Το κράτος των «αλληλέγγυων» και Το μεταναστευτικό με παρωπίδες

Δύο άρθρα από τον ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ στην Καθημερινή

1) Το κράτος των «αλληλέγγυων»

Συνέβη σε γνωστό μου. Χρειάστηκε να πάει στα επείγοντα στο Βοστάνειο, το μοναδικό νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Εκεί αναγκάστηκε να περιμένει αρκετές ώρες, αφού προτεραιότητα δινόταν σε μετανάστες που τους συνόδευαν «αλληλέγγυοι» ή υπάλληλοι των ΜΚΟ, οι οποίοι, βάσει του εθιμικού δικαίου, έχουν αποκτήσει θεσμική υπόσταση. Επεται ο αριθμός 65219. Οπως αποκάλυψε χθες ο κ. Κουμουτσάκος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, τόσες είναι οι αιτήσεις ασύλου που εκκρεμούν. Στην ερώτηση του Νότη Παπαδόπουλου για ποιον λόγο δεν επαναπροωθούνται όσοι δεν έχουν δικαίωμα ασύλου, η απάντηση του υπουργού ήταν σαφής. Τους περισσότερους δεν μπορεί να τους βρει η αστυνομία, έχουν χαθεί στη φύση. Πόσες επαναπροωθήσεις έχουν γίνει; Μόλις 200. Και ήρθε η στιγμή να «διασχίσει» τον νου μου η αναθεματισμένη σκέψη. Αν εκκρεμούν 65.219 αιτήσεις, τότε ποιος είναι ο αριθμός προσφύγων και μεταναστών που περιφέρονται ανά την επικράτεια; Πάνω από 100.000 υποθέτω. Μα δεν μας διαβεβαίωναν ότι δεν είναι πάνω από 40.000; Ναι, οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι, δεν είναι αριθμοί. Ο κ. Κουμουτσάκος είπε επίσης ότι η υπόθεση ότι, αν φύγουν από τα νησιά, χάνεται το δικαίωμα επαναπροώθησης δεν υπάρχει στη συμφωνία με την Τουρκία. Πρόκειται για ερμηνεία βάσει του συριζαϊκού δικαίου.

Να το επαναλάβω για ακόμη μία φορά για να προλάβω τους καλοθελητές του αντιρατσιστικού αγώνα. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι πρόσφυγες που προσπαθούν να γλιτώσουν ούτε οι μετανάστες που ζητούν καλύτερη ζωή. Το πρόβλημα είναι η διαχείριση των ροών που μας κληροδότησε η τετραετία. Δεν λέω ότι η τετραετία προκάλεσε όλες τις κακοτεχνίες του κρατικού μηχανισμού. Απλώς τις άφησε να ανθίσουν σαν τα 100 λουλούδια του Μάο. Και τις νομιμοποίησε περιβάλλοντάς τες με τον ιδεολογικό της μανδύα. Οι μετανάστες, της γης οι κολασμένοι, είναι το υποκατάστατο μετά τη συνταξιοδότηση του προλεταριάτου από την Ιστορία. Εξ ου και το θράσος των «αλληλέγγυων» και των ΜΚΟ: είναι το θράσος όσων συνομιλούν με την Ιστορία, κατά συνέπεια δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τους θεσμούς ή τις μικρότητες των ντόπιων που ζουν σαν εξόριστοι στον τόπο τους. Τουρισμό μού θέλατε; Πάρτε μια Μόρια για να μάθετε. Και κλάμα ο Ρίτσαρντ Γκιρ. Είναι και το αζημίωτο βέβαια. Μακάρι να μάθουμε κάποια μέρα τι έγιναν όλ’ αυτά τα χρήματα που προορίζονταν για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε στη συνέντευξή του στη «Φιγκαρό» ότι θα αλλάξει ο νόμος για τη χορήγηση ασύλου. Είναι εξίσου επείγον όσο και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Αν η κυβέρνηση πείσει την ελληνική κοινωνία για τη σοβαρότητά της, ενδέχεται και η κοινωνία να αρχίσει να σοβαρεύεται. Και να αντιληφθεί ότι η απόσταση που χωρίζει τους «αλληλέγγυους» από τους μπαχαλάκηδες είναι μία μολότοφ δρόμος.

2) Το μεταναστευτικό με παρωπίδες

Το μεταναστευτικό-προσφυγικό δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα. Δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα μιας αφήγησης που ερμηνεύει το παρελθόν, βάσει αυτής της ερμηνείας διαχειρίζεται το παρόν στοχεύοντας σε ένα μέλλον που θα έχει συμφιλιωθεί με τις αντιφάσεις του, στην περίπτωση την πολυπολιτισμική κοινωνία. Το πρόβλημα με την ευρωπαϊκή διαχείριση του μεταναστευτικού είναι ότι το αντιμετωπίζει με ιδεολογικές παρωπίδες. Προτάσσει το ιδεολογικό πρόσημο των ανοικτών συνόρων, ως απόλυτο καλό, και ανάλογα με τον τρόπο που τοποθετείσαι απέναντι σ’ αυτό βαθμολογεί τη στάση σου. Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι άλλο σημαίνουν τα «ανοικτά σύνορα» για τη Σουηδία, άλλο για τη Γερμανία και άλλο για την Ελλάδα. Προτάσσει επίσης τη γενική αρχή, εν είδει ηθικής επιταγής, ότι όσοι διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να περάσουν τα σύνορα θέλουν να ενταχθούν στις κοινωνίες που θα τους υποδεχθούν. Μαζί με τα αποδεικτικά της ταυτότητάς τους χάνουν και τις πολιτισμικές τους αποσκευές, προκειμένου να προσαρμοστούν στις συνθήκες της δημοκρατίας και της ανοικτής κοινωνίας. Το πείραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, έτσι όπως εφαρμόστηκε έως σήμερα στην Ευρώπη, μάλλον μαρτυρεί περί του αντιθέτου. Η εκκοσμικευμένη Ευρώπη δυσκολεύεται να αντιληφθεί πώς η θρησκευτική πίστη αντιστέκεται τόσο σθεναρά στις ανθρωπιστικές της αξίες που η ίδια τις θεωρεί παντοδύναμες.

Από απέραντο φρενοκομείο - απέραντο Hotspot η Ελλάδα : Χιλιάδες πρόσφυγες παντού - Ο χάρτης με τα 18 σημεία

Καλώς ή κακώς η διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού από την τετραετία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετέτρεψε το πρόβλημα σε ζήτημα δημόσιας τάξης. Τι άλλο είναι η κατάργηση των εθνικών συνόρων από τον τότε πρωθυπουργό Τσίπρα; Και πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον συνωστισμό στη Μόρια, που οφείλεται στον ελληνικότατο τρόπο εξέτασης των αιτήσεων ασύλου που τελεσιδικούν ύστερα από επτά χρόνια; Η κατάληψη της κεντρικής πλατείας της Μυτιλήνης από εξοργισμένους μετανάστες δεν είναι ζήτημα δημόσιας τάξης; Από αυτήν την άποψη, πολύ σωστά η κυβέρνηση έδωσε την αρμοδιότητα διαχείρισης του προβλήματος στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Και εδώ έρχεται ένα ακόμη ιδεολόγημα. Η μετανάστευση δεν είναι πρόβλημα, είναι ευλογία, λένε. Οι κουρασμένες κοινωνίες μας εμπλουτίζονται με νέο αίμα και φρέσκες παραγωγικές δυνάμεις.

Ιδανικό θέμα για έκθεση ιδεών στις Πανελλαδικές. Μήπως όμως κάποτε θα πρέπει να μάθουμε πόσο νέο αίμα μπορεί να αντέξει ο οργανισμός μας από τη μετάγγιση; Και μήπως, πριν αρχίσουμε να ηθικολογούμε, να μάθουμε πόσοι μετανάστες ή πρόσφυγες βρίσκονται στην επικράτεια και πόσοι απ’ αυτούς έχουν επιλέξει την Ελλάδα για προορισμό τους; Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε για την πονεμένη ψυχή του Ρίτσαρντ Γκιρ.

 Σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το άρθρο της κ. Μυρτώς Ξανθοπούλου στην προχθεσινή «Κ» – «Το μεταναστευτικό χωρίς παρωπίδες».

Πηγή