Ο «Πρώτος εν ευθύνη καθηλωμένος» της Ορθοδοξίας Βαρθολομαίος ο Ίμβριος σαγηνεύων εις Χριστόν την Οικουμένην - Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

 Γράφει ο Ιωάννης Ελ. Σιδηράς*

Όταν στις 19 Οκτωβρίου του 1969 ο νεαρός διάκονος Βαρθολομαίος Αρχοντώνης ελάμβανε τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης και εχειροτονείτο Πρεσβύτερος, άκουγε από πατρικών χειλέων του χειροτονούντος αυτόν, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος Χατζή (1913-1989) τα παρακάτω: «Ιερολογιώτατε και αγαπητέ Διάκονε και υιέ κατά πνεύμα κ. Βαρθολομαίε, πιστώς μέχρι την σήμερον διακονήσας τω Κυρίω και τω αχράντω Σώματι Αυτού, τη Αγία Εκκλησία, εν τη διακονία της Τραπέζης της Αγίας και των τραπεζών, ήτοι του συνόλου θεανδρικού μυστηρίου της δημιουργικής, της σωστικής και της εσχατολογικής οικονομίας του Θεού, κρίσει και ευλογία του Καθηγουμένου της Εκκλησίας και της περί Αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου, αξίως ανάγεσαι σήμερον εις τον δεύτερον βαθμόν της ιερωσύνης, λαμβάνων θέσιν εν τω Πρεσβυτερίω της Μεγάλης Εκκλησίας και καθιστάμενος οικονόμος της Θείας Ευχαριστίας και των άλλων μυστηρίων του Θεού.

Και είναι εύκαιρον τούτο. Είναι δε εύκαιρον, διότι πορεύεσαι προς διδασκαλίαν, την διδασκαλίαν του λόγου του Θεού. Και είναι πληρότης του Θεολόγου να εναλλάσση την Αγίαν Τράπεζαν με την έδραν. Αυτή είναι η πατερική ημών παράδοσις. Οι Πατέρες ήσαν Θεολόγοι, διότι πρώτον ήσαν ιερείς και ποιμένες. Και δεν ήτο δυνατόν να νοηθή διδασκαλία της Θεολογίας άνευ βιώσεώς της από του θυσιαστηρίου, άνευ της διαποιμάνσεως των ψυχών.

Η στιγμή αυτή είναι στιγμή βαθείας περισυλλογής και περισσότερον σιωπής και όχι των λόγων. Δια τούτο θα σοι είπω μόνον λόγον ένα: έρχεσαι ίνα λάβης την χάριν. Αυτή είναι του Κυρίου. Αυτή είναι η αποφασίζουσα εις το τέλος. Αλλά δια να γίνη αυτό πρέπει να κενωθής δια να δοθή τόπος εις την χάριν.

Η αμαρτία και η κακία είναι πολύμορφος, αλλά η ρίζα της αμαρτίας και της κακίας είναι το «εγώ» ημών, η φιλαυτία, η ιδιοτέλεια, η υπερηφάνεια και δη η πνευματική υπερηφάνεια. Φυλάξου από τούτων. Κενώθητι. Ταπεινώθητι. Και κυρίως δος θέσιν τη θεία χάριτι. Και μείνον δια βίου, μέχρι τέλους, μέχρι της αποδόσεως λόγου τω Κυρίω κεχαριτωμένος παρά Θεού, κεχαριτωμένος παρά ανθρώποις. Αμήν».

Οι νουθετήριες – χειροτονητήριες προτροπές του αοιδίμου Χαλκηδόνος Μελίτωνος προς τον λίαν ηγαπημένο κατά πνεύμα υιό του Βαρθολομαίο έγιναν πράξη. Ως Φαναριώτης κληρικός ο τότε νεαρός Αρχιμανδρίτης, μετέπειτα Μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1973-1990) και εν συνεχεία Γέρων Χαλκηδόνος (1990-1991) Βαρθολομαίος ανεδείχθη όντως διδάσκαλος του Ευαγγελικού Θείου Λόγου και της αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεως και κατέστη «ένσαρκο σκεύος κενώσεως» εν Χριστώ και ταπεινώσεως καθ’ όλη την διακονία του μέσα στους σωστικούς κόλπους της πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου Μητρός Εκκλησίας και απέναντι στον «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» πλασθέντα άνθρωπο. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ουδέποτε κατελήφθη υπό συμπλεγμάτων φιλαυτίας, εγωισμού, ιδιοτελείας, υπερηφανείας, ματαιοδοξίας ή κενοδοξίας. Ουδέποτε απεμακρύνθη του ιερού καθήκοντος αυτού ως Ορθοδόξου Ρωμιού και Φαναριώτου κληρικού. Κενώθηκε και ταπεινώθηκε εν Χριστώ μέσα από τις «συμπληγάδες πέτρες» της διακονίας υπέρ της Εκκλησίας και δη της μαρτυρικώς καθαγιασμένης Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και υπέρ εκάστου πάσχοντος και δοκιμαζόμενου ανθρώπου. Τηρητής δόκιμος και πάντοτε εν υπακοή πνευματική των ευαγγελικών και πατρικών νουθεσιών του Γέροντός του έδωκε τόπο στην ψυχή και στην καρδία του προκειμένου να κατοικήσει εν αυτώ η άκτιστη ενέργεια και χάρη του Τρισαγίου Θεού, η οποία είχε και έχει πάντοτε τον τελικό λόγο στην επίγεια ζωή του αφού «αυτή είναι η αποφασίζουσα στο τέλος». Η χάρη του Θεού εκόσμησε εκ κοιλίας μητρός τον τότε μικρό Δημήτριο από την Ίμβρο με πάσα χάρη και δωρεά, με τα χαρίσματα του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος.

Τα έτη της ζωής του Δημήτριου Αρχοντώνη ως ρύαξ γαλήνιος ήταν πάντοτε πεπληρωμένα της θείας χάριτος, η οποία «πεποικιλμένο» ανέδειξε αυτόν τόσο με την «κατά κόσμον» όσο και με την «κατά Θεόν» σοφία. Αριστούχος μαθητής και φοιτητής της Ιεράς Επιστήμης της Θεολογίας στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Υποδειγματικός Διάκονος, Αρχιμανδρίτης και Μητροπολίτης του Οικουμενικού Θρόνου. Και πάντα ταύτα επεσκίαζε η άκτιστος ενέργεια του Τριαδικού Θεού, η οποία ανέδειξε τον εξ Ίμβρου Βαρθολομαίο και στον πάνσεπτο και μαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.................

Είναι ο Ίμβριος που σαγηνεύει την οικουμένη. Ο Μέγας Πατριάρχης του 20ου και 21ου αιώνος, ο οποίος εστερέωσε περαιτέρω τον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Μητρός Εκκλησίας επί του εδάφους της προαιωνίου δικαιοδοσίας του, προήγαγε την Πανορθόδοξη και Διαχριστιανική ενότητα αγωνισθείς σθεναρώς και εν τέλει επιτυχών να συγκαλέσει και την εν Κρήτη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο από Χαλκηδόνος Βαρθολομαίος ήδη καταγράφεται από του νυν αιώνος ως ένας ακόμη Πατριάρχης μεταξύ των μεγάλων προκατόχων του, Γρηγορίων, Χρυσοστόμων, Φωτίων. Ο Θεός ηυδόκησε και ευλόγησε την εικοσιπενταετή Πατριαρχία Βαρθολομαίου, ο οποίος είναι ένας εκ των ελαχίστων Πατριαρχών που ευτύχησαν να συμπληρώσουν υπέρ τις δύο συναπτές δεκαετίες στο πηδάλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Είσαι ο κατά θείαν παραχώρησιν Πρώτος καθηλωμένος της ευθύνης της Ορθοδοξίας. Και οφείλεις να προηγηθείς εις την λιτάνευσιν των τιμίων δώρων της. Και τί μακαριότης εις το τέλος κάθε διαδρομής να ομολογής ότι «ηυφράνθη Σου το πνεύμα, συγχαίρει η καρδία».

*O κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς είναι Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, καθώς και υπεύθυνος διαχειριστής του ιστολογίου “ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ ΦΑΝΑΡΙΟΥ“.

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:Αναστάσιος: Ο «Πρώτος εν ευθύνη καθηλωμένος» της Ορθοδοξίας Βαρθολομαίος ο Ίμβριος σαγηνεύων εις Χριστόν την Οικουμένην - Ιωάννης Ελ. Σιδηράς (anastasiosk.blogspot.com

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΓΛΕΙΠΤΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

ΓΟΗΤΕΣ ΠΡΟΚΟΠΤΟΥΣΙΝ ΕΠΙ ΤΑ ΧΕΙΡΩ!!!