Του Κώστα Ράπτη
Πηγή:www.capital.gr
Ο Αμερικανός
πρόεδρος προσήλθε στο δείπνο των είκοσι ηγετών με καθυστέρηση μίας ώρας, καθώς
από την Αγία Πετρούπολη επιχειρεί διαρκώς να βρει χρόνο για τηλεφωνικές επαφές
με μέλη του Κογκρέσου.
Τα νούμερα “δεν βγαίνουν”. Όπως γνωστοποίησε ο Ιταλός πρωθυπουργός Enrico Letta μέσω Twitter, το δείπνο των ηγετών που συμμετέχουν στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στο Ανάκτορο του Peterhof στην Αγία Πετρούπολη “επιβεβαίωσε τις διαφωνίες σχετικά με τη Συρία”. Ο εκπρόσωπος της ρωσικής προεδρίας Dmitry Peskov δήλωσε το βράδυ της Πέμπτης ότι το κλαμπ των 20 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη είναι “μοιρασμένο στη μέση”, με κάποιες χώρες να επείγονται για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης και κάποιες άλλες να επιδιώκουν να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στους επιθεωρητές του ΟΗΕ που βρίσκονται στη Συρία.
Στην πραγματικότητα, ο Peskov είναι ευγενικός απέναντι στους φιλοξενούμενους της Ρωσίας: όλες οι αναφορές συγκλίνουν στο ότι οι μόνες χώρες που καταγράφηκαν ως “επισπεύδουσες” είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βρετανία (η οποία δεν δύναται, μετά τη σχετική ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων να αποστείλει στρατεύματα), ο Καναδάς και η Τουρκία, η οποία φέρεται να διατύπωσε, δια στόματος Tayyip Erdogan, την ισχυρότερη συνηγορία υπέρ της υποδειγματικής αντιμετώπισης όσων χρησιμοποιούν χημικά όπλα. Πολύ χαρακτηριστικά, ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε ιδιαίτερες συναντήσεις για το θέμα της Συρίας με τον Γάλλο πρόεδρο Francois Hollande πριν και με τον Αμερικανό πρόεδρο Barack Obama μετά το δείπνο. Ωστόσο, η επιδίωξη της Τουρκίας για μια λύση “τύπου Κοσσόβου”, με την διεθνή κοινότητα να αναλαμβάνει πλήρως το βάρος της αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό, κάθε άλλο παρά είναι αυτό που εμφανίζεται διατεθειμένη να αναλάβει η Ουάσιγκτον.
Ο Vladimir Putin δεν έχει λόγους να είναι δυσαρεστημένος, καθώς η αμερικανική θέση εμφανίζεται μειοψηφική, ενώ στο στρατόπεδο όσων αντιτάσσονται στη στρατιωτική λύση έχουν ενταχθεί με σαφήνεια από την Κίνα, μέχρι τον Πάπα και τον Jose Barroso (ο οποίος, ως πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, υπήρξε ο οικοδεσπότης της “συνάντησης των Αζορών” που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση κατά του Ιράκ το 2003).
Οι προηγούμενες επίμονες υπενθυμίσεις του υπουργού Εξωτερικών John Kerry και άλλων Αμερικανών ιθυνόντων προς το εγχώριο ακροατήριο, ότι από την ανάληψη δράσης στη Συρία εξαρτάται η αξιοπιστία των ΗΠΑ έναντι των συμμάχων τους, αποδεικνύεται ομολογία ομηρίας από περιφερειακούς “πελάτες” την ίδια ώρα που η υπερδύναμη εμφανίζεται απομονωμένη σε σημαντικά fora όπως η G20.
Αντίθετα, η προσπάθεια του Ρώσου προέδρου να προβάλλει μιαν “ήπια” και “συνεργατική” (εκτός βέβαια από τη στιγμή που κατηγόρησε τον Kerry ότι ψεύδεται συνειδητά ως προς το ειδικό βάρος των τζιχαντιστών μεταξύ των ανταρτών της Συρίας) αποδίδει.
