Μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία, Τομ Μπαράκ, προέτρεψε τον Λίβανο να αφοπλίσει τη Χεζμπολάχ, διαφορετικά θα δεχόταν κοινή επίθεση από τη Συρία και το Ισραήλ.
Είναι γνωστό και επανειλημμένα δηλωμένο ότι ένας από τους στόχους της «συριακής σύγκρουσης» ήταν ακριβώς να επιτραπεί στο Τελ Αβίβ να περικυκλώσει τον Λίβανο. Για τον σκοπό αυτό, οι μαχητές της Αλ Κάιντα και του ISIS κατέλαβαν την περιοχή Μααλούλα, που συνορεύει με τον Λίβανο και κοντά στην κοιλάδα Μπεκάα (προπύργιο της Χεζμπολάχ), όπου ζούσε μια μεγάλη χριστιανική κοινότητα (η οποία αποδεκατίστηκε στη διαδικασία). Η απελευθέρωσή της, σε συνεργασία μεταξύ της Χεζμπολάχ, του Συριακού Αραβικού Στρατού, των χριστιανικών πολιτοφυλακών και της Δύναμης Κουντς, ήταν, μαζί με την απελευθέρωση του Χαλεπίου, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του λεγόμενου «Άξονα της Αντίστασης».
Τώρα, είναι εξίσου γνωστό ότι ο αλ-Τζουλάνι είναι ένα περιουσιακό στοιχείο της CIA και της MI6, τα οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα τον τροφοδοτούσαν στον θύλακα Ιντλίμπ με μια συνεχή ροή όπλων και χρημάτων, τα οποία χρησιμοποιούσαν για να εξαγοράσουν σημαντικό αριθμό κρατικών αξιωματούχων από το προηγούμενο καθεστώς και επιχειρηματίες που συνδέονταν με αυτό. Είναι επίσης γνωστό ότι, πριν από την πτώση της Δαμασκού, το Ισραήλ άνοιξε το δρόμο για την επίθεση της Αλ Κάιντα με στοχευμένους βομβαρδισμούς και στη συνέχεια κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά το οπλοστάσιο του SAA μόλις έφτασε στον στόχο του (είναι αυτονόητο ότι, πριν από αυτό, υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία με τη Μόσχα -που τώρα προφανώς έχει παραβιαστεί- που συνίστατο στην εγγύηση στη Δαμασκό ενός ελάχιστου επιπέδου εδαφικού ελέγχου και στρατιωτικής αποτελεσματικότητας).
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει πραγματικός συριακός στρατός σήμερα, παρά τις προσπάθειες του al-Julani να νομιμοποιήσει ένα συνονθύλευμα πολιτοφυλακών που αποτελείται κυρίως από Καυκάσιους και Κεντροασιάτες. Για αυτόν τον λόγο, οι δηλώσεις του Barrack για μια κοινή επίθεση στον Λίβανο σχεδόν με έκαναν να χαμογελάσω. Παρά το γεγονός ότι η πιθανότητα είναι πραγματική, ειδικά δεδομένης της πίεσης των ΗΠΑ στη Βηρυτό (σημειώστε τον ρόλο του απεσταλμένου της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής Massad Boulos, του Αμερικανολιβανέζου πατέρα του γαμπρού του Τραμπ). Και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο al-Julani θα ήταν διαθέσιμος ακόμη και τώρα που δέχεται ισραηλινή επίθεση. Από αυτή την άποψη, θα ήθελα να τονίσω ότι το Ισραήλ δεν θέλει με κανέναν τρόπο «επιχειρηματικούς εταίρους» (οι πολυδιαφημισμένες «Συμφωνίες του Αβραάμ»), αλλά απλώς υποτακτικούς υπηκόους (η Ιορδανία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα). Το Ισραήλ δεν αρκείται σε μια Συρία απαλλαγμένη από ιρανική επιρροή και στερημένη από το καθεστώς Άσαντ. Το Ισραήλ θέλει μια κατεστραμμένη και κατακερματισμένη Συρία, παρά τις προσπάθειες του al-Julani να παρουσιαστεί ως «φίλος» του Ισραήλ, έτοιμος να κάνει παραχωρήσεις στα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν και να ομαλοποιήσει πλήρως τις σχέσεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι (εντυπωσιακές) πρόσφατες ενέργειες δεν αποσκοπούν καθόλου στην υπεράσπιση της κοινότητας των Δρούζων που δέχεται επίθεση από την κεντρική κυβέρνηση. Στοχεύουν στην επέκταση και την κατοχή της νότιας Συρίας, ίσως ακόμη και μέχρι τη Δαμασκό (όπως ισχυρίστηκε ο Σμότριτς εκείνη την εποχή). Και ο «καημένος» αλ-Τζουλάνι είναι συνεργός του Ισραήλ, όχι θύμα.
Όπως έχω πει και σε άλλες περιπτώσεις, η πτώση της Δαμασκού ήταν το τέλος της Συρίας. Αυτό που υπάρχει τώρα δεν είναι Συρία. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου