Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Όσο πάμε και γερνούμε, άλλα πράγματα ακούμε κι άλλα πράγματα θωρούμε» (λαϊκή ρήση).


Αποτέλεσμα εικόνας για Ηγούμενος Ι.Μ.Δοχειαρίου 

Ηγούμενος Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους : 
Ο Επίσκοπος κι ο Πρεσβύτερος


Ούτε θεολόγος είμαι ούτε εντρύφησα ιδιαίτερα στην Θεολογία. Με την βοήθεια του Θεού όμως, παρακολούθησα θεολογικά μαθήματα, και ακαδημαϊκά και εμπειρικά. Ολόκληρη η ακαδημαϊκή θεολογία προσεφέρετο στα Πανεπιστήμια περισσότερο ως επιστήμη παρά ως θρησκεία. Από τους Γεροντάδες μου έμαθα ότι η γνώση του Θεού επέρχεται από την τήρηση των εντολών του Θεού, όπως μας διδάσκει ο υψιπέτης της Θεολογίας Ιωάννης ο ευαγγελιστής, και ότι ο Χριστός δεν ήρθε να παραδώση στους ανθρώπους επιστήμη, αλλά τρόπο ζωής, για να γνωρίση ο άνθρωπος τον Θεό, σύμφωνα με τον όσιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, και μέχρι σήμερα στην ζωή μου προσπαθώ να ιχνηλατώ αυτές τις δύο υποδείξεις.

Τα ακαδημαϊκά συγγράμματα είχαν πληθώρα από παραπομπές δυτικών θεολόγων και ελάχιστες από τους Πατέρες της Εκκλησίας.

 Ακόμη κι ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και οι συν αυτώ εθεωρούντο μικροί τον νούν για υψηλή θεολογία από τους ακαδημαϊκούς διδασκάλους, οι οποίοι είχαν σπουδάσει την Θεολογία «εις τας ερήμους και τα σπήλαια και εν ταίς οπαίς της γης» των ευρωπαικών θεολογικών σχολών, καθολικών και προτεσταντικών. Και μέχρις ενός σημείου ανεκτή η κατάσταση. Αλλά τα τελευταία χρόνια μας ήρθαν κάτι διδάσκαλοι από την «βαθυτέρα έρημο» της Ευρώπης και δίδαξαν πράγματα που δεν τα βρίσκουμε ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στους Πατέρες της Εκκλησίας.
«Ένας μπαρμπα-Γιάννης το πρώτο μάθημα που έκανε στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών ήτανε στο έρημο το έτος μου. Μεταξύ των άλλων παραδοξοτήτων που ελάλησε αυτός ο μεγάλος εμπειρικός θεολόγος ήτανε ότι ο πρεσβύτερος λειτουργεί εις το όνομα του επισκόπου. Διαμαρτυρήθηκα και βγήκα από την αίθουσα. Είπα: «Αν είναι αυτό αλήθεια, ότι οι πρεσβύτεροι λειτουργούν στο όνομα του επισκόπου, ποτέ και μη σώσω να γίνω παπάς». Σχεδόν το είχα ξεχάσει. Πέρασαν πολλά χρόνια και μου διέφυγε αυτό το θεολογικό πόρισμα. Αυτές τις μέρες μου διάβασαν την προσλαλιά του επισκόπου Ναυπακτίας εις χειροτονίαν πρεσβυτέρου και το πρώτο που του υποδεικνύει είναι ότι θα λειτουργή εξ ονόματος του επισκόπου, όχι στο όνομα της Αγίας Τριάδος, όχι στο όνομα του Χριστού! Και η ψυχή μου αναγούλιασε.

Εμείς εκεί στην ακαδημαική θεολογία ακούσαμε ότι «άμα πρεσβύτερος, άμα επίσκοπος». 

 Τώρα τόσο μεγάλη απόσταση έχει ο πρεσβύτερος από τον επίσκοπο; Και που αναφέρεται αυτό, ότι ο πρεσβύτερος λειτουργεί στο όνομα του επισκόπου; Και αν ο επίσκοπος είναι, είναι, είναι… με ποια ψυχική δύναμη θα μπορέσης να λειτουργήσης στο όνομά του; Μα η θεία Λειτουργία αρχίζει με το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος…» και ουχί με το «Ευλογημένη η δεσποτεία του επισκόπου τάδε». Μνημονεύουμε τον επίσκοπο, για να δείξουμε ότι εγώ ο πρεσβύτερος έχω την ίδια πίστη με τον επίσκοπο αυτόν που μνημονεύω, αλλά όχι να με ενισχύση και να με δυναμώση, για να τελέσω την θεία Λειτουργία. 

Έλεγε ο επίσκοπος Αβύδου Γεράσιμος: «Αν στήσουμε δύο θυσιαστήρια και στο ένα λειτουργή πρεσβύτερος και στο άλλο επίσκοπος, τι παραπάνω θα πη ο επίσκοπος από τον πρεσβύτερο; Το “Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού” η “και τον τρισάγιον ύμνον αναμέλπομεν”; Άλλη φυλλάδα κρατάει ο επίσκοπος όταν λειτουργή και άλλη ο πρεσβύτερος;»

Καημένα παπαδάκια, μας έχουν για κατώτερους κληρικούς οι αυθέντες της Εκκλησίας. Κι εσείς τι να πήτε σ᾽ αυτές τις καινοφανείς διδασκαλίες; 

Οι συνεπίσκοποί του δεν τα ακούνε να τον φρενάρουν η τουλάχιστον να του ζητήσουν από που αρύεται αυτές τις διδασκαλίες και τις λαμπαδοφορεί μέσα στην Εκκλησία και μάλιστα εν ώρα χειροτονίας πρεσβυτέρου;

Είπα δεν είμαι θεολόγος, αλλ᾽ όμως σε τέτοιες καινούργιες διδασκαλίες, που ξενίζουν τις ακοές μου, εσωτερικά επαναστατώ.

 Και θα την κρατήσω αυτήν την επανάσταση για πολύν καιρό σ᾽ αυτές τις μικρές προσλαλιές που βρίσκετε κάθε Κυριακή βράδυ σ᾽ αυτήν την στήλη.

Έλεγε ο μακαριστός Γέροντάς μου όσιος Αμφιλόχιος: «Την λειτουργία της Εκκλησίας την κατέχει ο εφημεριακός κλήρος, στον οποίο πάντοτε πρέπει να εκφράζουμε ευγνωμοσύνη» και «δεήσεις να αναπέμπουμε στον Τριαδικό Θεό για τον εφημέριο κάθε Ενορίας».

Την άλλη Κυριακή θα ανοιχθώ περισσότερο. Τώρα πετάω σαν σπουργιτάκι από στέγη σε στέγη και κοιτάζω τα κεραμίδια, αλλά με τις μικρές μου δυνάμεις θα ανοίξω αετού φτερά. Έως εδώ, γιατί άνοιξη είναι και τα πουλιά ένα-ένα κελαηδούν στις φουσκοδενδριές και λέμε: «Μας το είπε κι ο πετροκότσυφας, μας το είπε κι ο κοκκινολαίμης· περιμένουμε και τον κούκο να περιτρανώση το μήνυμα της ανοίξεως…»
πηγή
 Ο "μπαρμπα-Γιάννης" που αναφέρει ο σεβαστός γέροντας 
Αποτέλεσμα εικόνας για ζιζιουλαςίσως καταλάβατε ποιος είναι.
Ο γνωστός γέρων Περγαμόντου. 
Από τον υπερτονισμό του επισκοπικού αξιώματος (έναν συγκεκαλυμμένο επισκοπο-μονισμό) στον υπερτονισμό του Θεού Πατέρα στην Αγία Τριάδα (έναν συγκεκαλυμμένο νεο-αρειανισμό) και στον υπερτονισμό του Πρώτου στην Εκκλησία (έναν συγκεκαλυμμένο νεο-παπισμό). Αλλά ουδέν κρυπτόν δεν θα παραμείνει για πάντα κρυπτό και ουδέν συγκεκαλυμμένο δεν θα παραμείνει για πάντα συγκεκαλυμμένο. 
Η κακοδοξία του αγίου Περγαμόντου ξεχύθηκε παντού, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύφθηκε σε όλη της την έκταση. Και θα πάει, και αυτή, στα αζήτητα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Αργά ή γρήγορα...

8 σχόλια:

Unknown είπε...

Αχ...αχ και βαχ...

Μαρία Π. είπε...

Αν διαβάσουμε τις Πράξεις και τις Επιστολές των Αποστόλων βλέπουμε την πραγματική σημασία της λέξης "επίσκοπος". Ιδιαίτερα τις 2 Επιστολές προς Τιμόθεον. Ήταν πράγματι εις "τύπον Χριστού".
Οι Απόστολοι χειροτόνησαν επισκόπους (τους πιο πνευματικούς και άξιους), όπως και πρεσβυτέρους, και διακόνους, σε κάθε τοπική εκκλησία, που ήταν όλοι πλήρεις Πνεύματος Αγίου, με χαρίσματα (το αναφέρει ο Απ.Παύλος στην επ. προς Τιμόθεον), και διακονούσαν τους πιστούς του Κυρίου θυσιαστικά, αλλά και οι πιστοί τους αγαπούσαν, τους φρόντιζαν, και ήταν "αλληλοϋποτασσόμενοι" (οι επίσκοποι στους πιστούς, και οι πιστοί στους επισκόπους). Και η Εκκλησία προχωρούσε με 4 βασικά "όπλα" στον πνευματικό πόλεμο όπως μας λέει ο Απ.Λουκάς.
Την "διδαχή των Αποστόλων", την "κοινωνία μετ΄αλλήλων", την "κλάση του άρτου", και "τις προσευχές".
Έχω διαβάσει (αν κάνω λάθος διορθώστε με) ότι με τον καιρό επειδή αυξήθηκαν οι Χριστιανοί, δημιουργήθηκαν και πολλές μικρότερες τοπικές συνάξεις πιστών, τις οποίες αναλάμβανε ένας πρεσβύτερος, που ποίμενε-διακονούσε "στο όνομα του επισκόπου", όχι με την ζηζιούλια έννοια, αλλά με την έννοια ότι π.χ. στην Κρήτη κάποιος πρεσβύτερος έκανε το πνευματικό του έργο, αντικαθιστώντας τον Άγιο Τίτο [αφού δεν ήταν δυνατόν να αναλάβει όλες τις τοπικές συνάξεις ένας μόνο άνθρωπος], "στο όνομα του επ.Τίτου", με την έννοια ότι ήταν η "προέκταση" του Τίτου, ταυτιζόταν με την πίστη του, και οι πιστοί είχαν την "εγγύηση" ότι αν πάνε σε αυτή την τοπική σύναξη πιστών, θα πάρουν την υγιή διδασκαλία του Αγίου Τίτου, και όχι ετεροδιδασκαλίες.
Αυτό πιστεύω ότι ήταν όλο το νόημα της φράσης "στο όνομα του επισκόπου". Ήταν ο επιμερισμός της διακονίας, λόγω αύξησης των πιστών, με την εγγύηση της ορθοτόμησης του λόγου, του συγκεκριμένου επισκόπου που είχαν χειροτονήσει οι Απόστολοι και ήταν άγιος.

Μετά το τέλος των διωγμών όταν άρχισε η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας (πολλοί βαπτίστηκαν Χριστιανοί για λόγους συμφέροντος), παράλληλα άνθισε ο μοναχισμός-αναχωρητισμός και η επιλογή των επισκόπων γινόταν από τους μοναχούς. Ή πνευματική κατάσταση βέβαια του κόσμου, δεν ήταν καλή.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος δεν άντεξε να παραμείνει επίσκοπος περισσότερο από μία μέρα.
"Κατά την καρδίαν" λοιπόν του κόσμου επέτρεψε ο Θεός και αχρείους επισκόπους.
Είναι γνωστή η ταραγμένη εκκλησιαστική ιστορία και οι διωγμοί που υπέστησαν πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας από ανάξιους Πατριάρχες, επισκόπους και Αυτοκράτορες.

Σήμερα με τόση παρακμή, όταν οι επίσκοποι επιλέγονται συνήθως με κοσμικά κριτήρια [πτυχία ή και άλλα πράγματα], και βλέπουμε την πνευματική έρημο που έχει κατακλύσει την εκκλησία, προσπαθούμε τώρα, να προσαρμόσουμε, αγιοπνευματικούς θεσμούς που έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο, και συγκεκριμένη έννοια, στο σημερινό [σχεδόν πλήρως εκκοσμικευμένο] εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Έτσι έμειναν οι λέξεις.
Αλλά αυτό επεκτείνεται σε ολόκληρη την εκκλησία, δηλ. και σε μας.Έχουμε μεταλλάξει όλες τις έννοιες.
Νομίζουμε ότι "αγιαζόμαστε" με μια απλή συμμετοχή σε ένα Μυστήριο, νομίζουμε ότι έχουμε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος επειδή κάποτε λάβαμε το Άγιο Χρίσμα. Με λίγα λόγια όλα έχουν χάσει το περιεχόμενό τους.

Μαρία Π. είπε...

Σχετικά τώρα με την ζηζιούλια έννοια "στο όνομα του επισκόπου" σαφώς ξεφεύγει από την πραγματική αρχική έννοια [των πρώτων χριστιανών], και πηγαίνει σε άλλες δυτικές ερμηνείες [Πρώτου, Ιεραρχίας, διαβάθμισης, και οικειοποίησης-"διαχείρισης" θείας χάρης κτλ..].
Το ένα είναι αυτό [η λάθος ερμηνεία, δηλ. ότι "αγιαζόμαστε από τον επίσκοπο" τελώντας την σύναξη στο όνομά του, και όχι στο Όνομα Του Χριστού], και το άλλο είναι η σημερινή ανεπάρκεια ακόμα και η κακοδοξία κάποιων επισκόπων [όπως ο Μεσσηνίας που μιλάει για 2 αδελφές εκκλησίες], που [κοντά στο νου και η γνώση] αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι αυτομάτως όλοι οι κληρικοί που "υπάγονται" (ας το πω έτσι), σε αυτόν, αλλά και οι πιστοί, ταυτίζονται και ως προς την πίστη τους μαζί του.
Έτσι το βλέπουν όσοι θεωρούν ότι μολύνονται με την Θεία Κοινωνία λόγω κάποιας κακοδοξίας του επισκόπου. Δεν ξέρω αν κάνω κάποιο λάθος σε αυτά που λέω, αλλά κάπως έτσι μου φαίνονται τα πράγματα.

amethystos είπε...

Ακριβώς αυτός είναι ο κληρικαλισμός. Εισαγόμενος απολύτως. Διαστροφή τής πίστεως. Ολα όσα συμβαίνουν μπρός στά μάτια μας έχουν κοινή ρίζα κακοδοξίας. Θά αλληλοεξοντωθούν καί γι' αυτό χρειαζόμαστε υπομονή καί επιμονή στήν ελπίδα, στήν πίστη καί στήν αγάπη τού Κυρίου.

Μαρία Π. είπε...

Αυτή λοιπόν η "υπομονή και επιμονή στήν ελπίδα, στήν πίστη καί στήν αγάπη τού Κυρίου", έχει σαν αποτέλεσμα την ΔΙΑΚΡΙΣΗ, που ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθούμε με υπεύθυνο τρόπο να έχουμε, είτε εφιστώντας την προσοχή σε κάποια πράγματα, επειδή είμαστε σε δύσκολη κατάσταση και τα πάντα διαλύονται (εθνικά και εκκλησιαστικά), είτε με κάποια ΔΙΟΡΘΩΣΗ σε γενικεύσεις που γράφονται (εν είδει "συνθημάτων"), [για να μην υπάρχουν παρερμηνείες], την οποία μερικοί θερμοκέφαλοι με "ύφος 100 καρδιναλίων", [που παριστάνουν μάλιστα και τους ειδήμονες επί παντός επιστητού, και αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν ΗΛΙΘΙΟΥΣ], ειρωνεύονται.
Αλλά θα δώσουμε όλοι λόγο μια μέρα για την ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑ μας. Τουλάχιστον κάποιοι ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ.

Μαρία Π. είπε...

Να πω ακόμα κάτι πάνω στο προηγούμενο. Αν ο άνθρωπος δεν έχει "άρωμα Χριστού", αγάπη και ταπείνωση, ας κάνει ότι θέλει, ας φωνάζει απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ ας κάνει και 200 "αποτειχίσεις", ας παραδώσει και το σώμα του στη φωτιά όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.. δεν κερδίζει τίποτα. Ας το καταλάβουν καλά όσοι περνιούνται για "ομολογητές" Χριστιανοί.

Μαρία Π. είπε...

Τα δύο τελευταία σχόλια αναφέρονται σε ορισμένους "αληθινούς" Χριστιανούς που νομίζουν με υπεροψία ότι είναι αλάθητοι με τη "χάρη" της "αποτείχισης".
Ο Κύριος όμως είπε ότι το δέντρο δεν φαίνεται από τα φύλλα αλλά από τους καρπούς.

Μαρία Π. είπε...

Επειδή ορισμένοι ενώ δεν καταλαβαίνουν καν τι λέει ο άλλος, αυτό δεν τους εμποδίζει από το να ειρωνεύονται και να λένε ασυναρτησίες, να πω λοιπόν, ότι η φράση "πολλά ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ που κυκλοφορούν και επιτείνουν την σύγχυση" είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από τη φράση "ΤΙΤΛΟΙ που μπαίνουν σε βίντεο ή αναρτήσεις".

ΠΟΛΛΑ "ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ" λοιπόν [όπως ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ λόγω της ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΣ με την οποία χρησιμοποιούνται] ΚΑΙ ΟΧΙ [ΠΟΛΛΟΙ] ΤΙΤΛΟΙ [που κάποιοι ενώ δεν καταλαβαίνουν τι λέμε, μας ειρωνεύονται και μας "στέλνουν" να βρούμε "μερικούς από τους πολλούς" που δήθεν είπαμε ότι υπάρχουν],

είναι "αποτείχιση από την 'αίρεση'", "φεύγετε ως από όφεως", "ο κοινωνών ακοινωνήτω..", "μολυσμός από την 'αίρεση'", και όλες οι υπόλοιπες ["δια πάσαν νόσον"] καραμέλες, που σε λίγο θα αρχίσουν να μας προκαλούν αλλεργία λόγω της ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΣ με την οποία χρησιμοποιούνται.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ.Δεν βλέπουμε ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.

Μια σκέτη ημιμάθεια είναι, σε συνδυασμό με εγωιστική έπαρση (ο κλασσικός νεο-έλληνας), μέσα από τίτλους και άρθρα του ίντερνετ, μέσα από συνθηματικό λόγο χωρίς περιεχόμενο, όπου όλα συνδυάζονται ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ με όλα, ιστορικά παραδείγματα , Ι.Κ., τι λέει ο ένας, τι ο άλλος, πως ερμηνεύεται αυτό, πως εκείνο... μια βαβέλ.. ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ [ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ], χωρίς "δεύτερες σκέψεις"..
Και όλο αυτό έχουν την απαίτηση να το αποδεχτούμε. Όχι λοιπόν, κάποια πράγματα όσο και να γυαλίζουν δεν θα τα καταπιούμε αμάσητα.