Τα νούμερα “δεν βγαίνουν” όμως και στο εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ – εξ ου και ο Barack Obama προσήλθε στο δείπνο των ηγετών της G20 με καθυστέρηση μίας ώρας, καθώς από την Αγία Πετρούπολη επιχειρεί διαρκώς να βρει χρόνο για τηλεφωνικές επαφές με μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου, προκειμένου να εξασφαλίσει την θετική τους ψήφο στο νομοσχέδιο εξουσιοδότησης της ανάληψης στρατιωτικής δράσης στη Συρία το οποίο εγκρίθηκε (με μικρή πλειοψηφία: 10 έναντι 7) από την αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας.
Την ίδια ώρα, τα μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης που βρίσκονται στη Ουάσιγκτον διοργανώνουν αλλεπάλληλες συναντήσεις με ομάδες κοινοβουλευτικών, ώστε να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη πλειοψηφία. Και όμως, παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο κομμάτων σε Γερουσία και Βουλή έχουν ταχθεί υπέρ των επιλογών του προέδρου, παρά την “παράδοση” που θέλει τους Ρεπουμπλικανούς να στηρίζουν την εκτελεστική εξουσία σε θέματα εθνικής ασφαλείας, η πλειοψηφία αυτή δεν έχει διαμορφωθεί, όπως παραδέχθηκε η ίδια η επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Βουλή Nancy Pelosi. Μια ιδιόμορφη εφαρμογή της “θεωρίας των άκρων α λα αμερικανικά” έχει φέρει τη δεξιά των Ρεπουμπλικανών (Tea Party) και την αριστερά των Δημοκρατικών (Progressives) να συμπορεύονται στην σθεναρή αντίθεση προς τα πολεμικά σχέδια – απηχώντας προφανώς και το λαϊκό αίσθημα που καταγράφεται χωρίς αμφισημίες στις δημοσκοπήσεις.
Η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού για τα ψεύδη στα οποία στηρίχθηκε η επιχειρηματολογία η επέμβαση στο Ιράκ, ήρθε με καθυστέρηση δεκαετίας. Τα ίχνη της καχυποψίας του εκλογικού σώματος παραμένουν βαθιά και το ενδεχόμενο μιας κοινοβουλευτικής ήττας του Obama σχετικά με τη Συρία θα κρίνει πολλά και στις δημοσιονομικές μάχες που εκκρεμούν για το επόμενο τρίμηνο.
Τα νούμερα “δεν βγαίνουν”. Όπως γνωστοποίησε ο Ιταλός πρωθυπουργός Enrico Letta μέσω Twitter, το δείπνο των ηγετών που συμμετέχουν στη Σύνοδο Κορυφής της G20 στο Ανάκτορο του Peterhof στην Αγία Πετρούπολη “επιβεβαίωσε τις διαφωνίες σχετικά με τη Συρία”. Ο εκπρόσωπος της ρωσικής προεδρίας Dmitry Peskov δήλωσε το βράδυ της Πέμπτης ότι το κλαμπ των 20 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη είναι “μοιρασμένο στη μέση”, με κάποιες χώρες να επείγονται για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης και κάποιες άλλες να επιδιώκουν να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στους επιθεωρητές του ΟΗΕ που βρίσκονται στη Συρία.
Στην πραγματικότητα, ο Peskov είναι ευγενικός απέναντι στους φιλοξενούμενους της Ρωσίας: όλες οι αναφορές συγκλίνουν στο ότι οι μόνες χώρες που καταγράφηκαν ως “επισπεύδουσες” είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βρετανία (η οποία δεν δύναται, μετά τη σχετική ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων να αποστείλει στρατεύματα), ο Καναδάς και η Τουρκία, η οποία φέρεται να διατύπωσε, δια στόματος Tayyip Erdogan, την ισχυρότερη συνηγορία υπέρ της υποδειγματικής αντιμετώπισης όσων χρησιμοποιούν χημικά όπλα. Πολύ χαρακτηριστικά, ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε ιδιαίτερες συναντήσεις για το θέμα της Συρίας με τον Γάλλο πρόεδρο Francois Hollande πριν και με τον Αμερικανό πρόεδρο Barack Obama μετά το δείπνο. Ωστόσο, η επιδίωξη της Τουρκίας για μια λύση “τύπου Κοσσόβου”, με την διεθνή κοινότητα να αναλαμβάνει πλήρως το βάρος της αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό, κάθε άλλο παρά είναι αυτό που εμφανίζεται διατεθειμένη να αναλάβει η Ουάσιγκτον.
Ο Vladimir Putin δεν έχει λόγους να είναι δυσαρεστημένος, καθώς η αμερικανική θέση εμφανίζεται μειοψηφική, ενώ στο στρατόπεδο όσων αντιτάσσονται στη στρατιωτική λύση έχουν ενταχθεί με σαφήνεια από την Κίνα, μέχρι τον Πάπα και τον Jose Barroso (ο οποίος, ως πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, υπήρξε ο οικοδεσπότης της “συνάντησης των Αζορών” που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση κατά του Ιράκ το 2003).
Οι προηγούμενες επίμονες υπενθυμίσεις του υπουργού Εξωτερικών John Kerry και άλλων Αμερικανών ιθυνόντων προς το εγχώριο ακροατήριο, ότι από την ανάληψη δράσης στη Συρία εξαρτάται η αξιοπιστία των ΗΠΑ έναντι των συμμάχων τους, αποδεικνύεται ομολογία ομηρίας από περιφερειακούς “πελάτες” την ίδια ώρα που η υπερδύναμη εμφανίζεται απομονωμένη σε σημαντικά fora όπως η G20.
Αντίθετα, η προσπάθεια του Ρώσου προέδρου να προβάλλει μιαν “ήπια” και “συνεργατική” (εκτός βέβαια από τη στιγμή που κατηγόρησε τον Kerry ότι ψεύδεται συνειδητά ως προς το ειδικό βάρος των τζιχαντιστών μεταξύ των ανταρτών της Συρίας) αποδίδει.
Τα νούμερα “δεν βγαίνουν” όμως και στο εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ – εξ ου και ο Barack Obama προσήλθε στο δείπνο των ηγετών της G20 με καθυστέρηση μίας ώρας, καθώς από την Αγία Πετρούπολη επιχειρεί διαρκώς να βρει χρόνο για τηλεφωνικές επαφές με μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου, προκειμένου να εξασφαλίσει την θετική τους ψήφο στο νομοσχέδιο εξουσιοδότησης της ανάληψης στρατιωτικής δράσης στη Συρία το οποίο εγκρίθηκε (με μικρή πλειοψηφία: 10 έναντι 7) από την αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας.
Την ίδια ώρα, τα μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης που βρίσκονται στη Ουάσιγκτον διοργανώνουν αλλεπάλληλες συναντήσεις με ομάδες κοινοβουλευτικών, ώστε να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη πλειοψηφία. Και όμως, παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο κομμάτων σε Γερουσία και Βουλή έχουν ταχθεί υπέρ των επιλογών του προέδρου, παρά την “παράδοση” που θέλει τους Ρεπουμπλικανούς να στηρίζουν την εκτελεστική εξουσία σε θέματα εθνικής ασφαλείας, η πλειοψηφία αυτή δεν έχει διαμορφωθεί, όπως παραδέχθηκε η ίδια η επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Βουλή Nancy Pelosi. Μια ιδιόμορφη εφαρμογή της “θεωρίας των άκρων α λα αμερικανικά” έχει φέρει τη δεξιά των Ρεπουμπλικανών (Tea Party) και την αριστερά των Δημοκρατικών (Progressives) να συμπορεύονται στην σθεναρή αντίθεση προς τα πολεμικά σχέδια – απηχώντας προφανώς και το λαϊκό αίσθημα που καταγράφεται χωρίς αμφισημίες στις δημοσκοπήσεις.
Η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού για τα ψεύδη στα οποία στηρίχθηκε η επιχειρηματολογία η επέμβαση στο Ιράκ, ήρθε με καθυστέρηση δεκαετίας. Τα ίχνη της καχυποψίας του εκλογικού σώματος παραμένουν βαθιά και το ενδεχόμενο μιας κοινοβουλευτικής ήττας του Obama σχετικά με τη Συρία θα κρίνει πολλά και στις δημοσιονομικές μάχες που εκκρεμούν για το επόμενο τρίμηνο.
Πηγή:www.capital.gr
Πηγή:Παρέμβαση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου