Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς φυλακῆς. Μηνύματα πρὸς τὸν λαό. Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 271
Ὁ Χριστός, ὅταν ἄρχισε νὰ χτίζει τὴν αὐτοκρατορία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἐπέλεξε τοὺς πιὸ ἁπλοὺς καὶ πιὸ ἀσήμαντους ἀνθρώπους. Ὁ σατανᾶς ὅμως πάντα περιφρονοῦσε τοὺς μικροὺς καὶ ἀσήμαντους καὶ ἐνεργοῦσε διὰ μέσου τῶν ἀρχηγῶν, τῶν ἀρχιερέων, τῶν φιλοσόφων, τῶν....βασιλιάδων, τῶν κυβερνητῶν, τῶν ἐπιστημόνων, τῶν καλλιτεχνῶν.
Στὸ τέλος τῆς πρώτης χιλιετίας ὁ σατανᾶς χτύπησε διὰ μέσου του ἀρχιερέα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἔβαλε τὴν ἰδέα νὰ χωρίσει ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐμφυσώντας μέσα τοῦ τὸ πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας.
Ὁ σατανᾶς τὸν ἔβαλε νὰ συγκρουστεῖ μὲ τοὺς βασιλιάδες καὶ τοὺς ἡγεμόνες ὅλων τῶν χριστιανικῶν λαῶν χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο: λόγω ἀξιωμάτων, λόγω ἐξουσίας.
Δηλαδὴ γιὰ ὅλα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ὁ Σωτήρας δὲν ἔδινε ἰδιαίτερη σημασία, ἀντίθετα τὰ ἔβαζε στὴν τελευταία θέση, στὴ χαμηλότερη βαθμίδα τῆς ἀξιολόγησής Του.
Ὁ ἀρχιερέας τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ξεκίνησε νὰ καταστρέφει κάθε τί ἱερὸ καὶ νὰ ἀνατρέπει τὸ νόμο.
Κατέστρεψε κάθε τί ἱερό, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε τὴ νηστεία, τὴ θεώρησε ἀνώφελη καὶ ξεκίνησε μία καθαρὰ αὐλικὴ ζωὴ στὸ σπίτι του. Ἀνέτρεψε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ νόμο τῆς πίστης, τὸ νόμο τῆς καλῆς συμπεριφορᾶς.
Ἄλλαξε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ ἔκανε πιὸ εὔκολο τὸν ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴ σωτηρία μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Μὲ δωρεές, μὲ λίγες καὶ σύντομες προσευχές.
Σὰν νὰ ἔλεγε, ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, στὸ Χριστό:
– {«Πρέπει νὰ ξέρουμε ποιὸς εἶναι πρῶτος στὴν αὐτοκρατορία Σου... Δὲν ἀπάντησες σωστὰ στὴν ἐρώτηση πού σου ἔκαναν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, ὅταν εἶπες πώς, ὅποιος θέλει νὰ γίνει πρῶτος, πρέπει νὰ γίνει δοῦλος σ’ ὅλους. Δὲν ἀπάντησες σωστά, ὅταν εἶπες πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦρθε ὄχι γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετοῦνε, ἀλλὰ Αὐτὸς νὰ ὑπηρετεῖ. Καὶ στὸ τέλος γιὰ νὰ γίνει ἀκόμα μεγαλύτερη σύγχυση, ἔπλυνες τὰ βρώμικα πόδια τῶν ψαράδων.
Ἡ ἱστορία ἀπέδειξε πὼς ἔκανες λάθος, καὶ πὼς οἱ λαοὶ εἶναι σὰν πρόβατα. Πρὶν ἀπὸ ὅλα ζητοῦν ἀρχηγὸ καὶ κυρίως ζητοῦν ἕνα ἀρχηγὸ ἀλάνθαστο. Αὐτὸ εἶναι βασικὸ καὶ κύριο σὲ κάθε κοινωνία καὶ σὲ κάθε λαό. Ἐσὺ δὲν μποροῦσες νὰ τὸ ξέρεις αὐτό, ἐπειδὴ λίγα χρόνια ἔζησες σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.
Πέθανες νέος καὶ δὲν μελέτησες τὴ ψυχολογία τῆς μάζας. Ἀλλά, ἐμεῖς οἱ ἀρχιερεῖς τελειώσαμε μεγάλες σχολές, ταξιδέψαμε πολὺ στὸν κόσμο καὶ ζήσαμε δύο φορὲς περισσότερο ἀπὸ ἐσένα. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι σωστὸ νὰ ἀφήσεις ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε μεγαλύτερη ἐμπειρία νὰ λύσουμε αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἐσύ, ἂς εἶσαι στὸν οὐρανὸ ὅ,τι ἐπιθυμεῖς, ἄσε σὲ μᾶς τὴ γῆ. Γίνε ὁ Θεὸς στὸν οὐρανὸ καὶ ἐμεῖς Θεὸς στὴ γῆ.
Ἂς εἶσαι ἐσὺ ἀλάνθαστος στὸν οὐρανὸ καὶ ἐμεῖς ἀλάνθαστοι στὴ γῆ. Θὰ δεῖς πὼς αὐτὸ τὸ πρακτικὸ πρόγραμμα εἶναι πολὺ καλύτερο ἀπὸ τὸ δικό Σου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἰδεαλιστικό, νεανικὸ πρόγραμμα. Ἄκουσε ἐμᾶς, τοὺς γέρους, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια παλεύουμε μὲ τὸ ὄνομά Σου καὶ μ’ αὐτὸν τὸν ἀνήθικο κόσμο. Ἂν ἄκουγες ἐμᾶς, τοὺς ἡλικιωμένους, οὔτε ποὺ θὰ σταυρωνόσουν..». }
Αὐτὰ τὰ λόγια μᾶλλον ψιθύρισε ὁ σατανᾶς στὸν ἀρχιερέα τῆς Δύσης καὶ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ ἀρχιερέας ἀρχικὰ ἔπρεπε νὰ ψιθυρίζει στὸ Χριστό. Στὴ συνέχεια ὁ ἀρχιερέας ἀνακοίνωσε τοὺς ψίθυρους αὐτοὺς στὸν κόσμο μὲ τὴ μορφὴ νέου δόγματος, τοῦ δόγματος τοῦ Ἀλάθητου.
Δηλαδὴ παρουσίασε τὸν ἑαυτό του σὰν θριαμβευτῆ Χριστὸ στὴ γῆ, σὰν ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ, Παντοκράτορα. Παρουσίασε τὸν ἑαυτό του σὰν αὐτόν, στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔδωσε δύο σπαθιά, ἕνα σπαθὶ γιὰ νὰ ἀναγορεύει τοὺς βασιλιάδες τῶν λαῶν τῆς γὴς καὶ δεύτερο σπαθὶ γιὰ νὰ τοὺς ρίχνει ἀπὸ τὸ θρόνο τους.
Ποιὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα; Ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ φώναζε στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ: «Ἀλίμονο στοὺς βοσκούς, οἱ ὁποῖοι βόσκουν τὸν ἑαυτό τους…» (Ἰεζ. 34:2-5). Οἱ λαοὶ τῆς Δύσης, ἔχοντας τέτοιους ποιμένες, δὲν ἤξεραν τί νὰ κάνουν καὶ ποῦ νὰ πᾶνε.
Οἱ λαοὶ αὐτοὶ εἶδαν πὼς ἐκεῖνοι ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Οὐρανοῦ, λεηλατοῦν πρὸς τὸ συμφέρον τοὺς τὴν αὐτοκρατορία τῆς γής. Πλουτίζουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συμβουλεύουν τὸ λαὸ νὰ μὴν πλουτίζει, καὶ μάλιστα μὲ τὸ χειρότερο τρόπο. Λεηλατοῦν καὶ ἐξαγοράζουν ἐξουσία ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συμβουλεύουν τὸ λαὸ νὰ μὴν ἀγαπᾶ τὴν ἐξουσία.
Οἱ λαοὶ τῆς χριστιανικῆς Δύσης δίσταζαν, ἀμφιταλαντεύονταν μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸν πειρασμὸ ὅπως σείεται τὸ καλάμι ὅταν φυσάει ὁ δυνατὸς ἀέρας. Τελικὰ οἱ λαοὶ τῆς Δύσης ἀρνήθηκαν τὸν ποιμένα τους. Ὅσοι ἦταν μορφωμένοι καὶ πλούσιοι ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, λόγω τῆς ἀκατανόητης ἀντιχριστιανικῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀρχιερέων τους.
Μέχρι τότε ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἐκκλησίας ἦταν καὶ ἀρχηγὸς τῆς κουλτούρας τοῦ λαοῦ. Ἀλλά, ὅταν ξεκίνησε ὁ καυγᾶς ἀνάμεσά τους, στὴν κουλτούρα τῆς Δύσης ἄρχισαν νὰ πρωτοστατοῦν κοσμικοί. Ὁ σατανᾶς ἔπαιζε διπλὸ παιχνίδι: ὁ ἀρχιερέας στράφηκε ἐναντίον τῶν βασιλιάδων, τῶν ἐπιστημόνων, οἱ βασιλιάδες στράφηκαν ἐναντίον τῶν ἀρχιερέων καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς κουλτούρας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, στράφηκαν ἐναντίον τῶν κληρικῶν ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῆς ἴδιας της πίστης.
Ἡ μία ἀδιαντροπιὰ προκάλεσε τὴν ἄλλη.
Ἡ μοχθηρία γέννησε τὴ μοχθηρία. Ἡ μία ἀκρότητα προκάλεσε τὴν ἄλλη ἀκρότητα καὶ ὅπως λέει ὁ ποιητής μας: «Ὅλα πῆγαν κατὰ διαβόλου». Τὸ πεῖσμα κυβέρνησε καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές: τὸ πεῖσμα τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τοῦ κράτους, τὸ πεῖσμα τῆς πίστης ἐναντίον τῆς ἐπιστήμης, τὸ πεῖσμα τῶν κληρικῶν ἐναντίον τῶν πολιτικῶν καὶ ἀντίθετα.
Αὐτὴ ἡ ἐπιμονὴ ὅλων ἔδωσε τότε πικροὺς καρπούς, καὶ σήμερα ἀκόμη δίνει ἀκόμη πιὸ πικρούς.
Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο, νὰ θυμᾶσαι ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ πορεύεσαι, ἔχοντας στὸ νοῦ τὴ σοφία τῶν πατέρων σου.
Μὴν ἐπιτρέπεις στὸν καθένα νὰ εἶναι ποιμένας σου.
Καὶ νὰ ξέρεις ὅτι τὸ νὰ ἔχεις καλοὺς ποιμένες εἶναι οὐράνιο δῶρο, μεγαλύτερο ἀπὸ πολλὰ δῶρα στὸν κόσμο. Νὰ σέβεσαι τοὺς καλοὺς ἱερεῖς σου, ὅπως τὸ παιδὶ σέβεται τοὺς γονεῖς του, γιὰ νὰ εἶσαι καὶ ἐσὺ καλὸς καὶ νὰ ζήσεις πολλὰ χρόνια. Νὰ τοὺς σέβεσαι καὶ νὰ μὴν ἀσχημονεῖς.
Νὰ μαθαίνεις ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν Δυτικῶν.
Διόρθωνε τὸν ἱερέα, ἀλλὰ μὴν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ αὐτόν, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς μόνο τὴν Ἐκκλησία ἐμπιστεύθηκε, ὄχι τὰ κράτη καὶ τοὺς πολιτισμούς.
pneumatos
Ρωμαίικο οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου