Υπέρ πολλαπλών Κυρίων;

Γράφει ο Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης | Romfea.gr
Δρ. Θεολογίας ΑΠΘ

Στην ιστοσελίδα liberal.gr, φιλοξενείται άρθρο του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, θεολόγου και μουσικού, με τίτλο: «Ο έλεγχος της σεξουαλικότητας από τους ''πνευματικούς''». Πρόκειται για τον διαχειριστή του blog «Φως Φαναρίου».

Με αφορμή, την τοποθέτηση του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου σχετικά με την ομοφυλοφιλία, ο Ανδριόπουλος στο άρθρο του εναντιώνεται στον κλήρο και ιδιαίτερα στους ιερείς-πνευματικούς λέγοντας: «Ο Μόρφου Νεόφυτος δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει πανηγυρικά ο κλήρος –και δη οι πνευματικοί (εξομολόγοι)– και στις μέρες μας. Προσπαθεί να ελέγξει με κάθε τρόπο τη σεξουαλικότητα των πιστών».

Ωστόσο, αμέσως προκύπτει ένα απλοϊκό ερώτημα στον αναγνώστη: Ο αρθρογράφος τόσο με την ονομασία που έχει επιλέξει για το blog, το γνωστό ως «Φως Φαναρίου», όσο και με τις αναρτήσεις του, δείχνει μορφολογικά να σέβεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Σύμφωνα όμως με την ανωτέρω τοποθέτησή του, περί όλων των ιερέων-πνευματικών, διερωτάται κανείς, εάν εντάσσει, εκ των πραγμάτων, σε αυτούς και τον ιερουργούντα το μυστήριο της εξομολόγησης στην Πόλη, με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, επίσκοπο Ερυθρών και ηγούμενο της Ιεράς Μονής Χάλκης, Κύριλλο; 

Eάν, λοιπόν, γενικευμένα υποβαθμίζει την εξομολόγηση, ως ασκητικό δρόμο της χριστιανικής ζωής, τότε γιατί αναρτά στις 2/8/2019 στο blog του το πρόγραμμα της καθημερινής εξομολόγησης του επισκόπου Ερυθρών, με την επισήμανση ότι είναι προς τούτο διορισμένος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Τί ισχύει, τελικά, για τον κ. Ανδριόπουλο;

Διαβάζοντας, παρακάτω στο άρθρο του ο αναγνώστης έρχεται σε μεγαλύτερη σύγχυση, γιατί μετά την αναφορά του γενικώς περί εξομολόγων, ομιλεί περί όλων των σημερινών πνευματικών στην Ελλάδα, όπου «το πρώτο πράγμα που ρωτούν –και ενίοτε αρέσκονται σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες– είναι η σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού ή ενός νέου. Και αμέσως πέφτουν βροχή οι σχετικές οδηγίες, απαγορεύσεις και ‘‘θεραπείες’’».

Σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρει: «Για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς. Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ ευθέως για την ερωτική συνεύρεση και δεν ασχολήθηκε με τις ερωτικές παρεκτροπές. Δεν απαρίθμησε σεξουαλικά αμαρτήματα, δεν κατονόμασε τους ανθρώπους ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους».

Δηλαδή, αμφισβητεί, ο Ανδριόπουλος, όπως ο αιρετικός Μαρκίων (1ος-2ος μ.Χ αιώνας), τον κανόνα της Καινής Διαθήκης με τα 27 θεόπνευστα βιβλία της;

Δεν μιλά ο Απόστολος των Εθνών Παύλος θεοπνεύστως για τα αμαρτήματα της σαρκός; Γράφει δικά του λόγια ο Παύλος;

Δεν είναι ο λόγος του η φωνή του Θεού, όταν λέγει στην Α΄Κορινθίους 6,9: «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται»; Δεν αναφέρεται εκεί στην πορνεία και ομοφυλοφιλία;

Ή όταν γράφει στην Προς Τιμόθεον Α΄ 1, 9-11:«εἰδὼς τοῦτο, ὅτι δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις, πατρολῴαις καὶ μητρολῴαις, ἀνδροφόνοις, πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς, ψεύσταις, ἐπιόρκοις, καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τῆς δόξης τοῦ μακαρίου Θεοῦ, ὃ ἐπιστεύθην ἐγώ».

Αλλά και στην Προς Ρωμαίους 1, 25-27, όπου γίνεται λόγος πάλι για την ομοφυλοφιλία: «οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. 
Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας.αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν,
ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες».

Πλήρως αθεολόγητη είναι, βεβαίως, και η αναφορά του αφιλόπονου περί των αποδείξεων αρθογράφου στη συνθηματική, δηλαδή εγκεφαλική εγκράτεια που διακηρύσσουν κάποιες χριστιανικές σέκτες, όπως και η κομμουνιστική-λενινιστική ιδεολογία, αφού με τον τρόπο της γραφής του μοιάζει να απορρίπτει, μαζί με αυτές, και την εν Χριστώ εγκράτεια, η οποία αποτελεί μια καρδιακή-χαρισματική κατάσταση.

Θα όφειλε να γνωρίζει ο κ. Ανδριόπουλος, ως «θεολόγος», ότι αν κάποιοι ιερείς-πνευματικοί προβάλλουν μέσω της εξομολόγησης τον εαυτό τους και όχι τον Χριστό, αυτό δε βαρύνει το μεταμορφωτικό χαρακτήρα της Εκκλησίας και την ασκητική υπόσταση της χριστιανικής ζωής.

Εξάλλου και οι πνευματικοί είναι σαν τους γιατρούς, αν δεν δεις αποτέλεσμα στον έναν, αναζητάς ασκητικότερο πνευματικό παράδειγμα, αλλά ουδέποτε εναντιώνεσαι στη θεραπευτική μέθοδο της ασκητικής ζωής (ή -στην ιατρική- της ιατρικής επιστήμης). Διαφορετικά, παραδίδεσαι στην αρρώστεια και στον θάνατο.

Εν τέλει, ο κ. Ανδριόπουλος οφείλει να αποφασίσει, εάν θέλει να πορευθεί την οικουμενική οδό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, ή, χαράσσοντας τη δική του (ιδιωτική) οδό, να εξατομικεύει μεταπατερικά τη θεολογική ορολογία, δουλεύοντας προφανέστατα υπέρ πολλαπλών Κυρίων, όπως αυτό καθίσταται φανερό από τα ενδεικτικά αναφερθέντα στην παρούσα κριτική παρέμβασή μας

romfea