Οι συνθήκες μάλλον θα επιδεινωθούν, αφού όπως όλα δείχνουν ο πρόεδρος Trump δεν πρόκειται να αλλάξει τις απόψεις του, η Μ. Βρετανία βαδίζει προς ένα σκληρό BREXIT με τη στερλίνα να έχει υποτιμηθεί σημαντικά δυσκολεύοντας τις εξαγωγές στη χώρα, ενώ ο M. Salvini συνεχίζει να προκαλεί τη Γερμανία – σχεδιάζοντας επί πλέον νέες εκλογές για να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας του, καθώς επίσης για να εκμεταλλευθεί το μέγεθος της οικονομίας της επιβάλλοντας τους δικούς του όρους. Με δεδομένα δε τα τεράστια προβλήματα του ευρωπαϊκού κυρίως τραπεζικού συστήματος, πριν από όλα της Deutsche Bank, καθώς επίσης του ότι τα δυτικά κράτη κάθονται στην κορυφή της μεγαλύτερης οικονομικής φούσκας στην παγκόσμια ιστορία, όπου μόνο τα παράγωγα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής εκτιμώνται από 550 τρις $ έως 1,2 τετράκις $, οι παραπάνω εξελίξεις αποτελούν το σπίρτο που τείνει να ανάψει σε μία γεμάτη πυριτιδαποθήκη – χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
Ανάλυση
Μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο η επικεφαλής της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AfD), επισήμανε πως το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης (πηγή) – τόσο μεγάλη, όσο όλα μαζί τα 19 μικρότερα κράτη μέλη. Επομένως, από οικονομικής πλευράς η ΕΕ συρρικνώνεται από τα 27 χώρες σε μόλις 9 – ενώ η καγκελάριος ακολουθεί πιστά τη Γαλλία, η οποία είναι εναντίον της πρόσβασης της Μ. Βρετανίας στον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο. Ρώτησε λοιπόν σαρκαστικά εάν η Γαλλία, με την αποτυχημένη βιομηχανική της πολιτική, θα χρησιμεύσει για την υιοθέτηση ενός νέου σχεδίου για την ΕΕ – ενός καινούργιου οικονομικού μοντέλου.
Την ίδια στιγμή η γερμανική βιομηχανία βιώνει τη μεγαλύτερη πτώση της μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (γράφημα) – απειλώντας να βυθίσει ολόκληρη την ΕΕ σε μία καταστροφική ύφεση. Σύμφωνα δε με το ινστιτούτο Ifo του Μονάχου, ο δείκτης του επιχειρηματικού κλίματος για τη μεταποίηση βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση τον Ιούλιο, ενώ η ΕΚΤ έχει χάσει τη μαγεία της (πηγή) – με περισσότερα από το 80% των γερμανικών εργοστασίων να έχουν μειωμένη δραστηριότητα. Εύλογα βέβαια, αφού η πρώτη και η τρίτη εξαγωγική αγορά της Γερμανίας είναι σήμερα οι Η.Π.Α. και η Κίνα – δύο χώρες που υποφέρουν από τον εμπορικό πόλεμο μεταξύ τους (η Γερμανία είναι επίσης στο στόχαστρο του προέδρου Trump) και αντιπροσωπεύουν συνολικά το 15% των εξαγωγών της, ενώ το 18% των αγαθών που εξάγει η Γερμανία καταλήγουν κάπου στην Ασία.
Περαιτέρω, δεν είναι καθόλου περίεργα αυτά που συμβαίνουν, αφού η παγκόσμια οικονομία υποφέρει από ένα μείγμα πολλών διαφορετικών προβλημάτων – όπως είναι η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων που έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ, η άνοδος των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών και τα διαρθρωτικά «ρήγματα», όπως στη συμβατική παραγωγή αυτοκινήτων (υπενθυμίζουμε εδώ πως μερικά χρόνια πριν, μετά από ελέγχους των ελληνικών τελωνείων, διαπιστώθηκε πως οι εισαγωγικές εταιρείες της Mercedes και της BMW, θυγατρικές των γερμανικών εργοστασίων κυκλοφορούσαν πλασματικούς τιμοκαταλόγους με χαμηλότερες τιμές για να αποφεύγουν τα τέλη ταξινόμησης στην Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζουμε εάν επιβλήθηκαν πρόστιμα, πόσο μάλλον εάν πληρώθηκαν).
Το σημαντικότερο όμως είναι ίσως η κρίση της παγκοσμιοποίησης που συμπεραίνεται από τον οικονομικό εθνικισμό ορισμένων πολιτικών ηγετών – όπως ο πρόεδρος Trump, ο B. Johnson στη Μ. Βρετανία ή ο Μ. Salvini στην Ιταλία. Η κρίση αυτή επιβαρύνει κυρίως εκείνες τις χώρες που κερδίζουν περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση, με τις ανταγωνιστικές μεθόδους που έχουν υιοθετήσει – όπως είναι η Γερμανία, με το μισθολογικό dumping και με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα.
Εν προκειμένω, οι συνθήκες μάλλον θα επιδεινωθούν, αφού όπως όλα δείχνουν ο πρόεδρος Trump δεν πρόκειται να αλλάξει τις απόψεις του, η Μ. Βρετανία βαδίζει προς ένα σκληρό BREXIT με τη στερλίνα να έχει υποτιμηθεί σημαντικά δυσκολεύοντας τις εξαγωγές των Ευρωπαίων στη χώρα, ενώ ο M. Salvini συνεχίζει να προκαλεί τη Γερμανία – σχεδιάζοντας επί πλέον νέες εκλογές για να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας του, καθώς επίσης για να εκμεταλλευθεί το μέγεθος της οικονομίας της επιβάλλοντας τους δικούς του όρους.
Με δεδομένα δε τα τεράστια προβλήματα του ευρωπαϊκού κυρίως τραπεζικού συστήματος, πριν από όλα της Deutsche Bank, καθώς επίσης του ότι τα δυτικά κράτη κάθονται στην κορυφή της μεγαλύτερης οικονομικής φούσκας στην παγκόσμια ιστορία, όπου μόνο τα παράγωγα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής εκτιμώνται από 550 τρις $ έως 1,2 τετράκις $, οι παραπάνω εξελίξεις αποτελούν το σπίρτο που τείνει να ανάψει σε μία γεμάτη πυριτιδαποθήκη – χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, το ποσοστό των εταιριών της που σχεδιάζουν απολύσεις το επόμενο χρονικό διάστημα είναι κατά 15% υψηλότερο σε σχέση με αυτές που προγραμματίζουν προσλήψεις – ένα συγκλονιστικό μέγεθος για τη χώρα, στην οποία μεταξύ άλλων η αυτοκινητοβιομηχανία συρρικνώνεται μαζικά. Σχεδόν κάθε δέκατη επιχείρηση σχεδιάζει την υιοθέτηση μειωμένων ωρών απασχόλησης για τους εργαζομένους της – ενώ στην παραγωγή αυτοκινήτων το ποσοστό έχει εκτοξευθεί στο 30% και στην κλωστοϋφαντουργία στο 25%.
Ολοκληρώνοντας, οι εξελίξεις αυτές θα μειώσουν τη ζήτηση/κατανάλωση, οπότε θα θέσουν σε κίνηση τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο του θανάτου (γράφημα) – τις μειωμένες επενδύσεις, τις νέες απολύσεις, την περικοπή μισθών κοκ. Η μειωμένη ζήτηση θα οδηγήσει σε αντίστοιχη πτώση των εισαγωγών από άλλες χώρες, της τουριστικής κίνησης κλπ. – οπότε κράτη όπως η Ελλάδα θα διαπιστώσουν μείωση των εξαγωγών ή/και των τουριστικών εσόδων τους, χωρίς να οφείλονται σε δικά τους σφάλματα οικονομικής πολιτικής.
Στα πλαίσια αυτά και υπό τις συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως, η αναφορά του υπουργού οικονομικών στην επιστροφή της Ελλάδας σε έναν ενάρετο οικονομικό κύκλο, όταν οι περισσότερες άλλες χώρες κινδυνεύουν να εισέλθουν στον κύκλο του διαβόλου, με την αντίστροφη μέτρηση ενός παγκοσμίου κραχ να έχει ήδη ξεκινήσει (ανάλυση), μοιάζει με ουτοπία – με ευχολόγιο στην καλύτερη των περιπτώσεων, ειδικά αφού η κυβέρνηση εμμένει στην πολιτική των μνημονίων παρά την τρίτη συνεχή αποτυχία τους να οδηγήσουν τη χώρα μας στην έξοδο από την κρίση.
Εν προκειμένω δεν θα πάψουμε να τονίζουμε πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση, με την εξυγίανση και όχι με το ξεπούλημα των κοινωφελών δημοσίων επιχειρήσεων της, όπως η ΔΕΗ – ενώ θα ήταν μεγάλο έγκλημα η ιδιωτικοποίηση των ενεργειακών της εταιρειών, όπως τα ΕΛΠΕ ή η ΔΕΠΑ, προδοσία καλύτερα ενόψει της ύπαρξης και εξόρυξης των εγχωρίων αποθεμάτων φυσικού αερίου ή/και των αγωγών από την Κύπρο, το Ισραήλ κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου