Συνέχεια από: Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017
Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, πνεύμα!
Αυτοσχεδιασμός περί
του Αγίου Πνεύματος και του μέλλοντος.
του
Hans Urs Von Balthasar.
3. Το βασίλειο του Πνεύματος (συνέχεια).

Με την Τριαδική
περιοδικότητα τής δικής του ιστορίας τής σωτηρίας, ο Ιωακείμ πράγματι στέκει
μοναχικός όχι μόνον ανάμεσα στους συγχρόνους του, αλλά επίσης και απέναντι σε
όλη την αναγνωρισμένη Εκκλησιαστική παράδοση, η οποία από πάντοτε και πάντοτε
πίστευε ότι η διάρκεια της εποχής της Εκκλησίας ήταν η τελευταία, αμετάβλητα
καθορισμένη στους καινοδιαθηκικούς της κανόνες, από τον Χριστό μέχρι το τέλος
του κόσμου, και δέν άφηνε καμμία αναμονή μίας μελλοντικής γήϊνης εποχής, καμμία
τελειοποίηση και πνευματοποίηση, που θα οδηγούσαν πέραν της Εκκλησιαστικής
περιοχής (κάτι σαν το επέκεινα της ουσίας του Πλάτωνος, εφαρμοσμένου στην
ιστορία), παρά μόνον στο άχρονο επέκεινα. Στον Ιωακείμ, αντί της συνειδήσεως
του τελικού χρόνου, κτήμα κάθε καθολικής εσχατολογίας, ήλθε στο προσκήνιο μία
συνείδηση των εποχών εντελώς νέου τύπου! " (H. Grundmann), η οποία συνείδηση αφού λογαριάστηκε σοβαρά κατ'αρχάς από τους πνευματικούς
Φραγκισκανούς, επηρέασε αργότερα με την πολιτική σημασία που της δόθηκε από τον
Cola di Rienzo, και τέλος στον μοντέρνο αιώνα θα οδηγούσε στα ιδεαλιστικά Τριαδικά
συστήματα, τα θετικιστικά και τα σοφιολογικά της φιλοσοφίας της ιστορίας.
Δέν είναι αναγκαίο να παρακολουθήσουμε
αυτές τις γραμμές. Πρέπει να πούμε ακόμη μόνον ένα πράγμα : αυτές οι
προσπάθειες, οι οποίες πραγματοποιούν το βήμα πέραν του χρόνου της Εκκλησίας
και της Κ.Δ. για να εισέλθουν στο Βασίλειο ενός Πνεύματος, όπως και αν το
αναπαριστούν, έχουν όλες τους γνώση τού ουσιαστικού περιεχομένου αυτού του
Βασιλείου. Είναι συστήματα του Λόγου, όχι του Πνεύματος, όπως φανερώνεται με
τον πιό χειροπιαστό τρόπο στον Χέγκελ, του οποίου το σύστημα πρέπει να
ολοκληρωθεί τουλάχιστον στις βασικές του τυπικές γραμμές και είναι επομένως
χωρίς μέλλον. Κάτι που ισχύει και για το θετικιστικό και για τον διαλεκτικό
υλισμό. Ακόμη και εκεί όπου το σύστημα, με σοφιολογική ανάπτυξη, χρησιμοποιεί
τα μεγάλα περιεχόμενα της Κ.Δ. για να πετύχει μ'αυτόν τον τρόπο μία φιλοσοφική
αυτοανάπτυξη του απολύτου πνεύματος μέσω της ιστορίας (ο Σέλλινγκ των
τελευταίων του έργων και οι Ρώσοι οι οποίοι εξαρτώνται από αυτόν), το τελευταίο
βασίλειο καθότι "Ιωαννίδειο" (μετά από το "πέτρινο" και το
"Παύλειο") είναι ήδη εκ των προτέρων καθορισμένο στο περιεχόμενο του.
Αυτό που είναι προβλέψιμο έρχεται ή, όπως το μέλλον, ελπιζόμενο (εκεί όπου
παραμένει στο παιχνίδι μία ελευθερία) ή γνωσθέν (όπου κυριαρχεί μόνον μία
απόλυτη αναγκαιότητα της νοήσεως και της υλιστικής διαλεκτικής). Σε όλο αυτό
δέν παραμένει τίποτε πιά ζωντανό από εκείνο το όραμα που θέσαμε σαν την πηγή
τής ιστορικής σκέψης του Ιωακείμ.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου