Η Σοφία είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 1967 σε μια αστική οικογένεια της Αθήνας. Περνάει ανέμελα παιδικά και εφηβικά χρόνια σε διάφορες ελληνικές πόλεις. Γνωρίζει τον μεγάλο έρωτά της και κάνει τη δική της οικογένεια (πέντε παιδιά!). Ζώντας όμως μέσα σε ένα περιβάλλον ανυπόφορης θρησκευτικότητας (οι γονείς της είχαν σχέση με την οργάνωση της “Ζωής”) καλλιεργούνται μέσα της αναστολές, φοβίες και ενοχές που την οδηγούν σε αδιέξοδο.Ετσι, στα τριάντα πέντε της χρόνια αρχίζει έναν αγώνα να ανακαλύψει τη δική της αληθινή Σοφία.
Το βιβλίο της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου – Ζάχου: Η δική μου Σοφία (εκδόσεις Εστία, 2010), είναι μια αφήγηση ζωής που διαβάζεται απνευστί και ταυτόχρονα είναι μια κραυγή ενάντια στο νοσηρό φαινόμενο του Γεροντισμού. Η εξιστόρηση των όσων υπέστη η ηρωϊδα της Σοφία και πολλοί άλλοι φίλοι της από τον παπα-Γιάννη γκουρού, είναι μια τραγική πραγματικότητα.
Ο παπα-Γιάννης είναι έγγαμος, αλλά λειτουργεί μέσα σε πλαίσιο “αρχιμανδριτισμού”. Σκοπός του, όπως κάθε τέτοιου “γέροντα”, είναι να ελέγξει πλήρως τις ζωές των “πνευματικών του παιδιών”. Να καθορίσει τη ζωή τους, να μπει στην κρεβατοκάμαρά τους, να τους καθυποτάξει με κάθε τρόπο.
Με το να τους απειλεί ότι “δεν πάνε καλά πνευματικά”, φρόντιζε να δημιουργεί άφθονες ενοχές και να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις ασκητικότητας και εγκράτειας. Η νηπτική θεολογία γίνεται εδώ –φευ!– εξουσιαστικό εργαλείο, μηχανισμός εκβιασμού συνειδήσεων, επιταγή χωρίς αντίκρισμα.
Ο παπα-Γιάννης, στο όνομα μιας εγωτικής “πνευματικότητας” καθοδηγεί την Σοφία για το πόσα παιδιά θα κάνει, σε ποιο σπίτι θα μετακομίσει, αν θα διοριστεί στο σχολείο ως καθηγήτρια, πόσο πρέπει να δουλεύει ο άντρας της, αν πρέπει να χωρίσει ακόμα –ένεκεν πνευματικότητας!– και άλλα παρόμοια εξωφρενικά.
Τελικά η Σοφία κάνει την επανάστασή της, ξυπνάει και αποτινάσσει τα δεσμά του γεροντισμού. Τελειώνει το βιβλίο της κάπως έτσι:
“Κατάλαβα μέσα από την επαφή μου με ρασοφόρους, γι’ αυτό το φοράνε πολλές φορές, γιατί το ράσο τους δίνει εξουσία, άσυλο, άλλοθι, εύνοια. Αχ, κατακαημένη Εκκλησία, τι σχέση έχεις εσύ μ’ όλους αυτούς που σε αντιπροσωπεύουν… Μακριά, μακριά τους, νιώθω πως μόνο μακριά τους μπορώ να ανασάνω τον αγέρα του Θεού μου, της πηγής της αλήθειας… Δε θέλω να ασπάζομαι χέρι ιερέα που από τη μία μυρίζει λιβάνι κι από την άλλη το χέρι έχει “αρπάξει”χρήματα, αισθήματα, συνειδήσεις… Μισώ αυτά τα πεντακάθαρα παχουλά χέρια των ιερωμένων και μαζί και τη μυρωδιά του ράσου τους, όταν χλευάζει ό,τι ιερότερο έχει η ψυχή του κάθε ανθρώπου από τη φύση της από καταβολής κόσμου: το σεβασμό στο θείο. Ουαί και πάλι ουαί, υποκριτές”.
9 σχόλια:
Ο παπα-Γιάννης δεν είναι όλοι οι "ρασοφόροι" με τα παχουλά χέρια......
Μην γίνει αυτή η ....αυτοβιογραφία Δούρειος Ιππος στις συνειδήσεις των πιστών!
Δέν παίρνουν όλοι οι γιατροί φακελλάκια,φυσικά. Τό θέμα όμως πού μένει αδιευκρίνιστο στήν προσπάθειά μας νά σώσουμε τόν κλήρο, είναι:Πώς καί γιατί υπάρχουν αυτά τά φαινόμενα; Πώς ασκείται τέτοια βρώμικη εξουσία στήν εκκλησία η οποία είναι ελευθερωμένη από τήν εξουσία καί γιατί υπάρχουν άνθρωποι πού δέχονται αυτή τήν απρέπεια σάν πρόβατα; Πόσο απέχουν από τόν Μωαμεθανισμό αυτά τά φαινόμενα;
Η κυρία Σοφία ρίχνει κάποια ευθύνη στον εαυτόν της που ανέχθηκε αυτά τά φαινόμενα καί τά τροφοδόδησε καί τά ενεθάρρυνε μέχρι μάλιστα μία ώριμη ηλικία ; Μήπως όλοι είναι βολεμένοι σέ αυτή την κατάσταση που τους δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας , της κοινωνικής ένταξης , του ωμού αλλά καλά κρυμμένου συμφέροντος , του υπολογισμού ,της τοσο χρήσιμης έξωθεν καλής μαρτυρίας καί τόσα άλλα ,άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου ....Μήπως η κυρία αναπαρήγαγε πάμπολλες φορές το άγιο μπούλιγκ ή τουλάχιστον απέφυγε να το υποστή καί τώρα που ίσως καλοπαντρεύτηκε άλλαξαν οι βεβαιότητές της ,το status της ,τά ερείσματά της βρήκε την ευκαιρία νά αποτινάξει τό άχρηστο γι'αυτήν παλιό της μανδύα ; Άσε κυρία Σοφία μου ,μου είστε πολύ συμπαθής ,λυπάμαι για τις νεκρές ψυχές που εκτρέφονται μέσα όχι μόνο στή ΖΩΗ ,αλλα γενικά όπου ασκείται τέτοια εξουσία , αλλά δέν έχουμε έρθει από τον Αρη , όλοι παροικούμε στήν Ιερουσαλήμ ......
Ντρόπη σου που διαφημίζεις τέτοιο βιβλίο απνευμάτιστο και απαράδεκτο!
Δηλαδή η σαρκική ζωή δεν έχει σχέση με την πνευματική ζωή;
Οι σαρκικές αμαρτίες δεν πρέπει να εξομολογούνται και να έχει λόγο ο ιερέας- πνευματικός;
Τί θα πει ότι " ο ιερέας μπαίνει στην κρεββατοκάμαρα";
Πάμε καλά;
Ιάσων
Σπάνια, πολύ σπάνια ο ιερέας είναι πνευματικός.
Καταλαβαίνω τη Σοφία τι κακοποίηση τράβηξε από την αγαθή της συνείδηση, συμφωνώ και με τον Αμέθυστο ότι πολύ σπάνια ο ιερέας είναι αληθινά πνευματικός άνθρωπος.Ολοι, όσοι εκμεταλλεύονται άνθρωπο στο όνομα της όποιας θρησκείας ή ιδεολογίας, βρίσκουνεμ φίλε, και τα κάνουν. Αν δεν έβρισκαν, δεν θα τα έκαναν. Η ευθύνη είναι πρωτίστως των προβάτων και έπειτα του σκληρού και απνευμάτιστου ποιμένα τους.
Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου δέκα χιλιάδες ιερείς.Δεν μπορείτε να ξέρετε με βεβαιότητα πόσοι από αυτούς είναι πνευματικοί.Καθένας κρίνει με βάση τις προσωπικές του εμπειρίες.Το "πολύ σπάνια" ισοδυναμεί σχεδόν με το "καθόλου". Μην γενικεύουμε τόσο εύκολα, γινόμαστε άδικοι.
Οι εξαιρέσεις δέν καταργούν τόν κανόνα.
(Προς Ρωμ. 6,16 ) οὐκ οἴδατε ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοήν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην;
(Δεν γνωρίζετε ότι εις εκείνον, που προσφέρετε τους εαυτούς σας δούλους, δια να τον υπακούετε, γίνεσθε πράγματι δούλοι με την υπακοήν αυτήν;
Δηλαδή είσθε ή δούλοι υπακούοντες εις την αμαρτίαν, δια να καταλήξετε στον πνευματικόν θάνατον ή δούλοι υπακούοντες στον Χριστόν, δια να αποκτήσετε την δικαίωσιν και την αιωνίαν μακαριότητα.)
Η "κρησάρα" για το κάθε τι που ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε κλπ. πρέπει να είναι ο αγαπημένος Χριστός μας, ολοζώντανος στο νου, την καρδιά, ώστε να ενεργούμε όσο πιο σωστά και πνευματικά μάς το "επιτρέπει" η αγάπη μας για Κείνον!
Γιατί μέσα από αυτήν την απέραντη Αγάπη τα υλικά και τ' ανθρώπινα όρια καταλύονται!
«πρὸ πάντων δὲ τὴν εἰς ἑαυτοὺς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν(Α'Πετρου 4,9)
Δημοσίευση σχολίου