Η «πραγματικότητα» με έναν κατεξοχήν τρόπο, νομιμοποιημένη από ολόκληρη την οντολογία μας, είναι μόνο η «φύση», η οποία προδιαγράφεται ως συγκεκριμένη και παρούσα, «αληθινή».
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να φανταστούμε ότι υπάρχει κάποια σαφής εικόνα ή αρθρωμένη γνώση για το τι θα ήταν ή θα έπρεπε να είναι η «φύση». Και εδώ ξεχωρίζει η πραγματικά τραγική πτυχή αυτής της μεταμόρφωσης της συνείδησης. Από τη μια, μόνο ό,τι ανήκει στη «φυσική» σφαίρα είναι σωστά «πραγματικό» και επομένως μόνο αυτή η σφαίρα μπορεί ακόμα να ανάψει κάποια ψυχή ή κάποιο πάθος. Ωστόσο, προφανώς, η «φύση» είναι στην πραγματικότητα πάντα μόνο πρόσβαση σε ορισμένες, ιστορικά αναπτυγμένες, ιδέες της «φύσης». Αλλά έχοντας εξαφανιστεί από τον ορίζοντα κάθε ιστορικο-πολιτισμική συνείδηση, η οθόνη μέσα από την οποία βλέπουν τη «φύση» δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια: η υπολειπόμενη «πραγματικότητα», η «φύση» για την οποία αξίζει ακόμα να παλέψουμε είναι κατά καιρούς ένα είναι αυτή τη στιγμή στη μόδα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς.
Έτσι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με υποκείμενα που πιστεύουν ότι «έχουν τον λόγο τους» επειδή αγωνίζονται για την αυτοερμηνεία και τον αυτοδιάθεση των γεννητικών τους οργάνων ή επειδή σπιλώνουν καμβάδες κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή επειδή διεκδικούν τα δικαιώματα του Bambi.
Φυσικά, κάθε ένα από αυτά τα θέματα θα μπορούσε να έχει κριτικούς και έξυπνους τρόπους αντιμετώπισης, αλλά το κρίσιμο σημείο βρίσκεται ακριβώς εδώ: κάθε κριτική αντιμετώπιση θα πρέπει να αξιολογεί αυτά τα ζητήματα σε σχέση με το σύστημα των ιστορικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών κ.λπ. σχέσεων στο οποίο τοποθετείται. Αλλά αυτό είναι ακριβώς ό,τι είναι αδύνατο, αποκλείεται, γιατί θα σήμαινε την είσοδο σε εκείνη τη διάσταση πολυπλοκότητας της οποίας όχι μόνο αγνοούν την ύπαρξη, αλλά και την ίδια τη συνάφεια.
Έτσι, αυτές οι υπολειμματικές ενέργειες της νεανικής αμφισβήτησης, που περιμένουν να σβήσουν οριστικά στα εργαλεία εργασίας, εκτοξεύονται σε κινητούς στόχους που παρέχονται και τροφοδοτούνται από μια συσκευή ενημέρωσης μέσων ενημέρωσης της οποίας δεν υποψιάζονται καν την ύπαρξη. Μαριονέτες άλλων μαριονέτες. Ασύρματες μαριονέτες ναι, αλλά μόνο επειδή ένα τηλεχειριστήριο λειτουργεί καλύτερα σήμερα.

Ασύρματες μαριονέτες (www-ariannaeditrice-it.translate.goog)