του Γιώργου Σταματόπουλου.
Καιρός ήταν να βγει ένας Γάλλος διανοούμενος και να τα πει έξω από τα δόντια για πολλούς ομοτέχνους του, που κάνουν το άσπρο μαύρο γιατί έτσι τους κάπνισε ή γιατί ήθελαν να προκαλέσουν τα κοινά και χρηστά ήθη της εποχής τους ή για να ξεχωρίσουν ή… Ο Μισέλ Ονφρέ δεν μασάει τα λόγια του και ας έχει να κάνει με δήθεν ιερές αγελάδες του γαλλικού πνεύματος, όπως ο Απολινέρ (ο πρώτος διδάξας), ο Μπρετόν, ο Αραγκόν, ο Μπατάιγ (αυτόν πια τον εξευτελίζει), ο Μπαρτ (ποια κοινωνία του θεάματος), ο (εντελώς δυσνόητος) Λακάν, ο Ντελέζ και άλλοι πολλοί που κατάφεραν να πείσουν ότι ο Ντε Σαντ ήταν ένας δημοκράτης, απελευθερωτής των αισθήσεων, μάλλον των παραισθήσεων θα λέγαμε και της ασυναρτησίας.
Ενας μαρκήσιος που χρησιμοποιώντας τη δύναμή του (υψηλές γνωριμίες και χρήμα) διαστρέφει τη γενετήσια πράξη θεωρώντας ότι υπακούει στο ενδότερο κακό που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, κοντά στον Χομπς που πρέσβευε το ίδιο και κόντρα στον Ρουσό που πίστευε στη φυσική καλοσύνη του είδους άνθρωπος.
Με αυτό το διανοητικό τερατούργημα βίαζε και βασάνιζε αθώα μικρά κορίτσια, λέγοντας πως απελευθερώνει την ακράτητη ορμή του ανθρώπου για κατοχή και χρήση δύναμης ακόμη και αν αυτά επέφεραν τον θάνατο των νεαρών υπάρξεων.
Είχε δίκιο ο Ρενέ Ζιράρ όταν έγραφε ότι αν δώσεις στους ανθρώπους ό,τι επιθυμούν αυτοί θα καταλήξουν στην παρανόηση.
Ο Ηράκλειτος το είχε παρατηρήσει πολλούς αιώνες πριν: Ανθρώποις γίνεται οκόσα θέλουσιν, ουκ άμεινον, δεν είναι δηλαδή και το καλύτερο οι άνθρωποι να εκπληρώνουν ό,τι γουστάρουν (γιατί πάντα θα είναι σε βάρος κάποιου άλλου).
Το Μπουντουάρ του Ντε Σαντ είναι ο προάγγελος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. φρίττει κανείς όταν διαβάζει την ταυτότητα Μπουντουάρ και των Νταχάου που καταθέτει ο Μισέλ Ονφρέ.
Οσο για τους Γάλλους διανοούμενους, παρά την οξύνοια και ευφυή διατύπωση των ιδεών τους, δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την οξεία επίθεση που τους εξαπολύει ο συγγραφέας.
ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/
geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου