Συνέχεια από: Παρασκευή 16 Ιουλίου 2021
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η Εκκλησία ως παγκόσμια κοινωνία. Η αρχή της αγάπης
VII
Δεδομένου ότι η ανθρωπότητα στη Γη δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν γραφτό να γίνει, ένας κόσμος καθαρά πνευματικός, χρειάζεται για την έκφραση και την ανάπτυξη της ενότητας της εσωτερικής ζωής της, ένας εξωτερικός κοινωνικός οργανισμός ο οποίος πρέπει να γίνει πιο συγκεντρωτικός, καθώς μεγαλώνει σε έκταση και ποικιλομορφία. Ακριβώς όπως η ζωή της μεμονωμένης ανθρώπινης ψυχής φανερώνεται με τη βοήθεια του οργανωμένου ανθρώπινου σώματος, έτσι η συλλογική ψυχή της αναγεννηθείσας ανθρωπότητας, η αόρατη Εκκλησία, απαιτεί έναν ορατό κοινωνικό οργανισμό ως σύμβολο και όργανο της ενότητάς της. Από αυτή την άποψη, η ιστορία της ανθρωπότητας παρουσιάζει τον εαυτό της ως τη σταδιακή διαμόρφωση μιας παγκόσμιας κοινωνικής οντότητας ή της μίας Καθολικής Εκκλησίας με την ευρύτερη έννοια του όρου. Το έργο αυτό αναπόφευκτα χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη: (1) η εξωτερική ενοποίηση των εθνών της ιστορίας, ή ο σχηματισμός του παγκόσμιου σώματος της ανθρωπότητας από τις προσπάθειες, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές, της επίγειας εξουσίας υπό την αόρατη και έμμεση δράση της Θείας Πρόνοιας, και (2) η ζωογόνηση του σώματος αυτού από την ισχυρή ανάσα του Θεανθρώπου και η περαιτέρω ανάπτυξή της με τη συνδυασμένη δράση της θείας χάριτος και περισσότερο ή λιγότερο των συνειδητών ανθρώπινων δυνάμεων. Με άλλα λόγια, έχουμε εδώ, από τη μία πλευρά, το σχηματισμό της φυσικής παγκόσμιας μοναρχίας και, από την άλλη, το σχηματισμό και την ανάπτυξη της πνευματικής μοναρχίας ή την Παγκόσμια Εκκλησία με βάση και στο πλαίσιο του αντίστοιχου φυσικού οργανισμού. Το πρώτο μέρος αυτού του μεγάλου έργου συνιστά την ουσία της αρχαίας ή παγανιστικής ιστορίας· το δεύτερο μέρος καθορίζει κυρίως τη σύγχρονη ή χριστιανική ιστορία. Ο συνδετικός κρίκος είναι η ιστορία του λαού του Ισραήλ, ο οποίος, κάτω από την ενεργό καθοδήγηση του ζωντανού Θεού, προετοίμασε το σκηνικό, τόσο οργανικά όσο και εθνικά, για την εμφάνιση του Θεανθρώπου, ο Οποίος είναι και η πνευματική αρχή της ενότητας για το παγκόσμιο σώμα και το απόλυτο κέντρο της ιστορίας.
Ενώ το επιλεγμένο έθνος προετοίμαζε το φυσικό σώμα του ατόμου Θεανθρώπου, οι Εθνικοί εξέλισσαν το κοινωνικό σώμα του συλλογικού Θεανθρώπου, την Παγκόσμια Εκκλησία. Και δεδομένου ότι το έργο αυτό καταχωρείται στον παγανισμό επιτεύχθηκε με καθαρά ανθρώπινη προσπάθεια καθοδηγούμενη μόνο έμμεσα και αόρατα από τη θεία Πρόνοια, η οποία ήταν υποχρεωμένη να προχωρήσει με μια σειρά από απόπειρες και πειράματα.
…ο ειδωλολατρικός κόσμος, χωρισμένος ανάμεσα σε δύο αντίπαλες δυνάμεις, με την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια ως δύο πολιτικά και πνευματικά κέντρα τους, δεν θα μπορούσε να παράσχει επαρκή ιστορική βάση για την ενότητα των Χριστιανών. Αλλά υπήρχε μια πέτρα, μια μικρή ιταλική πόλη, της οποίας η καταγωγή ήταν κρυμμένη ανάμεσα σε μυστηριώδεις θρύλους και προφητικούς οιωνούς, και της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν ακόμη άγνωστο. Αυτή η πέτρα τινάχτηκε μπροστά από την πρόνοια του Θεού της ιστορίας χτύπησε τα πήλινα πόδια του Ελληνο-βάρβαρου κόσμου της Ανατολής, κατέλυσε και συνέθλιψε σε σκόνη τον ανίκανο κολοσσό, και έγινε ένα μεγάλο βουνό. Στον παγανιστικό κόσμο δόθηκε ένα πραγματικό κέντρο της ενότητας. Μια πραγματικά διεθνή και παγκόσμια μοναρχία ιδρύθηκε, αγκαλιάζοντας τόσο την Ανατολή όσο και την Δύση. Όχι μόνο ήταν πολύ πιο εκτεταμένη από ό, τι η μεγαλύτερη των εθνικών μοναρχιών, όχι μόνο δεν περιελάμβανε πολύ πιο ετερογενή εθνικά και πολιτιστικά στοιχεία, αλλά ήταν, πάνω απ' όλα, δυναμικά συγκεντρωτική και μετέτρεψε αυτά τα ποικίλα στοιχεία σε ένα θετικό, ενεργό σύνολό . Αντί για μια τερατώδη εικόνα που αποτελείται από ετερογενή μέρη, η ανθρωπότητα έγινε ένα οργανωμένο και ομοιογενές σώμα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με ένα ξεχωριστό ζωντανό κέντρο στον Καίσαρα Αύγουστο, τον διαχειριστή και εκπρόσωπο της ενωμένης βούλησης της ανθρωπότητας.
Αν και ο πρώτος από τους Καίσαρες φαίνεται να αξίζει την τύχη του από την προσωπική του ιδιοφυΐα, και ο δεύτερος δικαιολογείται σε κάποιο βαθμό από την σκόπιμη ευσέβειά του και τη σοφή μετριοπάθεια του, ο τρίτος ήταν ένα τέρας και τον διαδέχθηκαν ηλίθιοι και τρελοί. Το παγκόσμιο κράτος που θα έπρεπε να είναι η κοινωνική ενσάρκωση του ίδιου του Λόγου, πήρε σάρκα και οστά σε ένα απολύτως παράλογο φαινόμενο, ο παραλογισμός του οποίου μόνο ενισχύεται από την βλασφημία της αποθέωσης του Αυτοκράτορα.
Ο Θείος Λόγος, ατομικά ενωμένος με την ανθρώπινη φύση και επιθυμώντας να ενώσει σε κοινωνικό επίπεδο με τον εαυτό Του το συλλογικό είναι του Ανθρώπου, δεν θα μπορούσε να πάρει είτε τη σύγχυση μιας αναρχικής μάζας των εθνών ή την μονοκρατορία ενός τυράννου ως αφετηρία αυτής της ένωσης. Αυτός θα μπορούσε να ενώσει την ανθρώπινη κοινωνία με τον εαυτό Του μόνο μέσω της εξουσίας στηριγμένη πάνω στην αλήθεια. Ενάντια στο ψεύδος του ανθρωποθεού της πολιτικής μοναρχίας ο αληθινός Θεάνθρωπος δημιούργησε την πνευματική δύναμη της εκκλησιαστικής μοναρχίας βασισμένης στην Αλήθεια και την Αγάπη. Η Παγκόσμια μοναρχία και η διεθνής ενότητα ήταν να παραμείνει· το κέντρο της ενότητας ήταν να κρατήσει τη θέση του. Αλλά η ίδια η κεντρική εξουσία, ο χαρακτήρας της, η προέλευσή της και η εξουσία της - όλα αυτά ήταν να ανανεωθούν.
Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι είχαν ένα αόριστο προαίσθημα αυτού του μυστηριώδους μετασχηματισμού. Ενώ η συνήθης ονομασία της Ρώμης ήταν η ελληνική λέξη "Ισχύς" και ένας ποιητής της παρακμιακής Ελλάδας είχε χαιρετίσει τους νέους κυρίους της με αυτό το όνομα: χαιρέ μοι, Ρώμα, θυγάτηρ Άρηος - όμως οι πολίτες της Αιώνιας Πόλης πίστευαν ότι ανακάλυψαν το αληθινό νόημα του ονόματός της με την ανάποδη ανάγνωση της λέξης: AMOR· και ο αρχαίος μύθος αναβιωμένος από τον Βιργίλιο ένωνε τον ρωμαϊκό λαό και τη δυναστεία του Καίσαρος, ιδίως με τη μητέρα της Αγάπης και μέσω αυτής με τον υπέρτατο Θεό. Αλλά η Αγάπη τους ήταν ο υπηρέτης του θανάτου και υπέρτατος θεός τους ήταν μια πατροκτονία. Η ευσέβεια των Ρωμαίων, η οποία είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους στη δόξα και την ίδρυση του μεγαλείο τους, ήταν ένα αληθινό συναίσθημα όμως ριζωμένο σε μια λανθασμένη αρχή, και ήταν ακριβώς αυτή η αλλαγή της αρχής που ήταν αναγκαία ώστε η πραγματική Ρώμη να αποκαλυφθεί βασισμένη στην αληθινή θρησκεία. Οι αμέτρητες τριάδες των πατροκτονικών θεών πρέπει να αντικατασταθούν από την μοναδική Αγία Τριάδα, ομοούσια και αδιαίρετη, και η παγκόσμια κοινωνία της ανθρωπότητας πρέπει να δημιουργηθεί, όχι στη βάση μιας Αυτοκρατορίας της Ισχύος, αλλά σε εκείνη της Εκκλησίας της Αγάπης.
Αλλά γιατί πρέπει αληθινή Αγάπη, η οποία δεν γνωρίζει το φθόνο και της οποίας η ενότητα δεν συνεπάγεται αποκλειστικότητα, να επικεντρώνεται σε ένα μόνο άτομο και να λαμβάνει για τη λειτουργία του στην κοινωνία, τη μορφή της μοναρχίας κατά προτίμηση σε όλους τους άλλους; Δεδομένου ότι εδώ δεν είναι ένα ζήτημα της παντοδυναμίας του Θεού, η οποία ενδέχεται να επιβάλλει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη πάνω στους ανθρώπους απ' έξω, αλλά μάλλον της Θείας αγάπης στην οποία ο άνθρωπος μετέχει με ελεύθερη πράξη συμμετοχής, η άμεση δράση της θεότητας πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο. Δεν μπορεί να κατασταλεί εντελώς δεδομένου ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και καμία ανθρώπινη οντότητα, είτε ατομικά είτε συλλογικά, που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, δεν μπορεί να διατηρηθεί σε σταθερή και προοδευτική σχέση με την Θεότητα. Αλλά η γόνιμη Αγάπη του Θεού ενωμένη με την Θεϊκή Σοφία η οποία δεν δίνει περισσότερο από όσο είναι απαραίτητο, προκειμένου να βοηθήσει την ανθρώπινη αδυναμία, ενώ την ίδια στιγμή επιτρέπει τις ανθρώπινες δυνάμεις να λειτουργούν πλήρως, επιλέγει τη διαδρομή κατά μήκος της οποίας, η ενωτική και ζωοποιός ενέργεια της υπερφυσικής αλήθειας και χάριτος για τη μάζα της ανθρωπότητας, θα συναντήσει τα λιγότερα φυσικά εμπόδια και θα βρεί ένα κοινωνικό πλαίσιο εξωτερικά σύμμορφο και προσαρμόσιμο στην εκδήλωση της αληθινής ενότητας· και η διαδρομή που διευκολύνει την ένωση μεταξύ του Θείου και του ανθρώπινου στην κοινωνική τάξη, σχηματίζοντας ένα κεντρικό ενοποιητικό όργανο εντός της ίδιας της ανθρωπότητας είναι ο δρόμος της μοναρχίας.
Μόνο που ήταν αναγκαίο να αναζωογονήσει, πνευματοποιήσει και αγιάσει αυτήν την κοινωνική μορφή υποκαθιστώντας με την αιώνια αρχή της χάριτος και της αλήθειας τη θανάσιμη αρχή της βίας και της εξαπάτησης· να αντικαταστήσει τον επικεφαλή του στρατού, ο οποίος σύμφωνα με το πνεύμα του ψεύδους ανακήρυξε τον εαυτό του θεό, από τον επικεφαλή όλων των πιστών, ο οποίος σύμφωνα με το πνεύμα της αλήθειας αναγνωρίστηκε και έγινε αποδεκτός στον κύριό του, τον Υιό του Θεού του ζώντος· να εκθρονίσει ένα παραληρούντα δεσπότη ο οποίος διασκέδαζε έχοντας υποδουλώσει την ανθρώπινη φυλή και στραγγίξει το αίμα των θυμάτων του, και να ανεβάσει στη θέση του την αγάπη της διακονίας ενός Θεού που έχυσε το αίμα Του για την ανθρωπότητα.
Στα σύνορα της Καισαρείας και στις ακτές της Θάλασσας της Τιβεριάδας, ο Ιησούς εκθρόνισε τον Καίσαρα - όχι τον Καίσαρα του οποίου η μορφή αποτυπώνεται στα νομίσματα, ούτε το χριστιανό Καίσαρα του μέλλοντος, αλλά τον θεοποιημένο Καίσαρα, τον μόνο απόλυτο και ανεξάρτητο, κυρίαρχο του σύμπαντος, το υπέρτατο κέντρο της ενότητας για το ανθρώπινο γένος. Τον εκθρόνισε επειδή είχε δημιουργήσει ένα νέο και καλύτερο κέντρο της ενότητας, μια νέα και καλύτερη κυρίαρχη εξουσία με βάση την πίστη και την αγάπη, την αλήθεια και τη χάρη. Και εκθρονίζοντας την ψευδή και ασεβή απολυταρχία των παγανιστών Καισάρων, ο Ιησούς επιβεβαίωσε και έκανε αιώνια και παγκόσμια τη μοναρχία της Ρώμης, δίνοντας σε αυτήν την αληθινή θεοκρατική της βάση. Δεν ήταν κατά κάποιο τρόπο τίποτα περισσότερο από την αλλαγή της δυναστείας· η δυναστεία του Ιούλιου Καίσαρα, ανώτατου Ποντίφικα και Θεού, έδωσε τη θέση της στη δυναστεία του Σίμωνα Πέτρου, ανώτατου Ποντίφικα και υπηρέτη των υπηρετών του Θεού.
Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου